Βρήκαμε (και φάγαμε) το μεγαλύτερο μπέργκερ στην Αθήνα

Περασμένες εφτά. Το πορτοκαλί του ουρανού έγλειφε την τζαμαρία στο κτίριο της λεωφόρου Συγγρού. Το ράθυμο χτύπημα των πλήκτρων, συνόδευε την χαμηλή ένταση της περιγραφής του αγώνα μπάσκετ Γυναικών στην τηλεόραση. Ο αφρός από τον φραπέ είχε ξεραθεί στα καλαμάκια εδώ και ώρα. Ένα απόγευμα στο γραφείο τόσο τυπικό, που θα έπρεπε κανονικά να γραφτεί ως “απόγεμα”. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον.

Την “ησυχία” (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι ένα γεμάτο γραφείο από ανθρώπους που φωνάζουν, βλέπουν δυνατά τηλεόραση και γράφουν λες και το πληκτρολόγιο τους έβρισε τη μάνα) έσπασε ο Χάρης, γνωστός στο πανελλήνιο για την αδυναμία του στα μπέργκερ και στον Ράσελ Ουέστμπρουκ. Ο ενθουσιασμός του ήταν αδύνατο να κρυφτεί. Κι από τη στιγμή που ο Ράσελ Ουέστμπρουκ κάνει διακοπές από τον Απρίλιο, ξέραμε πως είτε είδε κάποιο βίντεο με σκυλάκια στο Facebook, είτε η φράση του θα τέλειωνε με τη λέξη “μπέργκερ”.

Στέλνοντας αυτή τη φωτογραφία καταλάβαμε ότι ήταν το δεύτερο.

Σιγή. Ένα “τι”, ένα “είναι” και ένα “αυτό” συναρμολόγησαν την πιο ολοκληρωμένη πρόταση που ακούστηκε ανάμεσα σε άναρθρες κραυγές και φωνήεντα γεμάτα σάλια να τρέχουν. Ψυχραιμότερος όλων ο Χρήστος Χατζηιωάννου μάζεψε τα κουράγια του και έκανε αυτό που προέβλεπε το manual του Oneman (το onemanual δηλαδή – δικό σας) για αυτές τις περιπτώσεις. Έδεσε μια πετσέτα γύρω από το χέρι του και έσπασε με μια αποφασιστική κίνηση το τζάμι που βρισκόταν πίσω από το γραφείο του και αμέσως έπιασε με το άλλο χέρι το ακουστικό από το κόκκινο τηλέφωνο. Μόνο που το κόκκινο τηλέφωνο δεν ήταν τυχαία ένα κόκκινο τηλέφωνο που απλά θεωρήθηκε vintage κομμάτι και ταίριαζε με την υπόλοιπη διακόσμηση. Το κόκκινο τηλέφωνο σήμαινε συναγερμό.

Ντριν Νο1

Ντριν Νο2

“Ναι” είπε η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.

“Πρόβλημα” απάντησε ο Χρήστος.

“Ακούω…” ανταπάντησε η φωνή.

“Ο Χάρης μόλις βρήκε το μεγαλύτερο μπέργκερ στην Ελλάδα” αντανταπάντησε ο Χρήστος.

“Ενδιαφέρον…” ανταντανταπάντησε η φωνή, που έγινε ένα τσικ πιο μελωμένη σαν να πατούσες το tuning στο ραδιόφωνο και να έπεφτες στο Love FM.

“Σε χρειαζόμαστε” αντανταντανταπάντησε ο Χρήστος, γνωρίζοντας βέβαια μέσα του ότι αυτό το αστείο με το “αντανταπάντησε” είχε παρατραβήξει.

Η φωνή δεν χρειάστηκε καν να απαντήσει. Το γλυκό κλακ του τηλεφώνου που κλείνει ήταν αρκετό για να επιστρέψει η θέση του Χρήστου στη θέση της και ο Χάρης στη δική του (επιτέλους).

Ήταν μια δουλειά για τον ειδικό μπεργκερολόγο του Oneman. Εμένα. Πάλι καλά δηλαδή γιατί αφενός είχα μια μικρή λιγουρίτσα και αφετέρου διότι είχα κουραστεί με το τρίτο πρόσωπο. Η διαδικασία εξελίχθηκε σ’ αυτό που αποκαλείται συνοπτική διαδικασία. Χρειάστηκε μόνο ένα τηλέφωνο και ένα φυστικί 500αράκι για να φτάσω στο Χαλάνδρι, το οποίο αντιπαθώ τόσο, ώστε από εδώ και μπρος θα το γράφω Χαλάντρι.  Και σαν να μην έφτανε αυτό το μαγαζί βρίσκεται στην οδό Αγίας Παρασκευής. Στο Χαλάντρι. Σαν να λέμε οδός Βούλας στη Γλυφάδα. Ή ακόμη χειρότερα οδός Ηλιούπολης στην Αργυρούπολη. Ρε πάτε καλά (ρε).

Μπήκα στο Butchers με ύφος τρωικού ήρωα, λες και είχα φάει λιοντάρι για μεσημεριανό.

“Είστε ο…” με καλωσόρισε η κοπέλα και πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση της, είπα “ναι” το οποίο συνόδευσα με ένα πονηρό χαμόγελο τύπου με-αναγνώρισε-ρε-τι-σου-είναι-το-Oneman. Μετά κατάλαβα ότι εννοούσε αν ήμουν ο κύριος που είχε κάνει κράτηση πριν λίγη ώρα, αν και στην πραγματικότητα εννοούσε είστε εσείς ο τόσο μαλάκας που κλείνει τραπέζι στις 20.00 για να έρθει στις 20.30. Ναι και πάλι.

