Στο Θείο Τραγί το φαγητό είναι θείο. Και οι τιμές επίσης
- 15 ΦΕΒ 2014
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω σε ένα εστιατόριο με τόσο παράξενο όνομα. Αν σε κάποιους είναι γνώριμο, γιατί τυχαίνει να γνωρίζουν το ομώνυμο πρώτο μυθιστόρημα του Γιάννη Σκαρίμπα, εμένα “Το Θείο Τραγί” μου ήταν παντελώς άγνωστο. Ταυτόχρονα όμως το όνομα ήταν προκλητικό, αστείο και κόλλησε στο μυαλό μου σαν τσίχλα – αυτό που κάποιοι συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν “πιασάρικο”. Αρκεί όμως ένα πιασάρικο όνομα για να σε βγάλει από το σπίτι σου, την ρουτίνα σου και την δίαιτα σου Κυριακή βράδυ; Και να μην είναι, φράσεις όπως “φτηνό gourmet” και “πειραματική κουζίνα με λιγότερο από €30” είναι εκείνες που θα σε σηκώσουν σίγουρα από τον καναπέ, θα σε ντύσουν και θα σε σύρουν μέχρι τα Άνω Πετράλωνα.
Τα αγαπάω τα Άνω Πετράλωνα και ας μην τα επισκέπτομαι πλέον συχνά. Είναι μια από τις τελευταίες γραφικές γειτονιές των Αθηνών, χωρίς πενταόροφες πολυκατοικίες και κτήρια που προσβάλλουν την αισθητική, διατηρεί τον αέρα μιας ανθρώπινης, φιλικής συνοικίας, και κρύβει μέσα της μικρά διαμαντάκια για φαγητό ή για ποτό, που τα απολαμβάνει η πιο laid-back πιτσιρικαρία της πόλης.
Αυτή την χαλαρή, χύμα πιτσιρικαρία αντίκρισα μπαίνοντας μέσα στο Θείο Τραγί. Το πλήθος δεν είναι punk – παρότι το μαγαζί αυτοπροσδιορίζεται ως punk bistro – όμως εκείνοι που απολαμβάνουν το ποτό τους στο μπαρ είναι όντως εκπρόσωποι μιας χαλαρής, εναλλακτικής γενιάς, γεννημένης ως επί το πλείστον μετά το 1990.
Εμείς είχαμε κλείσει τραπέζι για φαγητό, οπότε περάσαμε στα ενδότερα. Σε έναν industrial χώρο που ελάχιστη επαφή έχει με το μπροστινό τμήμα του μαγαζιού ή με την μουσική (μην με ρωτήσεις αν ήταν punk, δεν είμαι καλή σε αυτά, μπορεί να ήταν και ροκ, δεν ξέρω, πάντως Rihanna δεν έπαιζε, ούτε Lana del Rey), μικρές alternative παρέες απολάμβαναν χαλαρά, με attitude “τρώω burger στα Wendy’s” πιάτα που έμοιαζαν να διαγωνίζονται για σκούφους και αστέρια.
Τι ακριβώς τρώνε δεν μπορούσα να προσδιορίσω μέχρι που έπιασα το μενού στα χέρια μου: Ήταν ένας από τους πιο ξεκάθαρους καταλόγους με τα πιο πολύπλοκα πιάτα. Δέκα όλα και όλα χωρίς τα γλυκά, καθώς και ένα μενού γευσιγνωσίας με 8 πιάτα, η Μαθητευομένη των Τακουνιών (επίσης μυθιστόρημα του Σκαρίμπα). Επειδή ήμασταν 4, παραγγείλαμε όλο το μενού για να το δοκιμάσουμε. Πήραμε και ένα μπουκάλι κρασί στην τύχη, καθώς είμαστε όλοι ημιμαθείς στο κρασί, αλλά και η σερβιτόρα όταν της ζητήσαμε να μας προτείνει απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια “δεν έχω ιδέα”. Και περιμέναμε.
