Το 6 D.O.G.S. που (τελικά) αγάπησα

Ένα χρόνο πριν, δεν θα μπορούσα να γράψω αυτό το άρθρο. Όχι επειδή δεν είχα πάει στο Dogs ή όπως αλλιώς το έλεγαν τότε (έτσι το έλεγαν και τότε), αλλά κυρίως γιατί ξεκάθαρα πίστευα ότι η φάση ΔΕΝ είναι εκεί. Δεν είχα ούτε έχω ιδέα πού ήταν η φάση, ούτε υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε εδώ.

Εδώ, θα καταπιαστώ με τον ξαφνικό γεροντοέρωτα που έχει αρχίσει να μεγαλώνει μέσα μου γι’ αυτό το (σ.σ. ακολουθούν δημοφιλείς χαρακτηρισμοί του καταστήματος, τους περισσότερους τους έλεγα κι εγώ) χιπστερομάγαζο, γι’ αυτή τη δηθενιά, γι’ αυτό το ό,τι να ‘ναι, γι’ αυτό το χωρίς χαρακτήρα συγκρότημα μαγαζιών (σκέτη ποίηση).

Για την οικονομία του κειμένου και για να μην φορτώσουμε κι άλλο τον πλανήτη με ανούσιες τεχνικότητες, το Dogs που θα φλερτάρω παρακάτω είναι στα μάτια μου ό,τι βρίσκεται από το 6 μέχρι το 8 της Αβραμιώτου.

Από τα αριστερά προς τα λιγότερο αριστερά

Εν αρχήν ην το μικρό μπαρ τέρμα αριστερά που τα Παρασκευοσάββατα έχει τον δικό του dj που παίζει τελείως τα δικά του και στο οποίο άπαντες όσοι δεν μπαινοβγαίνουν, μένουν κολλημένοι εντός των λίγων τ.μ. του, δεν πα να πέφτουν βόμβες απέξω.

Εκεί, Prodigy και αυταπάρνηση παρά τον πειρασμό της έξω περατζάδας. Παρότι από αυτό το μπαρ παίρνω συνήθως τις μπύρες μου, δεν πρέπει να έχω κάτσει ποτέ αποφασισμένος και σοβαρός για πάνω από 10 λεπτά.

Dogs στο κεφάλι μου, εκτός από το μπαρ τέρμα αριστερά, είναι και ο χώρος για τα live, αυτός ο χύμα χώρος χωρίς καρέκλες, τραπέζια και άλλα έπιπλα, χωρίς μπαρ, μόνο με μια μικρή σκηνή και μια κονσόλα στημένη απέναντι.

Εκτός από τη συναυλία μιας πρώην μου και 7-8 άλλα live, εκεί έχω δει την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Keith Richards από τον Γιάννη Νένε, εκεί κοπανιόμουν μια βδομάδα πριν με τους Laternative να δίνουν πόνο με Tame Impala, τον Δαγριτζίκο να δίνει πόνο με (τι άλλο;) Άννα Βίσση και τον αδερφό Μπόλα να παίζει το συνηθισμένο του ροκ, δηλαδή Χρήστο Δάντη και βλέπουμε.

Ο Κήπος της Εδέμ (και της καρπουζάδας)

Τι κι αν έχει ταμπελίτσα με το δικό του όνομα –ήτοι Στο Βάθος Κήπος-, και ο Κήπος, Dogs είναι για μένα. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι όντως οι περισσότεροι που πίνουν τον καφέ τους στον Κήπο  λένε “πίνω καφέ στον Κήπο” και όχι “πίνω καφέ στο 6 Dogs”, αλλά οι περισσότεροι δεν είμαι εγώ. Είπαμε, εδώ γράφω για ολόκληρο το σύμπλεγμα.

Στον Κήπο που λες, εκτός από τον χώρο που απολαμβάνει το μάτι και ξεκουράζεται με τις αιώρες, με τα δέντρα, με την πέτρα και την ησυχία, εκτός από αυτήν την βουνοπλαγιά στο κολασμένο –όνομα και πράγμα το καλοκαίρι- κέντρο της πόλης, οι άνθρωποι σερβίρουν σπιτική καρπουζάδα(!!!) και λεμονάδα. Μισό κλικ πιο ακριβά απ’ ό,τι θα προτιμούσες, αλλά καρπουζάδα; ΚΑΡΠΟΥΖΑΔΑ; Αυτό λέγεται χτύπημα στο ευαίσθητο σημείο μου. Μόνο αυτό.

Σκεφτόμουν ότι ο Κήπος μου θυμίζει ένα οικοτουριστικό κέντρο με αετούς και γύπες και άλλα αρπακτικά στο δάσος της Δαδιάς που είχα επισκεφτεί ως φαντάρος (Φέρες, Διδυμότειχο, ζωάρα), αλλά δεν το φωνάζω, για να μην νομίζεις ότι τρολάρω. Δεν τρολάρω. Αγαπώ τον Κήπο, φτιάχνουν και κάτι φοβερά bagels εκεί.

Αφού φας τα bagels και αφού τελικά πάει έντεκα η ώρα για να σιγουρευτείς ότι βράδιασε, όλοι οι (δια)δρόμοι οδηγούν στο μπαρ τέρμα δεξιά. Αυτό που ενώνεται με τον χώρο για τα live, αυτόν που σερβίρει ό,τι και τα υπόλοιπα μπαρ της χώρας συν την σπεσιαλιτέ του, τον Μπάμπη, που δοκίμασα πρώτη φορά τις προάλλες και ξέχασα να ρωτήσω τι έχει μέσα.

Ο ένας από τους δύο μπάρμεν εκεί (πιτσιρικάς, μη φανταστείς) μου έμαθε το σύστημα ‘μπι και μπι’, δηλαδή ένας Μπάμπης και μια μπύρα. Ομάδα και σύστημα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Θα παίζω ‘μπι και μπι’ μέχρι νεωτέρας.

(να το βαζάκι και ο Μπάμπης και εγώ όσο πιο κονιόρδος γίνεται)

“Έλα, πες μας την αλήθεια, σου έχουν τάξει Μπάμπηδες για όλη τη χρονιά, δεν εξηγείται το ότι γράφεις τώρα για το 6 Dogs”, θα σκέφτεσαι περήφανος που ανακάλυψες τη διαπλοκή. Καμία σχέση. Αν μου είχαν τάξει Μπάμπηδες, θα ‘βγαινα να το κομπορρημονώ, δεν κρύβονται αυτά.

Έχω ήδη αναλύσει τι συμβαίνει λίγο πριν τα 30 στο μυαλό ενός άντρα -για την ακρίβεια στο δικό μου- και σε απόλυτη αντιστοιχία με αυτό, οι λόγοι της άξαφνης αγάπης για το Dogs έχουν τις ρίζες τους εκεί.

Τα σκουπίδια και οι Tame Impala

Ανοίγει παρένθεση γκρίνιας. Σίγουρα, δεν αγάπησα το μαγαζί λόγω της αδυσώπητης μπόχας που σε καλωσορίζει από τους κάδους στην αρχή της Αβραμιώτου, όπως την προσεγγίζεις από το Μοναστηράκι. Η βρώμα αυτή είναι ένα θέμα, μεγάλο θέμα, που κάνει τα εμπόδια του Wipe Out να μοιάζουν τελείως γατίσια μπροστά της. Θες να πιεις ποτό στο 6 Dogs; Θα πρέπει να περάσεις τη δοκιμασία, καλή τύχη. Κλείνει η παρένθεση γκρίνιας.

Για παράδειγμα, αγάπησα το 6 Dogs γιατί δεν έχω ιδέα σε ποιο άλλο μαγαζί του κέντρου θα μπει το ‘Feels Like We Only Go Backwards’ και θα δω άλλα τριάντα (τυχαίο;) ζευγάρια σηκωμένα χέρια στην έκ(σ)ταση. Δεν ξέρω πού αλλού γίνεται αυτό και για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα ότι γενικά γίνεται κάπου. Γιατί γίνεται αυτό; Κοίτα πώς ο ένας λόγος αγάπης φέρνει τον άλλο. Αυτό γίνεται γιατί στο 6 Dogs έχει ανθρώπους της ηλικίας μου.

Λίγο η ηλικία και η παρόμοια φάση των διπλανών σου, λίγο ένας φίλος σου ντράμερ παραπέρα και δυο-τρεις καλοί συνάδελφοι γραφιάδες, λίγο ο Θοδωρής Μάρκου που είναι κάθε δεύτερη νύχτα εκεί, λίγο μια μπύρα στα όρθια πάνω στο δρόμο και τα μπες-βγες στα μαγαζιά του συμπλέγματος 6-8, έ πολύ θέλει ο άνθρωπος για να περάσει καλά;

Ήδη στα μάτια όσων τη σεζόν Μάιος-Σεπτέμβρης βγαίνουν μόνο στην παραλία και τα νότια, φαντάζω λίγο εξωγήινος. Το ξέρω, το καταλαβαίνω, το δέχομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Πάντως, για να ηρεμήσεις επιτέλους (σε βλέπω τόση ώρα που σκανάρεις έξαλλος το κείμενο ψάχνοντας τη λέξη ‘κορίτσια’), μια χαρά πολλά, όμορφα και στιλάτα κορίτσια θα βρεις στο Dogs. Θα βρεις και μερικά που θεωρούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει, αλλά αυτά συμβαίνουν παντού.

Το θέμα είναι ένα. Tame Impala παίζει εκεί που βγαίνεις;