10 μέρες πριν γίνω πατέρας

Μηδενική βαρύτητα. Ή τουλάχιστον αυτό που έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι θα νιώθαμε σε μηδενική βαρύτητα. Όταν σκέφτομαι αυτό που έρχεται σε λίγες ημέρες νιώθω ότι κολυμπάω σε κενό. Όχι από εκείνα που πέφτεις χωρίς τελειωμό. Από εκείνα τα όμορφα κενά. Που τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, τίποτα δεν μπορεί να σε πληγώσει και τίποτα δεν θα σου στερήσει την ευτυχία που έρχεται από μακριά σαν ένα τεράστιο μαλλί της γριάς για να βουτήξεις μέσα του.

Μικρή παύση να πω ότι υπάρχει σίγουρα κάτι που μπορεί να πάει στραβά σε μια γέννηση και να σου κόψει τη χαρά από τα πόδια αλλά αυτή η σκέψη δεν χωράει στο δικό μου συννεφάκι. Ανήκω στη φυλή των αισιόδοξων.

Με λένε Χρήστο, είμαι 35 ετών και σε λίγες ημέρες η οικογένειά μας θα αποκτήσει άλλο ένα αγοράκι. Πρώτο παιδί του οποίου θα θεωρούμαι βιολογικός πατέρας. Δεύτερο παιδί το οποίο θα έχω τη χαρά να με φωνάζει μπαμπά. Το τυπικό για τη ζωή μου αλλά πολύ ουσιαστικό για το κείμενό μας είναι ότι αυτή είναι η πρώτη γέννα στην οποία έχω το ρόλο του πατέρα. Γι’ αυτό και διαβάζεις αυτές τις γραμμές από εμένα.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που θα σου πουν τι να περιμένεις στο μαιευτήριο, που θα μοιραστούν τη δική τους ιστορία, που έχουν μια μικρή ή μεγαλύτερη συμβουλή να σου δώσουν. Τους συμπαθώ εξίσου με εκείνους που θα μου δώσουν απλά ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη αναγνωρίζοντας πως ό,τι και να μου πουν δεν έχει αξία μπροστά σε αυτό που θα ζήσω. Είμαι όμως ανοιχτός σε όλους και όλα. Γιατί είτε παραμείνουν σιωπηλοί είτε έχουν πολλά να μου πουν, όλοι οι πατεράδες που με πλησιάζουν αυτές τις μέρες έχουν ένα βαθύ – σχεδόν υπόσκαφο – χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Όχι εκείνο της ευγένειας ή της πρόσκαιρης χαράς. Έχουν το χαμόγελο της ικανοποίησης για αυτό το δώρο που έκανε και σε εκείνους η ζωή.

Δεν ξέρω αν λέγεται άγχος αυτό που έχω. Ανυπομονησία νομίζω είναι. Ανακατεμένη με μία πληθώρα συναισθημάτων που όλα έχουν ένα κεντρικό στόχο. Να είμαι εγώ στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση και ηρεμία ώστε να διαχειριστώ όχι μόνο την ημέρα της γέννησης αλλά και αυτό που θα ακολουθήσει. Δεν με νοιάζει τι θα γίνεται τριγύρω, δεν με απασχολεί αν η πόλη θα βομβαρδίζεται από εξωγήινους και σίγουρα δεν με νοιάζει τι θα κάνουν εκείνη την ώρα οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, η δουλειά μου. Με νοιάζει μόνο να είναι καλά το κορίτσι μου, το μωρό που έρχεται στον κόσμο και αυτός ο μικρός τύπος που θα τον φωνάζει αδερφό.

Οι μέρες περνούν γρήγορα. Κι αντί να αγχώνομαι όσο πλησιάζει η μέρα, πανηγυρίζω κάθε πρωί που πέρασε ακόμα μία ημέρα, που κάνουμε άλλο ένα βήμα, που είμαστε λίγο πιο κοντά. Κι είμαι πιο έτοιμος από ποτέ να δεχτώ ό,τι και να γίνει. Μου λένε για ξενύχτια, για νεύρα, για πίεση, για αλλαγές και το μόνο που κάνω είναι να γελάω. Στέκομαι σε μια αμμουδερή παραλία, μου φωνάζουν να προσέχω γιατί έρχεται ένα κύμα 7 μέτρων κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι να βρω ένα σανίδι και να κάνω το καλύτερο ride της ζωής μου.

Ναι, θα ξενυχτάω, θα κουράζομαι, θα κουβαλάω, θα ξεσκατίζω, θα καθαρίζω, θα πλένω, θα μαγειρεύω, θα σκουπίζω, θα οδηγώ. Αλλά πόσο μικρά κι ασήμαντα είναι αυτά που θα γίνονται κάθε μέρα επί 23 ώρες και 55 λεπτά. Πόσο αδιανόητα ασήμαντα μπροστά σε αυτά τα 5 λεπτά που θα καθόμαστε και οι τρεις μας αγκαλιά πάνω από την καλαθούνα του μωρού που θα κοιμάται. Αυτά τα 5 λεπτά που θα προσπαθώ να χωρέσω στο κεφάλι μου ότι αυτόν τον μικρό άνθρωπο τον φέραμε εμείς στη ζωή.

Περνάνε χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου. Οι πιο πολλές ηλίθιες. Αναρωτιέμαι ας πούμε αν θα ισχύσει υτό που έγραψα αστειευόμενος στο lead του κειμένου. Αν θα πάρει τα προφανή χαρακτηριστικά του πατέρα του. Αναρωτιέμαι αν θα γουστάρει το μπάσκετ πιο πολύ από το ποδόσφαιρο. Αναρωτιέμαι αν θα κάνει κολλητούς από το σχολείο και τι θα θεωρείται κουλ στη γενιά του. Αναρωτιέμαι αν θα είμαι εγώ αρκετά κουλ για εκείνον.

Σκέφτομαι κάποια πράγματα. Όχι πολλά. Κυρίως δεν σκέφτομαι. Κυρίως, ανυπομονώ

Ανυπομονώ να τον δω, ανυπομονώ να τον πάρει αγκαλιά η μαμά του, ανυπομονώ να τον ταΐσει ο αδερφός του, ανυπομονώ να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει σχολείο, ανυπομονώ να χτυπήσει το πόδι του και να τρέξει σε εμένα, ανυπομονώ να με ρωτήσει κάτι που να μην μπορώ να απαντήσω, ανυπομονώ να δοκιμάσει cheese από τα mac, ανυπομονώ να γίνει ο καλύτερος φίλος κάποιου, ανυπομονώ να ταξιδέψουμε κι οι τέσσερις μαζί σε όλο τον κόσμο, ανυπομονώ για κάθε εύκολη, δύσκολη, βροχερή, καλοκαιρινή, μίζερη ή γαμάτη μέρα που θα έρθει.

Έχοντας κάνει παρέα με τον εαυτό μου τόσα χρόνια, έχω καταλάβει ότι έχω ανάγκη να ξυπνάω για κάποιο λόγο το πρωί. Χρειάζομαι ένα κίνητρο. Και ναι, είμαι ευλογημένος να έχω μια δουλειά να με πωρώνει και να με κρατάει σε εγρήγορση. Αλλά η δύναμη και η ενέργεια που μου χαρίζει η οικογένειά μου τα πρώτα nanosecond της ημέρας που ανοίγω τα μάτια μου και είναι όλοι τους εκεί, δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.

Πριν γράψω αυτές τις τελευταίες γραμμές, έριξα μια ματιά στο κινητό μου. Για την ακρίβεια βεβαιώθηκα ότι δεν το έχω βάλει κατά λάθος στο αθόρυβο. Δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Όπου να ‘ναι θα χτυπήσει το τηλέφωνο.