Τα “ψωμάκια” της πίτσας πάνε (πλέον) στον παράδεισο

Οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Spoiler alert, τους πρώτους συμπαθούμε. Οι πρώτοι λοιπόν είναι αυτοί που παίρνουν μια πίτσα μπροστά τους και την τρώνε ολόκληρη. Χωρίς να αφήσουν κάποιο κομμάτι και ακόμα σημαντικότερα, χωρίς να αφήσουν το στεφάνι της πίτσας αφάγωτο. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που ακούς να λένε “θέλει κανείς τα ψωμάκια από την πίτσα μου;”.

Πάμε λίγο γλωσσάρι σε περίπτωση που δεν έγινα κατανοητός. Στεφάνι ονομάζουμε τον ψωμένιο εξωτερικό δακτύλιο της πίτσας. Αυτόν που ναι – ας το παραδεχτούμε – μέχρι να αρχίσουν να βάζουν μέσα Philadelphia και εσχάτως η Domino’s να τινάξει την μπάνκα στον αέρα με λουκάνικο – κέτσαπ – μουστάρδα, ήταν το πιο βαρετό κομμάτι της πίτσας. Ως ψωμάκια αναφέρω και θα αναφέρω εκείνα τα κομμάτια του δακτυλίου που έμεναν αφάγωτα. Κακώς, κάκιστα, θα πω εγώ.

Και ναι, ήταν τόσοι πολλοί αυτοί οι μίζεροι τύποι που άφηναν “ψωμάκια” στο πιάτο τους που αναγκάστηκαν οι διάφορες εταιρείες πίτσας να σκαρφίζονται τρόπους για να κάνουν το στεφάνι πιο ενδιαφέρον.

Πριν φτάσουμε στην “Sausage Crust“, την πλέον πρόσφατη δημιουργία που αλλάζει τα δεδομένα, θα δώσω το λόγο στον Ηλία Αναστασιάδη. Και θα του τον δώσω γιατί έχω φάει τα νιάτα μου να τον βλέπω σε έναν υπολογιστή δίπλα μου να μασουλάει με όρεξη την Pepperoni Classic του και στο τέλος να παραδίδει το κουτί γεμάτο “ψωμάκια”.

Ηλία, μίλησέ μας για το πρόβλημά σου…

“Το κακό με εμένα και τη βάση της πίτσας ξεκίνησε σ’ ένα πάρτι δημοτικού. Ο φίλος μου ο Πέτρος με τα περίεργα γυαλιά είχε στοιβάξει εφτά-οχτώ στεφάνια από κομμάτια πίτσας στο πλαστικό του πιατάκι και όταν τον ρώτησα γιατί το κάνει, μου είπε ότι αυτοί που ξέρουν από πίτσα αφήνουν τα στεφάνια για το τέλος. Και ποιος σου είπε Πέτρο ότι δεν ξέρω από πίτσα; Άρχισα να στοιβάζω κι εγώ τα στεφάνια, όταν άξαφνα τον πήρε το μάτι μου να αδειάζει τα δικά του στα σκουπίδια της κουζίνας. Ένιωσα προδομένος απ’ τον φίλο. Πέταξα διακριτικά τα δικά μου πίσω από τον καναπέ και δεν του ξαναμίλησα ποτέ, δηλαδή για τις επόμενες τρεις μέρες. Έκτοτε, σπανίως τρώω ολόκληρα τα κομμάτια της πίτσας. Το πείραμα της Philadelphia δεν με έπεισε, καθότι δεν είμαι φαν του τυριού, αλλά νομίζω πως η παρεξήγηση αυτής της 20ετίας θα λυθεί με το λουκάνικο στη ζύμη. Είναι σαν να τρως ένα μικρό λουκανικοπιτάκι μετά την πίτσα. Και τα λουκανικοπιτάκια δεν τα πετούσα ποτέ πίσω από έναν καναπέ“.

Ευχαριστούμε Ηλία, περαστικά σου.

Το θέμα είναι ότι τα βήματα είναι στην ουσία άλματα προόδου σε αυτό το θέμα. Γιατί οκ το Philadelphia, το έχω αποθεώσει ουκ ολίγες φορές. Και εξηγώ για άλλη μια φορά γιατί. Για τους ταγμένους στην pepperoni classic, είναι η δροσιά μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Είναι αυτό που “σβήνει” λίγο το κάψιμο από το pepperoni πριν περάσεις στο επόμενο κομμάτι.

Αλλά με το λουκάνικο εντός της ζύμης περνάμε σε ένα άλλο, πολύ διαφορετικό επίπεδο στο matrix.

Hot Dog pizza με “hot dog” στο στεφάνι. See what I did there?

Το στεφάνι της Domino’s κρύβει αυτή τη στιγμή ένα ολόδικό σου hot dog. Με το λουκάνικό του, την κέτσαπ του, την μουστάρδα του, τη φασούλα του. Γιατί είναι σημαντικό αυτό; Γιατί αν είσαι άνθρωπος του φαγητού, γιατί αν είσαι ένας από εμάς, γιατί δεν τρως απλά επειδή πεινάς, κάθε φορά που θα σε ρωτήσει κάποιος “θες κι ένα hotdogάκι μαζί με το φαγητό σου;” η απάντηση οφείλει να είναι ναι.

Εδώ λοιπόν, τρως την πίτσα, εξαιρετικά και εκεί που είσαι ήδη on stage τρισευτυχισμένος και τραγουδάς σε karaoke το “life is pretty”, το λουκάνικο στη ζύμη σου δίνει αυτό το κάτι παραπάνω. Έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω; Ας είμαστε ειλικρινείς. Όχι, δεν έλειπε. Τουλάχιστον σε εκείνη την πρώτη κατηγορία ανθρώπων, αυτή που είπαμε ότι συμπαθούμε περισσότερο.

Το λουκάνικο στη ζύμη της Domino’s είναι το κερασάκι σε μια τούρτα που ήδη αγαπάμε εδώ στο Oneman. Και ποστάρουμε σε κάτι φοβερά ξενύχτια στο γραφείο.

Κάντε κι άλλα τέτοια βρε σατανάδες.

* τσομπ τσομπ *

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου