9+1 οδηγοί που δεν τους τρόμαξε ο Χάρος

Τι κι αν βρέθηκαν στο τσακ από το να δουν τα ραδίκια ανάποδα; Τι κι αν σε μια στιγμή απέκτησαν ρεζερβέ διαρκείας σε δωμάτιο νοσοκομείου χωρίς θέα; Οι ήρωες της σημερινής μας ιστορίας αψήφησαν την προειδοποίηση του Χάρου και βάσει μίας αφύσικης θαρρείς εμμονής, έδωσαν μάχη για να επιστρέψουν πίσω από το τιμόνι και εντός κόκπιτ!

Αν προσπαθήσω να απλοποιήσω μέχρι αηδίας τον παραπάνω προβληματισμό, θα πάρω παράδειγμα από την αφεντιά μου. Όταν έπαθα ότι ρήξη μπορεί να πάθει ένα γόνατο, όχι απλά σταμάτησα να παίζω ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούσα για κανένα λόγο και με καμία κυβέρνηση, να πάω έστω να δω τους συμπαίκτες μου να παίζουν. Με την πρώτη κόντρα, την πρώτη μονομαχία που έβλεπα γύρω μου, ένιωθα πως θα έπρεπε να ζήσω ξανά την εμπειρία του χειρουργείου. Κι ακόμα χειρότερα, το ζόρι της περιόδου αποθεραπείας.

(κεντρική φωτογραφία: renaultsport.com)

Βέβαια θα μου πεις “μεγάλε, εσύ ήσουν ερασιτέχνης, όχι επαγγελματίας”. Και αν το πλασέ σου ‘ήταν μεγάλου παίκτου’ το ξέρουν μόνο ελάχιστοι συγγενείς και λίγοι φίλοι. Ενώ αντίθετα, οι παρακάτω οδηγοί είχαν ταλέντο που ξεχείλιζε κι από τα αυτιά, κάποιοι πήραν και τίτλους, όλοι βρέθηκαν να μάχονται σε κορυφαίο επίπεδο & φυσικά, να αμείβονται ανάλογα. Άρα είχαν περισσότερα κίνητρα να σφίξουν τα δόντια, να πιέσουν, να ρισκάρουν. Αν και μεταξύ μας, όλοι τούτοι οι μουρλοί με την ταχύτητα, δεν αντιλαμβάνονται την έννοια των παραπάνω λέξεων. Το δικό τους το μυαλό αρχίζει να αποκτά ροπή μετά τα 200 χιλιόμετρα/ώρα και η καρδιά να πηδάει χτύπους από σκίρτημα μόνο μετά κι από τα 300.

Βέβαια παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο στην επιτυχία ή όχι της επιστροφής. Η ηλικία του οδηγού, το πώς τραυματίστηκε, αν έφταιγε εκείνος για το ατύχημα ή όχι και φυσικά ο χαρακτήρας του. Με αφορμή λοιπόν τη μεγάλη επιστροφή του Robert Kubica, που κόντρα στα προγνωστικά -αλλά και κάθε λογική αν αντικρίσει κανείς γυμνό το δεξί του χέρι- βρέθηκε πίσω από το τιμόνι σύγχρονου μονοθεσίου της Formula 1, σας παρουσιάζουμε 9+1 περιπτώσεις που απλώνονται σε σχεδόν επτά δεκαετίες και αφορούν comeback που κανονικά θα έπρεπε να γίνονται μόνο στις ταινίες.

Juan Manuel Fangio

 

Μέχρι να εμφανιστεί ο σπουδαίος Michael Schumacher, o Αργεντινός ήταν ο πιο επιτυχημένος οδηγός Formula 1 όλων των εποχών. Κατέκτησε πέντε παγκόσμιους τίτλους αν και μετά από την επιτυχία του 1952 όλα έδειχναν να πηγαίνουν στραβά. Οι αλλαγές κανονισμών ‘έδιωξαν’ την Alfa Romeo από το σπορ και ανάγκασαν τον Fangio να μείνει εκτός χορού την επόμενη σεζόν. Έτσι, έτρεχε λίγο πολύ σε όποιον αγώνα του κινούσε το ενδιαφέρον. Ένας από αυτούς ήταν ένα μη-πρωταθληματικό GP στη Μόντσα, που έμελλε να τον βγάλει νοκ-άουτ για το υπόλοιπο της χρονιάς με αυχενικό κάταγμα.

