Το Flower το μυρίζεις με το στομάχι

Στην πλατεία Μαβίλη υπάρχει ένα μαγαζί που θυμίζει γαλλικό μπιστρό, σου σπάει τη μύτη σαν ιταλική τρατορία και παρόλο που δεν σου γεμίζει με τίποτα το μάτι για στέκι, όποτε και αν περάσεις από εκεί είναι γεμάτο. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου τα τραπεζάκια του στη μία άκρη της πλατείας είναι πιασμένα και τα λαμπάκια που αγκαλιάζουν τις φυλλωσιές στην πέργκολα του, αναμμένα.

Θα επανέλθω όμως σε αυτό.

Κάτι λέγαμε για το στέκι όμως. Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι αν για το συγκεκριμένο μαγαζί επιδιώξω να μιλήσω αντικειμενικά, θα γελάνε και οι πίτσες. Αρκεί να σου πω μόνο ότι μόλις είπα στον Αμπατζή δίπλα μου ότι θα γράψω για το Flower, έπνιξε ένα ειρωνικό “περίεργο” και το έφτιαξε σε “επιτέλους”. Μεταξύ μας πρέπει να έχει βαρεθεί να με ακούει να του λέω γι αυτό το μαγαζί και για τις ιστορίες μου από αυτό και για τις βραδιές μου σε αυτό. Το παραδέχομαι, πηγαίνω συνέχεια. Με τις φίλες μου, με τους φίλους μου. Πρόσφατα, έκανα και μία συνέντευξη εκεί στον Κώστα Φιλίππογλου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το μέρος με εμπνέει. Με χαλαρώνει. Με απελευθερώνει αν θες.

Αν σκεφτούμε ωστόσο τον κόσμο που το στηρίζει, μάλλον δεν έχει κερδίσει μόνο εμένα. Και αν κάτι αναγνωρίζω στο Flower είναι ότι παρά το γεγονός ότι έχει χτίσει μία παράδοση στην εξαιρετική χειροποίητη πίτσα του, δεν έχει επαναπαυθεί σε αυτό επειδή έχει κόσμο. Δεν έχει χαλάσει την ποιότητά του ούτε στο ελάχιστο και το κυριότερο, δεν έχει σηκώσει τουπέ εξαιτίας της δημοφιλίας του.

Τώρα που είπα πίτσα όμως, μου ήρθε μία λιγούρα και ταυτόχρονα θυμήθηκα το Χρήστο να εκπαιδεύεται από τους καλύτερους. Θυμήσου τον και εσύ.

Πριν ανοίξουμε τον κατάλογο θα ήθελα να σε προειδοποιήσω για κάτι: Ειδικά όταν έχει καλό καιρό, το Flower ενδείκνυται για ένα δροσερό spritz ή ένα ποτήρι κρασί και χαζοκουβεντούλα ή σοβαροκουβεντούλα. Ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχεις να φας το φαγητό της μαμάς ή της κοπέλας σου ή το δικό σου ή του ντελιβερά στο σπίτι, έχει υπολογιστεί ότι περίπου στη μισή ώρα θα πεις “Μωρέ μήπως να τσιμπήσουμε ένα κομματάκι πίτσα;” και θα ανοίξεις τον κατάλογο.

Για να γλιστρήσει…

Από τις σαλάτες θα δοκιμάσεις οπωσδήποτε την πορτομπέλο αν σου αρέσουν τα μανιτάρια και την mediterenean με τα φρέσκα φύλλα κάπαρης να την κάνουν να ξεχωρίζει.

Extra bonus για να ‘πειστείς’ να πάρεις σαλάτα τα υπέροχα φρέσκα ζεστά ζυμαράκια πίτσας που τη συνοδεύουν.

Αν δεν θέλεις πίτσα, πίτσα

Τα σάντουιτς με χειροποίητο ψωμί είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι. Δοκίμασε αυτό με σολωμό αν θέλεις κάτι ελαφρύ ειδάλλως αυτό με την ομελέτα και τη γραβιέρα. Εγώ το δεύτερο είδικά, το έχω τιμήσει δεόντως.

Και τώρα, ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά: Πίτσα

Αν θέλεις κάτι ελαφρύ, η leggera με τη σαλάτα ρόκα στη μέση είναι ακριβώς αυτό που σου χρειάζεται.

Η Τζένη για παράδειγμα, αυτήν προτίμησε.

Αν πάλι είσαι του πικάντικου, τότε piccante και ξερό ψωμί (περίπου).

Σε οποιαδήποτε φάση και αν είσαι, δοκίμασε την tartoufata. Δεν υπάρχει. Καπνιστό τυρί και λάδι τρούφας και πείνασα, πείνασα, πείνασα.

Το γλυκό που λέγαμε

Οι πιο ψαγμένοι παίρνουν το καλτσόνε για το οποίο διθυραμβολόγησα στην αρχή του κειμένου. Οι λιγότερο, παίρνουν την πίτσα με σοκολάτα. Δεν είναι κακή. Αλλά καλτσόνε, δεν είναι σε καμία περίπτωση.

Για ‘το πόδι’

Επειδή μπορεί να σου τύχει, άνθρωπος είσαι, να περνάς από Μαβίλη, να μην προλαβαίνεις να καθίσεις αλλά να μην μπορείς και να μην τσιμπήσεις κάτι έστω και στο όρθιο η λύση σου λέγεται ‘ατομική πίτσα’ και έχω καταλήξει ότι είναι λίγο περισσότερο ζουμερή από την μεγάλη.

Τώρα που κλείσαμε με τα φαγητά, για τη χώνεψη και πριν περάσουμε στο Μπρίκι δίπλα, για το ‘ένα τελευταίο ποτό’ θέλω να σου μιλήσω για την καινούρια μου ανακάλυψη στο μαγαζί: Την σπιτική λεμονάδα. Αλήθεια, η γεύση της δεν είναι τόσο ξενέρωτη όσο διαβάζεται.

Υ.Γ.1: Σαν άνθρωπος που πηγαίνει πολύ συχνά στο μαγαζί, σου προτείνω να το επισκεφθείς μία Τρίτη ή μία Πέμπτη. Του πηγαίνουν οι καθημερινές και τα απογεύματα Κυριακής.

Υ.Γ.2: Αν με πετύχεις, πες ένα γεια.