Aikido Kid: Ο δρόμος του πολεμιστή

Το να γράψω ότι εγώ και και οι πολεμικές τέχνες δεν έχουμε καμία σχέση θα ήταν άδικο για τις υπόλοιπες τέχνες, γιατί ούτε με αυτές έχω κάποια σχέση. Τα ‘χουμε πει. Εκεί που θεωρείται πραγματικά αναγκαίο να βάλεις τέχνη στα χέρια, εκεί είναι που γίνομαι περίγελος.

Δεν ξέρω πώς κάποιος που κάποτε αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα στο να τυλίξει έναν γύρο, θα πήγαινε σε ένα μάθημα aikido στη Λένορμαν και θα γλίτωνε τη διαπόμπευση, αλλά είπα να τιμήσω τις πενιχρές μου πιθανότητες.

Ένα φεγγάρι είχα καταπιαστεί με τη γιόγκα, αν θυμάσαι καλά. Και για τη γιόγκα, πενιχρές ήταν οι πιθανότητες.

Η ιδέα ήταν του Πέτρου (σ.σ. ο Πέτρος και η Νέλλη είναι οι ιδιοκτήτες του φανταστικού Μπλε Παπαγάλου). Ο Πέτρος με είδε μια μέρα στο μαγαζί και μαζί με μια βυσσινάδα Μπλε, μου πρότεινε να κάνω ένα βιωματικό θέμα για το aikido. “Δεν είναι σαν τις άλλες πολεμικές τέχνες”, μου είπε. “Το aikido σε βοηθάει να παρατηρήσεις πράγματα που δεν θα παρατηρούσες ποτέ εκεί έξω”, μου είπε. “Θα σου αρέσει”, μου είπε.

1 

Μην στα πολυλογώ, φώναξα τον μάχιμο φωτογράφο που ακούει στο όνομα Θοδωρής Μάρκου, του εξήγησα πώς έχουν τα πράγματα και με συνόδευσε στο 114 της Λένορμαν όπου στεγάζεται το Shu Ren Kan – Aikido Dojo. Μου είπε ότι θα είναι δίπλα μου. Ήταν δίπλα μου (κάθε φορά που έπεφτα σα σακί στα στρώματα).

Κοίτα να δεις πώς γίνονται οι παρεξηγήσεις καμιά φορά. Τα είχαμε συμφωνήσει με τον Πέτρο, να πάω, να φορέσω τη στολή, να βγάλουμε δυο φωτογραφίες και να παρακολουθήσω το πνεύμα του μαθήματος. Κατάλαβες εσύ απ’ αυτά ότι θα έκανα όλο το μάθημα σαν κανονικός εραστής του aikido; Όχι. Μάντεψε. Έκανα όλο το μάθημα σαν κανονικός εραστής του aikido.

Με βασικά μαθηματικά, αυτό σημαίνει ότι σε διάστημα 90 λεπτών, με έριξαν κάτω με λαβές, χειρολαβές και με τα μάτια, περίπου 50 φορές. Χθες μου έφυγαν οι μελανιές. Αλλά δεν φταίνε τα παιδιά. Εγώ φταίω που έκανα σχεδόν πέντε λάθη το λεπτό.

Το πρώτο ήταν να πατήσω με τα παπούτσια στο χώρο που γίνεται η προπόνηση. Δημοτικό δηλαδή. Παιδάκι. Ευτυχώς, ο Πέτρος εμφανίστηκε ακριβώς τη στιγμή που κάποιος θα με πέταγε έξω και με έστειλε στα αποδυτήρια για να βάλω την άσπρη στολή μου. Όσο καταλάβαινα ότι θα κάνω κανονική προπόνηση, τόσο κοίταγα αριστερά δεξιά μπας και υπάρχει κάνα πορτοπαράθυρο για να αποδράσω. Τίποτα. Βγήκα έξω με την άσπρη στολή μου. Προσπάθησα να μένω ανέκφραστος για να μη δίνω στόχο.

2 

Πήρα τη θέση μου στον εξαιρετικό χώρο του Aikido Dojo (ένας όροφος 200 τ.μ. που σε γαληνεύει με το που μπεις). Έκατσα τέρμα αριστερά στη σειρά των μαθητών, καθότι ο πιο άσχετος όλων. Δάσκαλος για εκείνο το μάθημα ήταν ο Άγγελος, εξαίρετος αϊκιντίστας(;) και δίκαιος άνθρωπος. Δεν μου χαρίστηκε στιγμή.

Στην αρχή χαιρετήσαμε όλοι το μεγάλο δάσκαλο του aikido. Γόνατα στο πάτωμα, ίσιος ο κορμός (οι άλλοι, όχι εγώ) και υπόκλιση.

