Ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισε την aurora borealis ήταν λίγο ψηλότερος από ενάμισι μέτρο. To κρανίο του ήταν 1250 κυβικά εκατοστά μεγαλύτερο από το δικό μας και αποκλειστικό καθημερινό του μέλημα ήταν η επιβίωση στις αδιανόητα σκληρές συνθήκες της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Δεν γίνεται να το ξέρουμε με βεβαιότητα, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ακόμα κι αυτός ο κυνηγημένος άνθρωπος θα κοκάλωσε για λίγο μπροστά στο Βόρειο Σέλας. Δύο συναισθήματα μπορούν να παγώσουν στιγμιαία τον χρόνο: ο ξαφνικός τρόμος και η αιφνίδια συγκίνηση μπροστά στην ομορφιά που σε υπερβαίνει. Και η ομορφιά των σωματίων του ηλιακού ανέμου που διαπερνούν τη μαγνητόσφαιρα της Γης και χορεύουν στις παρυφές της ανώτερης ατμόσφαιρας υπερβαίνει κάθε άλλη φαντασμαγορία της Φύσης.
(Η Aurora Borealis φωτογραφημένη από τους αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού).
Χιλιάδες χρόνια αργότερα, στο μυαλό κάποιων άλλων ανθρώπων που στάθηκαν μαρμαρωμένοι μπροστά στο υπερθέαμα του Βόρειου Σέλαος, γεννήθηκε το concept του Θεού. Ολόκληρη η Βορεινή Θεογονία και η Σκανδιναβική μυθολογία λούζονται στο απόκοσμο φως της aurora borealis. Οι Βίκινγκς είχαν πιστέψει ότι οι λάμψεις στο βάθος του ορίζοντα προέρχονταν από τις Βαλκυρίες που κάλπαζαν στον ουρανό και οι ασπίδες τους αντανακλούσαν τ’ αστέρια. Οι χριστιανοί απόγονοί τους είδαν στο Σέλας τους αγγέλους που καταδίωκαν τους δαίμονες. Οι πρώτοι Λάπωνες κρύβονταν κάθε φορά που το λευκό φως εμφανιζόταν στον ουρανό της παράξενης χώρας τους. Το Σέλας ήταν η παγωμένη ψυχή του δάσους που αναζητούσε νήπια και παρθένες για να ζεσταθεί. Οι Ινουίτ πίστευαν ότι το Φως ήταν η συνισταμένη των ψυχών – περιπλανώμενοι νεκροί που γύρευαν τους ζωντανούς συγγενείς τους. Όταν εκείνο εμφανιζόταν, αυτοί χώνονταν σε σκοτεινά μέρη και σφράγιζαν τα στόματά τους για να μην ακούσουν οι νεκροί τη φωνή τους και την αναγνωρίσουν. Ο μεταφυσικός φόβος του Σέλαος παρέλυε την Ευρώπη για τουλάχιστον χίλια χρόνια. Ο Μεσαίωνας κύλησε με την φριχτή βεβαιότητα ότι το Σέλας ήταν ένα θηρίο της κόλασης. Μια πύρινη τιμωρία που διαρκώς επίκειται.
Πριν από λίγες μέρες, 34 εντελώς σύγχρονοι άνθρωποι ταξίδεψαν ως τις παρυφές του αρκτικού κύκλου για να σταθούν κάτω από το παραμυθένιο φως του Σέλαος και – αν αυτό ήταν δυνατό – να αποτυπώσουν τη λάμψη του. Η αποστολή οργανώθηκε από τη Samsung ως ταυτόχρονο crash test του νέου, ολοκληρωμένου πλέον, οικοσυστήματος αποτύπωσης και αναπαραγωγής εμπειριών.
