Ανορθόδοξη Μεγαλοβδομάδα, Χωρίς Επίκληση: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 29
- 13 ΑΠΡ 2020
Πρόβα Κυριακής Πάσχα για τον Χρήστο Χατζηιωάννου
Κάθε φορά που με ρωτά κάποιος ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό απαντώ είτε μακαρόνια με κιμά είτε κεφτέδες ή κάτι άλλο που θα μου έρθει εκείνη τη στιγμή ως πλέον αγαπημένο. Κρύβω όμως κάθε φορά την αληθινή απάντηση. Όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο αλλά γιατί δεν είναι ένα φαγητό το οποίο κάνει κάποιος στην καθισιά του μια Κυριακή μεσημέρι αν δεν έχει σούβλες στημένες έξω από το σπίτι του. Το αγαπημένο μου φαγητό στον κόσμο όλο είναι το κοντοσούβλι. Χοιρινό βεβαίως βεβαίως. Το οποίο αν έχει ψηθεί όπως πρέπει και είναι σωστά διαλεγμένα τα κομμάτια του κρέατος, είναι ένα μικρό ποίημα που κερδίζει Νόμπελ για πλάκα.
Ένα τέτοιο κοντοσούβλι είχα την τιμή να φάω το Σάββατο το βράδυ και σε δευτερόλεπτα έγινε παραγγελία και για το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα. Σαν πετύχει το κοντοσούβλι, τύφλα να ‘χει και το αρνί και το κατσίκι. Ανυπομονώ να ανταμώσουμε κάποια μέρα με τον Σταύρο Καραΐνδρο μπροστά σε έναν τέτοιο λόφο και να πούμε ιστορίες για αγρίους.
Ανορθόδοξη Μεγαλοβδομάδα για τον Χρήστο Δεμέτη
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε κατέρριψα δύο ατομικά ρεκόρ της ηλικίας των 35 plus. Το Σάββατο κατάφεραν να τρέξω (περπατήσω γρήγορα δηλαδή) 12 γύρους στίβου, πράγμα που είχα να κάνω από τα 25 μου. Την Κυριακή έπρεπε να ξεκουραστώ, ωστόσο έσπασα το ρεκόρ socialising των ημερών βλέποντας διαδοχικά, τρεις κολλητούς, εξ αποστάσεως φυσικά και άνευ χειραψίας. Εντάξει Σπύρο Παπαδόπουλε; Από τη μια κατευνθουσιάστηκα με το γεγονός, από την άλλη με τρόμαξα με την τόση εξωστρέφεια. Γύρισα σπίτι νομίζοντας πως έχω κάνει κάποιο κατά συρροή έγκλημα, οπότε για να καταλαγιάσω τα σωθικά μου αγόρασα ένα Tullamore κατά την επιστροφή. Εν συνεχεία έφτιαξα ένα κέικ με δημητριακά και γκρανόλα (καλό βγήκε) και έβαλα να δω το Unorthodox του Netflix το οποίο και προτείνω ανυπερθέτως. Νεύρα, ξέρεις τι θα πει νεύρα; Νεύρα, ένταση και μίσος για τον φανατισμό κάθε δόγματος σε κάθε γωνιά της γης.
Το επόμενό μου βήμα είναι να ψάξω τα απομνημονεύματα της Deborah Feldman στα οποία βασίζεται και η σειρά. Δηλαδή το “Unorthodox: The Scandalous Rejection of My Hasidic Roots” που γράφτηκε για την απόδρασή της από την κοινότητα Satmar στο Μπρούκλιν. Αν αναρωτιέσαι τι σημαίνει καταναγκαστικό social distancing με υπερσυντηρητική προσέγγιση, καταπάτηση κάθε γυναικείου δικαιώματος και με ευλαβική προσωπολατρεία στη μορφή ενός αυτόκλητου Σωσία-ραβίνου, αλλά και τι σημαίνει αγώνας για την ατομική ελευθερία και αυτοδιάθεση, τότε οφείλεις να το δεις. Θα σε πετάξει εκτός καραντίνας σε δευτερόλεπτα.
Χωρίς Επίκληση, ο Γιάννης Δημητρέλλος
Στα ενδότερα του Oneman υπήρξε η ιδέα για ένα προφίλ στους Κόρε Ύδρο, το οποίο και ανέλαβα πανηγυρίζοντας όπως ο Τζιοβάνι μετά από εκείνο το σουτ -βολέ κόντρα στην Γαλατάσαραϊ. Δεν ξέρω αν οι Κόρε Ύδρο και τα Παιδιά της Παλαιότητας είναι το καλύτερο σάουντρακ για την καραντίνα, αλλά έχοντας περάσει το σαββατοκύριακο ακούγοντας όλα τα διαθέσιμα άλμπουμ, ξεκίνησα αυτή την εβδομάδα έχοντας κοιμηθει (επιτέλους!) και επίσης ξυρισμένος και κουρεμένος, με διαδοχικά online ραντεβού με φίλους. Όλα αρχίζουν σιγά-σιγά να θυμίζουν -έστω σε ένα 10%- μια τυπική ανοιξιάτικη εβδομάδα. Επίσης, όσοι αγαπάτε την θρυλική κωμωδία για το fantasy football (και όχι μόνο) ‘The League’, δείτε αμέσως το ‘Brews Brothers’ στο Netflix. Πείτε μου αργότερα ‘ευχαριστώ’.
