Το ομαδικό VR escape room που θα σε κάνει να αισθανθείς Ghostbuster

“Τι εννοείς απόλυτη ελευθερία κινήσεων; Δεν θα έχουμε δηλαδή πουθενά καλώδια να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας ώστε να συνδέονται με τα VR γυαλιά; Και όντως θα μπορούμε να μιλάμε ο ένας στον άλλο και να συνεργαστούμε για να λύσουμε τους γρίφους;”.

Αυτό σχεδόν φώναξα, με ένα συνδυασμό έκπληξης και απορίας, στην -σούπερ φιλόξενη και πάντα χαμογελαστή- Χιώτισσα game master Ελπίδα, όταν μου εξήγησε τι ακριβώς εννοούν στο Mindtrap Νέας Σμύρνης όταν μιλούν για ‘δωμάτια εικονικής απόδρασης με πλήρως ασύρματο εξοπλισμό’. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός παιδικού πάρτι της καλύτερης φίλης της κόρης μου που διοργανώθηκε εκεί.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Ζητώντας της αμέσως, εν μέσω του χαμού που έκαναν τα παιδιά βγαίνοντας χαρούμενα από τα κανονικά δωμάτια τύπου Χάρι Πότερ, να με αφήσει να φορέσω επιτόπου το σχετικό VR back pack (αυτό που σου επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση που λέγαμε) προκειμένου να δω για τι βάρος μιλάμε (μια χαρά υποφερτό, ακόμη και αν έχεις τη μέση σου όπως ο -υπό κατάρρευση- φίλος μου ο Κώστας).

Μια εβδομάδα μετά, εγώ και οι τρεις παιδικοί φίλοι μου (σ.σ. στο VR escape μπορούν να παίξουν ταυτόχρονα μέχρι 4 άτομα), με τους οποίους εδώ και δυο χρόνια έχουμε πάρει σβάρνα ό,τι horror και survival escape room υπάρχει στην πόλη, είχαμε ήδη κλείσει το Παρασκευιάτικο ραντεβού μας.

Επιλέγοντας, από τα τρία 40λεπτα σενάρια που είναι διαθέσιμα αυτή τη στιγμή (σ.σ. ο διαστημικός σταθμός Tiberia με τον απειλητικό μετεωρίτη, το μεσαιωνικό Dragon Tower όπου οι δράκοι απαιτούν την ετήσια θυσία τους και η πλατφόρμα βαθέων υδάτων Oceanus 5 του Depth of Osiris), να κάνουμε εικονικό μακροβούτι στον ωκεανό προσπαθώντας να αποκτήσουμε πρόσβαση στον υποβρύχιο ναό πριν πνιγούμε ή μας φάνε οι καρχαρίες.

Με κερασάκι στην τούρτα, έτσι για να ανέβει λίγο περισσότερο η αδρεναλίνη, το 15λεπτο bonus game Hospital of Horror που σε κάνει ένα τουρ στο ομώνυμο ‘μπαίνεις αλλά δεν βγαίνεις’ νοσοκομείο (εννοείται με υποχρεωτικό πέρασμα από το νεκροτομείο).

Η Ελπίδα και ο έτερος game master άρχισαν να μας φοράνε σιγά σιγά τον σχετικό εξοπλισμό (backpack, γυαλιά με σύστημα ενδοεπικοινωνίας και τα joystick στα χέρια που μας επιτρέπουν να πιάσουμε πράγματα, να γυρίσουμε μοχλούς και να τραβήξουμε -στο συγκεκριμένο σενάριο- και κανένα μπουκέτο στους καρχαρίες που μας κλέβουν τα διαμάντια).

Δίνοντάς μας ταυτόχρονα υπομονετικά οδηγίες για χρήσιμα πράγματα (όπως το πως να χειριστούμε τα joystick και να μην αρχίσουμε να πηδάμε ψηλά αν αισθανθούμε την ανάγκη) και για ορισμένα αυτονόητα -αφού μάλλον κατάλαβαν ότι δεν ‘στροφάρουμε’ ιδιαίτερα (όπως το να μην πλησιάζουμε υπερβολικά κοντά ο ένας στον άλλο και να προσέχουμε να μην χρησιμοποιούμε τα -πανάκριβα- backpack μας λες και είναι συγκρουόμενα αυτοκινητάκια).

