Tο τελευταίο μας γεύμα πριν τη Συντέλεια

Ας περάσουμε κατευθείαν στο ηθικό δίδαγμα από τις απαντήσεις στην ερώτηση “ποιο θα ‘θελες να ‘ναι το τελευταίο σου γεύμα πριν τη συντέλεια;”

Εσύ απαντάς με το tweet button αλλά και στα σχόλια. Εμείς παρακάτω..

Ένα είναι το σίγουρο. Αν δεν μας βρει η συντέλεια, θα πεθάνουμε από χοληστερίνη.

Ενώ είμαστε διαβόητοι για τις γκουρμεδιάρικες προτιμήσεις μας, ενόψει συντέλειας, κάναμε στροφή στο παϊδάκια, στις τηγανιτές πατάτες, στη χωριάτικη σαλάτα, στα μπιφτέκια στο φούρνο και στο πατσίτσιο (εντάξει υπήρξε και έναν english breakfast και κάτι chicken wings).

Αυτά που μας έκαναν τους άντρες που είμαστε.

Παϊδάκια με τηγανητές πατάτες και έναν κουβά τζατζίκι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Με το “παϊδάκια” εννοώ “αρνίσια και στα κάρβουνα” πνιγμένα (όχι σβησμένα) σε λεμόνια τριών διαφορετικών λεμονιών (λεμονιά, λεμονιές, λεμονιών), τηγανητές πατάτες φρέσκες όχι από πλαστική σακούλα με υπολείμματα πάγου απ’ έξω και τζατζίκι-στούκας (που λέει κι η Ελιάνα) που μπορεί να ξαπλώσει περαστικούς σε ακτίνα 800 μέτρων.

Αυτή η αέναη μάχη με τα χέρια, αυτή η γραμμή λίπους στο σωστό παϊδάκι, αυτός ο αχταρμάς από ζουμιά, όταν η λίμνη από λεμόνι, που έχει φιλοξενήσει τα παϊδάκια σου, ανοίγει την αγκαλιά της για τις πατάτες που επίσης βουτάς με το χέρι, είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Θες να τον ονομάσουμε ‘Ο Τελευταίος μου Δείπνος”; Να τον πούμε κι έτσι.

Η άκρως χασαποταβερνίστικη εικόνα που σου περιγράφω, ναι, είναι ένα τίμιο πέρασμα στην αιωνιότητα. Ας τελειώσει ο κόσμος. Αρκεί να μην προλάβουν να τελειώσουν τα παϊδάκια από την πιατέλα μου. Για γλυκό δεν χρειάζομαι κάτι. Αρκεί όλο αυτό το μακελειό να το συνοδεύει κοκα-κόλα κανονική, κόκκινη.

(Όχι, μην ανησυχείτε, δεν ξεκίνησε το Τέλος. Ένα ατίθασο ρεψιματάκι μου ξέφυγε, συγγνώμη).

Αυγά μάτια, πατάτες τηγανιτές και ψωμί, πολύ ψωμί ο Μάνος Μίχαλος

Λίγο μελάτα, για να βουτήξω μια φρατζόλα χωριάτικο ψωμί μέσα στους κρόκους, με το λάδι να έχει καεί πάνω τους και να έχει αφήσει αυτή την περίεργη πετσοκρούστα που ποτέ δεν κατάλαβα τη βιολογική υπόστασή της, παρά μόνο την ευχαρίστηση του ανοίγματός της, με μια μπουκιά ψωμί, αργά και σταθερά για να χυθεί κρόκος περισσότερος από όσο πρέπει.

Πατάτες τηγανητές, κομμένες στο χέρι, λεπτές με πολύ αλάτι (επειδή με έχετε γαμ%σει τόσα χρόνια με το “μη βάζεις πολύ αλάτι”) και μια φρατζόλα χωριάτικο ψωμί, παρακαλώ πολύ ζεστό και αχνιστό. Αυτή η τριπλέτα γεύσεων, καθώς θα ακουμπάει τον ουρανίσκο μου, θα διώξει μακριά τον οποιοδήποτε φόβο για τη μεταθανάτια πίστα που θα πρέπει να περάσουμε.

Τα τηγανιτά, σαν μεταξωτά, αυγά θέλουν επιδέξιους κώλους κύριοι. Με αυτό το απόφεθγμα θέλω να πω “εις το επανιδείν” σε αυτόν τον κόσμο, που ακόμη και μέρες πριν το τέλος του, δεν έχει καταφέρει να απαντήσει στο αν η κότα ή το αυγό έκανε την αρχή. Προσωπικά, δεν με νοιάζει πια, γιατί έχω καταλήξει ότι στο τέλος θα μιλήσει το αυγό. Και η τελευταία εντύπωση μένει.

Τελευταίο μου γεύμα είναι, εντελώς υποθετικό είναι, δίλημμα ευτυχώς δεν είναι, οπότε θα κάνω (γράψω) ό,τι γουστάρω.

Mam Greatest Ηits η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Στρώστε τα τραπεζομάντιλα, ακονίστε τα μαχαιροπίρουνα. IT’S CHOWTIME.

1 μικρό κρουασάν με μπεσαμέλ και μανιτάρια από το Delice de France στο Λονδίνο, 1 κομμάτι (μέση) παστίτσιο της μαμάς μου, 1 μερίδα black cod με sweet miso sauce και 1 μερίδα creamy rock shrimp tempura και τα δύο Nobu Matsuhisa, 1 κομμάτι pizza Angel από την Bandanna Μυκόνου, 1 τραγανό pork belly με truffle gravy από το Bob Bob Ricard στο Λονδίνο, 1 γύρο πίτα ντομάτα – πατάτα – σως από τα 3 Αδέρφια στο Χαλάνδρι με γαρνιτούρα λεπτοκομμένες πατάτες από το Tartare, συμβιβάζομαι και με χοντροκομμένες από το Bucher Shop, 1 χτένι με guanciale και λάδι λευκής τρούφας από τον Βεζενέ, ας παίζουν και μερικά τσιπς με λάδι τρούφας και παρμεζάνα από εκεί, δεν με πειράζει και για επιδόρπιο 1 macaron truffe blanche & noisette από τον Pierre Herme στο Παρίσι και 1 Kinder Bueno. Προφανώς και δεν θα αδειάσω όλα τα πιάτα αλλά θέλω να υπάρχουν. Και, ΟΚ, παραδέχομαι πως όλα αυτά μαζί είναι λίγο αχταρμάς και πως ίσως την επόμενη μέρα τα μετανιώσω. Oh wait…

All time American feast θέλει ο Χρήστος Χατζηιωάννου μπροστά του

Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που απασχολούμαι με αυτό το ερώτημα (πολλές φορές είναι η αλήθεια), θυμάμαι τις ατέλειωτες λίστες Αμερικανών μελλοθάνατων που παρήγγελναν τηγανητά κοτόπουλα πριν την καρέκλα. Και θέλω να πεταχτώ να πω “άλλη μία από τα ίδια”. Deep fried λοιπόν ζουμερά μπούτια και στήθη κοτόπουλου σε μείγμα μπαχαρικών βγαλμένο από τα σωθικά του Ανατολικού Μιζούρι, μερικές καυτερές φτερούγες, τηγανητές πατάτες, γιγαντιαία onion rings, καλαμπόκια με 8 κιλά βούτυρο και έναν κουβά μαγιονέζα να τα βουτάω όλα αυτά να δροσιστούν. Τώρα αν έπαιζε και κανένα egg n bacon cheeseburger εκεί κοντά, δεν θα έλεγα όχι.

Το μόνο που ελπίζω είναι να μην κουβαλάμε τις πεπτικές διαταραχές στην μετά θάνατον ζωή γιατί είμαι σίγουρος ότι το μεγαλύτερο βασανιστήριο στην κόλαση είναι ότι δεν έχει coca cola light και άντε μετά να σβήσω εγώ την τηγανίλα με βραστό νερό από το καζάνι.

Μπιφτέκια με πατάτες στο φούρνο από τα χέρια της συζύγου ο Πάνος Κοκκίνης

Για κάποιο ανεξήγητο, μεταφυσικό, ‘με ξεπερνάει εντελώς, στ’ορκίζομαι’ λόγο το συγκεκριμένο -ταπεινό και απλοικό- φαγητό, φτιαγμένο από την συγκεκριμένη γυναίκα μου μυρίζει σπίτι. Μου φέρνει αμέσως στο νου την εικόνα του να καθόμαστε όλοι μαζί στο καθιστικό. Εγώ, εκείνη και το μικρό ζιζάνιο. Οι άνθρωποι δηλαδή με τους οποίους θέλω να τρώω κάθε γεύμα της ζωής μου και όχι μόνο το τελευταίο. Άλλωστε, από ότι και να επέλεγα, δεν θα έτρωγα παρά μόνο 2-3 μπουκιές. Γιατί το τέλος μιας -εξ’ ορισμού- πικρής ζωής πρέπει να είναι όσο πιο γλυκό γίνεται. Κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποχαιρετίσω τα εγκόσμια χωρίς μια μπουκιά από το cheesecake τούβλο του Junior’s στο Brooklyn, καμία δεκαριά Παριζιάνικα μακαρόν, παγωτό φουντούκι από το Choco Latte στην Αλίμου, μια μπάρα σοκολάτα Ιον, μια Snickers και το γλυκό ψυγείου (σ.σ. στρώσεις από μπισκότα Παπαδοπούλου με κρέμα, που παγώνει στο ψυγείο) που έβαζα την μάνα μου να μου φτιάξει μετά από σημαντικές στιγμές στην ζωή μου, όπως όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο ή βγήκα από το στρατό.

Χωριάτικη με τηγανητές πατάτες και μπύρα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μιας και το ρίξαμε στη γαστρονομία, ένα έχω να πω. Χωριάτικη σαλάτα, με παρθένο ελαιόλαδο, φέτα, κρεμμύδι, ελιές και ρίγανη, μισή φρατζόλα φρέσκο ψωμί παπάρα (ιδανικά εκεί που το λαδάκι ανακατεύεται με τον τοματοζωμό και τη λιωμένη φέτα), τηγανητές πατάτες και μια παγωμένη μπύρα κάτω από τον Πλάτανο στον Ποταμό Κυθήρων, ντάλα μεσημέρι, με το τζιτζίκι να σου παίρνει τα αυτιά, με τα αλάτια της θάλασσας. Ναι όλο αυτό, υποχρεωτικά κάτω από τον πλάτανο, υποχρεωτικά καλοκαίρι. Μη μου πεις τώρα ότι η Συντέλεια είναι Δεκέμβριο, μη με αναγκάσεις να σε επαναφέρω στην πραγματικότητα.

Μεσογειακό ελληνικό γεύμα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Τελευταίο γεύμα ε; Δεν θέλει πολύ σκέψη: μια ντομάτα στα τέσσερα με χοντρό αλάτι. Και δύο ελιές. Και ένα παξιμάδι. Μεσογειακό γεύμα. Ελληνικό. Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;

Ναι

Αφού φαω την ντομάτα (περιμένοντας το φαγητό να γίνει) θα καθίσω στο τραπέζι της κυρά-Βούλας. Θα συνεχίσω με έναν ντάκο, αυτό το ιερό πράμα, τίγκα στη φέτα, με κάπαρι, ντομάτα, ελιές και ένα πέπλο ρίγανης. Έτσι για τη σαλάτα. Δίπλα θα υπάρχουν τα ντολμαδάκια της θείας μου της Μαίρης με μια γαβάθα τζατζίκι για να τα σβήνω μέσα. Ή εναλλακτικά μισό στρέμμα σπανακόπιτα.

Και για κυρίως πιάτο θα ήθελα ένα πιθαράκι γιουβέτσι, με πολύ (μα πολύ) πιπέρι και ακόμη περισσότερο τριμμένο τυρί. Ναι, γιουβέτσι. Ή παστίτσιο; Ή μήπως κεφτεδάκια με πατάτες, παπαριασμένη χωριάτικη και ψωμάρα; Ή κότσι από τη Μπάγερν; Ή μπριζολάκια από τον Τέλη; ‘Η γλυκόξινο από το Cow Loon; Όχι! Γιουβέτσι. Σίγουρα γιουβέτσι. Μαζί με μια παγωμένη μπύρα weiss και ένα καζάν ντιπί να περιμένει στη γωνία, έτσι για να αλλάξει η γεύση.

Ή να σου πω κάτι; Δεν γαμιέται; Αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, θα τα έτρωγα όλα. Απλά θα άλλαζα τη μπύρα και θα έπαιρνα μια σοδίτσα.

Μακαρόνια με κιμά, η Ρομίνα Δερβεντλή

Αν ήξερα στα σίγουρα ότι θα πεθάνω, σόρι, αλλά δεν θα μιλούσαμε για το τελευταίο γεύμα, αλλά για ΤΑ τελευταία γεύματα. Ένα μήνα πριν το τέλος θα άρχιζε ο προσωπικός μου άθλος. Δηλαδή φάε όσο περισσότερο μπορείς όσο είσαι ζωντανή.

 Μέσα σε 30 ημέρες θα περνούσα ιστορικές στιγμές με σουβλάκια από τον Θανάση, μαύρους μπακαλάρους, πατάτες τηγανιτές, μακαρονάδες,σφολιάτες, γλυκά από το Mon Quartier  και την Ανεμώνη, πιροσκί, αυγά και γενικώς οτιδήποτε τρώγεται, ανεξαρτήτως προέλευσης και γκουρμέ στάτους. Ο κανόνας μόνο ένας: αν είναι πράσινο, το πετάμε. Οι επιδρομές στα κινέζικα και στα μπεργκεράδικα των Νουπού θα ήταν σχεδόν καθημερινές- όχι, τίποτα άλλο, αλλά για να μην χάνω χρόνο στην κίνηση τώρα που είναι πολύτιμος. Θα τα έτρωγα ακόμα και με το ζόρι, με στόχο να μην χαραμιστεί ένα μισάωρο χωρίς φαγητό στο στόμα.

 Όμως για την ύστατη ημέρα, θα φυλούσα το καλυτερότερο όλων: μια κατσαρόλα με homemade μακαρονάδα και μπόλικο κιμά, που θα κρατούσα παραμάσχαλα όλη μέρα, για να τσιμπάω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τελικά πάλι καλά που δεν μπήκα στον πειρασμό να το κάνω, γιατί το Σάββατο, που θα είχα μεταμορφωθεί σε μια x-large χριστουγεννιάτικη μπάλα, θα ευχόμουν πραγματικά οι προφητείες των Μάγιας να είχαν βγει αληθινές.

English Breakfast ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ας πούμε αρχικά ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το αριστούργημα πρέπει να χαραμίζεται στα πρωινά, δηλαδή μιλάμε για ΦΑΓΗΤΟ. Επίσης περιέχει σχεδόν ό,τι γεύση παίζει να λαχταρήσω μια δεδομένη στιγμή. Υπάρχουν φορές που μες στη διάρκεια της μέρας σκέφτομαι, όχι ‘ε ρε φίλε να είχα τώρα να φάω το Τάδε’ αλλά ‘ε και να μπορούσα τώρα να πάω στο [τάδε ξενοδοχείο] για να φάω χυδαίο πρωινό’. Οπότε ναι, αυτό θα ήταν. Θα ζήταγα ένα πλήρες english breakfast, με τα scrambled eggs και με τα μπέικον και με όλη αυτή τη σπουδαία μαγεία που συμβαίνει σε μια χώρα που είναι λες και μετά τις 12 τρώει μόνο βλακείες αλλά ως τότε μόνο τα καλύτερα, θα ζήταγα να αντικαταστήσει τα φασόλια με κι άλλομπέικον, και γίναμε. (Α, κι ένα καφεδάκι για τη χώνεψη. Πρωινό έιναι εξάλλου. Και μετά φύγαμε.)

Ποιο θα ήταν το δικό σου τελευταίο γεύμα;