Στην Μπεμπέκα θα σου μαγειρέψουν σαν να ‘σαι παιδί τους

“Σήμερα είπα να φτιάξω κόκκορα με μαυροδάφνη, μαστέλο Χίου και κολοκυθανθούς”. Αυτή η φράση και μόνο έφτανε για να ξέρω ότι έχω έρθει στο σωστό μέρος. Την ώρα που βρισκόμουν σε ιδανική κατάσταση για φαγητό, μετά από μπάνιο, με τον ήλιο να μας έχει ζαλίσει και το στομάχι να κάνει διαδήλωση, υπήρχε μία “μάνα” που ρωτούσε το “παιδί” της τι θέλει να φάει.

Βλέπεις στην Μπεμπέκα στο Χαλάνδρι, το μενού της ημέρας είναι ανάλογα τα κέφια. Υπάρχουν τα στάνταρ πιάτα και ορεκτικά τα οποία θα βρεις καθημερινά αλλά το μενού τυπώνεται καθημερινά για να σημειώσεις εσύ τι θες να φας.

Και μόνο όταν παρήγγειλα (φοβερή κληρονομιά από τον πατέρα μου να παραγγέλνω τα πάντα για να δοκιμάσω τα πάντα) μπόρεσα να ηρεμήσω, να κάτσω αναπαυτικά στην καρέκλα και να παρατηρήσω τον χώρο γύρω μου.

Μου είχε φανεί μεγάλο το μαγαζί, όταν προσπερνούσα το ολόλευκο κτίσμα που έκρυβε μέσα του δεκάδες τραπέζια για να φτάσω στην αυλή. Αυτή η αυλή όμως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί εκείνη την ώρα. Με την πορτοκαλιά να ρίχνει βαριά σκιά και τα πολύ ωραία χρώματα που έδεναν με το λευκό να φωτίζουν τον χώρο προκαλώντας και την παραμικρή αίσθηση που έχει μείνει αδρανής.

Από το σουπλά και μόνο καταλάβαινες ότι αυτή η “Μπεμπέκα”, μόνο παλιομοδίτισα δεν είναι. Γιατί ναι, το όνομα αυτό μου βγάζει κάτι παλιακό αλλά ταυτόχρονα μου έδινε και μια αίσθηση ασφάλειας για αυτά που θα δοκίμαζα. Είχα ακούσει καλά πράγματα, είχα δει διάφορα στο Foursquare αλλά να δεν δοκιμάσω το φαγητό σε ένα μαγαζί, δεν τολμώ να μιλήσω για αυτό.

(Ακολούθησέ μας στο Foursquare για να διαβάζεις tips για τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε)

Για την επόμενη μία ώρα μόνο δοκίμαζα. Με τις κόρες σε διαστολή από τα αρώματα και τα μπαχάρια. Με το μαχαιροπήρουνο να χορεύει στους ρυθμούς της Ωδής στη Χαρά. Γιατί μόνο χαρά αισθανόμουν όταν έφτασαν στο τραπέζι αυτοί οι κολοκυθανθοί.

Μεγάλοι ανθοί από κολοκύθι, καλοτηγανισμένοι και πασπαλισμένοι με μυζήθρα. Αφράτοι σαν λουκουμάδες με τη γλύκα του κολοκυθιού να δένει ιδανικά με το αλμυρό τυρί. Η κολοκυθοκατάνυξη δεν σταμάτησε εκεί βέβαια γιατί είχα δει σε διπλανό τραπέζι τα τηγανητά στικς κολοκυθιού και δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα δοκιμάσω βουτώντας τα σε γιαούρτι με δυόσμο.

Λίγη σαλάτα στην οποία είχαν αφιερωθεί οι κυρίες του τραπεζιού ήταν απαραίτητη πριν περάσω στα υπόλοιπα. Διάφορες πρασινάδες με σάλτσα μελιού, καρύδια και γραβιέρα. Γενικά τους ανθρώπους που βάζουν γραβιέρα στο φαγητό τους, τους αγαπώ εξ’ ορισμού.