Ο ‘μύθος’ αναφέρει πως την προηγούμενη ημέρα έτρεχε σε τοπικούς αγώνες στην Ιρλανδία. Ο πιλότος του ιδιωτικού αεροπλάνου που θα τον μετέφερε στο Μιλάνο δεν εμφανίστηκε ποτέ, έτσι αναγκάστηκε να πάρει πτήση της γραμμής προς το Λονδίνο και μετά προς το Παρίσι. Από εκεί τον παρέλαβε ένα φίλος του, πήγαν μαζί τη Λυών και από εκεί ο Fangio ξεκίνησε οδικώς με προορισμό τη Μόντσα – 480 χιλιόμετρα μακριά. Έφτασε στην πίστα 30 λεπτά πριν την εκκίνηση, εξουθενωμένος και με μία αγωνιστική Maserati να τον περιμένει. Ένα αυτοκίνητο το οποίο δεν είχε οδηγήσει ποτέ του. Άρα μάλλον το ερώτημα δεν είναι ‘γιατί είχε ατύχημα’ αλλά ‘πως κατάφερε να επιζήσει’.

A.J. Foyt

 

Μπορεί στα δικά μας τα μέρη να μην είναι ευρέως γνωστός, αλλά ο 82χρονος σήμερα οδηγός ήταν όνομα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού. Βέβαια για να καταφέρει να γεμίσει το σαλόνι του τρόπαια και τη σελίδα του στη Wikipedia με μπλα-μπλα, χρειάστηκε να ξεπεράσει ένα τρομακτικό ατύχημα που είχε το 1965. Μεταξύ άλλων, έτρεχε και στο δημοφιλές στις ΗΠΑ πρωτάθλημα NASCAR, έχοντας μία πολύ δύσκολη στιγμή στο Riverside Riverside International Speedway. Ενώ πίεζε για να πλησιάσει στην κορυφή, προδόθηκε από τα φρένα στη στροφή 9 της πίστας, στο κατηφορικό φινάλε μίας μεγάλης ευθείας. Έτρεχε με περισσότερα από 160 χιλιόμετρα την ώρα και η έξοδος ήταν συγκλονιστική. Ήταν τέτοια η όψη του αγωνιστικού του και τέτοια η έκταση των τραυμάτων του που ο γιατρός της πίστας ανακοίνωσε το θάνατό του!

Ευτυχώς για τον Foyt, ο teammate και φίλος του, Parnelli Jones, αρνήθηκε να το βάλει κάτω και κατάφερε με αγωνιώδεις προσπάθειες να τον επαναφέρει. Ο AJ είχε σπασμένη πλάτη, αστράγαλο και εκτεταμένα τραύματα στο στήθος, καθώς πριν από μισό αιώνα τα αγωνιστικά οχήματα δεν απολάμβαναν τα επίπεδα ασφαλείας που υπάρχουν σήμερα. Κι όμως, όχι απλά επέστρεψε αλλά την ίδια κιόλας χρονιά, κέρδισε και στα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης αλλά και στις 24 ώρες του Μαν.

Graham Hill

 

Ήταν ένας από τους σπουδαιότερους οδηγούς της γενιάς του και όχι μόνο, κάτοχος δύο παγκόσμιων τίτλων στη Formula 1 αλλά και ο μοναδικός οδηγός στην ιστορία που έχει κερδίσει το Τριπλό Στέμμα του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού – δηλαδή νίκη στο Grand Prix του Μονακό, το Indy500 αλλά και τον 24ωρο αγώνα του Μαν. ‘Έφυγε’ το 1975 μετά από πτώση του αεροπλάνου που πλοηγούσε ο ίδιος. Όμως έξι χρόνια νωρίτερα,  είχε μία άσχημη έξοδο στο GP των ΗΠΑ που γινόταν στην πίστα Watkins Glenn. Έσπασε και τα δύο του πόδια και τότε ο θρύλος Colin Chapman, αφεντικό της Lotus, είπε στη σύζυγο του Hill, Bette, να του ζητήσει να τα παρατήσει. Φυσικά δεν το έκανε και παρότι δεν έφτασε ποτέ ξανά στο θρόνο της F1, το 1972 κατέκτησε το Μαν.

Niki Lauda

 

Σημάδεψε τον μηχανοκίνητο αθλητισμό όσο σημάδεψε ο μηχανοκίνητος αθλητισμός εκείνον. Κάτοχος τριών παγκόσμιων πρωταθλημάτων στη Formula 1 αλλά και του τίτλου ‘ο άνθρωπος που επέστρεψε από τους νεκρούς’, καθώς βγήκε λαβωμένος αλλά ζωντανός από τη φλεγόμενη Ferrari στο Grand Prix του Νίρμπουργκρινγκ το 1976.

