Υπάρχει μια γιαγιά που πέρα από πίτες φτιάχνει και donuts

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε με την ΓιαγιαΚούλα. Την προηγούμενη φορά είχαμε κάνει μια μικρή γνωριμία με εκείνη και τις πίτες της. Αλλά αυτή τη φορά στήθηκε κανονικά τσιμπούσι ένα ωραίο μεσημέρι της προηγούμενης εβδομάδας.

Βασικά ήταν Πέμπτη. Στο meeting room της εταιρείας βρισκόταν η Όλγα Φαρμάκη και σύσσωμο το ONEMAN. Η είδηση όμως έσκασε σαν βόμβα. Έχουν έρθει φαγητά από την ΓιαγιαΚούλα στην κουζίνα και έχουν ορμήξει όλοι να φάνε. Τώρα που μάθατε γιατί λήξαμε γρήγορα – γρήγορα το live chat με την Όλγα Φαρμάκη, ας προχωρήσουμε στο menu.

Λειτούργησα αστραπιαία εξάλλου δηλώνοντας σε κάθε ρεμάλι που βούταγε το χέρι στα ταψάκια ότι πρέπει πρώτα να κρατήσουμε κάποια κομμάτια στην άκρη για την φωτογράφηση και μετά να χιμήξουν. Το πιάτο που δημιουργήθηκε ήταν αρκετά ικανοποιητικό. Και για τις φωτογραφίες και για το στομάχι μου.

Υπήρχε φυσικά αυτή η κλασική ζάλη του μπουφέ. Που έχει τόσα πράγματα στο πιάτο στου που δεν ξέρεις πώς να ξεκινήσεις. Γιατί το πού θα καταλήγαμε το ήξερα. Κι ακόμα κι αν δεν ήμουν σε mood για Χριστουγεννιάτικα γλυκά που είχε έρθει επίσης, τα τσουρέκια και τα σοκολατένια donuts μού έκλειναν μάτια, κούναγαν πόδια και ό,τι άλλο σινιάλο μπορεί να σου κάνει ένα φαγώσιμο.

Δεν θα σε ταλαιπωρήσω πολύ με περιγραφές. Αρκεί να σου πω ότι δοκίμασα Αγιορείτικη πρασόπιτα, έτσι τόσο πιπεράτη όσο έπρεπε από την κόκκινη πιπεριά που έδενε τρομερά με την φέτα και το πράσο. Κοτόπιτα με πράσινες και κόκκινες πιπεριές. Κάποιος έλεγε ότι μοιάζει με το “μπρέκι” που παίζει στο χωριό του στην Αιτωλοακαρνανία. Εγώ λέω ότι έμοιαζε με Ομηρικό έπος. Η μανιταρόπιτα πρέπει να είναι νέο δημιούργημα στον κατάλογο γιατί δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Ζουμερή από τα τυριά, μυρωδάτη από το λάδι που είχε ποτίσει από τη γεύση του μανιταριού.

Για να ακολουθήσουν τα πιροσκί. Πρώτα το εκστατικό πιροσκί με κιμά.

Καλά, για το πιροσκί που ονομάσαμε “δίκαννο” χάρη στα δύο λουκάνικα που έκρυβε στο σώμα του, τι να πούμε; Σαν γλύκισμα κατέβαινε.

Αλλά η λέξη γλύκισμα για οτιδήποτε άλλο πέρα από τις γλυκές γεύσεις που ακολούθησαν τις αλμυρές, θα ήταν ιεροσυλία. Λίγο τσουρέκι αντί για σορμπέ, έτσι για να αλλάξει η γεύση και να γεμίσει το στόμα από μαστίχα και μαχλέπι πριν περάσουμε στο κυρίως επιδόρπιο.

Τα donuts της ΓιαγιαΚούλας μάς έκαναν παρέα όλο το απόγευμα. Στην δύσκολη χώνεψη, στην μεγάλη νύστα, στον καφέ που χρειαστήκαμε για να συνέλθουμε από το τσιμπούσι. Τα donuts ήταν εκεί ως ιδανικό συμπλήρωμα και επιδόρπιο.

Αφράτα όσο θέλεις. Μεγάλα όσο πρέπει. Σοκολατένια όσο επιβάλλεται. Μέχρι τώρα ήξερα γιαγιάδες που έφτιαχναν πίτες. Μόλις ανακάλυψα και μια γιαγιά που φτιάχνει donuts. Λες και τα ‘φτιαχνε από μικρή στην Ανατολική Θράκη και την Μακεδονία.