10 από τα πιο σκληρά βασανιστήρια της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα

Μερικά από αυτά είναι τα βασανιστήρια που συνέβαιναν στην αρχαιότητα και τα χρόνια του Μεσαίωνα και ευτυχώς πια τα συναντάμε μόνο στα βιβλία της ιστορίας.

Ποια είναι, όμως, τα δέκα πιο φριχτά που έχουν λάβει χώρα στον πλανήτη κατά την αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα, σε ποιες περιοχές του πλανήτη συνέβαιναν και πότε η ανθρωπότητα αποφάσισε να σταματήσει να τα χρησιμοποιεί ως τρόπο εξόντωσης των εγκληματιών ή εχθρών του εκάστοτε καθεστώτος; Ας τα δούμε αναλυτικά:

Σταύρωση

Μπορεί όλοι όταν ακούμε τη συγκεκριμένη λέξη το μυαλό μας να πηγαίνει στον Ιησού Χριστό, ωστόσο, η συγκεκριμένη πρακτική βασανιστηρίου υπήρχε ήδη από την εποχή των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων και των Περσών. Η σταύρωση περιελάμβανε δέσιμο ή κάρφωμα σε ένα ξύλινο δοκάρι με καρφιά στους αστραγάλους και τους καρπούς. Ο θάνατος ήταν αργός και βασανιστικός, καθώς το θύμα πέθαινε όχι από αιμορραγία, αλλά από ασφυξία, καθώς το στήθος έπρεπε να αντέξει το βάρος του σώματος, προκαλώντας βαρύτερα αναπνευστικά προβλήματα.

Φάγωμα από αρουραίους

Πρόκειται για ένα βασανιστήριο βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες μας. Η διαδικασία έχει ως εξής: ένας αρουραίος τοποθετείται μέσα σε ένα μικρό κλουβί πάνω στην κοιλιά του θύματος. Το κλουβί θερμαίνεται με αποτέλεσμα το ποντίκι να ταράζεται. Ποιος είναι, λοιπόν, ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγει; Να φάει οποιαδήποτε μαλακή επιφάνεια υπάρχει μπροστά του. Το ανθρώπινο δέρμα. Το θύμα πέθαινε μετά από ώρες από ακατάσχετη αιμορραγία.

Το κρεβάτι του προκρούστη

Ένα ακόμη βάναυσο βασανιστήριο που γινόταν στην αρχαιότητα. Συνέβαινε πάνω σε ένα τραπέζι, συνήθως ξύλινο, με άξονες και μοχλούς στις δύο άκρες. Το θύμα αναγκαζόταν να ξαπλώσει και στη συνέχεια να δεθεί σε δερμάτινους ιμάντες. Στη συνέχεια, οι βασανιστές πίεζαν αργά τους μοχλούς και σταδιακά τέντωναν το σώμα του. Το σώμα διαλυόταν αργά και βασανιστικά. Τα οστά έσπαγαν και ο πόνος ήταν αφόρητος. Για τους πιο σκληρούς, υπήρχε μάλιστα και ένα μπόνους: οι άξονες ήταν ιδιαίτερα αιχμηροί, με αποτέλεσμα να αφαιρείται η σάρκα της πλάτης τους.

Κρέμασμα στην πλώρη καραβιού

Οι ναύτες έγδυναν τον βασανισμένο και τον τοποθετούσαν στην πλώρη του καραβιού. Το πλοίο ξεκινούσε το ταξίδι του κι έτσι, το θύμα πέθαινε είτε από πνιγμό, εξαιτίας των κυμάτων που τον χτυπούσαν δυνατά, είτε από τα σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και το υπόλοιπο σώμα. Το ποσοστό θνησιμότητας έφτανε το 100% γιατί ακόμη και εκείνοι που γλύτωναν πέθαιναν αργότερα από μολύνσεις των πληγών τους.

Περιστροφή σε τροχό

Αυτό το βασανιστήριο προοριζόταν κυρίως για δημόσιες εκτελέσεις. Η διαδικασία είχε ως εξής: ο κρατούμενος ήταν δεμένος σε έναν μεγάλο, ξύλινο, ακτινωτό τροχό. Ο στόχος δεν ήταν να τον σκοτώσουν, αλλά να τον ακρωτηριάσουν. Ο δήμιος ξεκινούσε με το σπάσιμο των οστών των ποδιών και στη συνέχεια ανέβαινε. Παράλληλα τον μαστίγωναν. Όταν του έσπαγαν όλα τα κόκαλα, τον άφηναν εκεί να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου. 

Ανασκολοπισμός

Πρόκειται με διαφορά για ένα από τα βάναυσα βασανιστήρια της αρχαιότητας. Υπήρχαν δύο τρόποι εφαρμογής: κατά μήκος ή εγκάρσια. Στην πρώτη περίπτωση, η ράβδος περνούσε μέσα από το σώμα του, αποφεύγοντας τα κύρια όργανα και έβγαινε από τον ώμο ή τον λαιμό. Στη δεύτερη, το θύμα ουσιαστικά καθόταν πάνω στη ράβδο η οποία έβγαινε από το στόμα του.

Κατάποση λιωμένου χρυσού

Η συγκεκριμένη μέθοδος βασανισμού χρησιμοποιήθηκε, τεκμηριωμένα, από τους Αρχαίους Ρωμαίους και τους Ισπανούς αποικιοκράτες στην Αμερική. Η τεχνική είναι απλή: το θύμα άνοιγε το στόμα του με το ζόρι και ο καυτός χρυσός χυνόταν στο λαιμό του. Ο θάνατος ήταν ασφυκτικός λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.

Γδάρσιμο του σώματος μέχρι θανάτου

Ένα από τα πιο σαδιστικά βασανιστήρια που έχουν καταγραφεί στην ανθρώπινη ιστορία κατά την αρχαιότητα. Το γδάρσιμο ήταν η πιο επώδυνη από όλες τις μεθόδους εκτέλεσης του αρχαίου κόσμου λόγω της αργής εξέλιξής του. Το θύμα γδυνόταν και δενόταν προκειμένου να μην μπορεί να αντιδράσει. Ύστερα, ο δήμιος άρχιζε να γδέρνει το δέρμα του ατόμου με μια κοφτερή λεπίδα, ξεκινώντας από το κεφάλι, με το θύμα να έχει ακόμη τις αισθήσεις του. Ο θάνατος επερχόταν μετά από μερικές ώρες ή ακόμη και ημέρες.

Οι άνθρωποι – καιγόμενες δάδες

Ο εμπνευστής του συγκεκριμένου βασανιστηρίου ήταν ο Ρωμαίος ηγεμόνας, Νέρων. Ο ίδιος μισούσε τόσο πολύ τους Χριστιανούς που αποφάσισε να τους χρησιμοποιεί ως δάδες σε μαζώξεις στον κήπο του. Τα θύματα ήταν δεμένα και καρφωμένα σε ψηλούς πασσάλους. Στη συνέχεια, χυνόταν πάνω τους ένα εύφλεκτο υγρό για να πάρουν φωτιά. Η φωτιά ξεκινούσε από τα πόδια για να παραταθεί το βασανιστήριο. Στη συνέχεια καίγονταν ολόκληροι μπροστά στα μάτια των ατάραχων Ρωμαίων αξιωματούχων.

Τα «φτερά του αετού»

Πρόκειται για μια μέθοδο που μοιάζει με εκείνη του τεντώματος μέχρι θανάτου. Σε αυτή την περίπτωση το θύμα ήταν όρθιο και το τράβηγμα γινόταν από τα χέρια και τα πόδια. Από την επιμήκυνση του σώματος, τα κόκαλα των πλευρών έβγαιναν προς τα έξω, με αποτέλεσμα να μοιάζουν με φτερά. Ο θάνατος ήταν ιδιαίτερα επώδυνος και αργός.