Το Χοχλιδάκι ανακάλυψε όλα τα μυστικά της πολίτικης κουζίνας

Το Χολιδάκι δεν είναι ένα καινούριο εστιατόριο. Το αντίθετο μάλιστα, αφού φέτος γιορτάζει αισίως τα 30 του χρόνια. Αν ψάχνεσαι με τις καλές γεύσεις και αγαπάς το νόστιμο φαγητό, είμαι βέβαιος ότι το ξέρεις ήδη και το έχεις επισκεφτεί, είτε στην παλιά του τοποθεσία, στο Χαλάνδρι, είτε εκεί που στεγάζεται τα τελευταία χρόνια, δηλαδή στο Νέο Ψυχικό.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Παρά τη συμπλήρωση των 30 ετών, το Χοχλιδάκι όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει κάποια υπαρξιακή κρίση, όπως κάθε τριαντάρης που σέβεται τον εαυτό του, αλλά το γιορτάζει παρουσιάζοντας ένα νέο μενού εμπνευσμένο από διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας, κάθε 2 με 3 μήνες.

Ξεκίνησε με ένα υπέροχο κυκλαδίτικο μενού και τώρα η ήρθε η σειρά να ξεφύγει λίγο απ’ τα στενά όρια των ελληνικών συνόρων, παραμένοντας όμως μέσα στα πλαίσια της ελληνικής παράδοσης. Πώς; Παρουσιάζοντας ένα πολίτικο μενού, με ανατολίτικες λιχουδιές από την τεράστια γευστική παλέτα της Κωνσταντινούπολης.

Αν αγαπάς τα κλασικά πιάτα που μας προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το Χοχλιδάκι και μας έκαναν να το αγαπήσουμε, μην στεναχωριέσαι, αφού αρκετά έχουν διατηρηθεί και στο νέο μενού.

Πίστεψέ με όμως, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις κάθε μία από τις ανατολίτικες γεύσεις που θα συναντήσεις στο εορταστικό, πολίτικο μενού που θα προσφέρεται μέχρι και το Πάσχα στο Χοχλιδάκι. Μια δοκιμή αρκεί για να σε πείσει, όπως έπεισε κι εμάς.

Πριν περάσω στην αναλυτική παρουσίαση των λαχταριστών πιάτων, θα σου παραθέσω απλά ένα παράδειγμα. Γνωρίζω την Φραντζέσκα σχεδόν ένα χρόνο πια κι έχω να λέω ότι ποτέ δεν την έχω δει να τρώει κάτι περισσότερο από ένα τοστ για μεσημεριανό.

Εκείνο το απόγευμα, αργήσαμε να φύγουμε από το Χοχλιδάκι επειδή δεν μπορούσε να σταματήσει να δοκιμάζει απ’ όλα τα πιάτα. Δεν λέω, έβρισκε συνέχεια και κάτι καινούριο να φωτογραφίσει, όμως κυρίως, έβρισκε κάτι καινούριο να φάει. Δεν την αδικώ πάντως, αφού κι εγώ δεν πήγα πίσω.

Μόλις πήραμε θέση σε ένα από τα τραπέζια του ζεστού και πρωτότυπα διακοσμημένου χώρου, ήρθαμε αντιμέτωποι με την πρώτη δύσκολη απόφαση: έπρεπε να διαλέξουμε ένα ούζο, ανάμεσα από μια ποικιλία που απαριθμεί περί τα 120, απ’ όλες τις περιοχές της χώρας.

Αυτά είναι τα προβλήματα της ζωής και παρότι η Φραντζέσκα επέμενε για προφανείς λόγους να πάμε με το Φραντζέσκο της Σάμου κι εγώ υποστήριζα τα ούζα της πατρίδας μου, της Μυτιλήνης, τελικά καταλήξαμε στο Yeni Raki, το οποίο ήταν και το πιο ταιριαστό με το ανατολίτικο μενού.

Κι ύστερα ήρθαν οι μεζέδες, δηλαδή τα κρύα πιάτα.

Την καλησπέρα μου. Δεν ήμασταν και πολύ έτοιμοι για αυτή την μαζική επίθεση γεύσεων, όμως εκείνη την ώρα δεν είχε πια σημασία. Έπρεπε να φανούμε ανώτεροι των περιστάσεων και να χαράξουμε μια στρατηγική γνωριμίας με κάθε πιάτο ξεχωριστά.

Οι προκλήσεις, πολλές. Πατζαροσαλάτα, μύδια γεμιστά, τσερκέζικο κοτόπουλο, μελιτζανοσαλάτα καπνιστή, ταραμάς, παστουρμάς, φρέσκος τσίρος λιαστός στο καμινέτο, λικουρίνος, λακέρδα, ντολμαδάκια γιαλαντζί.

