Στο “The Loco Bus” πρέπει να ανέβεις

Τo Loco Bus είναι ένα «τρελό» λεωφορείο, γιατί κουβαλά μια τρελή ιστορία, καθώς έκανε πολλά χιλιόμετρα να έρθει και να σταθμεύσει στην συμπρωτεύουσα. Ο ιδιοκτήτης του The Loco Bus, το βρήκε στην Μεσσηνία, παρατημένο σε ένα χωράφι και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία ενός πολύ ενδιαφέροντος εστιατορίου, με ακόμα πιο ενδιαφέρουσα κουζίνα.

Μια ανάσα πριν την Λεωφόρο Νίκης, στην πολυσύχναστη, αλλά όμορφη Κομνηνών, το Loco Bus, ομορφαίνει με την διακόσμησή του ακόμα περισσότερο το δρόμο και τραβά όλα τα βλέμματα, όπως τραβούσε τόσο καιρό και το δικό μου. Και να που ήρθε η στιγμή να καθίσω κι εγώ στο «τρελό λεωφορείο» και να αφεθώ στις γεύσεις του και στα κοκτέιλ του.

Θα με ρωτήσετε, πώς μπήκε ολόκληρο λεωφορείο μέσα στο μαγαζί. Μεγάλη ιστορία. Επιστρατεύτηκαν γερανοί, ειδική άδεια από τον Δήμο και την Τροχαία, αλλά στο τέλος το λεωφορείο, από τα αλώνια, βρέθηκε στα σαλόνια.

Το Menu θα λέγαμε ότι είναι σύντομο και περιεκτικό, αρκετές επιλογές για να μπορέσεις να διαλέξεις, και τόσες ώστε να μην μπερδευτείς. Με την pizza να κατέχει τη δική της «στήλη»  στο μενού, με μία δόση από ζυμαρικά, burger, κρεατικά, ακόμα και ψάρι, καλύπτεται ένα φάσμα αναγκών για μια παρέα με διαφορετικά γούστα.

Αυτό που μου αρέσει πολύ όταν πηγαίνω έξω για φαγητό, είναι να τρώω γεύσεις που αρχικά δεν έχω ξανά φάει κάπου αλλού και δεύτερον, να μην μπορώ καν να υποθέσω πώς θα μπορούσα εγώ να το μαγειρέψω αυτό. Άπαξ και μπορέσεις, έστω στο περίπου να καταλάβεις, τρόπο παρασκευής,  χάνεται η μισή μαγεία.

Να μην πω όλη.

Κάτι τέτοιο δεν έπαθα στο The Loco Bus και το ευχαριστήθηκα πολύ, κι ας επέλεξα αρχικά ένα φαινομενικά απλό πιάτο που είναι τα σπαγγέτι. Θα ήθελα να σας πω, ότι με τόσο κρέας που κατανάλωσα το Πάσχα, η μακαρονάδα αυτή, όχι απλά μου έκλεινε το μάτι, αλλά με καλούσε κοντά της με κάθε τρόπο. Και λέω φαινομενικά, γιατί η σάλτσα pomodoro με την μαριναρισμένη μοτσαρέλα, έκανε τα σπαγγέτι μου θεϊκά.

Εντάξει, ξεκίνησα λίγο ανορθόδοξα, οπότε συνεχίζω με τα ορεκτικά. Επιλογές από την κλασική ρόκα με κοτόπουλο, την ανάμεικτη με λαχανικά και ταλαγάνι σχάρας, αποξηραμένα κράνμπερι και παστέλι και  τέλος, την φρουτένια με φράουλες, ανανά, σταφύλι, μανούρι και ντρέσινγκ από φρούτα του δάσους.

Πάμε στον υδατάνθρακα τον μέγιστο. Πατάτες καπνιστές σε ξύλο από βαρέλι από bourbon με σκορδάτη μαγιονέζα μυρωδικών.

Μα καλά, λίγο τυράκι να μην πάρω;;  Και πήρα. Ψητό μανούρι σε φύλλα κρούστας με απαλή μαρμελάδα ντομάτα.

Καλά τα ορεκτικά, καλή η μακαρονάδα, αλλά όποιος πίστεψε ότι το τραπέζι αυτό θα έμενε χωρίς καθαρή πρωτεΐνη, είναι πολύ ρομαντικός. Έτσι, η μοσχαρίσια σπαλομπριζόλα με καπνιστή πάπρικα, baby πατάτες και σάλτσα τσιμιτσούρι, έμελε να αποτελέσει την κατακλείδα αυτού του γεύματος.

Για επίλογο, το καραμελωμένο τσουρέκι με κρέμα μασκαρπόνε, το brownie με καρύδια και κρέμα βανίλια Μαδαγασκάρης, το μιλφέιγ με κρέμα λεμόνι και σάλτσα από φρούτα του δάσους με έκαναν να βλέπω έξω από το τζάμι ακόμα και «θέα».