Το ‘Τρεις κι Εξήντα’ είναι ο παράδεισος του μεζέ

Στη Θεσσαλονίκη, στην Αγίας Θεοδώρας, σε έναν από τους δρόμους που τείνει να γίνει από τους αγαπημένους γαστρονομικούς δρόμους της πόλης, υπάρχει και το ‘Τρεις κι Εξήντα’.

Το πόσο αγαπώ τα μεζεδοπωλεία, το έχω εκφράσει πολλές φορές μέσα από τα κείμενά μου. Τα αγαπώ. Ενθουσιάζομαι όταν ανακαλύπτω καινούρια, τρελαίνομαι να ξανά γυρνάω σε παλιά. Δεν έχω ακόμα προσδιορίσει το γιατί. Ίσως γιατί μου αρέσουν οι μεζέδες και τα ορεκτικά περισσότερο από τα κυρίως πιάτα, ίσως γιατί, το να βλέπω ένα τραπέζι γεμάτο θεσπέσια ορεκτικά είναι η καλύτερή μου. Μπορώ να χορτάσω και μόνο με τους μεζέδες, αρκεί να είναι πολλοί, γευστικοί και υπέροχοι.

Στο ‘Τρεις κι Εξήντα’ είναι ακριβώς έτσι. Θέλεις να παραγγείλεις ό,τι ορεκτικό έχει το μενού, να δοκιμάσεις κάθε είδος τυριού, σαλάτας, ντοματοκεφτέ, μελιτζανοκεφτέ και αν και εφόσον μείνει χώρος στο στομάχι να διαλέξεις και το κυρίως. Περισσότερα από 20 πιάτα, κοστίζουν 3,60. Ακριβώς όπως το όνομά του. Το καλύτερό μου δηλαδή. Πάμε για μεζεδοπάρτυ με τρέλα.

Αλλά επειδή δεν γίνεται να διαλέξω πέντε σαλάτες για δύο άτομα, ούτε όλα τα είδη κεφτέ, κάνω την μελέτη μου προσεχτικά, συνομιλώ με τον σερβιτόρο και καταλήγω σε αυτά που μοιάζουν πιο λαχταριστά και ταιριάζουν και στα δικά μου γευστικά θέλω.

Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι, η χωριάτικη σαλάτα φαγώθηκε πολύ, οπότε μία ρόκα την είχα λαχταρήσει.

Τι σας έλεγα για τυριά; Ήρθε η ώρα τους. Μανούρι ψητό με πορτοκάλι με σως από μουστάρδα και μέλι για να μπούμε ελαφριά και γευστικά στο παιχνίδι.

Μπουρεκάκια με φέτα, πιπεριά Φλωρίνης, ζαμπόν και παστουρμά και ο ουρανίσκος παίρνει φωτιά, η ικανοποίηση χτυπάει κόκκινο και όλα δείχνουν ότι θα έχουμε δυνατή συνέχεια.

Ντοματοκεφτέδες με δυόσμο, (πόσο μου αρέσει ο δυόσμος στον κεφτέ!) με ελαφριά σως, για να γλιστρήσει καλύτερα και να φας και περισσότερους και μιλφέιγ λαχανικών, με μία εσάνς από πέστο βασιλικού, έτσι για να βασανιστώ και να θυμηθώ για άλλη μια φορά, πόσο ωραία μπορούν να γίνουν τα λαχανικά αν μαριναριστούν, ψηθούν και σερβιριστούν σωστά.

Η πατατούλα τηγανητή, στο χέρι κομμένη, σαν αυτή που κάνει η γιαγιά μου, έτσι γιατί επιβάλλεται για τα σουτζουκάκια που ακολούθησαν στην παραγγελία.

Σουτζουκάκια λοιπόν. Το καλό το σουτζουκάκι το καταλαβαίνεις από την όψη αρχικά, από την μυρωδιά όταν απέχει μερικά εκατοστά από το ρουθούνι σου και εντέλει από τη γεύση του. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς με λέξεις, το πώς πρέπει να είναι αυτή η γεύση, αλλά όλοι όταν τη γευτούμε μπορούμε να καταλάβουμε την τέλεια ισορροπία στα μπαχάρια, την επιλογή κιμά και το ιδανικό ψήσιμο. Απλώς το καταλαβαίνεις. Και ένα τέτοιο σουτζουκάκι ήταν και αυτό.

Αυτό ήταν, ήρθε το τέλος, αναφώνησα! Έχω αγγίξει (πάλι) τα όρια μου! Κοντεύω να σκάσω, η λιποθυμία είναι κοντά και κάπου εκεί , έρχεται το επιδόρπιο. Τώρα ήρθε το τέλος.

Τρεις κι Εξήντα, Αγίας Θεοδώρας 7, τηλ. 2310-279595