Σε λίγη ώρα στο τραπέζι είχαν προσγειωθεί τα πιο ευφάνταστα, παράξενα και πεντανόστιμα πιάτα. Η αρχή έγινε με την βελούδινη σούπα με γλυκοπατάτα και σέλερυ, ταπιόκα, wassabi και φυστίκι αιγίνης (€5), υλικά που αλληλοσυμπληρώνονταν σε ένα γλυκό και πικάντικο συνδυασμό, έπειτα ήρθε μια δροσιστική χειμωνιάτικη σαλάτα με βύνη και γιαούρτι (€6), ένα μικρό αλλά θαυματουργό carpaccio λαυράκι με κινόα (€7) ενώ το καλαμάρι γεμιστό με πικάντικο chorizo, ήταν υπέροχο και κολυμπούσε σε μια ανάλαφρη, εξίσου υπέροχη σούπα μπουγιαμπέσσα, με φασολάκια και ντοματίνια (€7).
Με σειρά που δεν θυμάμαι να περιγράψω, δοκιμάσαμε ακόμα γλυκάδια μοσχαρίσια με τραχανά, μαυροδάφνη και φινόκιο (€8), κόκκορα με κανελόνι, μανιτάρια, εστραγκόν και λαχανάκια Βρυξελλών (€10), ενώ αυτό που απέσπασε τα περισσότερα “μμμ” ευχαρίστησης ήταν το εκπληκτικό ριζότο καπνιστό με σανό (ναι, με σανό – μη με ρωτήσεις πως ήταν, δεν τον καταλαβαίνεις στην γεύση), συνοδευόμενο από μπισκότο καπνιστής πάπρικας και αφρό γραβιέρας (€6).
Ένα μενού – ποίημα σε τιμές του συνοικιακού ιταλικού της γειτονιάς σου που κάνει και delivery. Το πιο αμφιλεγόμενο πιάτο ήταν οι παπαρδέλες με αρνί κότσι, αντζούγιες και κρεμολάτα (€8) που οι μισοί της παρέας δεν το άγγιξαν καθώς τους αηδίασε ο συνδυασμός κρέατος και ψαριού, πράγμα το οποίο χαροποίησε τους άλλους δύο, που καθάρισαν το πιάτο μόνοι τους. Δυστυχώς είχε τελειώσει το μοσχάρι με σοκολάτα και βατόμουρο (€12) αλλά καθόλου δεν μας πείραξε, καθώς στο τέλος της παρέλασης των γεύσεων είχαμε σκάσει. Το μενού αλλάζει συχνά πυκνά – δεν μου το είπε κανείς, αλλά το διαπίστωσα τώρα, προσπαθώντας να διασταυρώσω τα υλικά των πιάτων με άλλα site που έχουν γράψει για το μαγαζί και είδα πως ο καθένας έχει γράψει για άλλα πιάτα, έχει δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, γεγονός που με κάνει να πιστεύω πως η επόμενη φορά που θα πάω θα είναι ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη.
Έκπληξη προκαλεί όμως και το ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Όχι κάποιος έξυπνος (και σύντομα πλούσιος, δεν βρίσκεις να κλείσεις τραπέζι) επιχειρηματίας, αλλά 11 νέα παιδιά με πολλή όρεξη, μια κολεκτίβα δημιουργικών ανθρώπων που συνεταιρίζονται για να κάνουν πράξη το όραμά τους για υψηλού επιπέδου φαγητό σε χαλαρή ατμόσφαιρα και προσιτές τιμές.
Την ώρα των γλυκών, μπήκα στο google και κατάλαβα γιατί το μαγαζί πήρε το όνομα του μυθιστορήματος του Σκαρίμπα. Ο ήρωας του βιβλίου, λέει, είναι πολέμιος του καθωσπρεπισμού και γίνεται ένας περιπλανώμενος αλήτης παρά την παιδεία που διαθέτει. Ένας αντιήρωας που αποστρέφεται τις κοινωνικές συμβάσεις και έχει ως στόχο να πάει κόντρα στο δήθεν, να αμφισβητήσει τις παγιωμένες αξίες και να φέρει την ανατροπή. Το Θείο Τραγί επιλέγει μια χύμα προσέγγιση στο πώς προβάλλεται, ενώ δεν μπορεί να κρύψει την γαστρονομική παιδεία του. Και επιλέγει συνειδητά τον ρόλο του αντισυμβατικού εστιατορίου, κόντρα στον καθωσπρεπισμό και τις υψηλές τιμές των gourmet εστιατορίων. Και κάπως έτσι, κοντράρει το δήθεν και φέρνει την ανατροπή στην ελιτίστικη γαστρονομική σκηνή.