6 boomer συνήθειες που έχουμε (σχεδόν) όλοι στην καθημερινότητά μας
Υπάρχουν κάποια πράγματα (aka μπουμεριές) που όλοι κάνουμε και ίσως δεν καταλαβαίνουμε ότι κάνοντάς τα απλώς μιμούμαστε τους πατεράδες μας.
- 4 ΑΥΓ 2020
Πριν λίγο καιρό είχαμε κάνει ένα κείμενο που ουσιαστικά αποτελούσε μια λίστα με 9 λέξεις που απαγορεύεται να λες αν είσαι κάτω από 50 ετών. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η λίστα αφορούσε πράγματα που, ντάξει, όντως δεν τα πολυλένε άνθρωποι στην ηλικία μας. Ή όταν τα λένε σηκωνόμαστε και τους χειροκροτάμε. Η διαφορά με αυτήν εδώ τη λίστα είναι ότι εν προκειμένω αυτά είναι πράγματα που όντως κάνουμε. Τουλάχιστον κάνουν πολλοί από εμάς. Για να είμαι ειλικρινής μάλιστα, αποφάσισα να την κάνω, όταν είδα μπροστά μου έναν τύπο στην ηλικία μου να κάνει ένα από τα παρακάτω.
Και δεν είναι ότι μου φάνηκε κατευθείαν παράξενο. Όταν το φίλτραρα όμως λίγο στο μυαλό μου κατάλαβα την μπουμεριά. Και προέκυψε αυτή η λίστα. Μάζεψα, λοιπόν, 6 πράγματα, μπουμεριές θα έλεγε κανείς, που κάνουμε κάποιες φορές μέσα στη μέρα μας. Ίσως επειδή δεν κάτσαμε ποτέ να τις φιλτράρουμε. Τις πήραμε όπως ήταν από τους πατεράδες και τις μητεράδες μας και τις ακουλούθουμε πιστά. Μέχρι τουλάχιστον να καταλάβουμε την μπουμεριά του πράγματος.
Να λές καλημέρα αλλά όταν φεύγεις
Aς φέρουμε ένα παράδειγμα. Πας να πάρεις καφέ. Μπαίνεις μέσα και ως άνθρωπος και όχι γαϊδούρι, λες “καλημέρα” και μετά την παραγγελία σου. Τα λες. Όλα οκ. Ανθρώπινα. Πότε ξεκινάει η γραφικότητα; Όταν λες καλημέρα αποχωρώντας. Όταν δηλαδή η απάντησή σου στο “ευχαριστούμε” του/της υπαλλήλου είναι να το καλημερίσεις. Βέβαια, αν αυτό το “καλημέρα” είναι μια φορά μπουμεριά, το “καλή σας μέρα” είναι δεκαπέντε. Ο μόνος τρόπος που μπορείς να το στηρίξεις είναι να μπεις σε ένα Lada και να βάλεις τέρμα Τόλη Βοσκόπουλο. Γιατί τελικά, αν έχουν κάτι που μοιράζονται όλοι εκείνοι που λένε “καλημέρα” αποχωρώντας, είναι ότι ακούνε Τόλη Βοσκόπουλο.
Να μουτζωνεις αλλά για πλάκα
Εντάξει, η ίδια η μούτζα έχει πεθάνει. Η τελευταία καταγεγραμμένη μοντζα που έγινε ως πραγματικά υβριστική χειρονομία πρέπει να ήταν από κάποιον ταξιτζή τον Μάρτιο του 1998. Πλέον το να πιστεύεις ότι οι Έλληνες μουτζώνουν είναι μια τελείως τουριστική οπτική. Σαν να βλέπεις τσολιαδάκι στην Πλάκα και να θεωρείς ότι οι Έλληνες πάνε βόλτα στην Πανεπιστημίου, οι μισοί ντυμένοι τσολιάδες και οι άλλοι μισοί με χλαμύδες τρώγοντας μουζάκα σε αλουμινόχαρτο.
Καμιά φορά όμως έχει μείνει ως τρόπος να δείξεις ένα “δεν σε μπορώ άλλο”. Αυτή τη φορά όμως δεν απευθύνεται σε κάποιον που έστριψε χωρίς φλας. Απευθύνεται σε έναν οικείο σου. Συνήθως μάλιστα εκφωνείται και με ένα “να” ή ένα “πάρ’τα”. Και αυτό είναι μια πολύ καλή μπουμεριά. Ρένα Βλαχοπούλου μπουμεριά.
Να χρησιμοποιείς υποκοριστικά για φαγητά
“Θα μας βάλεις λίγακι νερό;” ή “θα μας βάλεις λίγο νεράκι” ή “θα μας βάλεις λιγάκι νερακάκι;”. Δεν ξέρω πραγματικά που τελειώνει αυτό. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό περίπου μπορεί να σου ξεφύγει στην ταβέρνα. Το μέρος που σχεδόν εξ ορισμού συμπεριφέρεσαι ακριβώς όπως συμπεριφέρονταν οι γονείς σου ή οι θείοι σου. Γιατί εκεί είναι που πραγματικά δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς και ντύνεσαι ο πατέρας σου. Από τον τρόπο που κάθεσαι μέχρι αυτά που παραγγέλνεις. Δεν θα πεις ποτέ ουισκάκι, όταν πας στο μπαρ που “μαζεύεται η νεολαία”. Θα πεις σίγουρα όμως ‘ψαράκι’ όταν κατεβαίνεις Πειραϊκή.
Το ανελέητο ζάπινγκ
Η ίδια η λέξη ζάπινγκ μου θυμίζει κάτι περιοδικά για την τηλεόραση που ο γραφίστας τους ήταν σε κατάσταση “ωραία, αυτή είναι φώτο της Κωνσταντίνας Μιχαήλ, ας της βάλω φωτεινότητα 100 στο πρόσωπο”. Να θέλει γυαλιά ηλίου για να διαβάσεις το εξώφυλλο. Οκ, η millennial φάση είναι “δεν βλέπω” ή “δεν έχω” τηλεόραση. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι μόνο εγώ που από συνήθεια κάθομαι και κάνω 30 γύρες όλα τα κανάλια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρω κάτι έστω ελάχιστα ενδιαφέρον. Αν πετάξεις και το “πω τίποτα δεν έχει η τηλεόραση” ή ακόμα καλύτερα “όλο σαχλαμάρες έχει η τηλεόραση” πήρες του Boomer Award.
Όταν κάνεις λογοπαίγνια
Κάτι θυμήθηκα κλείνοντας την παραπάνω παράγραφο. Δεν έχω κάνει τις απαραίτητες έρευνες αλλά πιστεύω ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν πράγματι χαθεί ανθρώπινες ζωές από τα λογοπαίγνια. Γιατί, λοιπόν, εμείς επιμένουμε να έχουμε ως copying mechanism αυτή την πραγματικά επικίνδυνη πρακτική. Δηλαδή πόσες ζωές πρέπει να καταστραφούν, για να ξυπνήσουμε; Γιατί και η γενιά μας.
Όταν κατεβάζεις τη μούρη, για να παρκάρεις
Είναι μια συγκεκριμένη κίνηση που κάνεις ακριβώς στην όπισθεν του παρκαρίσματος. Όχι μόνο γυρνάς τελείως απότομα κοιτώντας προς το πίσω παράθυρο αλλά κάνεις και μια χαρακτηριστική γκριμάτσα που κάνει συνήθως αυτός που προσπαθεί να δει μακριά και πάνω από τα γυαλιά πρεσβυωπίας του. Μόνο που δεν έχεις γυαλιά και δεν έχει πρεσβυωπία. Και εδώ που τα λέμε έχεις καθρέφτες, οπότε ίσως όλο αυτό από την αρχή να μη χρειαζόταν.