O εξοπλισμός
Ξεναγός και αρχηγός της δημοσιογραφικής μας αποστολής ήταν ο Lee Thompson, ιδρυτής και παράτολμος μπροστάρης της Flash Pack, που ενορχηστρώνει ταξιδιωτικές εμπειρίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ο Lee χρησιμοποίησε πολλές φορές τη λέξη ‘εμπειρία’ κατά τη διάρκεια του σύντομου σεμιναρίου του. Τα ταξίδια που τον ενδιαφέρουν δεν είναι οι τρυφηλές τουριστικές περιηγήσεις. Ο Lee στήνει περιπέτειες. Μία τέτοια είχε ετοιμάσει και για μας. Θα τη ζούσαμε και θα την αποτυπώναμε με τα υπερσύγχρονα εργαλεία της Samsung.
(To Samsung Galaxy S7 Edge, το Gear VR και η σέξι κάμερα Gear 360)
Ο Lee διάλεξε το S7 Edge κυρίως για την υπερσύγχρονη κάμερά του και για τον τρόπο που ανταποκρίνεται σε όλες τις συνθήκες, ακόμα και τις ακραίες. Μας υπέδειξε να σετάρουμε τη ρύθμιση που την ενεργοποιεί αυτομάτως, ακόμα και όταν η συσκευή είναι κλειδωμένη, για να μπορούμε να την έχουμε διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή – συχνά, τα ενδιαφέροντα θέματα δεν περιμένουν. Μας ξενάγησε στις pro λειτουργίες της (ρύθμιση διαφράγματος κι ευαισθησίας, φίλτρα, δυνατότητες επεξεργασίας της εικόνας, αργή και γρήγορη κίνηση) και αμέσως μετά μας έβαλε στον κόσμο της Gear 360. Η κάμερα των 360 μοιρών είναι από μόνη της μια νέα εμπειρία. Χρησιμοποιείται στο χέρι, σε τρίποδο ή σε stick και αποτυπώνει σταθερές εικόνες ή βίντεο 360 μοιρών σε υψηλή ανάλυση. Μπορεί, εννοείται, να λειτουργήσει και σαν συμβατική κάμερα υψηλής ευκρίνειας, αλλά το ‘νέο’ που φέρνει είναι το 360 – την πιο ρεαλιστική αποτύπωση οποιασδήποτε εμπειρίας που μπορεί κάποιος να έχει στη διάθεσή του σήμερα. Το 360 σου δίνει τη δυνατότητα να μπεις στην εικόνα, να ξεναγηθείς σε όλες τις λεπτομέρειές της και να ξαναζήσεις τη στιγμή όπως ποτέ στο παρελθόν.
(Ο Lee Thompson επί το έργον)
Ταυτοχρόνως, η Gear 360, αποτελεί ένα εξαιρετικό νέο εργαλείο παραγωγής περιεχομένου. Το περιεχόμενο αυτό – τις εικόνες και τα βίντεο – μπορείς (προφανώς) να τα δεις σε 360 mode στο Galaxy S7 Edge, ή, ακόμα καλύτερα να το ‘ζήσεις’ ως μια ολοκληρωμένη εμπειρία εικονικής πραγματικότητας, χρησιμοποιώντας το Gear VR. Όπως υπογράμμισε ο Lee, το οικοσύστημα της Samsung δεν είναι μονήρες. Οι δυνατότητες διαμοιρασμού σε συσκευές και social media είναι απεριόριστες. Οι φωτογραφίες που θα δεις παρακάτω είναι αποτέλεσμα αυτού του shareability. Τραβήχτηκαν με το S7 και την Gear 360 και συγκεντρώθηκαν στο ταξιδιάρικο #itsmore της Samsung στο Instagram.
Πρώτη στάση: Ελσίνκι
Η πρωτεύουσα της Φινλανδίας είναι μια όμορφη κι ενδιαφέρουσα πόλη. Για την ακρίβεια, είναι μια ενδιαφέρουσα και όμορφη πόλη – περισσότερο ενδιαφέρουσα παρά όμορφη. Η βορειότερη πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει συνολικό πληθυσμό (μαζί με τα προάστια) που δεν υπερβαίνει το ενάμισι εκατομμύριο και είναι απλωμένη σε μια έκταση που της επιτρέπει φαρδείς, ενυπωσιακούς δρόμους, ακόμα φαρδύτερα πεζοδρόμια και άφθονους ελεύθερους χώρους που όταν δεν είναι καλυμμένοι από χιόνι πνίγονται στο πράσινο.
