7 ημέρες στη Σεούλ: Εργασία, soju και χαρά

Σου έχω μιλήσει για τον πιο σουρεάλ γάμο που υπήρξε ποτέ -και στον οποίον ήμουν κουμπάρα.  Το ίδιο ζευγάρι μου ζήτησε να βαπτίσω τον πρωτότοκο, Βασίλιε. Αν διάβασες τα του γάμου, δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί όταν τελικά, αποφασίστηκε το πότε θα γίνει η τελετή, τα παιδιά ήταν δύο και ο πρωτότοκος 4. Kαι το λόγο που δεν βάφτισα ποτέ (ναι, δεν συνεννοηθήκαμε ποτέ). Το βράδυ που δεν κοιμήθηκα από το άγχος -γιατί ενώ ρωτούσα για μήνες τι θα χρειαστεί, απάντηση δεν έπαιρνε με το ζευγάρι να μην μπορεί να διαχειριστεί τα ‘εσωκομματικά’ του-, αποφάσισα ότι δεν επρόκειτο να γίνω νονά.

Τους ενημέρωσα -με ένα γραπτό μήνυμα/γροθιά στο κατεστημένο. Δεν με πίστεψαν. Δεν ήταν δικό μου το θέμα. Τα χρήματα που είχα υπολογίσει για αυτήν την ημέρα, τα έκανα ταξίδι στη Σεούλ. Γιατί Σεούλ; Nα σου εξηγήσω.

Τον περασμένο Ιούλιο είχα γράψει στο Oneman.gr την εμπειρία μου από το ‘λιώσιμο’, βλέποντας κορεάτικες σειρές στο Netflix.  Αυτό το κείμενο έγινε η αφορμή για να γνωρίσω μια παρέα κοριτσιών, φαν του K-drama. Μου έκαναν τη χάρη να με προσθέσουν σε γκρουπ που είχαν και στο οποίο συζητούσαν τα σχετικά ζητήματα (εντάξει, δεν θέλω να σου λέω ψέματα, σχόλια για τους πρωταγωνιστές κάνουμε και για τα σενάρια). Μια από τις κοπέλες, η Πηνελόπη είχε ενημερώσει πως θα πήγαινε στην Κορέα τον Οκτώβρη. Μου πρότεινε να ακολουθήσω. Της είχα ευχηθεί να περάσει φίνα. Όταν έφυγαν από τη μέση τα βαφτίσια, ρώτησα αν μπορώ να ‘μπαστακωθώ’ -έτσι το έθεσα. Μου είπε πως ήμουν καλοδεχούμενη και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε στη Σεούλ, όπου θα ‘έκλεινε’ το οδοιπορικό της Πηνελόπης με τη φίλη της, Μυρτώ. Σημείωση: η Πηνελόπη και η Μυρτώ είναι χρόνια φίλες και κάνουν κάθε σεζόν ένα μεγάλο ταξίδι, το οποίο οργανώνουν μέχρι κεραίας.Στις τρεις εβδομάδες που έμειναν στην Κορέα πήγαν παντού -έκαναν και ένα guest star στο Τόκιο. Από εκεί επέστρεφαν την ημέρα που έφτασαν στη Σεούλ.

Για να σε προλάβω, πήγα χωρίς να γνωρίζω προσωπικά τα κορίτσια, διότι το είδα ως μοναδική εμπειρία. Αφενός στις διακοπές όλοι είμαστε πιο χαλαροί, αφετέρου μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν ξανασυναντηθεί, οι όποιες παραξενιές δεν ενοχλούν όσο αν ξέρεις τον άλλον 500 χρόνια. Βάλε και ότι πού θα ξαναέβρισκα την ευκαιρία να πάω με παρέα στην Ασία και έχεις το πώς ‘έκλεισα’ το εισιτήριο. Να σου πω εδώ ότι στην Ευρώπη ταξιδεύω και μόνη μου (όχι ‘που λέει ο λόγος’). Έχω αλλάξει και ήπειρο μόνη, όταν πήγα στο Λας Βέγκας, αλλά για δουλειά (NBA Summer League). Η σκέψη “θα με δολοφονήσουν, θα με κόψουν κομματάκια, θα με πετάξουν στην έρημο και δεν θα με βρει ποτέ κανείς” πέρασε από το μυαλό μου (CSI Las Vegas, φταις), αλλά εφόσον το σεναριάκι έμεινε ως τέτοιο, πλέον δεν ‘νιώθω’.

