Το Κουκάκι περνάει τη φάση του

Το Γκάζι ήταν το νέο Ψυρρή. Η Κολοκοτρώνη (εντός-εκτός και επί ταυτά) το νέο Γκάζι. Οπότε σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς το Κουκάκι είναι το νέο νέο νέο Ψυρρή. Εντάξει, ψιλοαποτυχημένο, αλλά μπήκατε στο νόημα, από την άποψη του ντόρου και του “καλά πότε άνοιξε αυτό”.

Εξάλλου δεν τίθεται θέμα σύγκρισης σε μονάδες μέτρησης “hip”. Το Κουκάκι παραμένει hip-o το μηδέν, αφού η φάση του είναι διαφορετική. Αλλά το σημαντικό που πρέπει να παραδεχτούμε όλοι είναι ότι το Κουκάκι έχει πλέον τη “δική του φάση”.

Μπορεί να είναι ιδέα μου, δεν ξέρω, πάντως έχω διαπιστώσει ότι εν καιρώ κρίσης ο κόσμος συνεχίζει να βγαίνει. Απλά έχει αλλάξει στέκια και έχει αρχίσει να στηρίζει περισσότερο τη “γειτονιά” του. Τα μικρά συνοικειακά μαγαζιά, που είναι συνήθως φθηνότερα, πιο παρεΐστικα και πιο πάμε για καμιά μπύρα ε και δεν πάμε. Άσε που πλέον όλοι οι +25 έχουν τουλάχιστον ένα φίλο που έκανε την κρίση ευκαιρία και άνοιξε το δικό του μπαράκι-καφέ-τσιμπουράδικο, οπότε τον στηρίζουν. Και μαζί μ’ αυτόν και την τοπική οικονομία.

(Ακολούθησέ μας στο Foursquare για να διαβάζεις tips για τα μαγαζιά που επισκεπτόμαστε)

Έτσι οι μεγάλοι πόλοι έλξης (Γλυφάδα, κέντρο κτλ) τις καθημερινές βαράνε μύγες, αλλά στα μαγαζιά της γειτονιάς γίνεται ένας μικρός χαμός. Τουλάχιστον αυτό γίνεται στη δικιά μου (νέα) γειτονιά, στο Κουκάκι, που ως γνωστόν (;) έγινε διάσημο από την ομάδα μπάσκετ-σύμβολο (;) της περιοχής.

Ούτως ή άλλως το Κουκάκι (άσχετο: πήρε το όνομα του από την μεγάλη βιοτεχνία κρεβατιών του Κουκάκη που έδρευε εκεί) αποτελεί μια περιοχή-πέρασμα. Είναι δίπλα στην Πλάκα, μια ανάσα από τα Πετράλωνα, έχει δύο στάσεις μετρό σε απόσταση αναπνοής (Ακρόπολη, Φιξ) και συνορεύει με το κατεξοχήν φοιτητικό μελίσσι, την Πάντειο (έτσι θέλω να την αποκαλώ. Κανένα Πάντειο).

Μέσα σε λίγους μήνες/χρόνια οι δύο πλατείες της περιοχής έχουν μετατραπεί σε “στέκια”. Η αρχή είναι η αλήθεια έγινε στην πλατεία Κουκακίου (στον πεζόδρομο της Γ. Ολυμπίου) με το Κουκί, που αποτέλεσε μια εντελώς διαφορετική πρόταση: ένα μικρό καφέ-μπαρ, με ιδιαίτερη μουσική, με χαλαρό ύφος και την καλύτερη τοστάδα που έχεις φάει ποτέ.

Η Αυλή (Γ. Ολυμπίου 4)

Το παράδειγμα ακολούθησαν στον ίδιο πεζόδρομο (που χωρίζεται από την οδό Δημητρακοπούλου) ανοίγοντας μικρά μαγαζάκια με το ίδιο παρεΐστικο ύφος. Και ξαφνικά εγένετο ο Κηφήνας, το Πατάρι, αλλά και το Σπιρτόκουτο, το μαγαζί που θα μπορούσε να μπει στο λεξικό ως ενδεικτικό του είδους: μικρό, ζεστό, φιλικό με πάρτι τύπου “μεταξύ φίλων” που κρατάνε μέχρι το πρωί. Στη συνεχεια προστέθηκε το Παγκάκι, που αυτοαποκαλείται καφενείον-κολεκτίβα εργασίας και δύο μαγαζιά με εξαιρετικό φαγητό: η Μικρή Βενετία και το “Ολυμπίου Αμάλθεια”, που ουσιαστικά άλλαξε διεύθυνση και αποτελεί την καλύτερη value-for-money επιλογή για σπιτικές (για την ακρίβεια: καλύτερες από σπιτικές) γεύσεις.