Γόνος πλούσιας οικογένειας, που δεν ενέκρινε την καριέρα του ως οδηγός αγώνων, χρειάστηκε να πάρει δάνειο για να ξεκινήσει την καριέρα του στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Απέδειξε την αξία του στην BRM και το 1974 βρέθηκε στη Scuderia. Πήρε pole, νίκες και το 1975 έφτασε στην κορυφή του κόσμου, με όπλο του την 312T. Ξεκίνησε με κεκτημένη ταχύτητα την επόμενη σεζόν και είχε τους διπλάσιους βαθμούς από τον πλησιέστερο αντίπαλο, όταν την 1η Αυγούστου του 1976 αναγκάστηκε να εκκινήσει στο GP της ‘Πράσινης Κόλασης’. Αν δεν είσαι motorsports fan για να ξέρεις την ιστορία απέξω και ανακατωτά ή δεν έχεις δει ούτε σε ζάπινγκ την εντυπωσιακή ταινία ‘Rush’ του Ron Howard, η περίληψη όσων συνέβησαν εκείνο το απόγευμα στο Νόρντσλαϊφ έρχεται από τον ίδιο.

“Εμείς, οι οδηγοί, είχαμε δώσει τριετή διορία στο Νίρμπουργκρινγκ να βελτιώσουν σημαντικά τα επίπεδα ασφαλείας και το 1976 ήταν η τελευταία χρονιά αυτής της διορίας. Το συζητήσαμε ξανά στο περιθώριο του αγώνα στο Λονγκ Μπιτς και η άποψη πολλών ήταν πως τα αυτοκίνητα είχαν γίνει υπερβολικά γρήγορα και πως θα έπρεπε να μειώσουμε τη διορία κατά ένα χρόνο και να μην τρέξουμε εκεί εκείνη τη χρονιά. Ψηφίσαμε και η πλειοψηφία αποφάσισε να τηρήσουμε την διορία και να αγωνιστούμε μία ακόμη φορά. Εγώ ήμουν ενάντιος σε αυτό αλλά ακολούθησα την πλειοψηφία και έτρεξα στον αγώνα”, θυμάται.

 

Ο Αυστριακός έχασε τον έλεγχο στο κομμάτι Bergwerk της επικής διαδρομής, η Ferrari του χτύπησε στις μπαριέρες και στη συνέχεια τυλίχθηκε στις φλόγες. Ακινητοποιήθηκε στη μέση της πίστας και τότε χτυπήθηκε και από τη Surtees-Ford του Brett Lunger, που μαζί με κάποιους συναδέλφους του, έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Απεγκλωβίστηκε αλλά είχε ήδη υποστεί βαριά εγκαύματα στο κεφάλι ενώ είχε εκπνεύσει και τοξικά αέρια που είχαν προκαλέσει βλάβες στους πνεύμονες του. Παρ’ όλα αυτά, είχε διατηρήσει τις αισθήσεις του, κατάφερε να σταθεί και όρθιος αμέσως μετά το ατύχημα αλλά λίγες ώρες αργότερα, έπεσε σε κώμα.

Η περιγραφή του για όσα συνέβησαν στην Πράσινη Κόλαση, είναι συγκλονιστική: “Δεν έχω αναμνήσεις από τον πόνο, μόνο από τον φόβο του θανάτου. Τον ένιωθα να πλησιάζει και προσπάθησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Το θυμάμαι ακόμα αλλά ο πόνος, ήταν δευτερεύουσας σημασίας εκείνη τη στιγμή. Δεν έσπασα τίποτα, έχασα μόνο το αυτί μου που ήταν πεσμένο στην άσφαλτο. Αλλά μπορείς να ζήσεις και να ακούς πολύ καλά και χωρίς αυτί. Φυσικά, ο κόσμος κάνει πλάκες σχετικά αλλά το σημαντικό είναι να συμβιβαστείς με αυτό γιατί αν δεν το κάνεις και κάποιος κοροϊδέψει την εμφάνιση σου, θα σε πειράξει. Σκέφτομαι μόνο τις εικόνες που έχουν δει όλοι γιατί έχω στο μυαλό μου μόνο όσα έχω δει από την τηλεόραση. Καμία ανάμνηση από το ατύχημα. Ξέρω ότι έπεσα στις μπαριέρες κι έπειτα κατέληξα στην μέση της πίστας κι αν ο Arturo Merzario δεν είχε σπεύσει να με βοηθήσει, δεν θα είχα επιβιώσει. Γιατί ενώ είχα μείνει μέσα στο μονοθέσιο για 55 δευτερόλεπτα με τη θερμοκρασία στους 800 βαθμούς, με έβγαλαν την τελευταία στιγμή και αυτό με έσωσε.

