Αλληλέγγυο σουπερμάρκετ και σκυλογονείς: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 3

Ύποπτος χαϊδεύει τον σκύλο της Νίκης Μπάκουλη

Μεγάλο πράγμα οι αλληλεγγύη, φίλε μου. Η -κολλητούλα- Φαίη αποφάσισε να ‘παρτάρει’, δηλαδή να πάει σε super market και με ρώτησε αν χρειαζόμουν κάτι “αρκεί να μην είναι χαρτί υγείας και μακαρόνια”. Γελάσαμε και οι δύο, γιατί είμαστε από αυτές που δεν έχουν κάνει σχετικά στοκ. Αγοράζουμε μόνο τα απαραίτητα, σκεπτόμενοι πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που ‘χουν ανάγκες. Έλα όμως, που τελειώνει το χαρτί υγείας και φοβάμαι μην γίνει κανα sold out. Και πού θα επιτρέψουμε τότε; Στην αλληλεγγύη. Εν πάση περιπτώσει, συναντηθήκαμε με τη Φαίη για να μου δώσει τα ψώνια και το ρίξαμε έξω, πηγαίνοντας βόλτα τα σκυλιά μου! Ένας κύριος -που δεν φορούσε γάντια- χάιδεψε τον Μπέμπη. Kόντεψα να πάθω ανακοπή. Μετά θυμήθηκα την τελευταία ενημέρωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει ένδειξη πως μολύνονται τα κατοικίδια από κορονοϊό. Αποχαιρετήσαμε τη Φαίη, γυρίσαμε -το pack- σπίτι και πέρασα το επόμενο μισάωρο με tutorial του kick boxing (‘σώζοντας’ ένα που βρήκα με πυγμαχία, για σήμερα). Επειδή δεν ίδρωσα επαρκώς (έβαλα πρόγραμμα για αρχάριους, man) και άρα δεν είχα ‘βγάλει όλη τη συσσωρευμένη ενέργεια (κάτι που σε συνδυασμό με την κλεισούρα κάνει την όποια τρίχα, τριχιά και εμένα ικανή να τσακωθώ με τους τοίχους), βρήκα ένα πρόγραμμα hip hop. Σου είπα από την πρώτη μέρα πως ‘εγώ θέλω να γίνω χορεύτρια’.

Πενήντα rewinds και ‘φτου και από την αρχή’ αργότερα, ο στόχος είχε υλοποιηθεί. Ήμουν κάθιδρη. Νόμισες πως εννοούσα πως έχω γίνει χορεύτρια, έτσι; Η αλήθεια είναι πως στο ‘μάθημα’ αποδείχθηκα λίγο ‘αγγούρι’ και αποφάσισα πως θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να ‘πατάξω’ τον ‘εχθρό’ -χρόνο αν μη τι άλλο έχω. Δηλαδή, να συνεχίσω τα μαθήματα έως ότου κατακτήσω την τέχνη του hip hop (αν δεν μάθω εγώ το moonwalk να μη με λένε Ανδρονίκη). Δεδομένα έως τότε θα ‘χει βρεθεί το εμβόλιο για τον κορονοϊό. Ενδέχεται, στην προσπάθεια, να έχω ‘σακατευτώ’. Σίγουρα όταν μπορέσω (να βρεθώ σε ίδιο χώρο με άλλους ανθρώπους) θα βρω και μια δασκάλα να βάλει ‘πλάτη’. Έφαγα instant noodles (ΓΙΑΤΙ ΠΟΣΗ ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ), έκανα την εθιμοτυπική επίσκεψη στο Netflix και αποφάσισα ότι από την ερχόμενη εβδομάδα θα προσθέσω στο πρόγραμμα μαθήματα ιταλικών -που τα ‘χω αφήσει στη μέση. Βρήκα ένα site με online καθηγητές. Μένει να διαλέξω έναν. Αλλά αυτό είναι task για άλλη μέρα.

Το 24ωρο του Fitness Editor μας, Βαγγέλη Πολυμερόπουλου

Πρωί. Στόχος: Nα κρατηθούμε οικογενειακώς σε εγρήγορση. Η γυναίκα δουλεύει από το σπίτι. Η κόρη φτιάχνει τρισδιάστατα παζλ (αγόρασα καμιά δεκαριά έτσι για ποικιλία) και εγώ μαζί με τον Έκτορα κάνουμε γυμναστική στο σπίτι. Εγώ κάνω κοιλιακούς, κάμψεις, ραχιαίους και ο ‘Εκτορας ορμάει να γλύψει όλο το πρόσωπο. Το λες και φυσικό αντισηπτικό.