Αρχιτεκτονικά, η πόλη χαρακτηρίζεται από τέσσερα διαφορετικά στυλ. Τα μεγάλα νεοκλασικά κτίρια που σχεδίασε ο Carl Ludvig Engel δεσπόζουν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, οι σικ συνοικίες Katajanokka και Ullanlinna έχουν ένα ρομαντικό Art Nouveau χρώμα, τα φονξιοναλιστικά κτίσματα του Alvar Aalto σηματοδοτούν το πέρασμα του Ελσίνκι στον 20ο αιώνα, ενώ οι ορθόδοξες εκκλησίες και κάποια οικιστικά συγκροτήματα υπενθυμίζουν τα πολλά χρόνια στα οποία η Φινλανδία βρέθηκε κάτω από τη σφαίρα επιρροής της Τσαρικής Ρωσίας.
Η επόμενη αλλαγή στο αστικό τοπίο του Ελσίνκι θα γίνει αναπόφευκτα ορατή σε λίγα χρόνια, όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι πρώτοι ουρανοξύστες στις περιοχές Pasila και Kalasatama.
Τον πραγματικό χαρακτήρα της πόλης, πάντως, δεν τον ορίζουν τα κτίρια και η αρχιτεκτονική της. Αν δεν είσαι Σκανδιναβός κι αποφασίσεις να επισκεφθείς το Ελσίνκι τέτοια εποχή, τρία στοιχεία θα ερεθίσουν αμέσως τα εγκεφαλικά σου κύτταρα (και όχι μόνο). Κατ’ αρχάς, το κρύο. Αυτήν την περίοδο, η θερμοκρασία στην πόλη σπανίως υπερβαίνει το μηδέν, ενώ η πραγματική αίσθηση στο σώμα κατρακυλάει αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν. Το παγωμένο τοπίο είναι πανέμορφο και ούμπερ ρομαντικό, αλλά θα σε δυσκολέψει, τόσο στις περιηγήσεις σου στην πόλη όσο και σε πολύ απλά πράγματα, όπως το να βγάλεις τα χοντρά γάντια από τα χέρια σου προκειμένου να τραβήξεις μία φωτογραφία χωρίς να ξυλιάσεις.
Το δεύτερο είναι το φως. Στα τέλη του Νοέμβρη, ο ήλιος ανέτειλε στο Ελσίνκι στις 09.30 το πρωί κι έδυε λίγο μετά τις 16.00. Σήμερα οι ώρες της ηλιοφάνειας είναι ακόμα λιγότερες και στις αρχές του Φλεβάρη θα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Στο Βορρά της χώρας, δεν θα υπάρχει καθόλου φως ημέρας. Νύχτα και μόνο νύχτα. Υπέροχα, δηλαδή. Το Ελσίνκι είναι πανέμορφο τη νύχτα. Η πόλη φωτίζεται με συγκλονιστικό τρόπο, ειδικά την περίοδο των γιορτών. Για μας, αυτή η συνθήκη ήταν μια καλή αφορμή για να εκτιμήσουμε τις δυνατότητες νυχτερινής λήψης του Samsung Galaxy S7. Οι μαγικές λέξεις είναι ‘Προηγμένη Λειτουργία’. Σ’ αυτό το mode, το S7 Edge σου δίνει τη δυνατότητα να χειριστείς manually το άνοιγμα του διαφράγματος και την ευαισθησία της λήψης, προκειμένου να πετύχεις το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Με λίγους πειραματισμούς (ή λίγες γνώσεις φωτογραφίας), μ’ αυτές τις ρυθμίσεις θα ελαττώσεις ή θα αυξήσεις τον κόκκο της εικόνας σου, θα δημιουργήσεις εφέ κίνησης και -πιθανότατα- θα μπεις στον πειρασμό να προμηθευτείς ένα τριποδάκι που θα σε βοηθήσει να πατήσεις πιο γερά στα ενδιαφέροντα χωράφια της νυχτερινής φωτογράφησης χωρίς φλας.
Το τρίτο στοιχείο που θα εντυπωσιάσει τον πρωτάρη επισκέπτη του Ελσίνκι είναι οι κάτοικοί του. Οι πρωτευουσιάνοι της Φινλανδίας δεν είναι πολύ ομιλητικοί, δεν θα αλλάξουν τη ρουτίνα τους για να σε εξυπηρετήσουν και δεν θα ασχοληθούν υπερβολικά μαζί σου, ακόμα κι αν είσαι ένας εμφανώς πελαγωμένος τουρίστας. Θα εκδηλώσουν από την αρχή, όμως, το εκκεντρικό αυτοσαρκαστικό χιούμορ τους, οπότε θα ανακτήσουν αυτομάτως τους χαμένους πόντους.
Κανένας λαός δεν αυτοτρολάρεται περισσότερο από τους Φινλανδούς. Το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη ματιά στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Μπορεί, βέβαια, για όλα αυτά να φταίει το φαγητό.
Στο Ελσίνκι θα έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις κρέας ταράνδου σε διάφορες εκδοχές (το καρπάτσιο ταράνδου υπάρχει ακόμα και στους μπουφέδες του πρωινού των ξενοδοχείων) και άλλες λιχουδιές που θα έκαναν τον Λεονάρνο ΝτιΚάπριο να δακρύσει από τη δικαίωση (στα σούπερ μάρκετ θα βρεις – σε αρκετά τσιμπημένη τιμή – πατέ αρκούδας).
Τελικός προορισμός: Ροβανιέμι
H πρωτεύουσα της Λαπωνίας απέχει μία ώρα και είκοσι λεπτά με το αεροπλάνο από το Ελσίνκι και μόλις δέκα χιλιόμετρα από την περίμετρο του αρκτικού κύκλου. Το πρώτο χιόνι εκεί πέφτει στα τέλη Αυγούστου. Στα μέσα του Οκτώβρη τα πάντα είναι λευκά και παραμένουν έτσι για τους επόμενους επτά παγωμένους μήνες του Λαπωνικού Χειμώνα. Η δική μας αποστολή προσγειώθηκε στο Ροβανιέμι ένα γλυκό πρωινό του Νοέμβρη. Προς το τέλος του μήνα. Μοιραία, λοιπόν, αντίκρισε αυτά που περιμένει κανείς όταν προσγειώνεται στο Ροβανιέμι έναν περίπου μήνα πριν τα Χριστούγεννα.
Ροβανιέμι, λοιπόν. Η ιδιαίτερη πατρίδα του Άι Βασίλη. Και η πόλη με το πιο ζεστό, χαρούμενο και εμπνευστικό αεροδρόμιο του κόσμου. Φωτάκια, αγιοβασιλάκια και λούτρινα ζωάκια σε υποδέχονται και κατά κάποιον τρόπο σε προετοιμάζουν γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
Εννοείται ότι θα δεις χιόνι, αλλά ‘αυτό που θα ακολουθήσει’ δεν περιγράφεται με τη λέξη χιόνι. Το χιόνι της Λαπωνίας είναι φτιαγμένο από το υλικό που είναι φτιαγμένο τα όνειρα. Πέφτει απαλά και σκεπάζει τα πάντα με συστολή και σχεδόν τρυφερά, σαν να τα αγκαλιάζει για πρώτη φορά. Σε κάθε σου βήμα νομίζεις ότι θα ακούσεις την πνιχτή φωνούλα κάποιου ξωτικού που πάτησες κατά λάθος. Η επόμενη αγριόχηνα που θα δεις στον ορίζοντα μπορεί να κουβαλάει στις φτερούγες της τον Νιλς Χόλγκερσον. Το επόμενο καμπανάκι που θ’ ακούσεις είναι ο προπομπός ενός και μόνο ελκήθρου, του διασημότερου στον κόσμο.
