Το βουτυρώνεις το pop corn;

Δεν έχω το stalking μέσα μου, το έχω σκεφτεί αρκετές φορές δηλαδή, ότι δεν έχω πολλούς που θα ήθελα να γνωρίσω από κοντά. Ακόμη και γυναίκες να μου πεις, δεν ξέρω ποια θα έλεγα (μιλάμε για να δω από κοντά πάντα, γιατί αν είναι να κάναμε άλλα πράγματα, τότε να βγάλω τη λίστα να αραδιάσω μερικές). Πάντα, όμως, είχα στο μυαλό μου τρεις ανθρώπους: αυτόν που σκέφτηκε τα Caprice Παπαδοπούλου, το μυαλό που κατέβασε την ιδέα της νουτέλας (και για τα δύο θα επανέλθει αυτό το κοιλιόδουλο site, που διαβάζεις αυτή τη στιγμή) και αυτόν που έσκασε τα καλαμπόκια για να βγουν τα pop corn.

Σύμφωνα, όμως, με τα ιστορικά στοιχεία θα πρέπει να πάω ως τη Γουατεμάλα για να βρω τις ρίζες της μεγαλύτερης αλμυρής εμμονής μου, οπότε επειδή δεν έχω ιδέα τι άλλο θα έκανα σε αυτό το σημείο του κόσμου (δεν είμαι και ο Χατζηιωάννου που τρέχει στις ζούγκλες της Σρι Λάνκα), καλύτερα να πάω στην πολιτεία του Ιλινόις, όπου το pop corn έχει ανακηρυχθεί ως επίσημο snack food, ύστερα από ένα πρότζεκτ που έτρεξε ένα δημοτικό σχολείο. 

Και τώρα, που είπαμε και μερικά ενημερωτικά πράγματα, για να μη νομίζετε ότι εδώ είμαστε τίποτα κενοί, πεζοί άνθρωποι, ας προχωρήσουμε στο ψητό. Στο σκαστό για την ακρίβεια.

Το pop corn είναι το σημαντικότερο στοιχείο μιας ταινίας, μιας σειράς και γενικώς του pop θεάματος. Τα έχουμε ξαναπεί και στο Αιώνιο Δίλημμα, όπου τα nachos πήγαν να τα βάλουν με τη βουτυρωμένη μαγεία του καλαμποκιού. Και την καλύτερη σκηνοθεσία, την καλύτερη μουσική επένδυση, τις πιο μεστές ερμηνείες να έχεις σε μια ταινία, η αξία της ανεβαίνει, αν έχεις μπροστά σου ένα κουβά με pop corn, ο οποίος αυτό-γεμίζει μόνος του κάθε φορά που η στάθμη πέφτει κάτω από τη μέση (και σε πιάνει άγχος, μήπως τελειώσουν νωρίτερα από την κορύφωση της ταινίας, οπότε καλύτερα να τα τρως ένα-ένα).

Κανείς από τους υποψηφίους της 85ης απονομής των Όσκαρ δεν έχει καταλάβει, ότι αν δεν υπήρχαν τα pop corn στις κινηματογραφικές αίθουσες, το box office θα ήταν μειωμένο, ακόμη και αν η Jennifer Lawrence αποφάσιζε να ξεγυμνώσει τις καμπύλες της, στέλνοντας τον Θοδωρή Δημητρόπουλο σε καμιά ψυχιατρική κλινική, όπου θα για να συνέλθει θα έπρεπε να δει 723 συνεχόμενες ώρες, το Buffy. Και αυτό συμβαίνει, γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ να φτιάξεις τα pop corn ενός σινεμά.

Ναι το κέρατό μου, μέχρι ποπκορνιέρα έχω πάρει, αλλά επειδή έκανε 30 ευρώ, όταν τα βγάζει, αρχίζει και πετάει πολλά προς ακανόνιστη κατεύθυνση, σαν στρακαστρούκες. Ενώ, όσο κοντά στη γεύση είναι αυτά των μικροκυμάτων, πάντα κάτι λείπει (δεν έχουν το απαραίτητο βούτυρο) ή κάτι γίνεται (θα τα ψήσεις πολύ και θα τα κάψεις, θα τα ψήσεις λίγο και θα χάσεις τα μισά καλαμπόκια). Ενώ, αν πας για παράδειγμα στα Village ή στα Odeon (για να μη νομίζετε ότι κάνουμε και διαφήμιση) θα φας πραγματικά ωραίο pop corn, ενώ τα μικρότερα σινεμά έχουν αρχίσει και την πολιτική του refill (με 1 ευρώ), κάτι που θα έπρεπε να ακολουθήσουν και οι μεγάλοι σινεμάδες.

Φυσικά, η όλη ιστορία έχει να κάνει με το βούτυρο. Αν δεν έχει το pop corn βούτυρο, είναι σαν να φας προφιτερόλ από το Riviera χωρίς σοκολάτα κι ας είναι η κρέμα του μια μαγεία από μόνη της. Θέλει βούτυρο που να μένει λίγο στα χέρια σου, να υγραίνονται τα δάχτυλά σου, αλλά να μην είναι νια νια τα pop corn, αλλά ούτε και στυφά. Είναι τέχνη, μην βλέπεις το ρομπότ εκεί πίσω από τα ταμεία και νομίζεις ότι γίνονται όλα τυχαία. Όπως και με το αλάτι ένα πράμα, όπου αν βάλουν πολύ, μετά το 70% της ποσότητας του κουβά σου, αρχίζεις και τρέμεις από την υπέρταση.

Να, στο Argo για παράδειγμα, έφαγα δύο κουβάδες και κάπου στη μέση του δεύτερου (οι επαγγελματίες του είδους, δεν κωλώνουμε στον πρώτο κουβά), άρχισα να αγχώνομαι πολύ με την κατάληξη του Μπεν Άφλεκ (***ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ SPOILER, ΗΡΕΜΗΣΤΕ***) και της όλης φάσης. Αφού στα τελευταία λεπτά, ένιωθα ότι στη διπλανή θέση δεν ήταν η κοπέλα μου, αλλά το εγκεφαλικό. Με κοίταξε, το κοίταξα, αλλά μόλις είδε ότι είχα Jumbo κόκα κόλα και έξτρα μπουκαλάκι νερό, σηκώθηκε με σκυμμένο κεφάλι και πήγε και κάθισε μπροστά, δίπλα σε ένα μεσήλικα κυριούλη (ελπίζω να είχε κι αυτός Jumbo αναψυκτικό).

Για τα επόμενα χρόνια, έχω βάλει συγκεκριμένους στόχους (που λογικά δεν θα περάσω ούτε δίπλα τους), αλλά έναν πιστεύω θα τον πετύχω. Θέλω να πάρω μια μηχανή pop corn από αυτές τις μεγάλες και να τη βάλω στο σπίτι μου, όχι για να μην ξαναπάω σινεμά (αυτό δεν κόβεται), αλλά για να μπορώ να βουτυρώνω όσο και όπως θέλω τη φάση με τις σειρές και τις ταινίες στον καναπέ.

Ξέρω ότι είναι ακριβές αυτές οι μηχανές, αλλά κάνω συλλογή από χάρτινους κουβάδες, κάτι σαν τα μίλια με το αεροπλάνο, για να τους πείσω να μου κάνουν μια γερή έκπτωση.

Στη χειρότερη, θα στείλω τον ζουγκλέρ (εκ του ζογκλέρ) Χατζηιωάννου στη Γουατεμάλα, να βρει κανέναν απόγονο του εφευρέτη, μπας και τον βάλω μέσο.