Στη συνέχεια, το πρόγραμμα είχε διατάσεις και κάτι ωραίες αναπνοές. Στις διατάσεις ήμουν ανέκαθεν πολύ καλός, από το μπάσκετ. Την ώρα που τεντωνόμουν, θυμήθηκα κι άλλα λόγια του Πέτρου:

“Το aikido δεν είναι αγωνιστικό. Δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος εδώ. Το aikido είναι προσωπικό, έχει να κάνει με σένα”. Ενώ λοιπόν τέντωνα γόνατα και αγκώνες από τη θέση μου, περίμενα κάτι θεωρητικό για μετά. Πχ. να ξανακάτσουμε όλοι στα γόνατα και να ακούσουμε ιστορίες από τον Άγγελο. Να μας λέει για τον μεγάλο δάσκαλο, να διαλογιστούμε, να κλείσουμε τα μάτια και να ακούσουμε τα κύματα να παφλάζουν.

Από τη χαρά μου έκανα μια ανάποδη κωλοτούμπα.

Υπενθυμίζω ότι δεν ξέρω να κάνω κανονικές, δηλαδή προς τα μπροστά, κωλοτούμπες. Δεν μπορώ, δεν λειτουργεί το σύστημα. Κλειδώνει στα μέσα της προσπάθειας. Στο δημοτικό, κάθε φορά που έβρεχε και η γυμνάστρια μας τσουβάλιαζε σε κάτι σαν γυμναστήριο, έλεγα ότι πονάει η κοιλιά μου για να μη ρεζιλευτώ περαιτέρω. Το μοναδικό bullying που έφαγα στο σχολείο ήταν οι 7χρονοι συμμαθητές μου, που με κορόιδευαν για τις κωλοτούμπες. Μυστηριωδώς πάντως, μπορούσα να κάνω ανάποδες.

Μπορούσα;

Μπα, στις όρθιες ασκήσεις ήμουν καλύτερος.

(Καλά, άσε με εμένα εδώ και δες τον φανταστικό χώρο που σου έλεγα. Ένα ζεν γυμναστήριο εκεί που δεν το περιμένεις).

4 

Για να σε μάθω και δυο πρακτικά πράγματα γι’ αυτήν την όντως ξεχωριστή πολεμική τέχνη, να σου πω ότι μεγάλο κομμάτι της φιλοσοφία του aikido βασίζεται στο να βρίσκεις συνεχώς την ισορροπία σου όταν τη χάνεις (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Να ψάχνεις να βρεις τα κενά στα οποία μπορείς να τρυπώσεις, να μάθεις να κινείσαι σαν το νερό. Ακόμα και ο τρόπος που πέφτεις μετά από μια λαβή πρέπει να είναι ο πιο ανώδυνος δυνατός. Να μην πέφτεις σαν το τσουβάλι όπως εγώ.

Άσε με να σου εξηγήσω καρέ-καρέ τι συμβαίνει στο παραπάνω gif. Πάω να επιτεθώ σαν την κότα με αριστερή άψυχη γροθιά, η κοπέλα μου ακινητοποιεί το χέρι και εκεί που νομίζεις ότι τα κάνουμε όλα σε slo-mo, με σβερκώνει κανονικότατα και με ρίχνει σαν σακί με πατάτες στο πάτωμα. Άλλη μια λαμπρή στιγμή της δημοσιογραφικής μου καριέρας. Τσουπ, κάτσε να φτιάξω και το μαλλί γιατί μας τραβάει ο Μάρκου.

Παρακάτω, και καλά, προσπαθώ να της κάνω ό,τι μου έκανε. Αυτό είναι το αληθινό slo-mo.

Ναι ρε, σίγουρα.

Όπως διαπιστώνεις από τα άνωθι ντοκουμέντα, το aikido στηρίζεται στην επαφή. Μιλάμε για πολλή επαφή. Τόνους επαφής. Οτιδήποτε κάνω εγώ στον άλλο κι οτιδήποτε ο άλλος σε μένα αλληλεπιδρούν και εξασφαλίζουν μια μεταξύ μας σύνδεση. Όσο μεγαλύτερη η σύνδεση των δύο, τόσο καλύτερα κατανοείς και αφομοιώνεις την κίνηση. Τόσο πιο φυσικά λειτουργείς. Για παράδειγμα, είναι φανερό από την άνεση με την οποία με σβερκώνει ότι η κοπέλα κάνει πολλά χρόνια aikido.

Διάλειμμα για ένα μοναδικό χορευτικό με τον Πέτρο.