Απόγευμα: Ήρθε η ώρα του επιτραπέζιου. Σήμερα επιλέξαμε το Catan. Σούπερ επιτραπέζιο στρατηγικής που μπορεί να πάρει μέχρι και 2 ώρες.

Βράδυ: Βραδιά MasterChef και μετά σειρά Αγκάθα Κρίστι με το “And then there were none”. Eδώ μπαίνει και μια σημαντική λεπτομέρεια. Το ρακόμελο. Ιδανικό ρόφημα για να σκοτώσουμε όλα τα μικρόβια και ιούς μέσα μας.

Η νύχτα ήταν ιδανική με Live streaming συναυλία των Dropkick Murphys από την Βοστώνη στη 1 το βράδυ. Το αγαπημένο μου συγκρότημα έπαιξε δωρεάν για όλους εμάς που ζούμε στους 4 τοίχους. Πολλές τραγουδάρες μαζί με τον ύμνο της καλύτερης ομάδας φέτος στο κόσμο, Never walk alone. Γιατί απλά αυτοί οι τύποι είναι τρομεροί.

Ένα ρομποτάκι την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα για τον Πάνο Κοκκίνη

Το πρωί φτιάχνω δελφίνια. Το μεσημέρι φόρμουλες ένα. Και το απόγευμα, έτσι για το κέφι, ένα ρυμουλκό. Για ρομπότ μιλάω. Αυτά που με παίρνει από το χέρι με το που ξυπνάει η κόρη μου, με πηγαίνει στο δωμάτιό της, με κλειδώνει μέσα και με βάζει να την βοηθήσω να κατασκευάσει. Αφού πρώτα μου υπενθυμίσει, με στόμφο, ότι είχε απόλυτο δίκαιο που με έβαλε να σκάσω 200 ευρώ για να της πάρω το σχετικό box ως συμπληρωματικό των μαθημάτων ρομποτικής που έκανε. Η αλήθεια είναι ότι έχει δίκιο. Είναι όντως κάργα δημιουργικό. Σε αφήνω τώρα γιατί πάλι έβαλα το λάθος γρανάζι και πρέπει να το φτιάξω από την αρχή.

Ξεκίνησε δική του dance κολεκτίβα ο Γιάννης Δημητρέλλος

Ο θαυμασμός μου για τον Usher είναι ένα τα pop πράγματα που δεν έχω πρόβλημα να φωνάξω, όσο πιο δυνατά γίνεται. Επειδή τα πάρτι με ποπ μουσική αυτή την εποχή είναι μια γλυκιά ουτοπία και η σωματική επαφή εμπνέει περισσότερο τρόμο παρά χαρά, αποφάσισα να αφήσω πίσω την μιζέρια της χθεσινής μέρας και να κάνω αυτό που λένε ‘dance my troubles away’, τουτέστιν, να μάθω να χορεύω σαν τον Usher. Προφανώς αυτός ο στόχος είναι υπερβολικά φιλόδοξος και μια ματιά στο ‘Dj Got Us Falling In Love‘ μπορεί να αποδείξει ότι ο Usher είναι ένας απίστευτος r&b performer, που θα μπορούσε άνετα να κάνει ακόμα και ποδοσφαιρικά ζογκλερικά κόλπα, αλλά προτίμησε το dancefloor. Ανακάλυψα επίσης πως και η Νίκη Μπάκουλη κάνει practice αντίστοιχων προδιαγραφών, άρα μια dance κολεκτίβα είναι ήδη στα σπάργανα της 24 Media.
Σε άλλα νέα, ανακάλυψα το Star Trek:Next Generation στο Netflix και περνάω φανταστικά και προετοιμάζομαι ψυχολογικά για να πιάσω ξανά το ‘Infinite Jest’ του David Foster Wallace, ένα τόμο 1098 σελίδων, ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας, μια τρομακτική λογοτεχνική δυστοπία που ξεπερνά κατά πολύ αυτή που ζούμε σήμερα.
Κάτι για τα ακουστικά σου: Μέρες Παράξενες, Θαυμάσιες Ημέρες (Active Member 1999).