Και μετά καθίσαμε. Για να ακολουθήσει μια σκηνή παρόμοια με αυτή του Γιώργου Κωνσταντίνου και του προφιτερόλ, μόνο που αντί για σοκολάτα σου και σαντιγί μιλούσαμε για μπιφτέκι, μπάρμπεκιου σος και τηγανητό αυγό. “Θέλω αυτό το μεγάλο” κατέληξα για να τη βάλω στο νόημα, λες και δεν θα έμπαινε. “Σταβλίσιο” πρόφερε το στόμα της, που ξαφνικά είχε αρχίσει να κινείται σε slow-motion. Είπε βέβαια και “για δύο άτομα”, αλλά αυτό έκανα πως δεν το άκουσα.

Όπως πρόλαβα να μάθω το “σταβλίσιο” είναι μπέργκερ με μπιφτέκι 600 γραμμαρίων. Να ενημερώσω για τους μη μυημένους στη χασαποταβερνική, ότι τα συνηθισμένα μπιφτέκια που τρώμε έξω είναι 200 γραμμαρίων. Οπότε μιλάμε για το XXL μέγεθος, το οποίο συνοδεύεται με οτιδήποτε θέλουμε. Δηλαδή, μπορείς να κάνεις upgrade οποιοδήποτε μπέργκερ του μενού. Τελικά προτίμησα τη σίγουρη λύση του υπέρτατου Extra Magic Butcher’s Burger, το όνομα του οποίου δεν έλεγε ψέμματα. Extra. Magic.

*Για αυτή τη φωτογραφία έχει χρησιμοποιηθεί φίλτρο Lo-Fi και πολύ sexiness.

Έχουμε και λέμε: μοσχαρίσια μπιφτεκάρα, διπλό τηγανητό αυγό, 5απλό bacon, 5απλό cheddar, sauce bbq, sauce cheddar, πίκλες και κρεμμύδι. Bring it on.

Γιατί σταβλίσιο; Α) Γιατί μπορώ. Β) Γιατί μπορούν (σημαντικότερο) και Γ) επειδή πως και να το κάνουμε αυτοί που λένε ότι “πρώτα χορταίνει το μάτι” κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Σκέψου το αγαπημένο σου μπέργκερ. Είμαι σίγουρος ότι είναι εξαιρετικό. Είναι για τα μπέργκερ ότι είναι ο Κέβιν Ντουράντ για το ΝΒΑ. Σκέψου το δεύτερο αγαπημένο σου μπέργκερ. Το οποίο μπορεί να είναι εξαιρετικό, επιπέδου Κρις Πολ. Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για τον Σακίλ Ο’Νιλ. Μιλάμε για άλλα μεγέθη. Μιλάμε για ένα θαύμα της φύσης. Μιλάμε για τον Τσατσένκο και τον Σαμπόνις. Ποιος θα έλεγε “όχι δεν μου αρέσει ο Σακίλ, προτιμώ τον Κάιλ Χάινς”;

Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν μέχρι να έρθει. Μόλις ήρθε σκέφτηκα ότι το σέρβις ήταν εκπληκτικά γρήγορο και ότι όντως αυτό το πράγμα που είχε προσγειωθεί μπροστά μου όπως το διαστημόπλοιο στην Ουάσινγκτον στην “Ημέρα Ανεξαρτησίας” είναι όντως το μεγαλύτερο μπέργκερ εκεί έξω.

Ήμουν σίγουρος ότι εκείνη τη στιγμή ο ουρανός έγινε πιο γαλανός. Το χορτάρι πιο πράσινο και τα κορίτσια πιο όμορφα.

Το σταύρωσα, το έκοψα (προτείνω να το κάνετε κι εσείς εκτός αν έχετε το στόμα του Predator άνευ της μάσκας, ή έστω τα σαγόνια του καρχαρία το 1, το 2 και το 3 μαζί) και το έφαγα για να καταλάβω ότι εκτός από το μεγαλύτερο μπέργκερ της πόλης, είναι και από τα καλύτερα μπέργκερ της πόλης.

Δεν είχα προλάβει να σκουπίσω τα μούσια μου και το τηλέφωνο χτύπησε. “Εγκρίνεις” ρώτησε ο Χατζηιωάννου. Έγνεψα καταφατικά. “Εγκρίνεις ρε” γρύλισε πιο δυνατά αυτή τη φορά  ο Χρήστος, που δεν κατάλαβε το αστείο μου με το γνέψιμο και προφανώς δεν έχει καμία γνώση του τι σημαίνει τηλεαπάθεια. “Θα το έχεις αύριο”. Αρκούσε αυτό.

Εξαιρετικό μπιφτέκι, πολύ καλά υλικά και δύο κοακόλες και γρήγορα. Το μενού μάλιστα είχε πολλές επιλογές για μπέργκερ (με βάση τα μανιτάρια, μεξικάνικο, με rib eye, με κοτόπουλο, με γιαούρτι), για μέγεθος (για να ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά), αλλά και σε κρέατα (βουβαλίσια μπιφτέκια, γαλοπούλας και πάει λέγοντας). Μόνο που είπαμε να φάμε το μεγάλο, μην πεθάνουμε κιόλας. Ας πούμε ότι αυτή η επίσκεψη ήταν ένα μονό με τον Σακίλ. Έχουμε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα μπροστά μας.

(one)Man vs burger σημειώσατε 1. Απ’ το ημίχρονο κιόλας.

Butcher’s Burger & Butcher’s Steak House, Αγίας Παρασκευής 17, Χαλάνδρι