Ζελεδάκι, αγάπη μου – Η Aνάλυση

Στα 29α γενέθλιά του, δύο μήνες πριν, ο Χρήστος Χατζηιωάννου, ο κορυφαίος άνθρωπος -μεταξύ άλλων- στο να φέρνει γλυκά ή/και να δημιουργεί happenings στο γραφείο, γέμισε δύο μεγάλες γαβάθες με ζελεδάκια και μικρά μαρσάκια, τουιξάκια και σνικεράκια και κέρασε τον κόσμο.

Όπως και με τις σοκολάτες, έτσι και με τα ζελεδάκια, οι σχέσεις μου είναι υπερβολικά προχωρημένες. Τόσο προχωρημένες που στο δρόμο θα συναντήσεις και μεταβλητές όπως το ζάχαρο, τα σφραγίσματα, οι απονευρώσεις και η αυτοκτονική δίαιτα. Είμαι ο άνθρωπος που τον συμφέρει ξεκάθαρα να κεράσει τα εισιτήρια της φίλης του στο σινεμά, γιατί εκείνη -από φιλότιμο- συνήθως κερνάει τα τριγύρω. Δηλαδή ποπ κορν, κοκακόλες, νάτσος και 15€ σε ζελεδάκια. #den_me_xalase

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για χάρη των βαριών βιομηχανιών των jellies είναι μια εις βάθος ανάλυση της πραμάτειας τους. Μπορεί οι Γερμανοί να έχουν τραγικές στιγμές στη σύνταξη motivational επιγραφών (βλ. το τρομακτικό Arbeit macht frei), αλλά σίγουρα είχαν και μια πετυχημένη. Haribo macht Kinder froh (στα ελληνικά, η Haribo κάνει χαρούμενα τα παιδιά). Froh δεν λες τίποτα.

Τα Happy Cola ή γενικότερα τα κοκακολάκια

Υπάρχουν κάποιοι αμφίδρομοι κώδικες στο dna, που προς το παρόν δεν έχουν αναχαιτιστεί από την επιστήμη. Σε έναν απ’ αυτούς τους κώδικες, αναγράφεται η πληροφορία: “Σου αρέσει το αναψυκτικό κόκα κόλα; Σου αρέσουν και τα ζελεδάκια κόκα κόλα”. Δεν γίνεται αλλιώς.

Ο κατασκευαστής έχει σοφά προνοήσει να δώσει το σχήμα ενός old-school μπουκαλιού της κόκα κόλα που είναι μισοάδειο (ή μισογεμάτο) και σε προκαλεί να αφαιρέσεις με τα μπροστινά σου δόντια το ημιδιαφανές πάνω μισό. Τόσο τα κοκα κολάκια όσο και τα ζελεδάκια γενικότερα αφορίστηκαν από τις μανάδες μας από εκείνη την φορά που τα βρήκαν στοιβαγμένα στις κάτω τσέπες του μπουφάν μας.

Τα αρκουδάκια της αγάπης

Νέοι γονείς όλης της επικράτειας, θέλετε να μάθετε στα παιδάκια σας τα χρώματα; Πάρτε τους ένα σακουλάκι με gold bears. Να το κόκκινο, να το πράσινο, να το κίτρινο, να το μπεζ, να και το πορτοκαλί.

Το βασικό πρόβλημα με τα αρκουδάκια είναι το μέγεθός τους. Πρέπει να κουβαλάς πολύ Διονύση Δάγκα για να τα τρως ένα-ένα. Το συνηθέστερο είναι να γουρουνιάζεις τα τρως πέντε-πέντε (να γεμίζει η χούφτα δηλαδή) και να αδειάζεις το σακουλάκι σε 10-15 λεπτά.

Το πιο επικό στοιχείο με τα gold bears είναι η θρεπτική τους αξία, καθότι δημιουργούνται από χυμό φρούτων, διαφορετικό για κάθε χρώμα. Καλά, καλά, δεν προκαλώ άλλο.

ΥΓ. Τα αρκουδάκια σε μια γαβάθα συνοδεύονται άριστα και από βότκα. Ποτίζουν και τρώγονται από ‘αλκοολικούς’ (με τα ζελεδάκια).

