‘After Life’ και Judah Friedlander: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 43

Με Netflix και Judah Friedlander ο Χρήστος Δεμέτης

Για αρχή να πούμε πως μπαίνουμε στις τελευταίες ημέρες καραντίνας με SMS. Από βδομάδα SMS και χαρτούρα τέλος, αλλά αυτό δε σημαίνει πως βγαίνουμε και από την καραντίνα με τρόπο απόλυτο. Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ καν την επόμενη μέρα με καύσωνα και γάντια-μάσκες μέσα στο Μετρό, σε λεωφορεία και εν γένει σε κλειστούς χώρους. Κατά τα λοιπά, αφού θρήνησα για την ακύρωση του Ejekt, αφού τελείωσα το After Life και με πήραν τα ζουμιά, είπα να ισορροπήσω τη ψυχολογία με λίγη κωμωδία και τα social media με έριξαν στα “νερά” του αδιανόητα υπέροχου Judah Friedlander.

Judah Friedlander attends the "Epic" premiere on Saturday, May 18, 2013 in New York. (Photo by Charles Sykes/Invision/AP)

Το America is the Greatest Country in the United States είναι του 2017 μεν, ωστόσο έχει αποκτήσει μια σύγχρονη διαχρονικότητα για την Αμερική του Τραμπ. Ο οποίος πάει για επανεκλογή με τα χίλια. Ο Friedlander ενσαρκώνει έναν ξενοφοβικό αμερικανό υπερπατριώτη και επενδύει στην πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Φοβερά ετοιμόλογος, καθόλου προσβλητικός, κυνικός και καυστικός όσο πρέπει αποφεύγοντας τις “ευκολίες”. Αν δεις back to back τον δήθεν συνωμοσιολόγο redneck, Judah, με το Tiger King, θα έχεις μάλλον μια σχετικά καλή εικόνα για το τι σημαίνει ΗΠΑ εν έτει 2020, τουλάχιστον ως προς το ρεπουμπλικανικό φάσμα της όλης ιστορίας.
Και σας παρακαλώ, μην πιείτε χλωρίνες.

Με NOFX, Minor Threat και Beastie Boys ο Γιάννης Δημητρέλλος

Πονάει άσχημα η κάτι παραπάνω από βέβαιη ακύρωση όλων των συναυλιών τουλάχιστον ως τον Σεπτέμβριο, με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις για συναυλιακή κανονικότητα να μας πηγαίνουν μάλλον προς τέλη 2020-αρχές 2021. Από την άλλη χαίρομαι με την πρωτοβουλία του Eminem να λανσάρει τον διαγωνισμό ‘Love Your Dj’ που δίνει την ευκαιρία σε ανερχόμενους Djs να ακουστούν σε ευρύ ακροατήριο, να κερδίσουν χρήματα και εξοπλισμό. Μαντεύω πως πολλές παρόμοιες πρωτοβουλίες θα συμβούν μέσα στο καλοκαίρι, με τα live streamed concerts με συστήματα δωρεών να πυκνώνουν ήδη. Ίσως αυτή η κρίση να μας δώσει να καταλάβουμε ότι η μουσική είναι κάτι παραπάνω από πληροφορία στα Spotify accounts μας, είναι επάγγελμα και οι δημιουργοί της πρέπει να ζήσουν. Αφού ολοκλήρωσα το κήρυγμα μου, θα πω ότι είδα ‘After Life’ και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για την ταινία-ντοκιμαντέρ του Spike Jonze για την ζωή των Beastie Boys, ακούγοντας σπουδαία hardcore albums του παρελθόντος. Ας πιούμε σ’αυτό, στο ποιοτικό punk/hardcore/hip hop, όταν τελειώσει η καραντίνα.

Έγινε… τρόφιμος ο Ευθύμιος Σαββάκης

Τον Σεμπάστιαν Φίτζεκ τον γνώρισα πριν από ακριβώς έναν χρόνο στον τελευταίο όροφο των Public, όταν για περίπου μία ώρα μιλούσαμε  για το πρόσφατο βιβλίο του (τότε ήταν η ‘Θέση 7Α’), για το πώς γράφει ο πιο διάσημος Γερμανός συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, αλλά και για σειρές (μου είχε προτείνει το ‘4 Blocks’). Αυτές τις μέρες, τελείωσα τον ‘Τρόφιμό’ του που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Γρήγορο (έχει αξιοσημείωτη ένταση από την αρχή – που κορυφώνεται σελίδα με τη σελίδα), ευφυές και με εξαιρετικό χτίσιμο χαρακτήρων (με τους οποίους συμπάσχεις ακόμα κι αν φαινομενικά δεν σας ενώνει τίποτα). Το βάζω (σχεδόν) στην ίδια κατηγορία με το ‘Δέμα’ που – για εμένα – είναι το καλύτερό του.

