Στο Chefi The Restaurant κανένα πιάτο δεν είναι τυχαίο

Τίποτα στο Chefi, από τη στιγμή που θα περάσεις την πόρτα μέχρι τη στιγμή που θα ζητήσεις το λογαριασμό, δεν είναι τυχαίο. Τα πάντα είναι “βαλμένα” με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αποσπαστεί η προσοχή σου από το φαγητό.

Τα μάτια, η μύτη, το στόμα έχουν μία μόνο δουλειά: Να απολαύσουν τις δημιουργίες του Chef Αλέξανδρου Κοσσυβάκη.

Ει δυνατόν να την εκτιμήσουν.

Ο χώρος είναι απαλλαγμένος από οτιδήποτε περιττό. Καρέκλες τραπέζια απλά φωτιστικά τέλος. Ούτε πίνακες, ούτε έργα τέχνης, ούτε clutter. Βαμμένος στο χρώμα της ελιάς, σου λέει κατευθείαν τι έχει ο κατάλογος, ότι αυτό που θα φας έχει μεσογειακές πινελιές.

Ναι μεν γκουρμέ αλλά συνδυασμένο με γεύσεις που είναι γραμμένες στο DNA σου.

Πάρε για παράδειγμα το ριζότο του Chefi. Εξ ορισμού σε γκουρμέ εστιατόριο δεν τρως χωριάτικη σαλάτα. Εδώ μπορείς. Περίπου. Μπορείς να βάλεις τα αρώματα της χωριάτικης σαλάτας, να δώσεις ένταση με την ελιά στο κατά τα άλλο ουδέτερο ρύζι, να τα δέσεις με μια σος βασισμένη στα υλικά της χωριάτικης.

Έξυπνο, έτσι;

Ή τα φιλέτα βοδινού με σπαράγγια, ρόκα και γκρεμολάτα. Το φιλέτο είναι μισοψημένο (αν και ο σεφ στο φέρνει όπως του το ζητήσεις) αλλά έχει όλους τους τόνους της ελληνικής υπαίθρου. Την πικράδα της ρόκας, το στυφό των σπαραγγιών που αντισταθμίζονται, όμως, από το σκόρδο και το μαϊντανό της γρεμολάτας.

Και πάνω σε αυτό το πολύπλοκα υπέροχο υπόβαθρο έρχεται να προστεθούν οι γεύσεις από το ζουμερό φιλέτο.

Το συγκεκριμένο δεν είναι πιάτο. Είναι μια άσκηση ισορροπίας.

Από την άλλη, ο κόσμος που πηγαίνει στο Chefi δεν πηγαίνει μόνο για να φάει. Το “Chefi The Restaurant” είναι κάτι μεταξύ γκαλερί, συναυλίας, και διάλεξης για την τέχνη.

Ο κόσμος πάει για να δοκιμάσει μια δημιουργία. Είναι κόσμος που ψάχνεται για τη γεύση ανεξαρτήτου ηλικίας. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι έχουν παραστάσεις από υψηλή γαστρονομία, είναι απαιτητικοί.

Όπως απαιτητικοί ήταν και οι πελάτες της ιδιοκτήτριας Έφης στο προηγούμενο γευστικό της εγχείρημα και προπομπό του Chefi. Έχοντας παρατήσει 20 χρόνια καριέρας στο Finance, η Έφη, άρχισε να κάνει τα πρώτα μαθήματα επαγγελματικής μαγειρικής.

Κάποια στιγμή συνεργάστηκε με τον Αλέξαδρο Κοσσυβάκη και τον έπεισε να μαγειρεύουν κατ’ ιδίαν. Personal Chefs στα upper έως πολύ upper class σπίτια της Αθήνας που έκοψαν τις εξόδους στις αρχές της κρίσης για τους δικούς τους λόγους.

Κάπως έτσι έμαθε στα δύσκολα. Και όταν οι συνθήκες ωρίμασαν η δημιούργησε αυτό τον όμορφο χώρο για να μπορεί ο Αλέξανδρος να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Οι ιδέες είναι από κοινού. Όπως κάθε καλή ιδέα είναι εξέλιξη κάποια άλλης ιδέας, στην οποία προστίθεται μια τρίτη, και μία τέταρτη κ.ο.κ.

Αλλά η εκτέλεση είναι του Αλέξανδρου. Η Έφη δεν εμπιστεύεται ούτε τις δικές της ικανότητες για τους πελάτες της. Θέλει το υψηλότερο δυνατό ποιοτικό αποτέλεσμα.

Κανένα πιάτο δεν μπορεί να είναι χειρότερο από κάποιο άλλο. Μπορεί να είναι διαφορετικό, μπορεί να είναι entry level για κάποιους, μπορεί να είναι advanced (συστάσεις που σου κάνει αμέσως μόλις σε κόβει αν ξέρεις ή δεν ξέρεις) αλλά δεν μπορεί να είναι δεύτερο σε εκτέλεση.

Είναι η πραγματικότητα. Έχεις δεν έχεις παραστάσεις, αν είσαι περίεργος στο φαγητό, όπως είμαι εγώ, το Chefi είναι ο προορισμός.

Να στο πω αλλιώς. Έχω κάνει τέσσερις προσπάθειες να μου αρέσει το σούσι. Ναι, προσπάθειες. Και οι δύο ήταν σεφάτες. Καμία επιτυχία. Στο ψάρι είμαι περίεργος. Μου αρέσουν τα ψάρια που το κρέας τους είναι πιο σκληρό, πιο στυφό. Δεν μου αρέσουν τα πολύ λιπαρά ψάρια, πόσο μάλλον τα ωμά λιπαρά.

Εδώ λοιπόν έφαγα ένα ταρτάρ σολομού με παντζάρι αβοκάντο και μους ταραμά. Γιατί; Γιατί ο σεφ το είχε ισορροπήσει με κολίανδρο.

Ανάποδα. Ποτέ δεν μου άρεσε ο κορίανδρος, γνήσιο παιδί της Δωδεκανήσιας μάνας μου, που αμφιβάλλω αν έχει βάλει ποτέ της σε φαγητό. Εδώ τον λάτρεψα.

Θα μπορούσα να μιλάω μέχρι αύριο για τις παπαρδέλες ταρτούφο, για την τιραμισού με παγωτό καραμέλα, για το ζουμερό φιλέτο σολομό, για τη γαρίδα για τις τρούφες που σου κερνάνε στο τέλος. Αλλά φαντάζομαι καταλαβαίνεις το νόημα.