Τα κεμπαμπτζίδικα είναι τα νέα γιαουρτάδικα

Τι να πω… Εγώ είχα μεγαλώσει με τα “Αδέρφια” στη Νέα Σμύρνη, με τον “Σέρκο” στη Γλυφάδα και φυσικά με τον “Καράμπαμπα” στον Πειραιά. Αχ, ο Καράμπαμπας. Σε κάποιες οικογένειες, οι παλιότερες γενιές κληροδοτούν αθλητικά γονίδια, μπορεί κάποιο καλό κόσμημα, κανένα 2άρι στο Παγκράτι, ή χίπικες φωτογραφίες. Το κληρονομικό χάρισμα που πήρα από τους δικούς μου γονείς είναι να τρώω -με ζηλευτή χάρη- κεμπάμ, σουτζούκια και γιαουρτλού.

Είναι λογικό, οπότε, για όλους εμάς τους φαν της πολίτικης κουζίνας, να δούμε τα πρώτα δειλά βήματα των κεμπαμπτζίδικων. Χαιρετίσαμε την άφιξη του Μπαρμπα-Δήμου, μετά και γιορτάσαμε την άφιξη του με δίμηνες εορταστικές εκδηλώσεις, που περιελάμβαναν τακτικές επισκέψεις και ακόμη συχνότερες παραγγελίες.

Ως εδώ ωραία. Μετά άνοιξε άλλο ένα στη Βούλα, το “Γνήσιον“, το “Παλλάς” πολύ πρόσφατα στη Γλυφάδα και ήρθε με ακρως δυναμικό τρόπο ο “κυρ-Αρίστος” στη Νέα Σμύρνη. Ή στο Φάληρο. Ή σε όποια περιοχή ανήκει τελικά αυτό το κομμάτι γης δίπλα από την Αμφιθέας.

Πού να συνυπολογίσουμε και την επεκτατική πολιτική του Σάββα…

Τα χτυπήματα είναι απανωτά. Μην ξεγελιέστε. Είναι μέρος ενός υποχθόνιου σχεδίου, που θα μας κάνουν να μισήσουμε τα κεμπάπ, όπως έγινε με τα γιουρτάδικα που ξεφύτρωσαν σε κάθε γωνιά και μετά από λίγα χρόνια, διαγωνίζονται στο ποιο θα βάλει πρώτο λουκέτο.

Αποκλείεται να μην το έχεις παρατηρήσει. Έχουν άλλωστε το ίδιο στήσιμο. Τύπου παλιό, με βαμμένα ξύλα από άλλη εποχή, με λευκούς χρωματισμούς, με ταμπέλες βγαλμένες από το ’50 και από έξω κρεμασμένα τα κρέατα, σαν να βρισκόμαστε σε επεισόδιο του Τομ και Τζέρι.

Και να φανταστείς ότι αυτό το χτύπημα της μοίρας ήρθε την ίδια εποχή που φούντωσαν οι φήμες ότι έκλεισε ο Καράμπαμπας. “Τι αρρωστημένο παιχνίδι της μοίρας είναι αυτό” αναρωτήθηκα μασουλώντας ένα (εκπληκτικό δε λέω) παστουρμαλί και….

….. ….. …. …..

Μμμ, ωραίο….

………

…..

…. ….

…. ….

Για να ξεχάσω τι σκεφτόμουν.

Α ναι. Ο παστουρμάς είναι αλλη μια απόδειξη της θεωρίας μου περί ισορροπίας στον κόσμο. Ότι όλα είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μην υπάρχει το τέλειο (Θα έκανα αστείο με ότι μόνο εγώ είμαι τέλειος, αλλά είμαι λίγο άρρωστος και δεν έχω πολλή όρεξη).

Για παράδειγμα οι καρχαρίες. Που δεν μπορούν να βγουν από το νερό. Ή το καρπούζι. Αν το καρπούζι δεν είχε κουκούτσια θα ήταν το τέλειο φρούτο και έτσι κανείς δεν θα έτρωγε τα υπόλοιπα. Το έχετε σκεφτεί; Ε, έτσι και ο παστουρμάς. Αν πχ δεν υπήρχε το “μετά” , τότε δεν θα τρώγαμε τίποτα άλλο.

Ναι, αλλά δεν έλεγα αυτό. Σωστά, για τον Καράμπαμπα λέγαμε. Που ξαφνικά βγήκε μια φήμη ότι έκλεισε. Μα να κλείσει ο Καράμπαμπας την εποχή που ανοίγουν το ένα κεμπαπτζίδικο μετά το άλλο; Είναι δυνατόν; Ε, δεν ήταν. Γιατί τελικά ο Καράμπαμπας έκανε ανακαίνιση και είναι ξανά κοντά μας.

Μαζί του και οι newcomers στο χώρο. Δεν λέω ότι είμαι αντίθετος με την προσπάθεια τους. Το αντίθετο. Τα στηρίζω όλα. Είμαι ενάντια στη μόδα. Γιατί μ’ αυτά και μ’ αυτά θα μας κάνουν να βαρεθούμε. Επίσης, χρειάζεται λίγη περισσότερη πρωτοτυπία. Ίδιο στήσιμο, ίδιο ντεκόρ, ίδια φιλοσοφία. Και ίδιος κατάλογος. Με τις μισές μερίδες, με σις-κεμπάπ, με κεμπάπ, με γιαουρτλού, με τυλιχτά, με ανάμεικτες επιλογές, με κεσερλί και άλλες συνταγές που παραπέμπουν σε κουπόνι στοιχήματος με παιχνίδια τουρκικού πρωταθλήματος.

Λίγη πρωτοτυπία ρε παιδιά.

Και μια μερίδα κασερλί