Είναι δύσκολο να περιγραφεί το πόσο γρήγορα η Λαπωνία σε βάζει στο μύθο της. Εμείς δεν χρειάστηκε καν να επισκεφθούμε το χωριό του Άι Βασίλη για να αφήσουμε πίσω μας τις αποσκευές και να προσχωρήσουμε στο Παραμύθι. Μια παράπλευρη αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαμε (ο συνδυασμός του ψύχους και του βαθέος σκότους που επικρατεί νωρίς το απόγευμα επιβάλλει το κλείσιμο του χωριού και του πάρκου του Santa Claus στις 17.30).
Η αποστολή μας ήταν να εξερευνήσουμε το δάσος του Vaattunkikonkaantie, το επικό όνομα του οποίου ίσα που αρκεί για να περιγράψει την επική φύση που καλύπτει αυτήν την παράξενη γωνιά της Γης. Και όπως είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια, υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να εξερευνήσεις ένα δάσος με επικό όνομα και επική φύση. Ο πρώτος είναι το snowmobile.
Για να οδηγήσεις ένα snowmobile, θα πρέπει να έχεις μαζί σου μόνο το δίπλωμά σου. Τον υπόλοιπο εξοπλισμό (αντιανεμική ισοθερμική φόρμα, μπότες, γάντια και κράνος) θα τα προμηθευτείς από τους ανθρώπους που θα σου νοικιάσουν το όχημα. Αυτοί θα σου δώσουν και τις βασικές οδηγίες του χειρισμού του. Αν ανήκεις σε κάποια ομάδα, όπως εμείς, και νοικιάσετε περισσότερα από ένα οχήματα, θα χρειαστεί να μάθεις και μια σειρά σινιάλων που γίνονται με τα χέρια, προκειμένου οι οδηγοί να συνεννοούνται μεταξύ τους (όταν είσαι καταμεσής του δάσους και πάνω στο snowmobile, με τη μηχανή του αναμμένη, δεν πρόκειται να ακούσεις ούτε τον συνεπιβάτη σου, πολλώ δεν μάλλον τον προπορευόμενο οδηγό). Στην αρχή, στα πρώτα μέτρα, ίσως σκεφτείς ότι το snowmobile μοιάζει λίγο με ‘γουρούνα’ – έχουν τις ίδες ιδιοτροπίες στις στροφές και στο φρενάρισμα. Μετά από λίγο δεν θα σκέφτεσαι τίποτα. Ο ενθουσιασμός που θα σου προξενήσει η κούρσα στο χιονισμένο δάσος, ανάμεσα στα αρχαία έλατα θα σκεπάσει τα πάντα. Το μόνο που ίσως σε απασχολήσει είναι το πώς θα φωτογραφήσεις το τοπίο, τους μπροστινούς σου ή τον εαυτό σου όσο οδηγείς. Η μόνη απάντηση σ’ αυτό είναι το selfie stick. Το κονταράκι θα σου χαρίσει μερικές από τις πιο εντυπωσιακές λήψεις τις ζωή σου. Εν τω μεταξύ (και όπως σωστά είχε εκτιμήσει ο Lee Thompson), το Galaxy S7 Edge δεν είχε κανένα πρόβλημα με το χιόνι (είναι αδιάβροχο), τις πτώσεις (είναι άθραυστο από ένα λογικό ύψος και κάτω) και τη θερμοκρασία που είχε πέσει στους οκτώ -εννιά βαθμούς υπό το μηδέν.
