Στο Piggyπόπουλο το καλαμάκι είναι μαστεροσεφάτο

Αλήθεια, θυμάσαι πως ήταν τα σουβλατζίδικα πριν από την κρίση; Θυμάσαι εκείνες τις μεγάλες χαρτοπετσέτες με το χάρτη του νομού Ιωαννίνων; Τα souvlaki-ads στις χαρτοπετσέτες, τη διαφήμιση Durostick στη μπλούζα του τυλιχτή, το λάδι που έτρεχε ποτάμι, το γράσσο στο γρανάζι του γύρου, τις φωτογραφίες των πιάτων;

Αυτή;

Και αυτή;

Θυμάσαι κάτι ονόματα με άρθρο,  “το κλέφτικο”,  “το Κεντρικό”, “η γουρουνοπούλα” ή “η Θράκα”; Ή μετά κάτι ατμοσφαιρικούς χωρίς άρθρο, τύπου “Ελλήνων Πίττα” και “Αγγέλων Γεύσεις”; Δε θέλω να πω το μαγαζί που λέγεται “Σουβλάικ” ή “Γύρομπανκ” είναι απαραίτητα καλύτερα αλλά σου δείχνουν ότι κάτι έχει αλλάξει από τη δεκαετία του 90.

Πάρε για παράδειγμα το “Piggyποπουλο” που εδώ και αρκετούς μήνες έχει ανοίξει στην Αρχελάου 16 στο Παγκράτι. Πίσω (βόρεια) από το ‘Αλσος. Συνοικιακό μαγαζί αλλά ξεχωρίζει γιατί τρως σαν Ευρωπαίος. Σε τραπεζομάντηλο. Απλό αλλά τραπεζομάντηλο. Με χαρτοπετσέτες. Απλές και όχι εκείνες που ήταν σαν νάυλον. Καρέκλες ταιριαστές με αυτή τη νέο-diy αισθητική που υπάρχει σε πολλά μαγαζιά πλέον. Ξύλο με ξύλο ή με μέταλλο. Τέλος πάντων όχι πλαστικές καρέκλες από το πλανόδιο Pομά ή σκαμπό από τη λαϊκή.

Ακόμα και φωτιστικά έχει δίπλα στα τραπέζια. Αλήθεια, έχεις φάει σουβλάκι δίπλα σε φωτιστικό.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι το σουβλάκι του. Ξεχωρίζει από το υπόλοιπα σουβλατζίδικα που έχουν κάνει “ανακαίνιση” γιατί είναι νόστιμο. Το σερβίρουν γκουρμέ. Με το ζουμί του. Είναι μαστεροσεφάτο κατά μία έννοια.

Ναι είναι κάπως ακριβό, ένα τυλιχτό κάνει πάνω δύο ευρώ, αλλά  αξίζει.

To παραγγέλνεις τυλιχτό και σου έρχεται σε περιποιημένο πιάτο. Το παραγγέλνεις καλαμάκι και στο φέρνουν σε ένα περιποιημένο αλουμινόχαρτο-σακούλα μέσα σε ένα μεταλλικό κουβαδάκι. Δεν έχει γκλαμουριές, έχει αυτή την λιτότητα στην αισθητική. “Μυρίζει” Ευρώπη.

Και οι πατάτες είναι πατάτες. Καμία σχέση με εκείνα τα προτηγανισμένα στικ που μπορούσες να παίξεις Jenga αν δεν έσταζαν λάδι. Τις φτιάχνει η μητέρα του ιδιοκτήτη. Με τα χεράκια της. Είναι κανονικές πατάτες τηγανητές. 

Γιατί εκτός από το να φας σαν Ευρωπαίος σημασία έχει να διατραφείς σαν Ευρωπαίος. Να κόψεις τις λαδωμένες πίττες, τα προκάτ φαγητά και τα λιπάρα κρέατα. Να φας ένα καθαρό κομμάτι κρέας με φρέσκο τζατζίκι τυλιγμένο σε μια πίττα στα κάρβουνα.

Και όταν παίρνεις μια σαλάτα να έχει κάπαρη. Αλήθεια σε πόσες σαλάτες από σουβλατζίδικο  θυμάσαι κάπαρη;

Και, προς θεού, μην παρεξηγηθούμε. Και εγώ γουστάρω που και που έναν καλό χοιρινό γύρο με τη “λίγδα” του αλλά το θέμα είναι να δουλεύεις την τέχνη σε όλα τα επίπεδα. Έχει σημασία να ακολουθείς την αλλαγή στην αισθητική ακόμα και αν πρόκειται για το σουβλάκι. ‘Όχι να λες “έλα μωρέ τώρα…”

Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να έρθει το χαστούκι της κρίσης για να φάω όπως τρώω στο “Piggyπόπουλο”.