 

Μέσα Οκτώβρη, λοιπόν αναχωρούσα για την Κορέα. Από την Αθήνα πήγα στη Φρανκφούρτη και από εκεί επιβιβάστηκα στην πτήση για τη Σεούλ. Η διάρκεια αυτής ήταν δέκα ώρες. Στο αεροπλάνο δεν υπήρχε άδειο κάθισμα. Στην συντριπτική πλειοψηφία οι επιβάτες ήταν Κορεάτες. Aρκετοί φορούσαν μάσκες που κάλυπταν τη μύτη και το στόμα. Σύντομα κατάλαβα πως αυτό το αξεσουάρ είναι βασικό για τους Κορεάτες -γιατί η ατμόσφαιρα στη χώρα οδηγεί σε αυτό, με ειδικά apps που ενημερώνουν για την επικινδυνότητα. Υπήρχαν επίσης, Γερμανοί συνταξιούχοι, νεαρές Γαλλίδες (οι φαν της Κ-pop είναι παντού), ένας Ρώσος (στη διπλανή σειρά) και εγώ. Όπως πιθανόν να διάβασες, είχα πάρει τα μέτρα μου και οι ώρες ‘πέρασαν νεράκι’.

Προσγειώθηκα στο Incheon Airport και άρχισε η εβδομάδα της αλλαγής. Για αρχή, απολάμβανα ότι έβλεπα γύρω μου, γιατί το ‘γύρω μου’ δεν ήταν ό,τι είχα συνηθίσει να βλέπω στην Ευρώπη. Κατ’ αρχάς σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα των ανθρώπων που κυκλοφορούσαν γύρω μου. Θες να είναι το σχήμα των ματιών που βοηθά; Το βέβαιο είναι ότι ‘έβγαζαν’ μια θετικότητα και όχι τον προβληματισμό που έχω συνηθίσει στην Ελλάδα -και την Ευρώπη.

Στον έλεγχο διαβατηρίων, αισθανόμουν σαν παιδί μπροστά σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου. Μου άρεσε ό,τι έβλεπα γύρω μου, γιατί ό,τι έβλεπα ήταν διαφορετικό. Ως δυνητική πρόεδρος μελλοντικού -παγκοσμίου- συλλόγου ηλιθίων, για αρχή μπέρδεψα το πού έπρεπε να πάω για να πάρω τη βαλίτσα μου. Δεν συγχύστηκα (πράγμα σπάνιο για εμένα -μάλλον όταν σου αρέσει κάτι, ξεχνιέσαι). Έκανα το γύρο του αεροδρομίου, τη βρήκα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Εκεί, άρχισα να σβήνω τις σημειώσεις που είχα μαζί μου, προϊόν βοήθειας του κοινού (ενός πολυταξιδεμένου φίλου μου και των κοριτσιών που ήταν ήδη εκεί).

Βήμα πρώτο: κατευθύνθηκα σε ένα ανταλλακτήριο, για να κάνω won 50 ευρώ -μην τυχόν και συμβεί κάτι. Γενικά, χρησιμοποιούσα την κάρτα της Revolut, που αποκτάς αν ‘κατεβάσεις’ το σχετικό app. Στη δίνουν σε ηλεκτρονική μορφή και αυτήν που ‘χεις συνηθίσει και μεταφέρεις απευθείας χρήματα από τον τραπεζικό λογαριασμό σου. Επίσης, μπορούν να σου μεταφέρουν – δια κινητού- φίλοι σου που έχουν την ίδια υπηρεσία. Στη συστήνω ανεπιφύλακτα, καθώς ξενοιάζεις. Εννοώ μπορείς με αυτήν την κάρτα, να βγάλεις χρήματα από ΑΤΜ -κάτι που αν κάνεις με πιστωτική καταστράφηκες. Θα ζητήσω να είσαι επιεικής μόλις διαβάσεις πως την έχασα (μη με ρωτήσεις πού -μάλλον τη ξέχασα σε ένα κατάστημα). Το κατάλαβα μια μέρα μετά. Το υπόλοιπο δεν είχε αλλάξει, γιατί αυτή είναι η Κορέα.

Βήμα δεύτερο: αγόρασα κάρτα κινητής τηλεφωνίας, την οποία είχα ‘κλείσει’ διαδικτυακά, ώστε να έχω Internet. Υπήρχε η ευχέρεια να ενοικιάσω και κινητό τηλέφωνο, αλλά έκρινα πως δεν θέλω περιττά άγχη (προφανώς και σκέφτηκα ότι μπορούσα να το χάσω).