Η ακατανόητη ηρεμία ενός παζλ για τον Χρήστο Χατζηιώαννου

Για πολλά χρόνια θεωρούσα τα παζλ το πιο pretentious πράγμα στον κόσμο. Βασικά, ακόμα τα θεωρώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα έχω στην ίδια κατηγορία με το σκάκι. Ήρθε όμως η ώρα που θα πάρουν την εκδίκησή τους. Γιατί δεν έχασαν την υπομονή τους. Στοιβάζονταν για κάποιο λόγο στο ντουλάπι τόσα χρόνια και περίμεναν υπομονετικά την ημέρα που θα τα είχαμε ανάγκη. Πρέπει να έχω φτιάξει λιγότερα από τρία παζλ στην ενήλικη ζωή μου και σήμερα ήρθε η ώρα για το τέταρτο με τα υπόλοιπα να μουν κλείνουν το μάτι και να μου τραγουδούν ως άλλες σειρήνες. ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα τα φτιάξουμε οικογενειακώς. Είναι μια φανταστική ασχολία για να κάνεις μαζί με το παιδί σου και δεν έχει το στοιχείο του ανταγωνισμού που έχουν τα επιτραπέζια και φέρνουν πυκνά συχνά κλάματα. Υπάρχει μόνο η αγωνία του να βρεις πού πάει το επόμενο κομμάτι. Θα σταματήσω εδώ γιατί μόλις έβαλα την λέξη αγωνία σε ένα κείμενο για παζλ. Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες.

* Στη φωτό το σημερινό μας κατόρθωμα

Πηγαίνει αυτοπροσώπως στο Νησί, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Όσοι έχουν ακούσει την επετειακή σειρά podcast που κάνουμε για το ‘Lost’ με τον Θοδωρή, γνωρίζουν ήδη ότι μετά το rewatch που έκανα ακριβώς μετά το τέλος του show – αρχικά της 6ης σεζόν και καπάκια ολόκληρου του ‘Lost’ – δεν είχα καταφέρει έκτοτε να ξαναδώ την αγαπημένη μου σειρά γιατί με έπιαναν τα κλάματα με το που ο Jack άνοιγε το μάτι του. Το ίδιο το podcast με είχε ψήσει να ξαναπροσπαθήσω για πολλοστή φορά, αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Την πήρε ο κορονοϊός όμως για μένα. Εδώ κινδυνεύει η πλάση, στο ‘Lost’ θα κωλώσουμε;

Ξεκινώντας τον διπλό πιλότο, στάθηκα δυνατή στα πρώτα λεπτά. Τρέχει στην παραλία; Στεγνά τα μάτια. Βλέπει τη Shannon να ουρλιάζει; Στεγνά τα μάτια. Σώζει τον Hurley και την Claire από την έκρηξη; Στεγνά τα μάτια. (Πώς τους πετσοκόβεις έτσι ρε Ιωσηφίνα, σκεφτόμουν, ΑΙΘΕΡΑΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ). Πάει, όμως, να ξαποστάσει μια στιγμή στην άκρη; Κατάρρευση.

Μα του έφερε κι αυτός ο Boone τα στιλό. Του τα είχε ζητήσει για να τον ξεφορτωθεί ρε σεις, εκείνος όμως πήγε και του τα ΄φερε. Αυτή είναι η ανθρωπότητα ώρες-ώρες, φίλοι μου. Αφοσιωμένη, φιλότιμη, με καλές προθέσεις. Αν πρέπει να αποκατασταθεί για λίγο στα μάτια σας τώρα που βλέπετε λουόμενους και γιαγιάδες να καβαλάνε κάγκελα εκκλησιών, το ‘Lost’ είναι πολύ κατάλληλη σειρά για αυτό τον σκοπό.

Σε άλλα νέα, ξαναπιάνω τα Ισπανικά στο Duolingo. Γιατί το app με έχει τσακίσει στις υπενθυμίσεις για την αναξιοπιστία μου να τηρήσω το πρόγραμμα, αλλά είμαι κι εγώ φιλότιμη.

Μια βόλτα στο πάρκο για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Συγκεκριμένα μια βραδινή βόλτα στο πάρκο, για να μην έχει και κόσμο, με τον φίλο μου και ευτυχώς γείτονα Χρήστο, με τον οποίο περπατήσαμε κανά μισάωρο συζητώντας την παράνοια των ημερών. Μια βόλτα που μου έδωσε σχετική δύναμη γιατί κάθε πρωί ξυπνάω και πιο κουρασμένος και ακόμα είμαστε στην αρχή. Κατά τα άλλα, δουλειά, σειρές και πλύσιμο πιάτων που μαζεύονται πλέον πιο γρήγορα από ποτέ. Ακόμα δεν έχω το ρίξει στο χορό, ούτε στη γυμναστική. Θα γίνουν κι αυτά (το πρώτο, το δεύτερο το αποκλείω εδώ που τα λέμε), αλλά ας μην κάψουμε όλα τα χαρτιά μας από τώρα. Α! Είδα και ένα βίντεο με τα τελευταία λεπτά του ημιτελικού του 2012 Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός; Τι εννοείς γιατί;

