Στο Inyama σερβίρουν τα πάντα εκτός από κλισέ

«Πρόταση για εστιατόριο στη Μύκονο στα μέσα Σεπτεμβρίου;» θα σκεφτείς και ίσως έχεις δίκιο. Αργήσαμε λίγο, αλλά (σύμφωνα, πάντα, με τον σοφό λαό) καλύτερα να σου μιλήσουμε για αυτό τώρα, παρά ποτέ. Προς υπεράσπισή μας, αυτό το νέο εστιατόριο έκανε εγκαίνια μόλις τον Ιούλιο. Επίσης, κανένας σώφρων συντάκτης δεν θα έπρεπε ποτέ να σε παροτρύνει να επισκεφθείς την Μύκονο τον Αύγουστο, τον μήνα που το νησί έχει περισσότερα αυτοκίνητα από την πλατεία Ομονοίας και οι τιμές είναι πιο τσουχτερές από ποτέ. Οπότε τι μένει; Ο Σεπτέμβριος. Στις αρχές αυτού του θεσπέσιου μήνα (ειδικά για τη Μύκονο είναι ultra θεσπέσιος, διότι πέφτουν και τα μελτέμια)  επισκεφθήκαμε το πολυσυζητημένο Inyama. Και έχουμε μερικούς καλούς λόγους να πιστεύουμε πως εδωπέρα θα ξεχάσεις τα κλισέ που ήξερες.

Κλισέ πρώτο: τα μαγαζιά στη Μύκονο είναι πολύ στημένα

Αυτό εδώ το μαγαζί δεν είναι στημένο, είναι όμως πολύ καλό-στημένο. Επάνω σε μια πλατεία που δεν έχει πολυφορεθεί (την πλατεία Αγίας Μονής πίσω από την Παραπορτιανή) και με decor που επωφελείται απ’ όλη την γήινη ενέργεια που εκπέμπει το ξύλο, είναι μεν το κατάλληλο περιβάλλον για να βγεις έξω το βράδυ και να διασκεδάσεις, αλλά αποπνέει και μια relaxed αισθητική που σου υπενθυμίζει πως είσαι σε νησί, βρίσκεσαι σε διακοπές και οφείλεις να χαλαρώσεις. Οπότε όχι, δεν χρειάζεται να βάλεις σακάκι για να πας. Βάλε την καλή σου διάθεση και είσαι εντάξει.

Κλισέ δεύτερο: Ψάρι και κρέας δεν συνδυάζονται

Εδώ όχι απλά συνδυάζονται, αλλά ο συνδυασμός τους έχει και όνομα. «Surf And turf» λέγεται διεθνώς το concept του να συνυπάρχουν στο τραπέζι κρεατικά και θησαυροί της θάλασσας, αποδεικνύοντας πως ναι, μπορείς να έχεις το καλύτερο από δύο κόσμους. Και όταν λέμε «το καλύτερο» κυριολεκτούμε, διότι το άριστο κρέας βρίσκεται στην καρδιά της φιλοσοφίας του διεθνούς group εστίασης Food Fund International, που βρίσκεται πίσω από το εστιατόριο, ενώ το ψάρι και όλος ο υπόλοιπος κατάλογος φέρει την υπογραφή του πολυβραβευμένου chef Έκτορα Μποτρίνι, o οποίος βρίσκεται μπροστά.

Έτσι έχουμε εκπληκτικό Αυστραλέζικο rib-eye, picanha και rump heart από μοσχαρίσιο κρέας σιτεμένο για 150 μέρες (μέσα από διαδικασία ωρίμανσης που επιτρέπει στους ιστούς του κρέατος να διασπαστούν και άρα να αυξηθεί η τρυφερότητά του αλλά και να αναδειχθούν η γεύση και τα αρώματά του), αλλά και φρεσκότατο φιλέτο ξιφία καθώς και burger τόνου, που κάνουν την ερώτηση «τι σου άρεσε περισσότερο, το κρέας ή το ψάρι;» να φαντάζει η δυσκολότερη που μπορεί να σου απευθύνει μετά το γεύμα κανείς.