Εκεί όμως που λύγισα ήταν στην τηγανητή πατάτα που ήρθε με τρία τηγανητά αυγά να κάθονται αναπαυτικά πάνω της. Μην κοιτάς που τα δύο πρώτα αυγά εξαφανίστηκαν πριν προλάβω να φωτογραφήσω. Ο τελευταίος κρόκος όμως έσπασε και χύθηκε στις ιδανικά αλατισμένες πατάτες.

Ένα τηγανητό αυγό μπορεί να κάνει ενδιαφέρουσα ακόμα και την πιο αδιάφορη τηγανητή πατάτα. Αλλά η συγκεκριμένη δεν χρειαζόταν ούτε βοήθεια ούτε δεύτερη σκέψη για να την τιμήσεις. Την φέτα με το μέλι και το σουσάμι την πρόλαβα ευτυχώς στο κόψιμο.

Σίγουρα έχεις δοκιμάσει κι αλλού αυτό το πιάτο. Η φέτα είχε παραδοθεί στη θερμότητα και η αλμύρα της έκανε παιχνίδια με το μέλι και το ξεροψημένο σουσάμι. Αλλά η ώρα για τα κυρίως πλησίαζε επικίνδυνα. Και στο τραπέζι έπρεπε να έρθει ένας κόκορας.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε έναν κόκορα με χοντρό μακαρόνι είναι να τον υπερκαλύψεις με σάλτσα για να καλύψεις τυχόν ατοπήματα στη γεύση. Όταν ο κόκορας έχει μαγειρευτεί σωστά δεν χρειάζεται μασκαρέματα. Και ο συγκεκριμένος μαζί με το μακαρόνι του είχε μια εξαιρετική γεύση από τη μαυροδάφνη. Λεπτή γεύση για ένα πολύ χορταστικό πιάτο. Αλλά βλέπεις είχαμε τον αχόρταγο και έπρεπε να έρθει και ποικιλία κρεάτων.

Λεπτά μυρωδάτα μπιφτέκια, παϊδάκια κοτόπουλου, χοιρινά μπριζολάκια και γενικά μια διάθεση να μην σταματήσουμε ποτέ να τρώμε. Αν ήμουν υπερήρωας, αυτή την υπερδύναμη θα ήθελα να έχω αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Η καρέκλα είχε απομακρυνθεί από το τραπέζι ελαφρά, το σώμα ήταν σε χαλάρωση και ένα χαζοχαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη από τον κορεσμό. Μέχρι που ακούστηκε μία φωνή: “Ε δεν μπορεί να μην δοκιμάσετε την πορτοκαλόπιτά μου. Τόσον καιρό μου πήρε να την τελειοποιήσω. Να μου πείτε πώς σας φαίνεται”.

Το να λες πορτοκαλόπιτα σε εμένα είναι σαν να πηγαίνεις στο αυτί του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να του μιλάς για δουβλόνια. Και είπα την κλασική μου παπάτζα ότι “στη Τζιά ο Πέτρος φτιάχνει την καλύτερη” αλλά δοκίμασα και ηρέμησα. Κάτω από ένα πολύ λεπτό φύλλο βρισκόταν μία φοβερά ζουμερή ζύμη, φοβερά νόστιμη και μυρωδάτη.

Τη μους λεμόνι με μπισκότο την άφησα στις κυρίες. Στα υπόλοιπα γλυκά υποσχέθηκα να επιστρέψω για εκείνα κάποια άλλη φορά. Γιατί θα ξαναπάω στην Μπεμπέκα.

Όπως είπα και στην ιδιοκτήτρια, το θεωρώ φοβερά σημαντικό το να μπορείς να παίρνεις απλές γεύσεις και να τους δίνεις χαρακτήρα. Να μπορείς ακόμα και τον κολοκυθανθό που άλλοι τον πετάνε, να τον μετατρέπεις σε αξιοζήλευτο πιάτο. Να έχεις όρεξη καθημερινά να δημιουργείς και κάτι καινούριο.

Να πας κι εσύ στην Μπεμπέκα μια μέρα. Μόνο μην κάτσεις στο τραπέζι κάτω από την πορτοκαλιά γιατί θα τσακωθούμε.

Διεύθυνση: Διονύσου 16, Χαλάνδρι, τηλ.: 2106854880

(Ακολούθησέ μας στο Foursquare για να διαβάζεις tips για τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε)