Το τελευταίο σου παγωτό, εδώ θα το φας

Ποιος να το περίμενε ότι θα έτρωγα το καλύτερο παγωτό που έχω δοκιμάσει στην Ελλάδα, δίπλα στα Jumbo στην Αλίμου. Αλλά έτσι είναι η ζωή, γεμάτη εκπλήξεις. Συνήθως πικρές, σπανίως γλυκές και ενίοτε παγωμένες και τόσο πικάντικες όσο μισό κιλό cioccolata pepperoncino (με κανέλλα και καυτερή πιπεριά). 

«Δυστυχώς δεν το κάνουμε αυτό», εξήγησε ευγενικά η χαμογελαστή σερβιτόρα στον φίλο μου τον Richard όταν ρώτησε αν μπορούν να του βουτήξουν το χωνάκι σε λιωμένη σοκολάτα ή, στην χειρότερη, να του πασπαλίσουν από πάνω λίγη τρουφίτσα, λίγο σιροπάκι ή οτιδήποτε βρε αδελφέ υπήρχε πρόχειρο.

Προσθέτοντας πως «Επειδή δεν χρησιμοποιούμε καθόλου χρωστικές ουσίες και αρώματα στα παγωτά μας, αλλά τα φτιάχνουμε με αληθινή πρώτη ύλη (σ.σ. ελληνικό γάλα, φιστίκια Αιγινής, λεμόνια από Ζάκυνθο, φράουλες από Ηλεία κτλ), έχουμε επιλέξει να μην έχουμε τέτοια πράγματα στο κατάστημα».

Προς στιγμή, τσίνισα. Πριν προκάνω όμως να μπω στο μουντ «o πελατάρας έχει πάντα δίκαιο», τράβηξα μια γλειψιά από το μπολάκι που είχα φτιάξει με tiramisu, φιστίκι (σ.σ. μπεζ, όχι πράσινο, όπως είναι το κανονικό του χρώμα αν δεν το φλομώσεις στις χρωστικές) και cioccolata pepperoncino.

Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο για να πειστώ ότι ο Stefano (σ.σ. o Ελληνοιταλός ιδιοκτήτης με θητεία στο Il Gelatiere, την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής και πώλησης παγωτού που διατηρεί ένας θείος του στο Μιλάνο εδώ και 30 χρόνια) ξέρει κάτι παραπάνω όσον αφορά το παγωτό και το πώς να τρώγεται.

Μισή ώρα αργότερα -και ενώ είχα ήδη πάρει παραμάσχαλα δυο οικογενειακές συσκευασίες του κιλού για το σπίτι- η γεύση του πιπεριού από την σοκολάτα μού έκαιγε παιχνιδιάρικα τη γλώσσα.

Από τότε, δέκα μέρες πριν, εγώ και το Choco Latte έχουμε αναπτύξει ένα παθιασμένο «εξωσυζυγικό δεσμό». Το αναζητώ κάθε απόγευμα που γυρίζω από δουλειά. Και προσπαθώ να βρίσκω ηλίθιες δικαιολογίες για να ξεφύγω από το άγρυπνο βλέμμα της συζύγου, να μπω στο αυτοκίνητο και να πάω κοντά του.

Ενώ μου έχει γιατρέψει εντελώς και την μετα-καλοκαιρινή κατάθλιψη, αφού με κάθε μπουκιά μιας από τις 28 γεύσεις του (μεταξύ άλλων ρούμι-σοκολάτα, zuppa inglese, crema caffe και ότι φρούτο εποχής λαχταράς) αισθάνομαι ότι σαπίζω πάλι στην αγαπημένη μου μπιτσομπαρο-ξαπλώστρα.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το Choco Latte δεν μου είναι πιστό, καθώς έχω πιάσει και άλλους να έρχονται από τόσο μακριά όσο το Αιγάλεω ή το Χαϊδάρι για μια τζούρα.

Κάτι που αναμένεται να συνεχιστεί μέχρι και τον Μάρτιο, όταν οι ιδιοκτήτες του αποφασίσουν πού θα ανοίξουν με το καλό το δεύτερο κατάστημά τους.

Ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη φορά που δοκίμασα αυθεντικό gelato εκτός Ιταλίας. Και η διαφορά με οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω είναι επιεικώς μεγάλη. 

Το Choco Latte άνοιξε τον Απρίλιο (άσχετα αν εγώ το πήρα χαμπάρι αρχές Σεπτεμβρίου) και επίσης προσφέρει λαχταριστά μπριός παγωτού (παίρνουν το μπριος, το ζεσταίνουν λίγο και βάζουν εντός το παγωτό που λιώνει γλυκά), καθώς επίσης και sorbet και φυσικούς χυμούς εξωτικών φρούτων (maracuja, ananas, caja, mango, acerola).

Choco Latte Milano, Λεωφ. Αλίμου 53, Άλιμος, τηλ. 213 0231 660 , ώρες λειτουργίας 07,30-24.00