Τα Super Jelly του Λάβδα

Εδώ σοβαρεύει η κατάσταση. Στο περιτύλιγμα κάθε ζελεδοκόμματου, θα βρεις μια ωραία ξεγυριστή απεικόνιση του φρούτου που περικλείεται εντός. Τα super jellies είναι μακρινοί συγγενείς των παραδοσιακών λουκουμιών. Είναι το ίδιο μαλακά, το ίδιο γλυκά, αλλά τους λείπει το αμύγδαλο και η πασπαλισμένη άχνη. Στην περίπτωση των super jellies, θα βρεις πασπαλισμένη ζάχαρη.

Το μέγεθός τους είναι αποτρεπτικό για γουρούνιασμα χωρίς ενοχές. Είναι τα μόνα ζελεδάκια που αφού καταβροχθίσεις τέσσερα πέντε, αυτοπεριορίζεσαι σκεφτόμενος μήπως το παρακάνεις.

Τα κερασάκια

Η άποψή μου είναι ότι τα κερασάκια πρόκειται για ένα φαντεζί κόλπο χωρίς περισπούδαστα αποτελέσματα. Επειδή όμως, έχω γνωρίσει ορκισμένους fans κι επειδή το brand των κερασιών είναι ιδιαίτερα γνωστό, δεν γίνεται να μην αναφερθούν.

Φαντάζομαι πως στους λάτρεις τους συγκαταλέγονται και όσοι δεν λοιδώρησαν ποτέ την κόκα κόλα cherry. Πολύ σκληρά για τα γούστα (και τα δόντια) μου.

Τα marshmallows

Πρώτα ξαδερφάκια ή αδέρφια εξ αγχιστείας με τα ζελεδάκια, τα marshmallows είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη απάτη της οικογενείας. Με τόσο αφρώδη δομή και τόση ευκολία στο μάσημα και την κατανάλωση, τα marshmallows εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού και σε αφήνουν με την ψευδαίσθηση ότι το στομάχι σου είναι άδειο. Ούτε καν.

Όποιος είπε ότι “τα marshmallows είναι ο αφρώδης οίνος κάθε ζελεδάκια (σ.σ. εκ του ‘ο ζελεδάκιας, του ζελεδάκια’)”, παρακαλείται να αφήσει κάτω το σακουλάκι και να πάρει δέκα κάμψεις.

Τα βατόμουρα

Ένα αριστούργημα, ένα ποίημα. Συγχαρητήρια στο δημιουργό, α) για το παιχνίδι με το μαύρο-κόκκινο που έχει υπόγειες αναφορές στη ρουλέτα, β) στη διακριτή γεύση μαύρου-κόκκινου, με αποτέλεσμα μία να ρημάζουμε τα μεν και μία να ρημάζουμε τα δε, γ) για τη φανταστική κατασκευή, ήτοι χρωματιστά μπαλάκια ζάχαρης που επικαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι ζελέ στην μέση.

Ειδικά στην Ελλάδα, η αναλογία αυτών που έχουν φάει πραγματικά βατόμουρα σε σχέση με αυτούς που έχουν φάει ζελεδάκια βατόμουρο είναι ανησυχητικά υπέρ των δεύτερων.

Οι φράουλες

Το ζελεδένιο top και η αφρώδης, μαλακή άσπρη βάση, όπως και να το κάνεις, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Μπορεί να φταίει η πενιχρή διανομή τους στο ελληνικό περίπτερο, αλλά προσωπικά, ακόμη και τις φορές που τις συναντώ στα μούλτιπλεξ ή στο σακουλάκι του Star Mix, κάνω ότι δεν τα βλέπω.

Τα ροδάκινα

Όπως και με τις φράουλες, έτσι και με τα ροδάκινα, το συναρπαστικό στοιχείο απουσιάζει. Ενδιαφέρον το σχήμα και το χρώμα, η γεύση επιτέλους φεύγει από την κατεστημένη φραουλίλα των υπόλοιπων jellies, αλλά πολλοί fans διαμαρτύρονται ότι τα Peaches τους φέρνουν χασμουρητό. Από την βαρεμάρα, όχι από κάποιο συστατικό.

