To Smash δεν είναι απλά ένα classic cocktail, είναι ολόκληρη φιλοσοφία

Το Smash είναι ένα classic που μοιάζει με το Julep αλλά δεν είναι Julep. Είναι κάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν καμβάς και να πειραματιστείς. Είναι ένα classic που αν το φτιάξεις και το πιεις σωστά τότε θα γίνει ένα από τα αγαπημένα σου cocktail.

Ίσως, το ότι μοιάζει τόσο πολύ με το Julep να είναι και ο λόγος που έχει χάσει τη διασημότητα του αλλά η αίγλη του παραμένει πολύ ψηλά. Η ιστορία του αλλά και η πολυπλοκότητα του αποτελέσματος που παράγει είναι αυτή που το κάνει να ξεχωρίζει τόσο έντονα.

Η βασική διαφορά ενός Julep με αυτό είναι ότι το πρώτο ανακατεύεται ο δυόσμος ενός στο δεύτερο τα φύλλα χτυπιούνται και συνθλίβονται μέσα στο shaker. Το χρώμα, η φρεσκάδα αλλά και η ισορροπία στις τανίνες του παγωμένου ουίσκι που δίνει ο δυόσμος μοιάζει σαν να ήταν αυτό που έλειπε για το τέλειο αποτέλεσμα. Η λιγότερο ουσιαστική διαφορά είναι ότι το Smash δε σερβίρεται σε αυτά τα ιδιαίτερα τσίγκινα ποτήρια γεμάτα θρυμματισμένο πάγο. 

H ιστορία πίσω από το cocktail

Ο ιστορικός ποτών David Wondrich αναφέρει ότι το πρώτο Smash κάνει την εμφάνισή του στα μέσα της δεκαετίας του 1840. Η δημοτικότητα του ήταν μεγάλη από την αρχή είτε σαν Brandy Smash, είτε σαν Whisky Smash. Λιγότερες αναφορές τότε είχε το Gin Smash με Old Tom gin. Τα κολεγιόπαιδα της εποχής τα κατανάλωναν σωρηδόν έχοντας ένα τέτοιο cocktail στο ένα χέρι και ένα πούρο στο άλλο.

Λίγο αργότερα, εμφανίζεται και στο θρυλικό Bartender’s Guide του Jerry Thomas το 1862 με βάση το κονιάκ. Ο Jerry Thomas χρησιμοποιεί στη συνταγή του δυόσμο και συγκεκριμένα 2 κλωνάρια, ζάχαρη, και μπράντι. Όλα χτυπημένα στο ποτήρι όπως και στα Julep. Ο Thomas είναι και ο πρώτος που αρχίζει και βάζει φρούτα στην εξίσωση με την προσθήκη κομματιών πορτοκαλιού, ροδάκινων ή και μούρων. Ακόμα όμως το Smash αναφέρεται στην κατηγορία των Juleps ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το βιβλίο: «είναι στην πραγματικότητα ένα Julep σε διαφορετική κλίμακα». 

Φρούτα έβαλε και ο Harry Johnson στην παρουσίαση του ποτού το 1888 στο New and Improved Illustrated Bartender’s Manual. Στο βιβλίο του πρώτον αναφέρει ξεκάθαρα το χτύπημα του δυόσμου μέχρι να διαλυθεί και δεύτερον προτείνει τέσσερις μοναδικές παραλλαγές. Το Old Style Whisky Smash, το Fancy Whisky Smash, Fancy Brandy Smash και το Medford Rum Smash.

Από τότε υπάρχουν άπειρες παραλλαγές του Smash με οποιαδήποτε βάση, οποιοδήποτε βότανο και οποιοδήποτε φρούτο. Η επόμενη του μεγάλη εμφάνιση είναι στο The Savoy Cocktail Book του 1930. 

Κάπου εκεί, λόγω και της ταραχώδους περιόδου που ακολούθησε, το Smash άρχισε να χάνεται από τους καταλόγους και τα bars. Αυτός που το έφερε πάλι στη ζωή -όπως και πολλά άλλα κλασικά- είναι ο μοναδικός Dale DeGroff όταν έγραψε στο βιβλίο του στα τέλη της δεκαετίας του 1990: «Βαρέθηκα λίγο τα mint juleps, οπότε πολτοποίησα λίγο λεμόνι μαζί με το δυόσμο».

Συγκεκριμένα, ο DeGroff στο βιβλίο του The Essential Cocktail: The Art of Mixing Drinks παρουσίασε μια συνταγή η οποία αποτελεί βάση για πολλές από τις εκδοχές του Smash που βλέπουμε παγκοσμίως. 

Ένα υπέροχο Smash σταφύλι

Η έμπνευσή μου να γράψω για το Smash δεν ήρθε τυχαία. Την προηγούμενη Δευτέρα βρέθηκα ανάμεσα σε δύο στοές στην μπάρα του ανακαινισμένου Peek a Bloom. Εκεί μιλήσαμε με τον head bartender Ηλία Τσιαβλή για cocktails, συνταγές, ιστορία και φυσικά μπάρες και ποτά. Όλα αυτά με αφορμή τον καινούργιο άκρως ενδιαφέρον κατάλογο cocktail που έφτιαξε στον οποίο έχει συμπεριλάβει τη δική του εκδοχή.

Από την πρώτη στιγμή που το είδα στον κατάλογο ήξερα ότι αυτή θα είναι η επιλογή μου, κι ας διάβαζα και τα υπόλοιπα. Είχα τόσο καιρό να δω σε κατάλογο ελληνικού bar Smash που δεν γινόταν να μην το δοκιμάσω.

Τούτο το Smash είχε βάση το Gin, απόσταγμα σταφυλιού, ολόκληρο σταφύλι, μαντζουράνα και λάιμ.

Όπως ένα Smashed που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και σε αυτό, τα υλικά χτυπήθηκαν όλα μαζί στο shaker και διπλοσουρώθηκαν πριν το ποτό καταλήξει σε ένα παγωμένο ποτήρι coupe.

Από την στιγμή που το πλησίασα στο στόμα μου να το δοκιμάσω, τα αρώματα από την μαντζουράνα και το σταφύλι σε γέμιζαν με ευχάριστα συναισθήματα. Η πρώτη γουλιά ήταν το κάτι άλλο. Ένα πραγματικό smash μέσα στο στόμα μου.

Τελικά κατάλαβα για άλλη μια φορά ότι ένα καλό Smash δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλα πιο διάσημα κλασικά cocktails.