Βήμα τρίτο: κατευθύνθηκα στο CU, -ας πούμε- αλυσίδα ψιλικατζίδικων της Κορέας (το ‘ας πούμε’ έχει να κάνει με το γεγονός ότι στα CU έχει και εσώρουχα -για όσους δεν προλαβαίνουν να πάνε σπίτι, μετά τη δουλειά), για να αγοράσω κάρτα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Λέγεται T-money, της ‘βάζεις’ όσα χρήματα θες και κάνεις δουλίτσα. Μόνο να μη ξεχνάς να τη ‘χτυπάς’ στο μπες και στο βγες (για να ‘πάρει’ όσα χρήματα αντιστοιχούν στη διαδρομή -δεν είναι όλα τα ίδια). Αν θες να πάρεις λεωφορείο (luxury buss, για την ακρίβεια, τα οποία φεύγουν ανά δεκάλεπτο) για την πόλη, θα χρειαστείς 15.000 won (11.64 ευρώ) ή στην κάρτα ή cash. Υπάρχει και μετρό, στα 10.000 won. Σε κάθε λεωφορείο που θα πάρεις, να ‘χεις υπ όψιν σου ότι δεν θα κάνεις σκριν στον σκρίνερ. Απλά θα μπεις στη σειρά.

 

Βήμα τέταρτο: πήγα στο Information desk να ρωτήσω ποιο λεωφορείο να πάρω. Έδειξα πού μένω και η κυρία μου έγραψε έναν αριθμό και το όνομα του δρόμου στα κορεάτικα. Αν τυχόν πας στη Σεούλ, έχε πρόχειρο γενικά, το Google Translate, γιατί ενώ όλοι έχουν τεράστια διάθεση να σε βοηθήσουν, οι περισσότεροι δεν μιλούν αγγλικά.

Βήμα πέμπτο: αν τυχόν καπνίζεις, να ξέρεις πως στη Σεούλ απαγορεύεται το κάπνισμα και σε ανοιχτούς χώρους, πλην των σημείων που έχουν καθοριστεί ως smoking zones. Είτε πρόκειται για το χώρο μπροστά σε σχετικά banners ή για ‘κουβούκλια’ σαν και αυτά που ‘χουν τα αεροδρόμια, αλλά ανοιχτά στο πάνω μέρος. Αφότου έκανα ένα τσιγάρο (συμπάθα με κράτος), πήγα προς το λεωφορείο. Όταν έφτασα εκεί, διαπίστωσα ότι είχα αφήσει τη βαλίτσα στο καπνιστήριο (δεν θέλω σχόλια). Γύρισα, την πήρα και επέστρεψα στο σημείο που μου είχαν υποδείξει -ώστε να πάρω το σωστό λεωφορείο για τον προορισμό μου.

Σε όλη τη διαδρομή έγινα Ασιάτης τουρίστας: δηλαδή, είχα το κινητό ανά χείρας να ‘τραβάω’ βίντεο και φωτογραφίες, καθώς όλα μου φαίνονταν ενδιαφέροντα. Καλά, κάποια όντως ήταν. Όπως το κοινοβούλιο της χώρας.

Ας αποδώσουμε στην κούραση το γεγονός ότι αλλού έπρεπε να κατέβω, αλλού κατέβηκα και το ανακάλυψα τυχαία, όταν το τηλέφωνο μου έκανε τη χάρη να ‘δεχθεί’ την κορεάτικη κάρτα και έβαλα το Naver Map να δω πού είμαι. Κράτα πως στη Σεούλ δεν ‘δουλεύει’ το Google Maps. Θα κάνεις λοιπόν, δουλειά με το Naver. Σε άριστη παντομίμα, επισήμανα το λάθος στον οδηγό, εκείνος κάτι μου έλεγε που προφανώς και δεν καταλάβαινα και από τις -έντονες- κινήσεις του κατέληξα στο ότι η βαλίτσα μου είχε ‘κατέβει’ στο προκαθορισμένο σημείο (γιατί πριν μπεις δείχνεις -ή λες- που θα κατέβεις και βάζουν σχετικό ταμπελάκι, ώστε να κάνει τη δουλειά του ο υπάλληλος που περιμένει σε κάθε στάση). Επέμεινα να έλθει να δει αν όντως συνέβη αυτό, ευτυχώς δεν είχε συμβεί, την πήρα και κατευθύνθηκα προς το Guest House που είχαμε ‘κλείσει’.

 

Όπως περπατούσα στην Myeong-dong (περιοχή με καταστήματα από διεθνή brands και ο ‘ναός’ της μάσκας που φορούν όλες οι Κορεάτισσες -εξ ου και τα αλαβάστρινα δέρματα), διαπίστωσα πως το Naver δεν μου έδειχνε αν πηγαίνω καλά (δεν κουνιόταν η βούλα -αν θες). Ρώτησα μια κοπέλα, άνοιξε ένα άλλο app και μου έδειξε το δρόμο -πάντα με παντομίμα. Την ευχαρίστησα και τράβηξα προς τα εκεί που μου είχε υποδείξει. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα ένα χέρι στην πλάτη. Ήταν η ίδια κοπέλα. Με ακολούθησε για να με ενημερώσει πως πήγαινα λάθος (σοκαρίστηκες;). Κάναμε μια πρόχειρη σύσκεψη και καταλήξαμε στη σωστή διαδρομή. Την ευχαρίστησα και άρχισα να περπατώ. Μέσα στις ημέρες κατάλαβα πως οι Κορεάτες γενικά βοηθούν όποιον βλέπουν πως έχει ανάγκη. Είναι από αυτούς τους τύπους.

Μετά με ‘έφαγαν’ οι ανηφόρες έως το Guest House. Τέλος καλό, ωστόσο όλα καλά. Με υποδέχθηκε ο ιδιοκτήτης (και οι παντόφλες στην είσοδο, γιατί σε σπίτι στην Κορέα δεν μπαίνεις με παπούτσια που να είσαι ο μεγιστάνας του πλούτου), μου εξήγησε τα βασικά και μου έδωσε το κλειδί. Είπα να κάνω ένα ντους πριν ξεχυθώ, μπήκα στο μπάνιο και είδα αυτό.

 

Κάτι έλειπε. Το ‘τηλέφωνο’ του ντους. Ήταν δίπλα στο νιπτήρα. Έτσι γίνεται συνήθως, μου είπαν. Όπως και για να μπεις στο μπάνιο, φοράς άλλα -ειδικά- παντοφλάκια. Η δουλίτσα έγινε και η ζωή συνεχίστηκε.

Έξω από το διαμέρισμα ήταν η κοινόχρηστη κουζίνα. Δεν ξέρω αν έχεις υπ’ όψιν σου, αλλά στην Ασία τρώνε το πρωί ό,τι και όλες τις άλλες ώρες της ημέρας. Δηλαδή, κρέατα, ψάρια, στάνταρ ρύζι και κίμτσι. Που είναι superfood και μέρος της κουλτούρας των Κορεατών. Πάει με όλα, είναι spicy και όταν το μαγειρεύεις μυρίζει -όχι ωραία. Ε, αυτή η μυρωδιά με ξυπνούσε κάθε μέρα, καθώς όλο και κάποιος έτρωγε instant noodles που εκεί τα λένε ramyun με κίμτσι. Δηλαδή, μόλις έφτανε στα ρουθούνια μου, σηκωνόμουν, έτρεχα για μπάνιο, ντυνόμουν και έπαιρνα τους δρόμους. Με συγκεκριμένη κατεύθυνση: το Α Twosome Place, που ας πούμε ότι είναι το Zonar’s της περιοχής. Εκεί έφαγα το καλύτερο greek yogurt που έχω φάει στη ζωή μου!

Δεν ήταν αυτό που ξέρουμε ως στραγγιστό, ήταν μαστιχωτό, πολύ γευστικό και -για να κάνω και μια καταγγελία- δεν με ενόχλησε στο στομάχι, κάτι που μου συμβαίνει εσχάτως με τα στραγγιστά γιαούρτια που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Ας μείνω στο φαγητό (που είναι για τον Κορεάτη ό,τι και για τον Βαλκάνιο -ένδειξη αγάπης και φροντίδας), για να σου πω ότι αν σου αρέσει το ψητό κρέας θα βρεθείς στην όαση σου, με τα Korean BBQ εστιατόρια να είναι η πρόταση που έχω να καταθέσω για την εστίαση της Αθήνας. Μπαίνεις στο μαγαζί, στη μέση υπάρχει υποδοχή για να μπει η ψησταριά (ενίοτε από πάνω υπάρχει απορροφητήρας), όπου ψήνεις εσύ το κρέας που παραγγέλνεις, όπως θες, εκτός και αν δεν μπορείς ή δεν θες και έρχονται οι ειδικοί. Το υπόλοιπο του τραπεζιού γεμίζει με μαρούλια, στα οποία βάζεις το κρέας συν ό,τι άλλο θες, το τυλίγεις και το τρως. Στο “ό,τι άλλο θες” ανήκουν τα side dishes που είναι ραπανάκια ειδικά επεξεργασμένα/μαγειρεμένα να σε δροσίζουν (είπαμε, θα καείς ελαφρώς), το πολυαγαπημένο κίμτσι, κάτι σαν χόρτα, το ρύζι σε μπολάκι με καπάκι, σούπα με tofu (σόγια που την πήζουν και γίνεται -οπτικά- σαν τυρί, με λίγες θερμίδες, σίδηρο, και ασβέστιο που χρησιμοποιείται και σαν υποκατάστατο κρέατος εδώ και 2000 χρόνια) και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά (καθώς υπάρχει πλούσια ποικιλία εναλλακτικών).

Εργασία και soju

Στην Κορέα γενικά, οι άνθρωποι δουλεύουν, δουλεύουν και δουλεύουν. Ή είναι μαθητές και διαβάζουν, διαβάζουν, διαβάζουν. Αν θέλουν να μείνουν μόνοι, ενοικιάζουν με την ώρα δωμάτια που υπάρχουν προς αυτήν τη χρήση και όπου μπορούν να κάνουν ταπεινό καραόκι (επίσης είναι κορυφαία επιλογή στη χώρα αυτή, για τη διασκέδαση), να παίξουν επιτραπέζια με φίλους ηλεκτρονικά παιχνίδια ή απλά να απολαύσουν την ηρεμία τους -αφού λόγω κόστους οι περισσότεροι μένουν με γονείς ή συγκατοίκους. Η εργασία και η εκπαίδευση ήταν οι τρόποι για να φτιάξουν μια εξαιρετική οικονομία, 60 χρόνια μετά τον τελευταίο πόλεμο. Σύντομα να σου πω ότι η Κορέα είναι από τις χώρες/μέλη διακυβερνητικού οικονομικού οργανισμού που υπάρχει από το 1961, με τις κορυφαίες επιδόσεις στους τομείς της εγγραματοσύνης, των μαθηματικών και των επιστημών. Για περισσότερες πληροφορίες, κάνε ένα κλικ εδώ.

Όταν με το καλό, ολοκληρώσουν την εργασία τους οι πολίτες αυτού του τόπου (που τυπικά είναι οκτάωρη, με έναν καλό μισθό να φτάνει στα 1.300 ευρώ το μήνα και τα δωμάτια που αντιστοιχούν στο μέγεθος μεγάλης ντουλάπας να έχουν ως ενοίκιο τα 700 ευρώ -το μήνα) βγαίνουν -με συναδέλφους -καθώς οι αποστάσεις είναι τεράστιες- για φαγητό. Αγάπησα το bibimbap για το όνομα του (έχει λαχανικά, ρύζι, κομμάτια μοσχαρίσιου κρέατος, αβγό, σησαμέλαιο και μια καυτερή σος από τσίλι που μπορείς και να αποφύγεις) και το kimbap που συγκρίνεται με το σούσι της Ιαπωνίας, minus το ωμό ψάρι. Έχει το φύκι του, το ρύζι του, λαχανικά ή/και κρέας και είναι σε ροδέλες. Κάνε practice με chopsticks -τα οποία εκεί είναι από ατσάλι. Θα τα βρεις στο συρτάρι που υπάρχει πλαγίως σε κάθε τραπέζι, μαζί με τα κουτάλια. Πιρούνι δεν θα βρεις -εκτός και αν το ζητήσεις και τύχει να έχουν.

 

Ενόσω απολαμβάνουν το δείπνο τους (ή το φαγητό πριν το δείπνο, γιατί μέχρι να φτάσουν σπίτια τους μπορεί να ξαναπεινάσουν), πίνουν soju. Φτιάχνεται από ρύζι, σιτάρι και κριθάρι που παραπέμπει σε αραιωμένη βότκα, όταν έχει πράσινο καπάκι, με το κόκκινο καπάκι είναι σαν κανονική βότκα και κυκλοφορεί και με γεύσεις -όπως σαγκουίνι, λεμόνι, σταφύλι κλπ. Η περιεκτικότητα σε αλκοόλ λοιπόν, ξεκινά από το 16% και φτάνει έως το 45%. Στα τραπέζια των Κορεατών, ο νεαρότερος γεμίζει τα ποτήρια των μεγαλύτερων. Πριν ανοίξεις το μπουκάλι, το ανακινείς -για καλύτερη γεύση. Μετά το βάζεις στα ποτήρια-σφηνάκια, πιάνοντας το μπουκάλι και με τα δυο χέρια. Όταν έλθει η ώρα να πιεις, γυρίζεις το κεφάλι αριστερά -ή δεξιά-, αποφεύγοντας το face to face -γιατί έτσι δείχνεις σεβασμό. Αυτό ισχύει και στις συζητήσεις με μεγαλύτερους -είναι αυτό που λέμε πως “δεν τολμώ να τον κοιτάξω στα μάτια”. Σημείωσε πως δεν μπορείς να παραγγείλεις μόνο soju. Δεν θα στο δώσουν, αν δεν πάρεις τουλάχιστον ένα πιάτο. Πολύ συχνά, το ένα μπουκάλι, φέρνει το άλλο και το άλλο και το άλλο και το hangover θα αποτελούσε γεγονός, αν δεν υπήρχε ειδική σούπα, η λύση του ζεστού νερού με λίγο μέλι ή/και τα ειδικά χάπια που καταναλώνονται πριν αρχίσεις να πίνεις.

Στη Σεούλ να αποφύγεις τα τουριστικά μέρη και θα βρεις εξαιρετική ποιότητα φαγητού. Θα φας μέχρι σκασμού, θα πιεις -μέχρι τελικής πτώσεως- και θα δώσεις και 10 ευρώ -το άτομο. Yπάρχουν βέβαια, και τα σνακ, όπως και οι τέντες -οι δικές μας καντίνες- με πλαστικά τραπέζια και σκαμπό.

Επίσης, μην πάρεις κάτι που θα χρειαστεί να πετάξεις σύντομα μαζί σου, καθώς δεν υπάρχουν κάδοι απορριμάτων στους δρόμους. Ή παίρνουν τα σκουπίδια σπίτι τους ή τα αφήνουν σε ειδικούς χώρους -δηλαδή, στα σκουπίδια που βγάζουν τα μαγαζιά, συγκεκριμένες ώρες για την αποκομιδή.

Ο σεβασμός είναι by default

Ξέχνα τα “δεν σέβομαι τους πάντες, μόνο αυτούς που κερδίζουν το σεβασμό μου”. Οι Κορεάτες γεννιούνται με το σεβασμό στο DNA τους και είναι κομμάτι όλης τους της ζωής. Μπορεί δηλαδή, να γνωρίσεις στο δημοτικό έναν μεγαλύτερο μαθητή. Όσες φορές και αν τον ξαναδείς στη ζωή σου, αναφέρεσαι σε αυτόν με το σχετικό επιφώνημα (senior). Το αυτό ισχύει και για όλες τις άλλες ιδιότητες. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι ηλικιωμένοι δεν περιμένουν να σηκωθείς, για να καθίσουν. Αυτό που συμβαίνει -και το είδα με τα μάτια μου- είναι να κατευθύνονται προς το μέρος που κάθεται ένας νεαρός και να το σκουότ, πριν ακουμπήσουν τον πισινό τους στο κάθισμα, καθώς ο νεαρός δεν έχει άλλη επιλογή από το να παραχωρήσει τη θέση. Επίσης, οι ηλικιωμένοι χειροδικούν εναντίον νέων -όταν κρίνουν πως είναι ασεβείς ή έχουν κάνει μεγάλη ‘πατάτα’, με τους νέους να το δέχονται αδιαμαρτύρητα. Δηλαδή, είναι κάτι το φυσιολογικό.

Κάθε φορά που συναντιούνται φίλοι, συνεργάτες κλπ κάνουν μια μικρή υπόκλιση, όπως κάνουν άλλη μια όταν χωρίζουν, στο τέλος της βραδιάς. Όσο πιο χαμηλά πας στην υπόκλιση, τόσο περισσότερο -σημαίνει- πως σέβεσαι αυτόν που έχεις απέναντι σου. Όλα αυτά δεν στα λέω για να περνάει η ώρα, αλλά για να είσαι προετοιμασμένος αν τυχόν πας στην Κορέα.

Είδα διαδήλωση σε κεντρικό δρόμο, χωρίς να προκαλείται χάος

Στις μοναδικές συγκινήσεις που μου πρόσφερε η επίσκεψη μου στη Σεούλ ήταν η διαμαρτυρία ανθρώπων σε κεντρικότατο δρόμο, κοντά στο Seoul Station (κεντρικός σταθμός για όλα), χωρίς ωστόσο, να διαταραχθεί η καθημερινότητα. Χρησιμοποίησαν μια λωρίδα και όλες οι άλλες ήταν ελεύθερες. Οι πορείες είναι σύνηθες φαινόμενο, καθώς οι Κορεάτες πάλεψαν πολύ για τη δημοκρατία και από τότε που την κατέκτησαν, την απολαμβάνουν. Επί των ημερών μου, φοιτητές είχαν σκαρφαλώσει τον τοίχο της αμερικανικής πρεσβείας και μπήκαν μέσα στο χώρο, ώστε να διαμαρτυρηθούν για την αύξηση της τάξεως του 500% που ζήτησε η Αμερική, ώστε να διατηρεί και συντηρεί δυνάμεις της στη χώρα. Βάλε και τις σχέσεις με την Ιαπωνία που δεν είναι οι καλύτερες και θα καταλάβεις γιατί οι δεξιοί ήταν υπέρ και οι αριστεροί κατά. Οι διαδηλωτές ήταν με τους πρώτους -είχαν αμερικανικές σημαίες στα χέρια, μαζί με τις δικές τους.

Έβγαζα φλας και με άφηναν να περάσω

Μια άλλη διαπίστωση που με έκανε να βουρκώσω είναι πως τις ημέρες που οδήγησα στους δρόμους αυτής της τεράστιας πόλης (αν θες διεθνές δίπλωμα πας στα σημεία που έχει ορίσει η ΕΛΠΑ, δίνεις 50 ευρώ, το διαβατήριο σου και μια φωτογραφία διαβατηρίου και ‘καθάρισες’), έζησε τη μοναδική εμπειρία να βγάζω φλας και να μη χρειάζεται να κάνω τον καμικάζι για να αλλάξω λωρίδα. Ομολογώ πως το έζησα το σοκ πρώτη φορά, όταν ‘βγήκα’ σε κεντρικό δρόμο (τεσσάρων τεράστιων λωρίδων) στη δεξιά λωρίδα και το GPS με ενημέρωσε ότι σε 100 μέτρα έπρεπε να στρίψω αριστερά. Είπα από μέσα μου ‘καμία τύχη’, όπως ‘έβγαζα’ φλας και κοιτώντας από τον καθρέφτη είδα το αυτοκίνητο από πίσω μου να μου δίνει το χώρο.

Στην Κορέα όλα τα αυτοκίνητα έχουν black box. Δηλαδή, μια κάμερα που είναι τοποθετημένη μπροστά από τον καθρέφτη του εμπρόσθιου παρμπρίζ. Γεγονός που σημαίνει πως α) αν συμβεί ατύχημα δεν υπάρχει “εσύ φταις” και “όχι, εσύ δεν με είδες”, γιατί είναι όλα καταγεγραμμένα και β) οι κάμερες έχουν υλικό από 9 ώρες, άρα ακόμα και όταν το αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο καταγράφουν. Συνεπώς, αν συμβεί οτιδήποτε παράνομο, οι αρχές ζητούν και παίρνουν το υλικό. Φανταστικό;

 

Πήγαμε και μια εκδρομή στη φύση -ημέρα Κυριακή- και στο γυρισμό είχε μποτιλιάρισμα. Ναι, και οι Κορεάτες είναι εκδρομείς του σαββατοκύριακου. Το GPS που λες, έγραφε πως για 8 χιλιόμετρα υπάρχει κυκλοφορική συμφόρηση. Για αυτά τα χιλιόμετρα πήγαινα με σταθερή ταχύτητα 20 χιλιομέτρων. Δεν σταμάτησα ποτέ και πουθενά, καθώς δεν υπάρχουν παρανοϊκοί να αλλάζουν λωρίδες -ενώ δεν υπάρχει λόγος-, συν του ότι η safety lane ήταν ΠΑΝΤΑ άδεια. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου και κάτι ακόμα: στην -ας πούμε- εθνική που καμία σχέση με τη δική μας έχει, είχε όριο ταχύτητας τα 120 χιλιόμετρα. Το σεβόμουν (δεν ήταν ώρα να γνωρίσω τα αστυνομικά τμήματα της χώρας), αλλά έβλεπα να με περνούν σαν σταματημένη. Απτόητη συνέχισα να μην παραβιάζω το όριο, ώσπου κατάλαβα ότι το GPS με ενημέρωνε για το πού υπήρχαν κάμερες της αστυνομίας και πού τελείωνε η εμβέλεια τους. Τίμιοι; Περιττό να σου πω ότι συντάχθηκα. Όπως συντάχθηκα με το έντονο της ιστορίας.

Το Bukcheon Hanok Village είναι εντός της Σεούλ -στην κορυφή του λόγου μεταξύ του Gyeongbok Palace, του Changdeok Palace και του ιερού Jongmyo Royal, όπου κηδεύονταν οι βασιλείς και οι βασίλισσες της δυναστείας Τζόσεον και είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO- έχει 400 παραδοσιακές -διατηρημένες- κατοικίες της χώρας (λέγονται hanok) και ανήκει στα τουριστικά αξιοθέατα. Για να καταλάβεις τι πραγματικά σημαίνει αυτό -γιατί στην Ελλάδα το ‘χουμε χάσει λίγο-, μπορείς να ενοικιάσεις ρούχα εκείνων των εποχών (των παλατιών, των βασιλιάδων, των βασιλισσών και των ταπεινών αυλικών) και να κάνεις τη βόλτα σου. Πάντα με σεβασμό στους κατοίκους -παντού υπάρχουν πινακίδες που σου θυμίζουν να μη φωνάζεις, να μη χτυπάς κουδούνια και γενικά να μην ενοχλείς.

Έζησα το Gagnam Style

 

O κύριος από επάνω… είχε φάει τα μυαλά όλου του πλανήτη, το 2012. Ο Psy (από το Psycho World -το όνομα του τύπου είναι Park Jae-Sang) αναδείχθηκε ‘βασιλιάς του YouTube’, όταν το ‘Gagnam Style’ ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο views (τη σήμερον ημέρα είναι κοντά στα 3.5 δισεκατομμύρια). Μετά είδε το ‘έργο’ του να μπαίνει και στο The Yale Book of Quotation, ως”η πιο γνωστή αναφορά του 2012″ και ακολούθως έγινε άγαλμα στην περιοχή Γκάγκναμ. Η οποία περιοχή Γκάγκναμ είναι το βασίλειο της ‘πλαστικής’ομορφιάς. Δηλαδή, της Gagnam Beauty. Η Κορέα είναι η χώρα που ‘χει για βασική αρχή το “;όλα φτιάχνονται, εκτός του ύψους”. Που επίσης, φτιάχνεται αλλά δεν είναι το θέμα μας -τουλάχιστον για σήμερα.

Η Κορέα λοιπόν, είναι το έθνος με το μεγαλύτερο αριθμό επεμβάσεων κοσμητικής φύσεως, κατά κεφαλή, παγκοσμίως και η Σεούλ “η πρωτεύουσα πλαστικών επεμβάσεωντου πλανήτη”, με κοντά 1.000.000 επεμβάσεις το χρόνο. Από τις 600+ σχετικές κλινικές που υπάρχουν μόνο στην πόλη, περνούν 1 στις τρεις Κορεάτισσες, ηλικίας από 19 έως 29 χρόνων. Σκέψου πως το πιο συνηθισμένο δώρο που κάνουν γονείς, στα παιδιά που αποφοιτούν από το δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι μια τέτοια επέμβαση. Φυσικά, υπάρχει και σχετικός τουρισμός.

Κατά συντριπτική πλειοψηφία, οι επεμβάσεις έχουν να κάνουν με την εξαφάνιση των χαρακτηριστικών στοιχείων που υπάρχουν στα πρόσωπα των Ασιατών. Δηλαδή, ‘ανοίγουν’ το χρώμα του δέρματος, ανοίγουν τα μάτια (βλεφαροπλαστική), μικραίνουν τη μύτη και ‘σβήνουν’ το πιγούνι. Για την ακρίβεια, κόβουν και αναδιατάσσουν την πάνω και την κάτω γνάθο (τα κόκαλα, έτσι;), ώστε να τις κάνουν πιο λεπτές. Ναι, στόχος είναι να ‘ανταποκριθούν’ στα must της παγκόσμιας ομορφιάς, με αποτελέσματα είναι να γίνονται όλες ίδιες. Ένα άλλο είναι πως γίνονται αποδεκτές από την κοινωνία που έχει αλλεργία σε ό,τι δεν είναι όμορφο -σύμφωνα με τα πρότυπα που έχει θέσει. Μια εμφάνιση που δεν είναι 100% σύμφωνη με τα κοινωνικά must στοιχίζει ευκαιρίες, δουλειές και φυσικά, σχέσεις και γάμους. Και στην Κορέα είναι πολύ σημαντικό να είσαι σε σχέση. Άπαξ και συμβαίνει αυτό, δεν αρκεί να το ξέρεις εσύ. Πρέπει να το βλέπει όλος ο κόσμος. Για αυτό και τα ζευγάρια κυκλοφορούν ντυμένα με τα ίδια ρούχα.

Στις όχθες του ποταμού Χαν κάθισα και έκλαψα (γιατί δεν ήθελα να φύγω)

Για το τέλος σου άφησα τον ποταμό Χαν. Να πας τις ώρες που ‘πέφτει’ ο ήλιος και θα δεις ένα από τα καλύτερα skylines του πλανήτη. Γύρω από αυτόν υπάρχουν δρόμοι μήκους 50 χιλιομέτρων, για να τους περπατήσεις (ή να τους τρέξεις -κάτι που όπως είδα κάνουν πολλοί) και για ποδηλάτες. Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται -έχουν τις δικές τους λεωφόρους, από πάνω. Και να μην είσαι ερωτευμένος, στις όχθες του Χαν ερωτεύεσαι. Όπως θα μείνεις άναυδος όταν ανέβεις στο Lotte World Tower, των 123 ορόφων, με τον ανελκυστήρα που σε πάει στα 555 μέτρα (είναι το πιο ψηλό κτίριο στη Σεούλ) να κάνει την απόσταση σε λίγα δευτερόλεπτα. Aν δεν είχε τα τζάμια που δεν σε αφήνουν να βγάλεις μια σωστή φωτογραφία, μετά το σούρουπο, θα ήταν όλα υπέροχα -για τα 20 ευρώ που δίνεις, ώστε να πας εκεί.

 

Αυτά είναι κάποια από τα πράγματα που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου, από το ταξίδι μου. Η Σεούλ έχει να ‘δώσει’ πολλά περισσότερα. Για παράδειγμα, το Gyeongbokgung Palace (αντίστοιχης σημασίας με την απαγορευμένη πόλη του Πεκίνου), την αποστρατικοποιημένη ζώνη στα σύνορα με τη Βόρειο Κορέα, το μουσείο της Samsung, μια γέφυρα γεμάτη λουλούδια που καταλήγει στο Seoul Station, τον Namsan Tower των 236 μέτρων (ήταν πάνω από εκεί όπου έμενα) κ.α. Τα άφησα για την επόμενη επίσκεψη, γιατί δεδομένα -καλά να είμαστε- θα ξαναπάω.