Το ζει γυμνασιακά ο Νίκος Σταματέλος

Έφτιαξα για μία ακόμα μέρα πλάνο γυμναστικής; Ναι. Το τήρησα; Σίγουρα όχι. Αυτό που έκανα όμως ήταν να θυμηθώ όλη τη nerd εφηβεία μου. ΟΛΗ. Είδα το remake του Mewtwo strikes back (δε με άγγιξαν τα γραφικά, αλλά όταν έπεσε κάτω ο Ash, λύγισα god damnit), έπιασα από την αρχή το Last of Us (μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο – δεν ξέρεις) και ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Φυσιλογικά, σήμερα θα ξαναφτιάξω το deck μου στο Magic The Gathering και σε πέντε μέρες από τώρα θα αρχίσω να διαβάζω αρχαία για το διαγώνισμα του τριμήνου.

Δεν χρειάζεται ξυπνητήρι η Ναστάζια Καπέλλα

Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς, και μέχρι εκεί πάει το τραγούδι για μένα, γιατί κάνουμε τηλεργασία. Τώρα που δεν έχουμε τι να κάνουμε τα βράδια, το πολύ 1 έχω κοιμηθεί, έτσι το πολύ 8 ξυπνάω. Και αφού δεν χρειάζεται να διαλέξω ρούχα, να φάω πρωινό και να φτάσω στη δουλειά, ανοίγω απλά το λάπτοπ και ξεκινώ. Το ξυπνητήρι, που έχω για παν ενδεχόμενο, χτυπάει ώρα μετά και εγώ γελάω μαζί του.

Quarantine relaxer music για τον Χρήστο Δεμέτη

Η κατάσταση είναι δύσκολη και είμαστε ακόμα στην αρχή.
Οι τελευταίες μέρες κύλησαν ανάμεσα σε ψάξιμο για σειρές και βιβλία, οργάνωση τηλεργασίας (καθόλου εύκολο ομολογουμένως) και με σκέψεις του τύπου πόσες φορές με έχουν αποκαλέσει κατά διαστήματα Δημήτρη Βενέζη, Χρήστο Δεμέρτζη ή Δημήτρη Βενέτη. Μάλλον μετά την καραντίνα πρέπει να αλλάξω το όνομα μου σε Δημήτρη δηλαδή, μπορεί και όχι.
Γενικά χρειάζεται ψυχραιμία, διαλογισμός (ναι ακούγοντας μουσικές) και οικονομία δυνάμεων. Βασικό είναι να απέχεις όσο γίνεται (;) από τις οθόνες. Πως θα το κάνεις αυτό; Κάνοντας γυμναστική ή δουλειές του σπιτιού. Δηλαδή γυμναστική.
Και επειδή όλα δείχνουν καλύτερα με τις σωστές μουσικές, η δική μου συνεισφορά στα ημερολόγια καραντίνας ξεκινά με μια λίστα από τις εκατοντάδες που φτιάχνω ανά διαστήματα, στο Spotify, η οποία αποσκοπεί σε αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος της. Relaxer μες στην καραντίνα. Υγεία, ηρεμία και αυτό-οργάνωση με τη δέουσα αλληλεγγύη στην οποία θα επανέλθω σε άλλη καταχώρηση.

Ο ήχος της “βροχής”, για τον Ευθύμιο Σαββάκη

Αγαπημένη συνήθεια και πριν την εποχή του εγκλεισμού, όταν περνούσα αρκετές ώρες στο σπίτι ή έξω δουλεύοντας με ακουστικά. Ήχος βροχής παίδες. Ω ναι. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι στο Youtube, αλλά η συγκεκριμένη επιλογή είναι μονόδρομος. Κρατάει 3 ώρες, οπότε όταν σταματά κάνεις και ένα ωραιότατο διάλειμμα και δεν έχει κεραυνούς (γατί ενώ με χαλαρώνει και με κάνει πιο αποδοτικό ο ήχος της βροχής, με αποσυντονίζει φουλ ο ήχος των κεραυνών – ΠΟΣΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΡΑΓΕ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ). Το μόνο κακό είναι ότι μετά από 2-3 φορές που θα το ακούσεις θα πιστέψεις τόσο πολύ ότι εκεί έξω βρέχει που θα βγεις οριακά με αδιάβροχο για να πας να πάρεις ένα ντεπόν με ντάλα καλοκαίρι έξω. Θα σε κοιτάξουν περίεργα. ΣΙΓΟΥΡΑ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ;

Υ.Γ. Μου έχουν προτείνει και ήχους πλυντηρίων, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω βρει κάποιον που να θυμίζει τον χαλαρωτικό και τόσο ιδιαίτερο ήχο του πλυντηρίου στο πατρικό μου σπίτι. Ίσως βέβαια γιατί ήταν παλιό και ψιλοχαλασμένο. Τέσπα. Άμα έχετε να προτείνετε κάποιον, ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΤΕ.

