Τα ποτήρια στο Bobo Wine Bar θες να γεμίζουν συνέχεια
- 28 ΝΟΕ 2016
Το μεσοδιάστημα μεταξύ 5 και 6 το απόγευμα ή αλλιώς η φάση που το μεσημεριανό φαγητό έχει βαρεθεί να χουζουρεύει στο στομάχι και αρχίζει να κάνει έντονο κόρτε με τη νύστα είναι ίσως η καλύτερη ώρα της ημέρας για να κλείσεις ραντεβού με την ομάδα σου. Πραγματικά, εκείνα τα λεπτά κυλούν τόσο αργά ούτως ή άλλως οπότε μία εξαιρετικά βαρετή συζήτηση που ξεκινάει με ένα ‘για πείτε, πότε μπορείτε όλοι;’ και καταλήγει με πολλά μακρυά και κοντά του καθενός να καταλήγουν ότι μπορούν, ω του θαύματος, διαφορετικές ώρες και μέρες. Ε αυτή η ώρα, είναι μοναδική ώρα μέσα στη μέρα που το άγχος του ‘δεν έχω πολύ χρόνο’ πνίγεται στο απυρόβλητο.
Το πιο οξύμωρο γεγονός εκείνης της Τετάρτης, ήταν ότι για να κανονίσουμε την ημέρα που όλοι μπορούμε να πάμε στο Bobo Wine Bar και να δοκιμάσουμε τον καινούριο του κατάλογο (σε κρασί και φαγητό) μας πήρε μόλις 10 λεπτά. Θες επειδή το ύψος της οδού Φαλήρου επί της οποίας βρίσκεται το μαγαζί απέχει μόλις δύο χιλιόμετρα από τη δουλειά; Θες επειδή μας άρεσε το όλο κόνσεπτ κρασί-μεζές; Ειλικρινά δεν ξέρω το λόγο.
(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)
Το θέμα είναι ότι με δύο απώλειες (αυτές του Κωνσταντίνου και του Αντώνη) δύο ημέρες αργότερα, ο Ηλίας, ο Θοδωρής, η Ιωσηφίνα, ο Γιώργος και εγώ συνοδεία της υπέροχης Φραντζέσκας βρεθήκαμε να τσουγκρίζουμε πολλές φορές τα ποτήρια μας και να δοκιμάζουμε μερικά από τα πιο εύγευστα αλλά όχι πανάκριβα κρασιά της κάβας του Bobo Wine Bar στο Κουκάκι. Στο μαγαζί που στον μόλις ένα και κάτι χρόνο λειτουργίας του έχει κατορθώσει να αναρριχηθεί στην λίστα με τα Top 10 Winebar της Αθήνας.
Και όχι άδικα αν σκεφτούμε ότι ο sommelier μαζί με την ομάδα του έπειτα από έναν σκασμό πειραματισμούς και δοκιμές (όπως μας εξήγησε) εμπλουτίζουν κάθε φορά τον κατάλογο του μαγαζιού με ετικέτες κρασιών που δεν βρίσκεις ούτε εύκολα ούτε πολύ συχνά.
Πριν μιλήσουμε για το Μούχταρο (το ελληνικής ποικιλίας κρασί που εμείς δοκιμάσαμε) ας ξεκινήσουμε λίγο από την ατμόσφαιρα. Δεν είναι λίγοι αυτοί (μεταξύ των και εγώ) που υποστηρίζουν ότι σαν την ατμόσφαιρα των μικρών μαγαζιών δεν έχει. Ε λοιπόν το Bobo είναι ένα από αυτά τα μαγαζιά και υποστηρίζει απόλυτα τη φήμη του μεγέθους του.
Το όλο σκηνικό συνοδεία μουσικής θυμίζει κάτι από Γαλλία του ’50, Μονμάρτρη, ταλαντούχους απένταρους ζωγράφους να σε γυροφέρνουν και κυρίες με κορσέδες να σου κλείνουν το μάτι με την τσιτωμένη βλεφαρίδα τους. Μισό λεπτό, να πούμε ένα ‘στην υγειά μας’ και επανέρχομαι.
Το μόνο που σε βγάζει από το όλο made by Woody Allen παριζιάνικο εσωτερικό του μαγαζιού είναι η μυρωδιά. Ελληνικά προϊόντα από διαλεχτές περιοχές (για παράδειγμα τα αλλαντικά έρχονται από τη βόρεια Ελλάδα) αλλά και διάφορες πινελιές του υπόλοιπου κόσμου συνθέτουν μία μυρωδιά που πέρα από τη μύτη, σου σπάει και το κλισέ του ‘ένα κρασάκι μόνο θα πιω’.
(Το κιουνεφέ με σπιτική μαρμελάδα ντομάτα έφτασε πάνω στην ώρα)
(Ο Ηλίας είπε: ‘Αφήστε, θα το κάνω εγώ’. Την ιεροτελεστία παρακολουθήσαμε δίχως να βγάλουμε τσιμουδιά)
(Εντάξει, σχεδόν)
Οι μπρουσκέτες με προσούτο είπαν να μας το κάνουν πιο εύκολο αυτό το ‘δεν θα φάω, μόνο ένα κρασάκι θα πιω’. Και μας το έκαναν.
Τόσο που ο Θοδωρής σταμάτησε να μιλάει μαζί μας. Δεν έβρισκε νόημα λέει.
(‘δείτε την συνομιλία πριν την κατεβάσουν’)
Τα μπιφτεκάκια ήρθαν για να αποδείξουν ότι κόκκινο κρασί + κρέας=love for ever. Και για να μας ενώσουν και πάλι ως ομάδα. Και να μας χωρίσουν για το ποιος θα φάει περισσότερο.
*Αν είσαι λάτρης του κρασιού τότε το Bobo Wine Bar πρέπει σίγουρα να ενταχθεί μέσα στις επισκέψεις της εβδομάδας σου. Παρεμπιπτόντως σε ό,τι αφορά την επιτυχία του μαγαζιού ως προς την ενήμερη κάβα του θα μπορούσε το παρόν κείμενο να έχει τίτλο: ‘Ποιον είπες Bobo ρε’. Αλλά δεν θα θέλαμε να γίνουμε ερειστικοί. Γιορτές έρχονται. Το πνεύμα των Χριστουγέννων μας αναζητά. Να κάνουμε ένα cheers της προκοπής.
Αναστασίου Ζίννη και Φαλήρου 36, Κουκάκι