Το ίδιο ισχύει και για την Gear 360. Η κάμερα που τα έβγαλε πέρα με γενναιότητα και εντυπωσιακή ευκρίνεια 360 μοιρών δοκιμάστηκε αρχικά πάνω στα snowmobiles, αλλά κυρίως στην πεζοπορία που ακολούθησε. Αν δεν τον έχεις υποψιαστεί, αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος για να εξερευνήσεις ένα μαγικό δάσος. Να το περπατήσεις. Και από σήμερα, ο καλύτερος τρόπος για να κρατήσεις για πάντα ζωντανή αυτήν την ανάμνηση, είναι να την αποτυπώσεις σε όλη της τη μεγαλοσύνη. Το ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα έχεις και πάλι ανάγκη από λίγη μαγεία. Το Gear VR θα σου επιτρέψει να ξαναμπείς στο δάσος που περπάτησες. Χωρίς το κρύο, αλλά με όλες τις υπόλοιπες διαστάσεις.
Στο Ροβανιέμι νυχτώνει νωρίς. Νωρίτερα απ’ το Ελσίνκι, νωρίτερα από τα περισσότερα μέρη του κόσμου. Ο Lee Thompson μας εξήγησε διακριτικά ότι καλό θα ήταν να επιστρέψουμε στα καταλύματά μας πριν το σκοτάδι και το χιόνι πυκνώσουν περισσότερο απ’ όσο αντέχουν 34 μη Λάπωνες σε ένα λαπωνικό δάσος. Έτσι κι αλλιώς η νύχτα μας θα ήταν μεγάλη.
Ένα κάποιο τέλος
Σε ένα από τα πολλά διηγήματα επιβίωσης του Τζακ Λόντον, ένας σκληραγωγημένος άντρας διασχίζει τις κοίτες ενός παγωμένου ποταμού. Κατά τη διάρκεια της πορείας του, η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι στους -40 βαθμούς. Ο συγγραφέας σχολιάζει ότι ο άντρας δεν το συνειδητοποιεί. Το ανθρώπινο σώμα, έτσι κι αλλιώς, δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά από τους -25 και κάτω. Αν μείνει ακίνητο, θα παγώσει. Οι ζωτικές του λειτουργίες θα σταματήσουν για πάντα. Ο άντρας της ιστορίας περπατάει ζωηρά χωρίς να σκέφτεται ότι περπατάει στους -40. Θέλει απλώς να φτάσει στον προορισμό του, όπου θα βρει καταφύγιο από το αφύσικο κρύο. Ο Τζακ Λόντον σχεδόν τον περιφρονεί. Κατανοεί τον αγώνα του για επιβίωση, αλλά σημειώνει με μια κάποια δηκτικότητα ότι το μυαλό του δεν θα αρκούσε έτσι κι αλλιώς να αναλογιστεί τη μεγαλοσύνη των -40. Ο άντρας δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την παγερή αυτή επίδειξη δύναμης της Φύσης.
Στη δική μας λαπωνική νύχτα, η θερμοκρασία δεν έπεσε κάτω από τους -12. Έστω κι έτσι, το κρύο ήταν ανυπόφορο. Κανείς μας δεν θα άντεχε να παραμείνει έξω για ώρες περιμένοντας την εμφάνιση του Σέλαος. Τα νέα, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ενθαρρυντικά. Ο Lee Tompson μας είχε προειδοποιήσει ότι στο παρελθόν είχε φτάσει τρεις φορές στον αρκτικό κύκλο χωρίς να καταφέρει να δει και να φωτογραφίσει την aurora borealis. Ο Τζέφερσον, ένας Ολλανδός με αμερικάνικο όνομα και όψη θαλασσοπνιγμένου Βίκινγκ μας ενημέρωσε ότι οι πιθανότητες εμφάνισης του Φωτός κατά τη διάρκεια της νύχτας άγγιζαν το μηδέν. Ο Τζέφερσον είναι ένας εραστής και ταυτοχρόνως ένας ειδικός του Βόρειου Σέλαος. Ταξιδεύει επαγγελματικά και στο κινητό του έχει καμιά δεκαριά apps αφιερωμένα στην aurora. Η εφαρμογή της NASA άφηνε ένα μικρό ενδεχόμενο εμφάνισής της. Η ερασιτεχνική εφαρμογή ενός Αμερικανού φυσιοδίφη δεν άφηνε κανένα περιθώριο. Ο Τζέφερσον παρατήρησε ότι για κάποιον παράδοξο λόγο, οι προβλέψεις του ερασιτέχνη ήταν πάντα πιο ακριβείς από αυτές του app της NASA. Μας πέταξε στα μούτρα ότι είχε ήδη δει τρεις φορές το Βόρειο Σέλας – όλες στη Νορβηγία – και πήγε για ύπνο. Το χιόνι που έπεφτε απαλά γύρω μας τον δικαίωνε.
