Το αγαπημένο μας παγωτό

Αρχίζουν και σφίγγουν σιγά-σιγά οι ζέστες, ήρθαν τα τριήμερα με τα μπάνια τους και με τον ήλιο και τις παραλίες, οι μέρες εκείνες που βγαίνεις με μια βερμούδα στο μπαλκόνι ελπίζοντας να φυσήξει λιγάκι για να δροσιστείς επειδή πόσο ακόμα πεπόνι να φας σε ένα απόγευμα, σωστά;

Τελοσπάντων, αυτές είναι οι μέρες που μια επίσκεψη στο συνοικιακό μίνι μάρκετ ή περίπτερο είναι όαση επειδή επιστρέφεις πάντα σπίτι με ένα παγωτό, αν δηλαδή δε το έχεις φάει στη διαδρομή. Γι’αυτό βάλαμε τους συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ να μας πουν ποιο είναι το δικό τους αγαπημένο παγωτό περιπτέρου, αυτό που είτε αράζουν ανάσκελα στην αμμουδιά, είτε διαβάζουν ένα βιβλίο στο μπαλκόνι του σπιτιού τους στην πόλη, θα ήθελαν να έχουν εκεί για να τους δροσίζει.

Rocket o Στέλιος Αρτεμάκης

Να σου περιγράψω μια στιγμή πως είναι να τρως το ιστορικό Rocket της ΕΒΓΑ. Στην αρχή επειδή είναι αρκετά παγωμένο κόβεις μικρά κομμάτια προσπαθώντας να πηγαίνεις από τη μία γεύση στην άλλη. Λίγο φράουλα, μετά λίγο σοκολάτα, και μετά ένα γερό κομμάτι βανίλια γιατί είναι και το πιο πολύ. Κατεβαίνεις λίγο πιο κάτω, το παγωτό έχει ζεσταθεί κάπως, οπότε με το κουταλάκι κάνεις ένα σκουπ περιμετρικά παίρνοντας λίγο από όλα. Λίγο πιο κάτω το παγωτό έχει λιώσει και με μια γρήγορη κίνηση το ανακατεύεις και το πίνεις. Πες μου τώρα, σε ποιο άλλο παγωτό το κάνεις αυτό; Σε ποιο;

Το combo Mars και Twix ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Μεγάλος άπιστος στο θέμα παγωτό. Δεν έχω μείνει πιστός σε κανένα τους. Από το μπισκότο του Over Dose στο Almond της Algida, το Number One και τώρα τελευταία στα Double Whatever (caramel, strawberry) του Boss. Αλλά τους τελευταίους μήνες η καρδιά μου ανήκει σε έναν συνδυασμό που τρώγεται μόνο μαζί και το ένα συμπληρώνει το άλλο. Πρώτα το Twix να λιγώσει το στόμα και να παίξει με το μπισκότο. Και αμέσως μετά παίδεμα με το ξυλάκι του Mars. Μεγάλες στιγμές παιδιά. Την τελευταία βδομάδα γνώρισα και το ξυλάκι Noisetta από τα Κρι Κρι αλλά μην το πείτε στα άλλα και έχουμε κλάματα.

Grillo o Στέφανος Τριαντάφυλλος

Σαν σε πείραμα του Παβλόφ υπάρχουν συγκεκριμένες λέξεις που οδηγούν αυτόματα σε συγκεκριμένες σκέψεις. Για μένα παγωτό = μαγαζάκι (το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου), λιωμένο “Κοκτέιλ” (το αντίπαλο δέος του Rocket), να τρώω το από κάτω από το χωνάκι και να λερώνομαι (κάθε φορά) και για ένα περίεργο λόγο η ανάμνηση ότι ο αδερφός μου έτρωγε πάντα βανίλια, η αδερφή μου αποκλειστικά σοκολάτα και εγώ μόνο μαλακίες. Το δικό μου αγαπημένο ήταν το “Grillo” της Δέλτα. Το κλασικό “σπρώξε-γλείψε”, η γρανίτα με γεύση φρούτων, περτικάλι και κάτι άλλα μπλεγμένα. Εκπληκτικό, ειδικά το τρίπτυχο πλάνο: στην αρχή το έγλειφες, μετά το δάγκωνες και στη συνέχεια έπινες το υπόλοιπο. Χμ… Ε…. Γκχμ… Ναι, ήταν σίγουρα πιο ωραίο, από αυτό που ακούστηκε.

Που στο διάολο είναι το delete σε αυτό τον υπολογιστή;

Nirvana Cookies and Cream ο Ηλίας Αναστασιάδης

 Το πρώτο που ψάχνω όταν ανοίγω το ψυγείο του περιπτέρου είναι οι γρανίτες. Το τελευταίο που βρίσκω όταν ανοίγω το ψυγείο του περιπτέρου είναι επίσης οι γρανίτες. Επειδή λοιπόν έχω βαρεθεί να παίζω με τις πιθανότητες εις βάρος μου, η ψυχή μου αγάλλεται κάθε φορά που το μάτι πέφτει στη στοίβα με τα Nirvana. Ειδικά σε αυτό το ασπρόμαυρο. Ποτέ δεν ήμουν fan οποιασδήποτε cream αυτού του κόσμου, αλλά η ξεκούραση που νιώθει το δόντι σου όταν πέφτει πάνω στα κομματάκια μπισκότου του Cookies and Cream φέρνει δάκρυα στα μάτια. Αυτοί που το κρατάνε ακόμα αληθινό τρώνε τα Nirvana σε οικογενειακές συσκευασίες. Μόνοι τους. Φυσικά.

Magic Cone Almond o Πάνος Κοκκίνης

Μια αδυναμία στην Algida την έχω γενικά. Αλλά στο συγκεκριμένο αριστούργημα δε μπορώ να αντισταθώ ειδικότερα. Ίσως γιατί το έχω συνδυάσει με το σεξ, αφού ένα τέτοιο έπαιρνα κάθε βράδυ από το περίπτερο στην Αγία Ελεούσα όταν επέστρεφα (σσ. με τα πόδια, ήμουν ακόμα φοιτητής και εσαεί πεζός και άφραγκος) από το σπίτι της κοπέλας που τα είχα επί δύο χρόνια. Και για να είμαι εντελώς ειλικρινής, μερικές φορές ήταν το Magic που σκεφτόμουν ακόμη και κατά τη διάρκεια της πράξης. Δεν είμαι εγώ ανώμαλος. Εκείνο φταίει που κάθε μπουκιά του είναι κάργα οργασμική.

Οποιοδήποτε Ben & Jerry’s o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Την πρώτη φορά που είχα πάει στο Βέλγιο το ’07, τα Ben & Jerry’s δεν είχαν έρθει ακόμα στην Ελλάδα. Μετά από κάθε live που είχε ένα ελάχιστο κενό πριν το επόμενο, τρέχαμε με τον αδερφό μου στο ένα συγκεκριμένο περίπτερο του φεστιβάλ που τα πούλαγε, και κάθε φορά δοκίμαζα μια διαφορετική γεύση. Αποθηκεύαμε awesome, όσο περισσότερο γινόταν. Γύρω όλοι πίναν μπύρες κι εμείς ήμασταν με τα κυπελλάκια παγωτού. (ΟΚ, και με μπύρες.) Και το memorabilia που έχω κρατήσει στο ράφι μου από την επίσκεψή μου στο 30 Rock; Ένα κυπελλάκι Ben & Jerry’s με γεύση Jimmy Fallon. Ό,τι στα κομμάτια κι αν σημαίνει αυτό. (Ήταν τέλειο.) Άσε δε αυτό το παθολογικό πράγμα που έχω, όποτε παραγγέλνω από φαγάδικο που έχει Ben & Jerry’s, δε γίνεται να μην πάρω, ακόμα κι αν δε θέλω γλυκό. Μιλάμε για πρόβλημα. Και δε με νοιάζει καν η γεύση. Είναι αυτό που λένε, “ναι σε όλα”.

Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο;