Στο Common Secret θα φας το brunch που σου αξίζει

Η υπόθεση brunch το 2016 είναι σχετικά περίεργη. Και θα εξηγήσω αμέσως γιατί. Τα περισσότερα καφέ, τα περισσότερα εστιατόρια, ακόμα και ψητοπωλεία, φρόντισαν να βάλουν τον μαγικό όρο “brunch” στους καταλόγους τους, πολύ απλά γιατί ο κόσμος ζητά απεγνωσμένα την Κυριακή του να το τιμήσει. Σωστή επιχειρηματική κίνηση λοιπόν από πολλούς, με τη μόνη διαφορά ότι ξεχνούν την ουσία. Ότι το φαγητό το οποίο προσφέρεις, οφείλει να είναι κάθε φορά το καλύτερο που μπορείς να του προσφέρεις. Και όχι απλά να προσθέσεις τρία – τέσσερα πιάτα με αυγά σε έναν κατάλογο απλά και μόνο για να δικαιούσαι να λες ότι προσφέρεις brunch.

Το θάρρος για να ξεκινήσω αυτό το κείμενο, κάνοντας αυτή ακριβώς την κουβέντα (με τον εαυτό μου), το πήρα ακριβώς γιατί στο Common Secret προσφέρουν ένα πραγματικά υπέροχο brunch, ένα πραγματικά πλήρες και γευστικό πρωινό, χωρίς υπερβολές, με δεδομένα τη γεύση στα πιο απλά και σημαντικά αλλά και με εκείνες τις απαραίτητες εκπλήξεις που το κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στα λίγα καλά brunch που υπάρχουν στην πόλη.

Αυτό που έλεγα στα παιδιά εδώ στο γραφείο αλλά και στους φίλους μου μετά το πρωινό που πέρασα στο χώρο του Common Secret στη Νέα Ερυθαία, είναι ότι τα πιάτα που δοκίμασα είχαν κάτι πάρα πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα υπερβολικά σημαντικό. Ήταν εξαιρετικά μαγειρεμένα. Ένας από τους πιο σημαντικούς κανόνες της γαστρονομίας και της τέχνης των ποτών είναι ότι αν κάνεις πολύ σωστά τα απλά, θα μπορείς να κάνεις και τα σύνθετα. Έτσι, όταν φτιάχνεις σωστά τα αυγά, όταν ξέρεις να φτιάχνεις ιδανικά μια φριτάτα, όταν φτιάχνεις τόσο γευστικά pancakes, δεν μπορεί παρά να πετύχεις.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Γιατί είναι πραγματικά πολλές οι φορές που έχω πετύχει αυγά να μην είναι όπως πρέπει, λάδια να στάζουν από τις ομελέτες, pancakes να μυρίζουν αυγό ή να γεύεσαι μόνο το αλεύρι. Στο Common Secret όλα αυτά ήταν άρτια μαγειρεμένα. Όπως έμαθα αργότερα, είναι μαγειρεμένα από τον Αλμπέρτο Σιμιλλίδη, τον οποίο έχω πετύχει να κάνει θαύματα και στο Palmitas.

Αλλά αρκετά φιλοσόφησα για το brunch. Γιατί βρισκόμουν με την Φραντζέσκα σε έναν πάρα πολύ όμορφο χώρο στη Νέα Ερυθραία που επιβεβαίωνε το όνομά του. Σχετικά κρυμμένος από τη βοή του δρόμου, με κόσμο στα τραπέζια του που έμοιαζε να έχει κλείσει εισιτήριο διαρκείας. Οι πελάτες του είναι ουσιαστικά οι θαμώνες του. Εκείνοι που βρήκαν το στέκι τους στα βόρεια και δεν το εγκαταλείπουν. Σε ένα μαγαζί που είναι κυρίως για καφέ και φαγητό, την παράσταση κλέβουν ακριβώς αυτά. Ο καφές και το φαγητό. Με το brunch να έρχεται να δένει ιδανικά.

Ο χώρος ήταν αβίαστα όμορφος και άνετος. Με μεγάλες πολυθρόνες, καναπέδες και καρέκλες που σε έκαναν να νιώθεις ζεστασιά πριν καν καθήσεις σε ένα από τα τραπέζια του. Ο κατάλογος του brunch που ήρθε στα χέρια μας αρκετά μεγάλος. Με πολλές επιλογές για να συνθέσεις εσύ το δικό σου μωσαϊκό απόλαυσης. Είναι εξάλλουν πολύ σημαντικό να μπορείς σε ένα brunch να μπορείς να βρεις εξίσουν ποιοτικές επιλογές τόσο στα αλμυρά όσο και στα γλυκά.