Κλισέ τρίτο: γλυκό και αλμυρό μαζί είναι αηδία

Φυσικά και είναι αηδία αν δεν έχει δοκιμάσει ποτέ τον συνδυασμό τους και αν ο ουρανίσκος είναι γαστρονομικά αναλφάβητος. Αν, όμως, έχεις μια προϋπηρεσία στο sport ή αν έχεις, έστω, φάει πεπόνι με προσούτο, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μη συγκινηθείς από τα μαγικά γευστικά παντρέματα που κάνει ο Μποτρίνι. Γαρίδες κανταΐφι με vinaigrette φράουλας, μοσχαρίσιο καρπάτσιο με κύβους καρπουζιού και σφαίρες καπνιστού τυριού, τιραμισού με μους μελιτζάνας, παγωτό από κατσικίσιο τυρί με μαρμελάδα ντομάτας και κρέμα λεμονιού. Τόσο ετερόκλητα, μα τόσο αναπάντεχα καλά δεμένα μεταξύ τους υλικά. Αν δεν είσαι κολλημένος σε μια ασπρόμαυρη γευστική παλέτα, σίγουρα θα το απολαύσεις. 

Κλισέ τέταρτο: στα καλά εστιατόρια οι μερίδες είναι μικρές

Αν ανήκεις σε εκείνους που θεωρούν «μερίδα» αυτή τη σπάλα δεινοσαύρου που σερβίρεται σε μαγαζιά, πχ Κρητικός στη Σαντορίνη, ναι, οι μερίδες εδώ δεν είναι μεγάλες. Αλλά αν είσαι ένας νορμάλ άνθρωπος με φυσιολογικό στομάχι, αυτά τα εδώ τα πιάτα μικρά δεν τα λες, σε καμία περίπτωση. Κοίτα τις φωτογραφίες και πες: βλέπεις gourmet πιτσικουλιές στο κέντρο ενός άδειου design πιάτου; Ή τίμιες, μετρημένες μερίδες για ανθρώπους που βγαίνουν για φαγητό (και όχι για σαβούριασμα);

Κλισέ πέμπτο: το χταποδάκι, τα καλαμαράκια και η χωριάτικη είναι σε όλη την Ελλάδα, πάνω κάτω, τα ίδια.

Σωστά. Σε όλη την Ελλάδα. Εκτός από εδώ. Γιατί εδώ το χταπόδι σχάρας είναι το πιο νόστιμο χταπόδι που έχεις δοκιμάσει (χτυπιόμουν να ρωτάω αν είναι καπνιστό και να μου απαντούν πως δεν είναι), το καλαμαράκι έρχεται καλοτηγανισμένο και μαλακό, με ταραμά και λεμόνι, ενώ η χωριάτικη φυτρώνει μπροστά στα μάτια σου, αφού προσγειώνεται στο τραπέζι μέσα σε μια γλάστρα και σιγά σιγά, με πότισμα και αγάπη, αποκαλύπτει τα μυστικά της. Δεν δοκίμασα (γιατί δεν τρώω ούτε ελιές, ούτε φέτα), αλλά, κρίνοντας από τα μουγκρητά των συνδαιτυμόνων μου, πρέπει να ήταν νόστιμη.

Κλισέ έκτο: τα μαγαζιά στη Μύκονο είναι παράλογα ακριβά

Δεν θα σου πω πως δεν είναι, γιατί τη σήμερον ημέρα και η ταβέρνα του μπαρμπά-Θωμά ακριβή φαίνεται για το κουτσουρεμένο budget που οι περισσότεροι διαθέτουμε για διακοπές. Υπάρχει ένσταση, όμως, ως προς το «παράλογα». Σε ένα νησί που δεν μπορείς να είσαι φτηνός (δεν βγαίνει το ενοίκιο, πώς να το κάνουμε), το παιχνίδι παίζεται στο να είσαι, τουλάχιστον, value for money. Σε απλά ελληνικά, ο άνθρωπος που θα έρθει να σου ακουμπήσει τα τίμια λεφτά του, να μην αισθάνεται μετά πως του τα άρπαξες από την τσέπη σερβίροντάς του αέρα κοπανιστό, αλλά να νιώθει πως, για αυτό που πλήρωσε, πήρε πίσω ποιότητα, σέρβις, περιβάλλον, νοστιμιά. Μια βραδιά, δηλαδή, που θα την θυμάται τις κρύες μέρες του χειμώνα που έρχεται. Κι αυτό το τελευταίο, στο Inyama είναι σίγουρο.