Ο John Watson κρατούσε το κεφάλι μου και τον ρώτησα πως ήταν το πρόσωπο μου. ‘Όπως και πριν’, μου απάντησε, πράγμα που φυσικά δεν ήταν αλήθεια. Αν είχα μείνει εκεί άλλα πέντε δεύτερα, πιθανότατα δεν θα είχα μάτια ή κάτι άλλο θα μου είχε συμβεί. Οι πνεύμονες μου βρίσκονταν στα όρια τους λόγω της εισπνοής αερίων απ’ όλα τα πλαστικά που καίγονταν”.

 

Ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο, είχαν φωνάξει ακόμα και παπά ‘να τον διαβάσει’! Όμως όχι απλά πάλεψε αλλά κόντρα σε κάθε οδηγία των γιατρών, επέστρεψε στην πίστα μετά από μόλις 6 εβδομάδες. Αδυνατώντας να βλέπει τον James Hunt να κερδίζει συνεχώς βαθμούς και να του ‘κλέβει’ ένα δικό του τίτλο, εμφανίστηκε στη Μόντσα! Με τις πληγές του ακόμα ανοιχτές, κάθε φορά που έβγαζε το κράνος και τη μπαλακλάβα του υπέφερε, αν και ο πραγματικός τρόμος εμφανίστηκε όταν πάτησε γκάζι.

“Βγήκα από τα pits, προσπάθησα να βάλω δεύτερη σχέση και ξαφνικά τρόμαξα τόσο που παραλίγο να κατουρηθώ! Κυριολεκτικά! Με κτύπησε ξαφνικά το σοκ της ανάμνησης του ατυχήματος και δεν μπορούσα να οδηγήσω. Βγήκα λοιπόν από την πίστα, επέστρεψα στο ξενοδοχείο και άρχισα να ψάχνω τρόπους να ξεπεράσω τον φόβο μου. Το λάθος που έκανα ήταν ότι πίεσα πολύ τον εαυτό μου ώστε να είμαι έτοιμος να τρέξω στη Μόντσα. Ύστερα από μία άυπνη νύχτα, έπεισα τον εαυτό μου να πάει ξανά στην πίστα και σκεφτόμουν: δεν είναι γκραν πρι, απλά οδήγησε όπως μπορείς, κουβαλώντας τον τρόμο του ατυχήματος. Άρχισα λοιπόν αργά στην αρχή, αδιαφορώντας για το τι κάνουν οι άλλοι και σταδιακά ανακτούσα όλο περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, απέκτησα ξανά την ταχύτητα μου και προς έκπληξη μου, ήμουν ο ταχύτερος οδηγός της Ferrari”.

 

Και τέταρτος γενικής, ηθικός νικητής για τους Ιταλούς που τον αποθέωσαν. Ο Lauda είχε ξορκίσει το φόβο κι ας μην ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει ποτέ ξανά τόσο πολύ, είχε νικήσει το θάνατο κι ας ήταν η νίκη αυτή πύρρειος. Τον τίτλο τον έχασε στον τελευταίο αγώνα, στο Φούτζι της Ιαπωνίας, όπου πήρε τη συνειδητοποιημένη απόφαση να αποχωρήσει από τον αγώνα λόγω των τραγικών καιρικών συνθηκών. Δεν άξιζε το ρίσκο. Όχι για έναν τίτλο. Πήρε άλλωστε άλλους δύο (1977, 1984) πριν αποχωρήσει οριστικά από την F1.

Martin Brundle

Η πορεία του Βρετανού προς τη Formula 1 ήταν παράλληλη εκείνης του σπουδαίου Ayrton Senna. Μονομάχοι στη βρετανική F3, έκαναν αμφότεροι ντεμπούτο το 1984, με τον Brundle να τερματίζει στην εντυπωσιακή δεύτερη θέση στου Grand Prix του Ντιτρόιτ (την οποία έχασε στη συνέχεια). Ωστόσο, ο επόμενος αγώνας, στο Ντάλας, έμελλε να πατήσει για τα καλά φρένο στην καριέρα του. Η Tyrrell του κατέληξε στον τσιμεντένιο τοίχο κατά τη διάρκεια των κατατακτήριων δοκιμών και ο τραυματισμός του ήταν εξαιρετικά σοβαρός. Είχε σπάσει και τα δύο πόδια αλλά και τους δύο αστραγάλους. Η ζημιά ήταν τέτοια που οι γιατροί εξέτασαν και το ενδεχόμενο του ακρωτηριασμού του αριστερού του ποδιού. Δεν το έκαναν, ο Brundle ανέκαμψε και παρότι το αριστερό του πόδι δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο, είχε μία πλούσια καριέρα. Συμμετείχε σε 165 GP της F1, ανέβηκε 9 φορές στο βάθρο, κέρδισε τον 24ωρο αγώνα του Μαν κι όλα αυτά, χωρίς να μπορεί να φρενάρει με το αριστερό (σ.σ. πάγια τακτική των οδηγών αγώνων) ή να τρέξει.