Τίποτα, όμως,  από αυτά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Και εννοείται πως τα ξεχάσαμε όλα μόλις βρεθήκαμε μέσα στο υποβρύχιο. Χάνοντας, το ομολογώ, πολύτιμο χρόνο, κοιτάζοντας σαν ‘χάνοι’ τα ψαράκια που υπήρχαν απέξω. Το ίδιο που μας συνέβη αργότερα, όταν φτάσαμε στο ναό, που μας έπιασε πονόλαιμος κοιτάζοντας με δέος το ψηλοτάβανο ταβάνι και γενικώς το περιβάλλον που όντως σε έπειθε ότι όλο και από κάπου θα ξεπηδήσει ο Jason Momoa ως Aquaman.

Εννοείται πως δεν ήταν αυτός ο λόγος που, παρόλο που μας βοήθησε όσο μπορούσε ο game master, δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το -μεσαίας δυσκολίας- παιχνίδι. Εμείς πάσχαμε από έλλειψη συντονισμού, παρόλο που τον εξοπλισμό τον συνηθίζεις μια χαρά πάνω στο τρίλεπτο. Μια αδυναμία που προσπαθήσαμε να ‘μπαλανσάρουμε’ μάταια βρίζοντας ο ένας τον άλλο (‘Ρε Χαρούλη, πιάστο επιτέλους το τιμημένο το καβούρι’).

Δεν τρέχει, όμως, τίποτα που αποτύχαμε. Γιατί το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στο να παίζεις σε ένα τέτοιου τύπου total free motion ομαδικό VR escape room δεν είναι απαραίτητα οι γρίφοι και το πόσο καλά είναι τα γραφικά, αλλά το πόσο ‘πειστικά’ παρείστικο είναι.

Καθώς επίσης και η καινοτομία ότι σου επιτρέπει να τηλεμεταφερθείς -με τους κολλητούς σου- σε ένα περιβάλλον που, όσο εξελιγμένο και προσεγμένο και αν είναι ένα κανονικό VR escape room, δεν μπορεί να το φτάσει. Κάτι που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, συμβαίνει όντως.

Ενώ είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε πως, σε αντίθεση με άλλες VR εμπειρίες που ενδεχομένως έχει τύχει να βιώσεις, εδώ δεν νιώθεις επ’ ουδενί αίσθημα ζάλης αν γυρίσεις για παράδειγμα απότομα το κεφάλι σου ή σε οποιαδήποτε απότομη κίνηση κάνεις.

Έτσι για την ιστορία, ας αναφέρουμε πως ιθύνων νους της όλης ιστορίας είναι ο 40χρονος ιδιοκτήτης των Mindtrap Νέας Σμύρνης και Χίου, που μας δήλωσε σχετικά πως “Τα escape rooms στην Αθήνα, μέσα σε 3-4 χρόνια, είναι σαν να έχουν διανύσει μια πορεία 30 χρόνων. Έχουν προχωρήσει πάρα πολύ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Οπότε πρέπει να προσφέρεις στο κοινό και κάτι διαφορετικό. Το VR είναι κάτι που ανέκαθεν με ενδιέφερε. Έψαχνα όμως να βρω κάτι συνεργατικό, που μπορούν να παίξουν πολλά άτομα μαζί. Κάτι που είναι δύσκολο, αφού υπάρχουν ελάχιστες εταιρίες που δημιουργούν τέτοιες εμπειρίες απόδρασης. Εδώ δεν είναι απλά ότι έρχεσαι, σκοτώνεις zombie επί 50 λεπτά και μετά βγαίνεις ζαλισμένος. Χρειάζεται να συνεργαστείς, να λύσεις γρίφους, είναι κανονικό escape room. Κάτι που διαπιστώνουν και οι -αρχικά δύσπιστοι- escapers όταν αποφασίζουν να το δοκιμάσουν“.

Mindtrap: Αγ. Φωτεινής 12, Νέα Σμύρνη, τηλ. 2130-435000, https://themindtrap.com/nea-smirni/