Το δεύτερο στοιχείο για το brunch του Common Secret για το οποίο μίλησα στους δικούς μου μετά την επίσκεψη ήταν το στοιχείο των εκπλήξεων. Πολλές φορές σε έναν κατάλογο brunch θα δεις υπερβολές. Απονενοημένες προσπάθειες κάποιων σεφ να ξεχωρίσουν δημιουργώντας πιάτα τα οποία απλά δεν ταιριάζουν. Εδώ, αυτό που μου συνέβαινε διαβάζοντας τον κατάλογο, ήταν να σκαλώνω διαρκώς σε πιάτα, σε συστατικά και συνταγές που δεν περίμενα να δω. Μικρές εκπλήξεις που δίνουν κάτι διαφορετικό στο καλσικό brunch χωρίς να το βεβηλώνουν. Σε μερικά τέτοια πιάτα εστιάσαμε στην παραγγελία μας.

Παρέα δηλαδή στα κλασικά eggs benedict και τα salmon benedict, υπήρχε το Greek benedict το οποίο και δοκίμασα. Με ένα σπιτικό κουλούρι Θεσσαλονίκης στο πιάτο να λούζεται από ψιλοκομμένο λουκάνικο κεφτέ, αυγά ποσέ, hollandaise γιαούρτι, ψιλοκομμένο bacon και λάδι πάπρικας. Μια ωραία εναλλαγή λοιπόν στο benedict με πολύ δυνατή hollandaise και αυτό το ιδιόμορφο λουκάνικο να ταιριάζει τρομερά με τα αυγά.

Αυγών συνέχεια γιατί είμαι και λάτρης με μια frittata. Προσπέρασα επιδεικτικά δηλαδή τις best selling στραπατσάδες, τα αυγά φούρνου με χαλούμι και μια Hangover omelet που φαινόταν πολύ μάχιμη, για μία κλασική frittata με φρέσκα μανιτάρια, σπανάκι, ψιλοκομμένο bacon και φέτα. Είπαμε, η γεύση κρύβεται στα απλά και αγαπημένα. Και ήταν πράγματι μια πολύ καλή ομελέτα φούρνου, πολύ σωστά φτιαγμένη, ό,τι πρέπει για να περιμένεις τα υπόλοιπα.

Το στομάχι έστελνε ήδη σήματα κορεσμού στον εγκέφαλο αλλά δεν είμαι κανένα παιδάκι. Είχα μια αποστολή. Κι αυτή ήταν να δοκιμάσω όσα περισσότερα μπορούσα. Επέλεξα ένα από τα πιάτα για τους πιο πεινασμένους, τους πιο απαιτητικούς. Είπα να μην πάω κλασικά με ένα burger γιατί έχω καταντήσει γραφικός αν και το burger φρέσκου σολομού με sauce mayo-wasabi μιλούσε στην καρδιά μου. Πήγα σε μια πιο ελληνική επιλογή, ακριβώς γιατί μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι υπήρχε στον κατάλογο. Οι εκπλήξεις που έλεγα παραπάνω.

Ελληνική καρμπονάρα με σκιουφιχτά. Μια μικρή αποθέωση της γεύσης. Με λουκάνικο, λευκά μανιτάρια, bacon juice, αυγό ποσέ, γραβιέρα και λάδι τρούφας. Με είχαν κερδίσει ήδη από την επιλογή του ζυμαρικού αλλά και όσα τα συνόδευαν έδεναν αρμονικά σε ένα αυθεντικά ελληνικό πιάτο, ικανό να χορτάσει και τους πλέον απαιτητικούς. Άλλος χώρος για αλμυρό δεν υπήρχε. Έτσι τα croque, τα french toasts και ό,τι άλλο υπήρχε στον κατάλογο θα δοκιμαστεί σε επόμενη βόλτα στα βόρεια. Χώρος όμως για γλυκό υπήρχε και υπήρχε άπλετος. Ειδικά για αυτά τα pancakes που προσγειώθηκαν στο τραπέζι.

Ξεκινήσαμε με American pancakes με μασκαρπόνε, blueberries και ψητό bacon. Οι Αμερικανοί συνδυάζουν συχνά το bacon είτε με maple syrup είτε με άλλες γλυκές γεύσεις και το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι κάνουν πολύ καλά. Φανταστική γεύση. Μισό γκολ βέβαια ανήκει στην ασίστ που δίνουν τα πάρα πολύ νόστιμα pancakes.

Pancakes τα οποία ήρθαν και σε άλλη μορφή για να ολοκληρώσουν την πανδαισία. Καραμέλα βουτύρου, πούδρα σοκολατένιου μπισκότου και κροκάν φουντουκιού. Να κοιτάς τους διπλανούς σου και να παρακαλάς να έχουν χορτάσει από τα προηγούμενα για να είναι όλο δικό σου.

Μπορεί να εστίασα στο φαγητό και να είναι ο νούμερο ένα λόγος για να επιστρέψω στο Common Secret αλλά κάτι που απολάμβανα όλη την ώρα που βρισκόμουν στον καναπέ του, είναι το πόσο cool και ξέγνοιαστη ήταν η ατμόσφαιρα. Λες και αυτό το κοινό μυστικό δεν θέλουν να το μοιραστούν με κανέναν άλλον. Να έχουν αυτό το κρυσφήγετο γεύσης και χαλάρωσης για τον εαυτό τους.

Καλή απόλαυση