Ο ίδιος περιγράφει το ατύχημα και όσα ακολούθησαν αρκετά παραστατικά…

“Ήμουν 5ος στον πρώτο μου αγώνα και 2ος στον έβδομο. Στο Ντάλας ‘πετούσα’ όταν στο chicane είχα κλατάρισμα. Χτύπησα στον τοίχο τρεις φορές. Το τρίτο χτύπημα προκάλεσε τέτοια ζημιά στον αστράγαλό μου που το μόνο που κρατούσε ενωμένα τα δύο μέρη του ποδιού μου, ήταν το δέρμα. Λιποθύμησα από τον πόνο. Κατέληξα στο νοσοκομείο όπου η νοσοκόμα, μία υπέροχη κυρία, κάθε μία ώρα με τσιμπούσε με μία βελόνα και με ρωτούσε αν ένιωσα το τσίμπημα. Δεν ένιωθα τίποτα αλλά της έλεγα πως ναι γιατί ήξερα τι σχεδίαζαν. Ήθελαν να μου κόψουν το πόδι!”

Ari Vatanen

(Συνάντησα τον Ari Vatanen στα paddock του βελγικού GP του 2009)

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής ράλι του 1981, θεωρούνταν ένας από τους πλέον παράτολμους της γενιάς του. Και τι γενιάς καθώς σύμφωνα με πολλούς, εκείνη ήταν η καλύτερη φουρνιά στην ιστορία του σπορ! Όμως παραλίγο η λίστα συμμετοχών των επόμενων ράλι να είχε ένα όνομα λιγότερο, καθώς στην Αργεντινή ο Φινλανδός είχε ένα ατύχημα που τον σημάδεψε: σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά.

Είχε έξοδο με πολλά χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα το Peugeot 205 T που οδηγούσε να γίνει σμπαράλια. Το κάθισμά του έσπασε και όσο το αυτοκίνητό του έφερνε τούμπες, αυτός χτυπούσε και σε διαφορετικό σημείο. Έσπασε οκτώ πλευρά, τον αστράγαλό του, έπαθε αυχενικό κάταγμα, διέλυσε το γόνατό του και είχε και εσωτερική αιμορραγία. Σα να μην έφταναν αυτά, η 18μηνη περίοδος αποθεραπείας σημαδεύτηκε από ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: την κατάθλιψη. Μετά από τρεις μεταγγίσεις αίματος στο νοσοκομείο της Κόρδοβα, ο Vatanen έπεισε εαυτόν πως είχε κολλήσει AIDS – ασθένεια για την οποία λίγα γνώριζε τότε το ευρύ κοινό. Ευτυχώς, όταν ίσιωσε το κορμί του, ίσιωσε και το μυαλό του. Συνήλθε, πάτησε ξανά γκάζι και κέρδισε 4 φορές το Ράλι Ντακάρ αλλά και τη φημισμένη ανάβαση του Pikes Peak.

Johnny Herbert

 

Εθνικότητα και ιστορία παρόμοια με του Brundle. Μόνο που το ατύχημα που τον σημάδεψε ήρθε νωρίτερα στην καριέρα του, συγκεκριμένα σε έναν αγώνα της Formula 3000, το 1988. Ο Βρετανός μαχόταν για την 3η θέση σε αγώνα στο Μπραντς Χάτς όταν ο διώκτης του τον ακούμπησε, αποσταθεροποιώντας το μονοθέσιό του. Ακολούθησε μετωπική σύγκρουση με τη μπαριέρα που βρισκόταν στη βάση μίας γέφυρας και μετά, το χάος αφού ενεπλάκη το μισό grid στο ατύχημα.

“Μπορούσα να δω μέχρι τα γόνατά μου και η πρώτη μου σκέψη όταν ακινητοποιήθηκε το μονοθέσιο, ήταν πως τα κάτω μου άκρα είχαν χαθεί”, θυμάται. Στην πραγματικότητα, ήταν ακόμα εκεί αλλά πολύ άσχημα χτυπημένα. Κι εδώ οι γιατροί εξέτασαν τον ακρωτηριασμό αλλά μετά από πολλές επεμβάσεις, κατάφεραν να αποτρέψουν αυτή την εξέλιξη. Μετά από σκληρή προσπάθεια αποθεραπείας και χάρη στην πίστη του Peter Collins στο ταλέντο του, ο Herbert όχι απλά επέστρεψε αλλά ο επόμενος αγώνας του ήταν το F1 GP Βραζιλίας του 1989 όπου μάλιστα τερμάτισε τέταρτος. Παρά τους αφόρητους πόνους και το γεγονός πως ακόμα περπατούσε με πατερίτσες! Ακολούθησαν άλλοι 164 αγώνες, 4 νίκες στη Formula 1 και μία νίκη στο Μαν.

Mika Hakkinen

 

Αδελαΐδα 1995. Κατατακτήριες δοκιμές. Ένα κλαταρισμένο ελαστικό κλέβει τον έλεγχο της McLaren MP4/10B από τα χέρια του. Το ερυθρόλευκο μονοθέσιο περνάει με φόρα πάνω από τα κερμπ και ξεκινά μία πτήση που διακόπτεται απότομα. Με 162 μίλια/ώρα καταλήγει στον προστατευτικό τοίχο από ελαστικά. Ο Φινλανδός χάνει τις αισθήσεις του, έχει υποστεί κάταγμα κρανίου, έχει εσωτερική αιμορραγία και δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Είναι ακόμα κοντά μας γιατί ο γιατρός που βρέθηκε στο πλευρό του δευτερόλεπτα μετά, προχώρησε άμεσα σε κρικοθυρεοτομή. Τυχερός στην ατυχία του, βρέθηκε πολύ γρήγορα στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου της πόλης που ήταν ακριβώς δίπλα στην πίστα. Πέρασε δύο μήνες στο νοσοκομείο αλλά επέστρεψε, κατακτώντας δύο παγκόσμιους τίτλους στη Formula 1. Λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1998, μου μίλησε για εκείνο το ατύχημα…

 

Felipe Massa

To 2008 o Βραζιλιάνος βρέθηκε μία ανάσα από το θρόνο του παγκόσμιου πρωταθλητή της F1. Τον ζέστανε για σχεδόν 30 δευτερόλεπτα αλλά το προσπέρασμα του Lewis Hamilton επί του Timo Glock στον τελευταίο γύρο του τελευταίου αγώνα, χάρισε τον τίτλο στον Βρετανό. Ο Βραζιλιάνος ‘έπεσε’ όρθιος, νικώντας τον αγώνα της πατρίδας του και έδωσε ραντεβού την επόμενη χρονιά για ρεβάνς. Μόνο που την επόμενη χρονιά δεν έτρεξε στο Ιντερλάγκος. Η σεζόν του τελείωσε στις κατατακτήριες δοκιμές της Ουγγαρίας – ευτυχώς όχι και η ζωή του. Σε ένα ακραίο παιχνίδι της μοίρας, ένα ελατήριο βάθους 800 γραμμαρίων εκτοξεύτηκε από την προπορευόμενη Brawn GP του Rubens Barrichello και σαν βλήμα εδάφους-αέρος, έπληξε το κράνος του οδηγού της Ferrari. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, όταν συνέβη ουδείς μπορούσε να φανταστεί τι είχε στείλει τον Felipe στις μπαριέρες χωρίς να αντιδρά.

Αν και το θέμα είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει πανηγυρισμούς, στην τηλεόραση του ANT1 τότε είχαμε εντοπίσει πως κάποιο αντικείμενο χτυπούσε το κράνος του, πολύ πριν το δούμε στο international feed της FOM.

 

Οι εικόνες του σοκαρισμένου οδηγού με το ένα μάτι γουρλωμένο και το άλλο πληγωμένο στοιχειώνουν. Ευτυχώς όχι και η εξέλιξη της ιστορίας αφού παρότι βρέθηκε στην εντατική και οι γιατροί τοποθέτησαν μία πλάκα τιτανίου πάνω από το αριστερό του μάτι, ο Massa ανέκαμψε. Η όρασή του δεν επηρεάστηκε κι αν το σκεφτείς καλά, θα πρέπει να θεωρεί εαυτόν τυχερό που το ελατήριο-οβίδα δεν τον βρήκε ένα εκατοστό χαμηλότερα. Έκτοτε δεν κέρδισε αγώνα, πολλοί υποστηρίζουν πως ποτέ ξανά δεν βρέθηκε στο peak των δυνατοτήτων του αλλά και μόνο που οκτώ σεζόν μετά συνεχίζει να αγωνίζεται και να είναι ανταγωνιστικός, λέει πολλά.