Η πιο δυναμική, βέβαια, άφιξη ήταν μια επανεμφάνιση. Αυτή της Αυλής, του παραδοσιακού καφενείου-μεζεδοπωλείου με τις πολύχρωμες καρέκλες, την εκπληκτική ρακή, τους σπιτικούς μεζέδες και φυσικά τον Κώστα. Τι ποιος Κώστας; Ένας είναι ο Κώστας.

Τα Σαββατοκύριακα ο πεζόδρομος ντύνεται με έντονα χρώματα και ήχους από το πρωί. Από τον καφέ στον μεζέ, από το κάτι στη μέση στο σκάσαμε και σήμερα, από το κάτι για να χωνέψουμε στο ένα ποτάκι και από το ένα ποτάκι στο πότε πήγε πέντε.

Αντίστοιχα ζωηρή είναι και η αντίπερα όχθη, η πλατεία στην Φαλήρου. Ναι, την Φαλήρου του “Τίκι”. Λίγα στενά πιο δίπλα έχει συντεθεί το νέο στέκι της περιοχής. Μια σειρά από μαγαζιά για καφέ, φαγητό και ποτό: ο Μπαμπάς, το ασφικτά γεμάτο Συγκρουόμενο (που επίσης ακολουθεί τη λογική της κολεκτίβας σαν το Παγκάκι) και η νέα προσθήκη που ακούει στο όνομα “Monsieur Barbu”, του μουσάτου Χρήστου, με τα περίεργα κοκτέιλ και τα εντυπωσιακά μπέργκερ.

Monsieur Barbu (Φαλήρου 59)

Ξέρω τι σκέφτεσαι: γιατί έπιασε το Κουκάκι; Η απάντηση είναι δεν ξέρω. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι μέσα σε λίγους μήνες άνοιξαν αρκετά μαγαζιά από νέους, δημιουργικούς ανθρώπους, που είχαν διαφορετική ματιά, φρέσκιες ιδέες και γούστο. Όπως το φαρμακείο στην Βεΐκου που είναι έτσι διακοσμημένο που παραπέμπει στο ’50, ή το καλαίσθητο κομωτήριο στην γωνία της Παρθενώνος. Πουαπέφυγαν το επιτηδευμένο ή το επιτηδευμένα ανεπιτήδευτο και απλά έκαναν κάτι για να γουστάρουν αυτοί κι η παρέα τους. Και όπως λέει το κλισέ: αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Ούτε είναι τυχαίες οι διαφορετικές τους προτάσεις. Το “beach party” στη Βεΐκου, το χριστουγεννιάτικο event στον ίδιο δρόμο με τα μαγαζιά να σερβίρουν σούπα και κρασί, το κυνήγι θησαυρού στην ανοιξιάτικη γιορτή ή το καρναβάλι στον πεζόδρομο που κράτησε ως το πρωί. Είπαμε: το Κουκάκι ζει τη φάση του.

Οπότε σαν βγεις στον πηγαιμό για το Κουκάκι να:

Φας κασερόπιτα από το Τζάντε. Ή πεϊνιρλί. Ή διπλό λουκάνικο. Γενικά πήγαινε στο Τζάντε (ανοίγει 21.00 το βράδυ ως το μεσημέρι της άλλης ημέρας – ιδανικό για ξενύχτηδες).

Να πιεις ψημένη ρακή στην Αυλή

Να πάρεις μέρος στον διαγωνισμό για το ποιος έχει το καλύτερο σουβλάκι: στην Αμβροσία (πλατεία Δράκου), στον Καλύβα με τις ομορφιές του (σπιτικό, κοντοσούβλι), στον all-time-classic Αυγερινό ή στην Αυλή απέναντι από την Παιδική Χαρά;

Να περπατήσεις στον περιφερειακό του Φιλοπάππου

Να εντυπωσιαστείς με το Chili Cucumber Collins στο Monsieur Barbu

Να κάτσεις στο Τίκι, το χαβανέζικο μπαρ της Αθήνας

Να περάσεις μια βόλτα από το μοναδικό μαγαζί στην Ελλάδα που ειδικεύεται στα κις λορέν, το Quiche and Tales.

Να σουλατσάρεις στην αρχή της Βεΐκου δίπλα στην Μακρυγιάννη, είτε για μπύρα στο Pulp, είτε για fish-n-chips (οκ, fish burger στο Fish Cafe), είτε για να ψωνίσεις: από έπιπλα (Sous Sol) μέχρι δώρα και μικροαντικείμενα στο Φάμπρικα και στα άλλα μαγαζάκια.

Να παραγγείλεις τοστάδα στο Κουκί

Να επισκεφτείς τον καλύτερο κινηματογράφο της Αθήνας, τον Μικρόκοσμο.

Κουκάκι, ρε