Να αγοράσει χορδές, ο Κώστας Μανιάτης

Χθες έλεγα ότι δεν πρόκειται να σπάσω την καραντίνα για να πάρω μια χορδή για την κιθάρα, αλλά μάντεψε ποιος μετά από δυο μέρες βγήκε στο φως του ήλιου, φωνάζοντας “ΜΑΗ ΑΗΣ, ΜΑΗ ΑΗΣ”; Εγώ, ποιος άλλος, τι “μάντεψε”, κανένα νόημα. Πήγα μέχρι το Νέο Ηράκλειο -από Περισσό- να αγοράσω την τρίτη χορδή -όπως τη βλέπεις από πάνω την κιθάρα, όχι από κάτω- μόνο και μόνο επειδή έμαθα ότι δεν θα ξανανοίξουν τα μαγαζιά για καιρό. Και ποιος ξέρει, μπορεί να μου ‘ρθει να γράψω κανά παντελίδικο αριστούργημα, να μην έχω κανά όργανο πρόχειρο. Μετά από δέκα χρόνια και ενώ θυμάμαι μόνο κανά δυο συγχορδίες βγήκα γι’ αυτόν τον λόγο και τώρα σιχτιρίζω που δεν ψώνισα και μια κέτσαπ. Παλι με τυρί το μακαρόνι.

“Αόρατος Άνθρωπος” του ’33 και “Mamma Mia” του ’18, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

‘Ηθελα να δω το παλιό franchise “Invisible Man” αρκετό καιρό τώρα, σίγουρα από τότε που είδα στις αίθουσες την εξαιρετική φετινή διασκευή με την Ελίζαμπεθ Μος, αλλά δε ξέρω ότι ήταν καλή επιλογή να το πάρω απόφαση τώρα. Αυτές τις μέρες στο σπίτι έχω ανακαλύψει ότι έχω γείτονες. Από τα γύρω διαμερίσματα ακούγονται διάφοροι ήχοι. Οι από πάνω σέρνουν όλη μέρα πράγματα. ΤΙ ΣΕΡΝΟΥΝ ΟΛΗ ΜΕΡΑ. Κι εγώ έτσι ακούγομαι; Δε νομίζω. Σίγουρα δε σέρνω τίποτα. Μετακινούμαι μόνο για να μαγειρέψω ή για να πάω τουαλέτα. Σε όποιο δωμάτιο του σπιτιού μου κι αν βρεθώ όμως, ακούω τους ίδιους θορύβους από πάνω. Μέτρια στιγμή να αποφασίσω να δω το φανταστικό “Invisible Man” του ’33.

Το οποίο επιπλέον, έτσι όπως αφορά μια αόρατη απειλή που σπένριε την παράνοια και τον διχασμό ανάμεσα στους πολίτες μια κοινωνίες, σκορπώντας τυχαία και ανεξέλεγκτα τον θάνατο ενώ οι αρχές και οι πολίτες δεν εμπιστεύονται αλλήλους, και με κόσμο να μην νιώθει καν άνετα στην ασφάλεια του ίδιου του σπιτιού του κάνοντας διάφορα πρακτικά κόλπα για να σιγουρευτεί πως εχθρός δεν είναι ήδη εκεί μέσα, σιωπηλά, απειλητικά… ας πούμε πως το τάιμινγκ της θέασης θα μπορούσε να είναι καλύτερο! Άσε που όσο το έβλεπα άκουγα τα γκράτσα γκρούτσα από τους από πάνω και ανησυχούσα διπλά.

Τουλάχιστον εγώ ξέρω πως αν ενοχλώ τους γείτονές μου θα είναι επειδή ακούω όλη τη μέρα το σάουντρακ του (επίσης κλασικού αριστουργήματος, σαν την ταινία του Γουέιλ από το ’33), το “Mamma Mia! Here We Go Again”. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Κάπου άκουσα ή διάβασα κάτι για την Cher οπότε θυμήθηκα το “Fernando”, μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές εδώ και χρόνια, ε, και μη τα πολυλογώ τώρα είμαι στο πέμπτο ριπίτ του σάουντρακ. Η Λίλι Τζέιμς δίνει ρέστα. Το είπαμε ότι της χρωστάνε τρία Όσκαρ για αυτή την ταινία ε;

Γείτονες, αν με διαβάζετε, παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα.