7 από τα πιο παράξενα χωριά στον πλανήτη

Το χωριό του Αστερίξ. Το Κολοκοτρωνίτσι. Το Σκοτεινό Χωριό. Η ποπ κουλτούρα έχει δημιουργήσει δεκάδες χωριά με ιδιαιτερότητες προκειμένου να αφηγηθεί μία ή και περισσότερες ενδιαφέρουσες ιστορίες. Για ανθρώπους που πίνουν μαγικά φίλτρα και δέρνουν Ρωμαίους, για ό,τι-στο-καλό-γινόταν-στο-Κολοκοτρωνίτσι, για χωριά που θυσίαζαν κατοίκους τους ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Τι γίνεται, όμως, όταν η πραγματικότητα προλαβαίνει την τέχνη και δημιουργεί χωριά με ιδιαιτερότητες που ούτε τα πιο άρρωστα μυαλά του Χόλιγουντ δε θα μπορούσαν να φανταστούν;

Ακολουθεί μια λίστα με 7 τέτοια πραγματικά χωριά που κάνουν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ να μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό.

Το χωριό των νεφρών

Στο Χόξε του Νεπάλ ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων έχει μόνο ένα νεφρό. Δυστυχώς, η έλλειψη δεύτερου δεν οφείλεται σε κάποια γενετική ανωμαλία, αλλά στο ότι οι περισσότεροι από αυτούς το αφαίρεσαν με χειρουργική επέμβαση με ή χωρίς τη συγκατάθεσή τους.

Όσοι έδωσαν το νεφρό με τη θέλησή τους, το έκαναν έναντι 1.700 ευρώ, προκειμένου να αγοράσουν ένα οικόπεδο ή ένα σπίτι. Για το πώς έχασαν το νεφρό τους οι υπόλοιποι υπάρχουν διάφορες ιστορίες.

Κάποιοι απήχθησαν και ξύπνησαν μετά από κάμποσες ώρες σ’ ένα νοσοκομείο μ’ ένα νεφρό λιγότερο και 130 ευρώ στην τσέπη. Άλλοι δεν ξύπνησαν ποτέ, αφού τους πήραν και τα δύο νεφρά, χωρίς να τους αφήσουν κάτι στην τσέπη, ενώ κάποιοι άλλοι πείστηκαν από επιτήδειους πως δεν υπήρχε πρόβλημα να πουλήσουν το ένα τους νεφρό, αφού μετά από λίγο καιρό ο οργανισμός τους θα γεννούσε καινούργιο.

Ο τραγικός απολογισμός αναφέρει πως κάθε χρόνο 7.000 νεφρά προερχόμενα από το Νεπάλ πωλούνται στη μαύρη αγορά.

Το χωριό που όλοι ξέρουν Κουνγκ Φου

Εναλλακτικό όνομα: το χωριό που δεν μπλέκεις. Το Γκάνγκξι Ντογκ βρίσκεται στην κεντρική Κίνα και έχει μια θέση σε αυτή τη λίστα γιατί όλοι οι κάτοικοι του ξέρουν από μία πολεμική τέχνη.

Μπορεί να μην έχει γεννηθεί εκεί ο Bruce Lee ή έστω ο Miyagi, παρ’ όλα αυτά όλοι οι κάτοικοί του ξέρουν διάφορες παραλλαγές του κουνγκ φου, ενώ γνωρίζουν πως να χρησιμοποιούν ως όπλα ξύλα και τρίαινες.

Υπάρχουν δύο θεωρίες σχετικά με το γιατί οι κάτοικοι του κινέζικου χωριού έχουν μεγαλώσει με τα μαχαίρι στα δόντια. Η πρώτη λέει πως συχνά γίνονται επιθέσεις άγριων ζώων στο χωριό, τα οποία τους τρώνε τα πρόβατα και τα κατσίκια. ΟΚ, με το κουνγκ φου δε δέρνεις λύκους, αλλά έστω γίνεσαι πιο σκληροτράχηλος.

Η δεύτερη λέει πως το Γκάνγκξι Ντογκ δεχόταν επιθέσεις από γείτονες, οπότε οι κάτοικοι του έπρεπε με κάποιο τρόπο να υπερασπιστούν τα σπίτια και τους εαυτούς τους. Όπως και να έχει, με το συγκεκριμένο χωριό δεν μπλέκεις.

Το χωριό του Αλτσχάιμερ

Πρόκειται για μια βελτιωμένη εκδοχή του Truman Show. Στο Χόγκεγουι, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από το Άμστερνταμ κατοικούν 152 άνθρωποι που έχουν άνοια, Αλτσχάιμερ και άλλες παθήσεις που σχετίζονται με τη μνήμη.

Δεν πρόκειται για κάποια γιγαντιαία κλινική, αλλά για ένα μέρος που διαθέτει ό,τι θα διέθετε ένα κοινό χωριό. Έχει εστιατόρια, πλατεία, πεζοδρόμους και οι κάτοικοί του κινούνται σε αυτό σαν να ζούσαν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ολλανδίας. Για την ασφάλειά τους, παρακολουθούνται από κάμερες, ενώ στον χώρο εργάζεται και ιατρικό προσωπικό, το οποίο είναι ντυμένο με πολιτικά ρούχα.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του CNN, οι κάτοικοι του Hogewey χρειάζονται λιγότερα φάρμακα από όσα στο παρελθόν, τρώνε καλύτερα και ζουν περισσότερο.

Το χωριό-σπηλιά

Το Ζοντόνγκ βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά της κινεζικής επαρχίας Γκουεϊτζόου. Μέχρι πολύ πρόσφατα ο μοναδικός τρόπος πρόσβασης του συγκεκριμένου χωριού ήταν μέσω αναρρίχησης, η οποία κρατούσε μία ώρα.

Τα σπίτια, τα ζώα, το σχολείο βρίσκονταν όλα μέσα στην τεράστια σπηλιά, την οποία οι κάτοικοι εγκατέλειπαν μόνο για να πάνε στην αγορά, η οποία βρίσκεται 15 χιλιόμετρα μακριά.

Λόγω της προβολής που πήρε το Ζοντόνγκ τα τελευταία χρόνια από τα ΜΜΕ, η κινεζική κυβέρνηση αναγκάστηκε να ανοίξει ένα δρόμο για πιο εύκολη πρόσβαση στο χωριό.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα παιδιά να μεταφερθούν σε διπλανό χωριό προκειμένου να παρακολουθούν μαθήματα στο εκεί σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού συνεχίζουν να μένουν εκεί.

Το ισπανικό στρουμφοχωριό

Το 2011 η Sοny Pictures ανακάλυψε το Χουσκάρ, ένα χωριουδάκι λίγο έξω από τη Μάλαγα. Μέχρι τότε επρόκειτο για ένα χωριό 220 κατοίκων με άσπρα σπίτια.

Ένα χρόνο αργότερα ο αριθμός των κατοίκων δεν άλλαξε, ωστόσο βάφτηκε όλο το χωριό μπλε και αποτέλεσε μία από τις τοποθεσίες όπου έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας Τα Στρουμφάκια.

Στο ενδιάμεσο, η πλειοψηφία των κατοίκων ψήφισε θετικά πως θα ήθελε να βαφτεί το χωριό μπλε και να μοιραστούν στους κατοίκους τα χρήματα που θα τους έδινε για αυτό το λόγο η Sony Pictures.

Έξι μήνες αφότου τελείωσαν τα γυρίσματα και αν και η συμφωνία προέβλεπε πως μετά από αυτό το χρονικό διάστημα η εταιρεία θα έβαφε ξανά το χωριό άσπρο, το χωριό παρέμενε μπλε.

Έτσι, ζητήθηκε από τη Sony να το βάψει ξανά άσπρο. Οι άνθρωποι της εταιρείας απόρησαν με αυτό το αίτημα. Οι κάτοικοι του Χουσκάρ έκαναν νέο δημοψήφισμα και συμφώνησαν πως ήθελαν το χωριό τους να παραμείνει μπλε, το χρώμα που διατηρεί μέχρι σήμερα.

Το χωριό χωρίς πόρτες

Μπορεί στην Ελλάδα από το 1967 μέχρι το 1974 να «ζούσαμε με ανοιχτές τις πόρτες», αλλά στην άλλη άκρη της γης και συγκεκριμένα στο Σανί Σινγκναπούρ της Ινδίας υπάρχει ένα χωριό που δεν έχει καν πόρτες. Ούτε στα σπίτια, ούτε στις δημόσιες υπηρεσίες.

Οι κάτοικοί του μάλιστα, δεν έχουν βρει κάποιο ιδιαίτερο τρόπο για να κρύβουν τα λεφτά και όποια άλλα πολύτιμα αντικείμενα έχουν στη διάθεσή τους, αφού τα αφήνουν σκόρπια σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Η ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας οφείλεται στην πίστη τους στη θεότητα Σανί (δεν το καταλαβαίνω, αλλά αφού το λένε οι ίδιοι το δέχομαι).

Για λόγους ιδιωτικότητας έχουν κάποιες κουρτίνες που χρησιμοποιούν ως παραβάν. Όχι, όμως, στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται η πόρτα, αλλά σε άλλα μέρη του σπιτιού. Το μόνο πρόβλημα που συναντούν λόγω έλλειψης πορτών είναι ότι δεν έχουν τι να χτυπήσουν όταν φτάνουν σε ένα άλλο σπίτι, ωστόσο το ξεπερνούν φωνάζοντας το όνομα του ιδιοκτήτη φτάνοντας στην αυλή του.

Το χωριό του ύπνου

Εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά στο Καλάτσι του Καζακστάν, το 2013 άρχισε να παίρνει ο ύπνος τους κατοίκους του σε δημόσιες υπηρεσίες, στο δρόμο και στα σχολεία. Όχι, όμως, ύπνος τύπου power nap, αλλά ύπνος που κρατούσε μέχρι και μία εβδομάδα.

«Ε, αφού κοιμούνταν για μια εβδομάδα, τουλάχιστον θα ξυπνούσαν ξεκούραστοι», μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Δυστυχώς, για τους κατοίκους του χωριού η συγκεκριμένη σκέψη απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού όταν ξυπνούσαν είχαν πονοκεφάλους, υψηλή αρτηριακή πίεση και παραισθήσεις.

Μετά από δεκάδες έρευνες που αφορούσαν την ποιότητα του νερού, τον αέρα και της σοδειές της περιοχής, αποδείχθηκε πως η αιτία για την ασθένεια του ύπνου αποτελούσε ένα εγκαταλειμμένο από τη σοβιετική εποχή ορυχείο ουρανίου, το οποίο δεκαπλασίαζε τα επίπεδα μονοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.

Καλά που τους έπαιρνε ο ύπνος μόνο για μια εβδομάδα και όχι για πάντα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