Σε ένα μαγικό σαντουιτσάδικο βάζουν και ρολό χοιρινό

Ήθελα πολλά χρόνια να γράψω για αυτό το μαγαζί που βρίσκεται στην καρδιά στο Γκάζι κι όμως μοιάζει σαν να μην το ξέρουν πολλοί. Και λέω ότι πιθανότατα δεν το ξέρουν πολλοί γιατί δεν βρίσκω άλλο λόγο που δεν έχει ατελείωτες ουρές μπροστά από τις βιτρίνες του.

Και ήθελα συγκεκριμένα από ένα αντίστοιχο καλοκαιρινό πρωινό του 2010 να γράψω για το Street Food (Τριπτολέμου 32, Γκάζι). Τότε που οι δύο styling editors του περιοδικού MAX, ο Ηλίας Μιχαλόλιας και ο Χάρης Γκοτζαμανίδης μου μίλησαν για ένα νέο κατάστημα που θυμίζει Λονδίνο και έχει υπέροχα πράγματα.

Σαν τρία παιδιά στην Disneyland είχαμε κάνει θυμάμαι ανάμεσα στις quiche, τα πεϊνιρλί, τις τάρτες και τα γλυκά σε κυπελλάκι. Και ναι, το μαγαζί θύμιζε πραγματικά Λονδίνο. Όχι μόνο από το καθαρό του “πρόσωπο”, το τσεκαριστό του πάτωμα και το ασπρόμαυρο attitude. Ήταν ο όλος αέρας μιας τόσο προσεγμένης αλλά ταυτόχρονα και τόσο χαλαρής διάθεσης για φαγητό.

Με την ίδια απλότητα που θα σου βάλουν τυρί στο σάντουιτς, θα σου παρουσιάσουν και το κομμάτι χειροποίητης σοκολάτας ή τις εξεζητημένες σαλάτες που θα βρεις έτοιμες για να παραλάβεις. Ξέρουν ότι έχουν πολύ ποιοτικά πράγματα. Απλά επιλέγουν να μην το φωνάζουν όπως θα έκανε κάποιο αντίστοιχο κατάστημα στο Κολωνάκι.

Και πράγματι, αυτό το σικ σαντουιτσάδικο δεν ταιριάζει τόσο πολύ στο Γκάζι. Θα το τοποθετούσες πιο εύκολα στο Κολωνάκι, το Ψυχικό, τη Γλυφάδα και την Κηφισιά. Αλλά αν το σκεφτείς λίγο διαφορετικά είναι ακριβώς αυτό που λείπει από την τριγύρω ατμόσφαιρα στο Γκάζι. Ωραία τα μπαράκια, ωραίες οι καφετέριες, ωραίος ο συνωστισμός στην πλατεία. Αλλά ενέργειες και επιχειρηματικές ιδέες σαν το Hellenic Street Food είναι που θα αλλάξουν την όψη της πόλης.

Το γιατί δεν είχα γράψει μέχρι τώρα είναι απλό. Πρώτον γιατί είμαι αναβλητικός και δεύτερον γιατί δεν πήγαινα σχεδόν ποτέ στο Γκάζι. Κι όταν πήγαινα τόσα χρόνια πάρκαρα έξω από το Κ44 και δεν έκανα βήμα παραπέρα. Τώρα όμως που (σας) βρήκα και φοβερό λόγο να περπατάμε και στην πάνω μεριά της πλατείας, το Hellenic Street Food για να γεμίσεις το στομάχι σου πριν ή μετά το ποτό μοιάζει μονόδρομος.

Πίσω από τον πάγκο την προηγούμενη Παρασκευή ήταν η Άννα, μια ευγενέστατη κοπέλα έτοιμη να ακούσει τις παράλογες απαιτήσεις τεσσάρων πεινασμένων. Δεν θυμάμαι πολύ τι παρήγγειλε ο καθένας. Θυμάμαι όμως ότι τα δύο σάντουιτς είχαν μέσα ρολό χοιρινό (με τις πιπεριές του και τα όλα του), το ένα είχε ρολό κοτόπουλο και το τέταρτο μπιφτέκι γαλοπούλας. Ναι, τέτοια πράγματα μπορείς να βάλεις στο σάντουίτς σου.

Παρέα με την ομελέτα λαχανικών που έχει μπει στο φούρνο πριν μπει στο γεύμα σου. Παρέα με τα μεγάλα κομμάτια γραβιέρας, τα χοντρά κομμάτια μπέικον, τα φρέσκα λαχανικά και τις ιδιόμορφες σως. “Τι να βάλω μαζί με το ρολό χοιρινό και το τυρί” ήταν η ερώτησή μου γιατί ρολό χοιρινό θα έβαζα οπωσδήποτε. Μην ξεχνάμε ότι είμαι ο πατέρας της ιδέας ότι όλα τα φαγητά μπαίνουν σε σάντουιτς (παρακαλώ κόσμε, δεν κάνει τίποτα).

Και έβαλα κάτι ακόμα. Κρεμμύδια σε μία ελαφριά κόκκινη σάλτσα που ήταν λες και τα είχες ψαρέψει από το καλύτερα φτιαγμένο στιφάδο της πλάσης. Κόβω κάτι γιατί υπερβάλλω αλλά εκείνη την ώρα μου φαινόταν τόσο μαγικό και απίστευτο το ότι μπορώ να χαρίσω στον ουρανίσκο μου έναν τέτοιο συνδυασμό γεύσεων στη 1 το πρωί χωρίς να κάθομαι σε μεζεδοπωλείο.

Και όλα αυτά σε ένα σκληρό απέξω αλλά μαλακό από μέσα ψωμάκι που συνόδευε όλα τα σάντουιτς. Τσιαπάτιζε λίγο αλλά ήταν πολύ ανώτερο από οιαδήποτε τσιαπάτα έχεις δοκιμάσει και πολύ μεγαλύτερο και χορταστικό από τα κλασικά ψωμιά που θα δεις σε σάντουιτς.

Γλυκό δεν δοκιμάσαμε. Αν και τα βλέπαμε να στέκονται περήφανα πίσω από την βιτρίνα. Μους λεμονιού, cheesecake, κάτι σοκολατογλυκά δίπλα στα μεγάλα κομμάτια σοκολάτας που σε έκανε να νομίζεις ότι είσαι στο εργαστήρι του Ουίλι του Ουόνκα. Το ότι εκεί δίπλα στις σοκολάτες υπήρχε και ρόφημα προπόλης δεν ξέρω ακριβώς πώς να το διαχειριστώ.

Τα 4,5 ευρώ πάντως που έδωσα για ένα σάντουιτς με δύο ειδών τυριά, ρολό χοιρινό, κρεμμύδια και μαγιονέζα μού φάνηκαν πολύ οκ σε σχέση με τα σάντουιτς που τρώω γενικά σε κάθε περιοχή της Αθήνας.

Συγγνώμη Street Food που άργησα να γράψω για εσένα.