Το YouTube θα στείλει βραβείο στη Νίκη Μπάκουλη

Είμαι πια σίγουρη πως στο τέλος της καραντίνας το YouTube θα μου στείλει βραβείο, ως μέλους της λίστας με τους κατοίκους του πλανήτη που πέρασαν τις περισσότερες ώρες εκεί μέσα. Η τελευταία μου ανακάλυψη ήταν μια εκπομπή, όπου τέσσερις άνδρες 40+ ψάχνουν τη γυναίκα της ζωής του, με τις μητέρες τους να είναι στο studio και να παρακολουθούν (μαζί και σχολιάζουν) την καθημερινότητα των γιων τους -που προφανώς έχουν βάλει κάμερες παντού. Κατά τα άλλα, συνέχισα να τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο και μετά το αναποφάσιστο (‘να συνεχίσω τα ιταλικά ή να κάνω κάποια άλλη γλώσσα;’) κατέληξα στο ότι θα κάνω μαθήματα και ιταλικών και κορεατικών, από μια ώρα την εβδομάδα -έκαστο-, ώστε να νιώσω πως το μυαλό μου μπορεί να λειτουργήσει και πιο ουσιαστικά. Εδώ είστε και εδώ είμαι -για να σας πω αν όντως τίμησα το λόγο μου, αυτήν τη φορά.

After Life και τελευταία SMS για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Προφανώς, αντιλαμβάνομαι ότι από τις 4 του Μάη δεν θα αλλάξουν και φοβερά πράγματα στη ζωή μας, δεν είναι ότι ξαφνικά θα μπορούμε να ξεχυθούμε στις παραλίες και να αγκαλιαζόμαστε, σίγουρα πάντως θα μπορούμε να δούμε τους φίλους που μένουν μακριά και το βασικότερο: να μην στέλνουμε SMS για να πάμε να πάρουμε έναν καφέ. Χθες έστειλα ένα από τα τελευταία για μετακίνηση 6/βόλτα με κολλητό που μένει κοντά και ομολογώ ότι δεν θα μου λείψει αυτή η διαδικασία. Κατά τα άλλα, την Παρασκευή είδα μονορούφι τη δεύτερη σεζόν του After Life. Δεν μου άρεσε όσο η πρώτη μεν, αλλά είχε το ίδιο εφέκτ: εναλλαγή γέλιου και κλάματος μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Συνολικά, όπως και η πρώτη σεζόν, μέσα στη μαυρίλα της, με άφησε πιο αισιόδοξο, κάτι που νομίζω ήταν και ο στόχος. Περιμένουμε ήδη την τρίτη.

After life και για τον Σταύρο Καραΐνδρο

Το After Life ήταν από αυτές τις σειρές που λες ‘για να δούμε τι λέει κι αυτή’. Και βλέπεις τους δύο κύκλους μονορούφι. Από τις σπάνιες φορές που γελάς κακαριστά και ένα δευτερόλεπτο μετά θες να κλάψεις λες και έχεις φάει το πιο δυνατό χαστούκι. Στο δεύτερο κύκλο θα πιάσεις πολλές φορές τον εαυτό σου να λέει ‘εντάξει ρε Τόνι, το καταλάβαμε, σου λείπει η Λίσα, δεν την παλεύεις’. Αλλά ακριβώς το ίδιο σκέφτεται και ο συγγραφέας και φροντίζει να αυτομαστιγώνεται. Πάνω που βαριέσαι να τον λυπάσαι, βαριέται και ο ίδιος να τον λυπούνται. Και είτε αυτοσαρκάζεται είτε δημιουργεί ιστοριούλες που του υπενθυμίζουν ότι είναι και λίγο μαλάκας. Το επεισόδιο με την επιθεώρηση και το… SPOILER είναι ό,τι καλύτερο και στους δύο κύκλους.