Οι λιχουδιές της Κωνσταντινούπολης γέμισαν το τραπέζι μας και εφάρμοσα την τακτική “πρώτα τρώμε, μετά ρωτάμε τι είναι το καθένα”. Ο λικουρίνος πάντως, είναι ένα πεντανόστιμο ψάρι θυμιατισμένο με καπνό από βάγια κι αλάτι. Το τσερκέζικο κοτόπουλο πάλι, είναι μια απίθανη κότα βραστή με μπαχάρια και το επίθετο το κέρδισε με την αξία του από την λέξη τσερκέζα που στα πολίτικα σημαίνει ωραία κοπέλα. Ωραία κοπέλα, ωραίο κοτόπουλο, όλα ωραία μου φαίνονταν.

Μετά τα ορεκτικά, τα οποία κατάφεραν να μας ανοίξουν την όρεξη για τα καλά, είχε έρθει η ώρα το παιχνίδι να σοβαρέψει για τα καλά, περνώντας στο κυρίως πιάτο (ίσως η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ αυτή τη φράση σε κείμενο, με την κυριολεκτική της έννοια).

Εν αρχή ην το Μαντί το καϊσερλίδικο, μια λιχουδιά την οποία έφεραν οι Τούρκοι από την Κίνα και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Ζυμαρικά, γεμιστά με κιμά βοδινό, βούτυρο αγελάδας με πάπρικα, δυόσμο και σουμάκ. Ναι, είναι τόσο νόστιμο όσο φαίνεται.

Μετά το Μαντί, σειρά πήρε άλλο ένα πιάτο σήμα-κατατεθέν της πολίτικης κουζίνας, το Χουνκιάρ Μπεγιεντί. Σημαίνει “το φαγητό που αρέσει στον ηγεμόνα” και τασσόμαστε στο πλευρό του. Πουρές μελιτζάνας με τας κεμπάπ κοτόπουλο που λιώνει στο στόμα.

Ομολογώ ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για τη συνέχεια. Δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε το επόμενο πιάτο, με την μυστήρια ονομασία Μενεμένι. Αυγά μάτια, τριμμένη ντομάτα, παστουρμάς και κασέρι. Ένα τέτοιο να είχα κάθε πρωί, δεν θα γκρίνιαζα καθόλου για το ξύπνημα. Υψηλός βαθμός και στην εμφάνιση και τη γεύση, με το λιωμένο κασέρι να αποτελεί το αγαπημένο μου. Έγινε ένας μικρός πόλεμος με τη Φραντζέσκα, η οποία φαντάζομαι έφαγε ξανά μετά από 5 ημέρες.

Μετά το Μενεμένι πάντως, χρειάστηκαν μόλις 5 λεπτά για να ξαναφάμε, αφού τόσο έκανε η πίτα Καισαρείας να φτάσει. Λογοπαίγνια και συγκρίσεις με Άγιο Βασίλη που έρχεται από την Καισαρεία απορρίπτονται ως υπερβολικά κλισέ. Η πίτα με παστουρμά, κασέρι, ντομάτα και σουσάμι πάλι, εγκρίθηκε ομόφωνα, όπως και το κεμπάπ-κλασική αξία.

Το παραδέχομαι, στο σημείο εκείνο ένιωθα κάτι παραπάνω από χορτάτος. Τίποτα σχεδόν δεν θα μπορούσε να με δελεάσει. Τίποτα εκτός από τη θέα του Αρναούτ Τζιέρι, του αρβανίτικου μοσχαρίσιου συκωτιού με μπόλικο λεμόνι, μαϊντανό, κρεμμύδι και πιπέρι. Μάζεψα ό,τι δυνάμεις είχα και δεν το μετάνιωσα, αφού και πάλι το κρέας έλιωνε στο στόμα και οι μυρωδιές κόντευαν να μου σπάσουν τη μύτη.

Το συκώτι αποτέλεσε και την κόρνα λήξης αυτού του πολίτικου τσιμπουσιού στο Χοχλιδάκι. Ομολογώ ότι όταν είδα το Λαχματζούν να ετοιμάζεται σκέφτηκα λίγο να το περιμένω, όμως θα ήταν υπερβολή.

Θα είναι κρίμα να μην προλάβεις κι εσύ το πολίτικο μενού που έχει ετοιμάσει το εστιατόριο, πριν αντικατασταθεί από τις λιχουδιές κάποιου νησιώτικου προορισμού της χώρας, μετά το Πάσχα.

Εγώ πάντως, έχοντας στα σκαριά εδώ και καιρό ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, μπορώ πια να λέω ότι γευστικά, είναι ήδη σαν να έχω πάει.

Χοχλιδάκι, Αδριανείου 31, Νέο Ψυχικό, τηλ: 210-6746661.