Τα σκουλήκια (κανονικά είναι φίδια)

Και εδώ παίζουμε με διαφορετικές γεύσεις, σε ένα από τα πιο fun ζελεδάκια εκεί έξω. Ό,τι πρέπει για σινεμά, τα σκουλήκια τρώγονται ακριβώς όπως και οι πιπεριές. Τα πιάνεις από τη μία άκρη, τα σηκώνεις ψηλά και τοποθετείς το στόμα σου-καταπακτή από κάτω. Εντάξει, τρώγονται και αλλιώς. Τα συναντάς σε κάθε τίμιο μούλτιπλεξ.

Οι τροχοί από γλυκόρριζα

Εμετός, αηδία. Στηρίζω τα αδέρφια που τα τρώνε με μανία (αν έχεις ζήσει στο εξωτερικό, ξέρεις ότι το συγκεκριμένο ζελεδάκι -ο Θεός να το κάνει- σημειώνει θραύση), αλλά αυτή η μαύρη ρόδα από μπούχτισμα είναι μια μελανή σελίδα στην ιστορία του είδους.

Τα τουβλάκια

Μεγάλη σχολή στην ζελεδοποιία και ένα προϊόν που μπαίνει οριακά στην μεγάλη οικογένεια των jellies και όχι γενικά των ζαχαρωτών. Οι ποικιλίες και τα χρώματα δεν μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών, ενώ η αίσθηση είναι ότι τρως κάτι πιο στέρεο από ζελέ.

Τα τούβλα πολλοί εμίσησαν, τα τουβλάκια όχι τόσοι.

Τα δαχτυλίδια

Δυστυχώς και εδώ περιμένουμε ένα Star Mix να σώσει την κατάσταση. Τίποτα φοβερό, ειδικά δε αν τα ξεχάσεις κάνα δυο μέρες με ανοιχτό σακουλάκι. Κίνδυνος για τα δόντια. Όχι λόγω ζάχαρης, αλλά λόγω σκληράδας.

Τα κόκκινα τσιχλοειδή

Στη Γερμανία και στην χαριμποχώρα τα λένε Primavera. Σαν το φεστιβάλ της Βαρκελώνης που συρρέουν περισσότεροι Έλληνες κι από αυτούς που κάνουν τον κόπο να κατέβουν στην Μαλακάσα στα Rockwave. Πρόκειται για τα πιο τσιχλωτά από τα ζελεδάκια, καθώς στο πρώτο ή δεύτερο δάγκωμα, το ζελεδάκι έχει προσκολληθεί στη μασέλα σου.

Συνάμα, θεωρούνται και από τα πιο ευγενή τόσο λόγω διακριτικού σχήματος, όσο και της γλυκιάς, αισιόδοξης γεύσης φράουλας(;). Αν τα ζελεδάκια ήταν οι ξηροί καρποί, τα Primavera Erdbeeren (πλήρης ονομασία) θα ήταν τα αράπικα φιστίκια χωρίς το απέξω.

Τα ξινά

Η τελευταία φορά που τα είδα μαζικά στα ράφια των μίνι ή των σούπερ μάρκετ ήταν στο γυμνάσιο. Τότε που ο πιο γρήγορος τρόπος να ξεχωρίσεις τους μάγκες από τους φλώρους συμμαθητές ήταν η απάντηση στην ερώτηση “σ’ αρέσουν τα ξινά;”.

Αυτή η ξινή ζάχαρη(;) που έχουμε δει να πνίγει ζελεδάκια με γεύση cola ή φράουλα ή κεράσι (πωλούνται ακόμα στα Lidl αν δεν κάνω λάθος) είναι ένα σαμποτάζ-αυτογκόλ στο jelly οικοδόμημα. Και στα γράφει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να φάει σχεδόν κανένα φαγητό χωρίς μια λίμνη από λεμόνι.

Αυτός είμαι εγώ και η πρώτη γαβάθα του Χατζηιωάννου:

(τα credits της φωτογραφίας ανήκουν στον Αλέξανδρο Βραχωρίτη)

(Dance with the jellies και στο @illanastasiadis)