Το φαλάφελ φτιάχνεται με Ζάχαρη και Αλάτι

Θα παραδεχτώ ότι το όνομα είναι λίγο άσχετο και με βάζει σε υποψίες για το πώς ξεκίνησε το μαγαζί που βρίσκεται στην Ακρόπολη, στην συμβολή της Αθανασίου Διάκου και της Καλλιρόης, απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Ή Στήλες του Ολυμπίου Διός, διότι είναι συνηθισμένη πλέον η κουβέντα γύρω από την σωστή ονομασΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΞΥΠΝΟΥΣ.

Που είχαμε μείνει; Α, ναι στο όνομα που είναι λίγο άσχετο και με βάζει σε υποψίες για το πώς ξεκίνησε το μαγαζί. Αυτό, βέβαια, που γνωρίζω με σιγουριά είναι το πού κατέληξε: στο να φτιάχνει ένα από τα καλύτερα φαλάφελ στην Αθήνα.

Αν μη τι άλλο είναι από τα μαγαζιά που σε κερδίζουν με την αυθεντικότητα και τον χαρακτήρα τους, τα δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν το μαγαζί και είναι εντονότερα και από τη ζάχαρη και από το αλάτι. Τα τρία άτομα που το τρέχουν έχουν φροντίσει για αυτό. Από τα λιγοστά τραπεζάκια έξω, από το τι έχουν γράψει στη τζαμαρία, από τις γεύσεις και τον κατάλογο, από τη διακόσμηση στο εσωτερικό με τον μαυροπίνακα και το ξύλο να κυριαρχούν και κυρίως από την εμμονή στην ποιότητα, όμοια της οποίας συναντάς στα συνοικιακά μαγαζιά που σέβονται τον εαυτό τους και τον πελάτη τους.

Η “Ζάχαρη & Αλάτι” δεν είναι φελαφελτζίδικο. Είναι κάτι περισσότερο. Σερβίρει ελληνικά κρασιά και ελληνικές μπύρες,χειροποίητες μπάρες δημητριακών, εκπληκτικά σαντουιτσάκια (προφέρονται και σαντουιτσέλια αν έχεις υπηρετήσει στη Λέσβο), σαλατάρες και μια ιδιαίτερη τυρόπιτα, για την οποία θα μπορούσα να γράψω το τι διαφορετικό έχει, αν είχα την παραμικρή ιδέα για το πώς φτιάχνονται οι τυρόπιτες.

Και πλαστό. Ας μιλήσουμε για τον πλαστό. Αρχικά, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι είναι χορτόπιτα και κατά δεύτερο να παραδεχτούμε ότι είναι το μοναδικό φαγητό που είχε χάλια όνομα (χορτόπιτα) και απέκτησε ένα χειρότερο (πλαστός). Γενικά είναι καλύτερο από ότι ακούγεται και το λέω εγώ που δεν είμαι χορτοφάγος.

Το σήμα-κατατεθέν, η ατραξιόν, η σπεσιαλιτέ, το εκ των ουκ άνευ είναι βέβαια το φαλάφελ, που σέβεται τον εαυτό του και ως προς το μέγεθος της μερίδας και ως προς την τιμή του. Με εξαιρετικό ρεβυθοκεφτέ, με ντομάτα, μαρούλι, χούμους και ταμπουλέ όλα αυτά σε μια λιβανέζικη πίτα.

Πολύ δυνατό, επίσης και το μπιφτέκι σε αραβική πίτα, με ρόκα, ντομάτα, αγγούρι και σος. Για να μην αρχίσω να λέω για τη σπιτική λεμονάδα, ή τα εξίσου σπιτικά γλυκά όπως το μωσαϊκό, το οποίο το είχα πάρει μικρός με κακό μάτι, γιατί το έφτιαχνε σαν παιδάκι η αδερφή μου και ενώ το έκανε χάλια, έπρεπε να δείχνουμε όλοι πόσο μας αρέσει.

Που καταλήγουμε; Ότι η ζάχαρη και το αλάτι είναι τα λιγότερα έντονα από τα συστατικά της επιτυχίας του συγκεκριμένου μαγαζιού. Εν αντιθέσει δηλαδή με την ποιότητα στα υλικά, τις ελαφρώς “πειραγμένες” (προς το πιο υγιεινό) συνταγές, και τις εξαιρετικές τιμές.

Και το φαλάφελ.