Robert Kubica

Ο Πολωνός αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το άρθρο καθώς μετά από 6μιση χρόνια απουσίας, συμμετείχε πριν από μερικές ημέρες στις δοκιμές εξέλιξης της Formula 1 που έγιναν στη Βουδαπέστη. Κι ενώ ελπίζουμε να ψήνεται η επιστροφή του και σε ρόλο επίσημου οδηγού, ας δούμε λίγο και τη δική του ιστορία. Το ατύχημα που λίγοι γνωρίζουν έλαβε χώρα το 2003. Ήταν μόλις 18 και συνεπιβάτης σε όχημα που πρωταγωνίστησε σε ατύχημα. Τότε τραυματίστηκε στο δεξί χέρι, σπάζοντας το βραχιόνιο οστό σε πέντε σημεία!

Οι γιατροί έκαναν λόγω για περίοδο αποθεραπείας 8 μηνών αλλά το πρωτάθλημα της Ευρωπαϊκής F3 ξεκινούσε μετά από 8 μέρες. Ο οδηγός από την Κρακοβία στράφηκε στον διάσημο γιατρό της F1, Riccardo Ceccarelli, που πρότεινε ένα πιο επιθετικό πλάνο αντιμετώπισης του τραυματισμού. Αφαιρέθηκε ένα νεύρο και ο Kubica απέκτησε μία πλάκα με 18 βίδες στο μπράτσο του. Βγήκε από το νοσοκομείο 4 ημέρες μετά και ξεκίνησε την αποθεραπεία. Ούτε μία στιγμή δεν καταράστηκε την τύχη του, ούτε μία στιγμή δεν έπαψε να δουλεύει σκληρά για να επιστρέψει στους αγώνες. Τα κατάφερε πέντε εβδομάδες μετά.

 

Το 2006 ήρθε η ευκαιρία του στη Formula 1, αντικαθιστώντας τον τραυματία Jacques Villeneuve. Βαθμολογήθηκε στο ντεμπούτο του (αν και ακυρώθηκε στη συνέχεια λόγω χαμηλού βάρους του μονοθεσίου του) και ανέβηκε στο βάθρο μόλις στον τρίτο του αγώνα (Μόντσα). Ξεκίνησε καλά και τη σεζόν του 2007 ώσπου ήρθε ο Καναδάς. Εκεί πρωταγωνίστησε σε ένα από τα πιο τρομακτικά ατυχήματα της νέας χιλιετίας αν και τη γλίτωσε με διάσειση και πρησμένο αστράγαλο. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς βλέποντας το παραπάνω video όπου η BMW P86/7 χτυπάει στον τοίχο με 300.13 χιλιόμετρα/ώρα, με τον άτυχο οδηγό να δέχεται δυνάμεις που έφτασαν τα 75 G! Μάλλον θολωμένος από τη σύγκρουση, ήθελε να τρέξει μόλις μία εβδομάδα μετά, στο GP της Ινδιανάπολης. Οι γιατροί δεν τον άφησαν και κάπου εκεί ξεκίνησε η ιστορία του Sebastian Vettel.

Συνεχίζοντας όμως με τον Kubica, το 2008 πήρε στο Μπαχρέιν την παρθενική του pole position, η επιστροφή του στον Καναδά συνοδεύτηκε από την πρώτη του νίκη (είχα την τύχη να είμαι παρών και στα δύο επιτεύγματα αυτά) και γενικά η καριέρα του βρισκόταν σε διαρκώς ανοδική πορεία. Συνέχιζε να εντυπωσιάζει, παρότι δεν βρήκε θέση σε μία από τις ‘μεγάλες’ ομάδες, πράγμα που αναμενόταν να συμβεί μετά το πέρας της σεζόν του 2011. Όμως δεν την ξεκίνησε ποτέ. Μετά τις δοκιμές εξέλιξης της Βαλένθια όπου ήταν ταχύτερος όλων, έτρεξε σε ένα τοπικό ράλι, το Ronde di Andora. Για το χαβαλέ του. Όμως αυτός ο χαβαλές του κόστισε πολύ ακριβά.

 

Η προδιαγραφών S2000 Skoda Fabia που οδηγούσε παρέκκλινε της πορείας της και χτύπησε μπαριέρα η οποία διαπέρασε την καμπίνα, τραυματίζοντας σοβαρά τον Kubica. Χρειάστηκε μία ώρα για να τον απεγκλωβίσουν και έπειτα μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο Σάντα Κορόνα της Πιέτρα Λιγκούρε. Το ιατρικό ανακοινωθέν έκανε λόγο για μερικό ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού, μεγάλη απώλεια αίματος, διαλυμένο δεξί αγκώνα, σπασμένο ώμο και πόδι. Χρειάστηκε άμεσα επέμβαση όπου επτά γιατροί χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και επί 7 ώρες προσπαθούσαν να του κάνουν ρεκτιφιέ. Χρειάστηκαν δύο επαναληπτικές επισκέψεις στο παγωμένο τραπέζι του χειρουργείου, αμφότερες επιτυχημένες.

