Βρήκαμε το καλύτερο παγωτό στη δυτική Θεσσαλονίκη

Καρπούζι, παγωμένα κοκτέιλ και παγωτό χωνάκι, αποτελούν τρεις δυνατές γεύσεις για τον ουρανίσκο το καλοκαίρι. Το κάθε ένα στην σωστή στιγμή. Δεν θα αναλύσω όμως σήμερα, ούτε την μεγαλοπρέπεια του καρπουζιού, ούτε την σημασία ενός σωστά φτιαγμένου παγωμένου κοκτέιλ μες το καλοκαίρι.

Σήμερα θα αναλύσω την υπεροχή του παγωτού της Μασκωτίτσας, ενός ζαχαροπλαστείου με ιστορία πολλών δεκαετιών, που το θέμα παγωτό το έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο.

Φυσικά και γνώριζα την Μασκωτίτσα από πριν και την πορεία της όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν οικογενειακή επιχείρηση, χωρίς να μπει σε διαδικασία αλυσίδας καταστημάτων, όπως πολλά άλλα ζαχαροπλαστεία στη Θεσσαλονίκη, πράγμα το οποίο έκανε την παραγωγή γλυκών περισσότερο προσωπική υπόθεση.

Μα δεν γνώριζα τίποτα για το παγωτό και εδώ ήταν το μεγάλο μου λάθος.

Ήταν ένα ζεστό βράδυ του Ιούλη, όταν και γεννήθηκε η τεράστια μου επιθυμία για παγωτό. Όχι τυποποιημένο από ψυγείο, αλλά χύμα, και όχι κάποιο από αυτά της γειτονιάς μας που ήδη έχω τιμήσει αρκετές φορές. Και τότε έπεσε η ιδέα της Μασκωτίτσας. “Μα καλά, δεν έχεις φάει παγωτό Μασκωτίτσα;”. Φόρεσα την σαγιονάρα μου και έτσι απλή, λιτή και ολίγον λέτσος, πήρα το δρόμο για την μαγευτική Νεάπολη.

Στην πασίγνωστη στάση Βαλσαμί, είναι η Μασκωτίτσα, ένα κλασικό ζαχαροπλαστείο από έξω με τραπεζάκια και βιτρίνες για τα γλυκά. Όμως μία βιτρίνα υπήρξε ανώτερη από όλες. Η βιτρίνα με τα παγωτά.

Πριν ακόμα δοκιμάσω, μόλις αντίκρισα την βιτρίνα, ήμουν σίγουρη ότι πρόκειται για πολύ ωραίο παγωτό. Η όψη του, η υφή του με οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα. Οι γεύσεις που έβλεπα, ήταν κάποιες κλασικές αλλά τελείως διαφορετικά δοσμένες και κάποιες πιο πρωτότυπες. Καθόμουν και χάζευα αρκετή ώρα, μέχρι που άρχισα να φωτογραφίζω. Μια τρελή με σαγιονάρες και κινητό μπροστά στο ψυγείο, να προσπαθεί να βγει σέλφι με τα παγωτά.

Τέλος πάντων, έπρεπε να παραγγείλω και κάτι, όχι μόνο να κοιτάω προφανώς.

Η χαμογελαστή υπάλληλος επέμενε να δοκιμάσω την γεύση Quella, που από τον ενθουσιασμό μου δεν θυμάμαι ακριβώς πώς μου την εξήγησε, αλλά την πήρα, μαζί με oreo cookies και μια απαλή κλασική βανίλια.

Μα τρεις μπάλες είναι λίγες πολύ λίγες και η παρέα έχει αγανάκτηση πολλή. Επιστρέφω στο αγαπημένο μου πλέον ψυγείο και πραλίνα φουντουκιού, παραδοσιακό κασάτο και φράουλα.

Υπέροχο παγωτό όπως το φαντάστηκα. Όλος ο ουρανίσκος διακρίνει την ποιότητα των υλικών. Γεύσεις που έχω δοκιμάσει και σε άλλα ζαχαροπλαστεία, αλλά εδώ είναι σαν να έβαλα την μαμά μου να τα φτιάξει με τον πιο σύγχρονο τρόπο και εξοπλισμό. Το κασάτο με σκλάβωσε. Και η Quella επίσης.

Πέρασαν δύο μέρες και ο δρόμος για κάτι δουλειές με έφερε πάλι στην Νεάπολη, κοντά στην Μασκωτίτσα. Δεν άντεξα και πήγα ξανά μπροστά στο ψυγείο. Κι άλλες γεύσεις τώρα, που δεν ήταν τις προάλλες, που ίσως είχαν τελειώσει.

Παίρνω ένα χωνάκι με banoffee, φράουλα και snickers. Με τρία ευρώ παρακαλώ όλο αυτό. Τα ολόκληρα κομματάκια snickers κάνουν κράαατς στο στόμα. Πώς να μην τρελαθώ μετά με αυτό το παγωτό;

Μασκωτίτσα, Παπανδρέου 106, Νεάπολη Θεσσαλονίκης | τηλ. 2310 636415