Η αλήθεια είναι πως όταν το aikido σου γίνει βίωμα, τότε τα καλούπια σπάνε και μπορείς να το δεις να εφαρμόζεται και στην καθημερινότητά σου. Αφενός, ναι, κάποια στιγμή μπορεί να σου επιτεθεί κάποιος και να χρειαστεί να αμυνθείς αποτελεσματικά και αφετέρου, η ισορροπία και η αρμονία με το σώμα είναι κάτι αναγκαίο κάθε ώρα και στιγμή. Μην κοιτάς εμένα που ακόμη και στο περπάτημα είναι σαν να με έχει κυριεύσει κάποιο κακό πνεύμα. Λέμε δυο σοβαρές κουβέντες τώρα.

1

Δεν ξέρω αν στο ‘χω ξαναπεί, αλλά δεν έχω ιδέα πώς γυρίζεις το χέρι κάποιου. Αν μου δώσεις ένα χέρι και με διατάξεις με τη φωνή του Σάουρον “Κατάστρεψε αυτό το χέρι!”, κάτι θα κάνω, αλλά θα ‘ναι περισσότερο αυτοσχεδιασμός παρά σχέδιο. Στην τελευταία άσκηση λοιπόν, έπρεπε ένας συμμαθητής να μου γυρίσει το χέρι και μετά να του το γυρίσω εγώ.

Κάτσε να σου θυμίσω κάτι.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΓΥΡΝΑΕΙ ΕΝΑ ΧΕΡΙ.

Στο πρώτο μισό της άσκησης, όλα δούλεψαν ρολόι. Ο συμμαθητής Γιάννης μού γύρισε το χέρι σε στάδια. Πρώτο στάδιο, πονάς. Δεύτερο στάδιο, πονάς πιο πολύ. Τρίτο στάδιο, ΡΕ ΠΡΟΣΕΧΕ, ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΣΠΑΣΕΙΣ. Μετά ήταν η σειρά μου. Τον πλησίασα, του έπιασα το χέρι και κοιταχτήκαμε. Ηλεκτρισμός ναι, χέρι γυρισμένο όχι.

Έκατσα με τα γόνατα στο πάτωμα, όπως κάνεις όταν δεν μπορείς να εκτελέσεις μια άσκηση. Ο δάσκαλος Άγγελος εκτέλεσε αντί για μένα.

Τον ευχαρίστησα, αλλά πάλι δεν κατάλαβα πώς γίνεται. Παρεμπιπτόντως, το επίπεδο πολιτισμού είναι τόσο ψηλό στο aikido που μετά από κάθε άσκηση ευχαριστείς το ταίρι σου. Ευχαριστώ που μου γύρισες το χέρι, συγγνώμη που δεν γύρισα το δικό σου.

Αμέσως μετά, λίγο πριν το κλείσιμο της προπόνησης δηλαδή, είναι η ώρα που όλη η πλάτη σου κάνει ένα απέραντο κρακ και δακρύζει από ευδαιμονία, μετά από αμέτρητης συναντήσεις με το πάτωμα.

ΧαχαχαχαχαχαχαΚΡΑΚ.

Αφού ευχαριστήσαμε το δάσκαλο και τους συμμαθητές μας γι’ αυτήν την προπόνηση, διαλυθήκαμε ησύχως. Εγώ έμεινα για μια αναμνηστική φωτογραφία, κάτι να δείχνω στα παιδιά μου βρε αδερφέ. Ο καλλιτέχνης, αφού μου έκανε τις παρατηρήσεις του για τον τρόπο που έπεφτα (aikido και ο Θόδωρας ο Μάρκου), με έστησε και δημιούργησε.

Δεν είναι έκθεση δημοτικού για να πω τα συμπεράσματά μου. Θα σου πω μόνο ότι παρά τις τούμπες και τις λαβές και το ‘ξύλο’, γελούσα σαν χαζός κάθε φορά που σηκωνόμουν. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι όντως είμαι χαζός ή στο ότι όντως πέρασα καλά.

Εννοείται ότι ευχαριστώ τον Πέτρο για την εμπειρία και εννοείται ότι μια δοκιμή στο Shu Ren Kan – Aikido Dojo θα σε πείσει. Απλά δεν γινόταν να μην κλείσω το κείμενό μου με αυτό το highlight από το Aikido Kid του μέλλοντος.

Αυτά δεν γίνονται ούτε στον σινεμά. Τιμητικά, αυτή η λαβή πήρε το όνομα “ευχαριστούμε κύριε Πέτρο, να μας ξανακαλέσετε”.

Shu Ren Kan – Aikido Dojo, Λένορμαν 114, τηλέφωνο 6987-355378 επίσημη σελίδα | facebook