Δυο – τρεις ώρες αργότερα και το τελευταίο μέλος της αποστολής είχε πειστεί ότι ο Τζέφερσον είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Εκείνη τη νύχτα κρατήσαμε όλοι – ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις και τις αντοχές του στη νύστα – την πιο παραμυθένια σκοπιά της ζωής μας. Το δάσος, όμως, δεν μας χαρίστηκε και το Βόρειο Σέλας δεν μας έκανε το χατίρι. Η θερμοκρασία έπεσε κι άλλο, το χιόνι πύκνωσε και κάποια στιγμή απλώς πήραμε απόφαση ότι σε λίγες ώρες θα μαζεύαμε τις αποσκευές μας και θα επιστρέφαμε χωρίς να έχουμε ολοκληρώσει την αποστολή μας – το Βόρειο Σέλας δεν μπαίνει στον κόπο να εκτελέσει τη φαντασμαγορική του χορογραφία όταν χιονίζει ή όταν έχει ομίχλη.
Κι ένα happy end
Το πρωί της μεθεπόμενης μέρας, όταν πλέον οι περισσότεροι συμμετέχοντες στην αποστολή της Samsung είχαμε φτάσει στα σπίτια μας και ξεκινούσαμε για τις δουλειές μας, η οθόνη του S7 Edge έλαμψε χαρμόσυνα. Το Βόρειο Σέλας είχε κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό του Ροβανιέμι το προηγούμενη βράδυ κι όσοι είχαν πίσω είχαν αποτυπώσει τις παραμυθένιες λάμψεις του.
Ήταν μια γλυκιά δικαίωση. Κανείς μας δεν είχε απογοητευτεί από το ταξίδι – κανένα ταξίδι δεν είναι μάταιο, άλλωστε. Όλοι, όμως, χαρήκαμε που κάποιοι κατάφεραν να ολοκληρώσουν την αποστολή. Και ακόμα περισσότερο, που μοιράστηκαν την εμπειρία τους. Είχαμε, πλέον, τα μέσα να ζήσουμε κι εμείς μαζί τους το θαύμα. Και να το ξαναζήσουμε και να το ξαναζούμε για πάντα.
Κατά κάποιον τρόπο, είχε ολοκληρώσει την αποστολή της και η τεχνολογία μας. Ό,τι έγινε, ό,τι βιώθηκε είχε αποτυπωθεί με τον πιο πλήρη τρόπο και θα μπορούσε να αναβιωθεί όσες φορές το απαιτούσε η νοσταλγία μας. Αυτό από μόνο του, αυτή η δυνατότητα αναβίωσης της εμπειρίας είναι μια εντελώς νέα εμπειρία. Μια νέα δυνατότητα που μπορεί να πραγματοποιηθεί και να ολοκληρωθεί κατ’ επανάληψη εντός του οικοσυστήματος της Samsung. Αξίζει να τη δοκιμάσεις τις φετινές γιορτές. Μετά απ’ αυτό είναι σίγουρο ότι θα θέλεις να την έχεις πάντα μαζί σου. Σε κάθε ταξίδι που θα θέλεις να ξανακάνεις, σε κάθε παραμύθι που θα θέλεις να ξαναζήσεις.