Παρά τα αισιόδοξα σενάρια επιστροφής μετά από μερικούς μήνες, ήταν σύντομα σαφές πως τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα. Το γεγονός πως έσπασε ξανά το δεξί του πόδι γλιστρώντας σε παγωμένη επιφάνεια κοντά στο σπίτι του δεν βοήθησε. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2012 αγωνίστηκε ξανά, πάλι σε τοπικό ράλι, το Ronde Gomitolo Di Lana, το οποίο και κέρδισε! Οι περιορισμοί στην κινητικότητα και λειτουργικότητα του δεξιού του χεριού καλύπτονταν σε μεγάλο βαθμό στα ειδικά τροποποιημένα World Rally Cars. Έτσι ο Πολωνός άρχισε μία νέα καριέρα που εξ αρχής είχε δύο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά: την ταχύτητα αλλά και την τάση για ατυχήματα. Παρ’ όλα αυτά ο Kubica αναδείχθηκε πρωταθλητής στην κατηγορία WRC-2 κερδίζοντας μάλιστα και το δικό μας Ράλι Ακρόπολις.

 

Εν τω μεταξύ, οι δοκιμές του στον προσομοιωτή της Mercedes F1 έδειχναν πως δεν είχε χάσει την ταχύτητά του, είχε όμως χάσει την ικανότητα να οδηγεί σε κλειστά σιρκουί όπως αυτό του Μονακό. Έτσι συνέχισε στα ράλι, αυτή τη φορά μαχόμενος στην πρώτη κατηγορία. Ξανά ταχύς, ξανά επιρρεπής σε λάθη. Αλλά και ευάλωτος στην μεγάλη του αγάπη: τους αγώνες πίστας. Έκανε δοκιμές με πρωτότυπο του Μαν, με αγωνιστικό του DTM, με μονοθέσιο της Formula E, ακόμα και του GP3 που είναι ένα από τα τελευταία σκαλοπάτια πριν την F1. Όλα πήγαν σαν ελβετικό ρολόι κι αυτό οδήγησε στο ιδιωτικό τεστ της 5ης Ιουνίου, όπου οδήγησε την Lotus E20 του 2012 στην πίστα Ρικάρντο Τόρμο της Βαλένθια, σε ένα τεστ οργανωμένο από την παλιά του ομάδα – τη Renault. Όσα έκανε εκεί, όχι μόνο η ταχύτητα αλλά κυρίως η αντοχή του, αποτέλεσαν εισιτήριο για ένα ακόμα τεστ. Όμως αυτή τη φορά επίσημο. Και για πρώτη φορά, με άλλα μονοθέσια στην πίστα.

Ο Kubica πήρε μία γεύση από τη φετινή R.S.17 την οποία οδήγησε στις δοκιμές του Χανγκαρόρινγκ, σημειώνοντας τον τέταρτο καλύτερο χρόνο! Μάλιστα κάλυψε απόσταση μεγαλύτερη δύο Grand Prix, σε ένα από τα πιο κλειστά, τα πιο απαιτητικά σιρκουί από πλευράς δουλειάς με τα χέρια. Έδειξε πως το έχει ακόμα.

Τι κι αν η όψη του δεξιού του χεριού είναι αποκαρδιωτική; Τι κι αν δεν μπορεί να κάνει με αυτό όσα κάνουν οι γύρω του; Αυτό που ξέρει να κάνει καλά, δηλαδή να οδηγεί μονοθέσιο F1 στο όριο, δεν τον εμποδίζει να το κάνει. Κι αυτό είναι αρκετό για εκείνον. Ήταν αρκετό για να του χαρίσει ένα χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο. Κι αυτή η εικόνα, ήταν αρκετή για εμάς. Τι κι αν σε μια στιγμή έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει τον κόσμο; Όσα κατέκτησε στην Ουγγαρία, άσχετα με το αν θα οδηγήσουν σε πλήρη επιστροφή στην F1, ήταν για εκείνον ανεκτίμητα.

 

Αν ψάχνετε στη λίστα το όνομα του Alex Zanardi, βρέθηκε στην κορυφή αντίστοιχης λίστας οδηγών που δεν τους σταμάτησε η αναπηρία.