Μη μας αφήσεις να χαθούμε σε απρόσωπες παρέες με φαντάσματα που πριν το τέλος γελάνε
Αθλήθηκε η Νίκη Μπάκουλη
Το Σάββατο πήγα στη φίλη Φιλιώ, η οποία έχει πρίζα (για τη σκούπα) και λάστιχο (με νερό) στην πυλωτή της και έπλυνα το αυτοκίνητο που βρωμούσε και έζεχνε. Μου πήρε πάνω από μια ώρα, ΑΛΛΑ αφενός ήμουν με τη φίλη μου, την οποία είχα να τη δω καιρό, αφετέρου είχα κάτι άλλο να κάνω, για να βιαστώ; Αν διερωτάσαι για το Χ που έστειλα στο 13033, ήταν το 6 -γιατί αν δεν ήταν αυτό άθληση, τότε τι είναι; Μιας και το ανέφερα, μάλλον το ‘άθληση’ στις άδειες εξόδου, δεν περιλαμβάνει το concept ‘παίρνω καφέ και τους 10 καλύτερους φίλους μου και περπατάμε μαζί έως την πλατεία (ενδεικτικά αναφέρω της Νέας Σμύρνης, γιατί εκεί είδα το φαινόμενο) και καθόμαστε όπου βρούμε για κανα δίωρο’. Επίσης, ο επόμενος που θα μου πει ‘είχε ήλιο, τι να κάνουμε;’ κινδυνεύει με έκρηξη (τη δική μου). Πρώτον ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΦΥΤΟ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗ. Δεύτερον, ΖΕΙΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΗΛΙΟ ΤΙΣ 360 ΑΠΟ ΤΙΣ 365 ΜΕΡΕΣ -άρα η δικαιολογία σου είναι τουλάχιστον, αστεία. Και τρίτον ΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΔΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΕΝΑ ΜΗΝΑ (βασικά, αν δεν σε ‘λούσει’, γιατί σε βλέπει όπου και αν είσαι), δεν θα πάθεις τίποτα. Όπως δεν θα πάθεις κάτι, αν δεν κάνεις φέτος ό,τι κάνεις κάθε άλλο Πάσχα της ζωής σου. Λυπάμαι που θα το πω, ωστόσο αν κρίνω από αυτά που βλέπω και ακούω, προβλέπεται πως θα ‘γκρεμίσουμε’ ό,τι προσπαθούσαμε να επιτύχουμε τόσο καιρό, για τους πλέον φαιδρούς λόγους -πολλώ δε αν τους συγκρίνεις με τη ζωή.
Η Ζωή Μετά με τον Σταύρο Καραΐνδρο
Αν δεν είσαι μέγας φαν του Ricky Gervais, αλλά έχει πέσει το μάτι σου στους απολαυστικούς μονολόγους του όσες φορές έχει παρουσιάσει τις ‘Χρυσές Σφαίρες’, τότε το After Life είναι μία σειρά ακριβώς αυτό: φλεγματική, σαρκαστική, όλος ο Ricky Gervais σε 6 επεισόδια. Τη βλέπεις μονορούφι. Το αυτό έκανα το βράδυ του Σαββάτου και πλέον περιμένω τον 2ο κύκλο. Κατά τα λοιπά, την Κυριακή πήγα μέχρι την παραλία. Εδώ κάτω στην Κρήτη, στη Χερσόνησο, δεν είναι Φλοίσβος. Τρεις συνάντησα στο δρόμο μου και είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιά. Όταν πλησιάζαμε αλλάζαμε πεζοδρόμιο. Συνήθεια που με ορισμένους υπήρχε και πριν τον κορωνοϊό. Το έξαλλο σαββατοκύριακο ολοκληρώθηκε με την απόπειρα αγοράς κουρευτικής μηχανής. Βρήκα μία σε φυσιολογική τιμή (35 ευρώ), αλλά όταν είδα τον εκτιμώμενο χρόνο παράδοσης (αρχές Μαϊου), ακύρωσα την παραγγελία. Αν κάτι με ενοχλεί έντονα αυτές τις μέρες -το οποίο είναι το λιγότερο σοβαρό απ’ όλα όσα θα έπρεπε να μας απασχολούν- είναι ακριβώς αυτό: ότι δεν έχω τρόπο να κουρευτώ.
Ήταν ένα καλό Σαββατοκύριακο για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή
Καλός καιρός, βόλτες με τα πόδια, και το βασικότερο, φίλοι, που μου έχουν λείψει τρομερά. 2 βόλτες με κολλητό που μένει στην περιοχή και βρισκόμαστε με τα πόδια, και μια επίσκεψη κολλητού που είχα να δω 3 εβδομάδες κάτω από το σπίτι, έστω και για 20 λεπτά, για να πιούμε μια μπύρα, ήταν αρκετά για να πάρω δύναμη για τις επόμενες μέρες, μέχρι να τελειώσει όλο αυτό το κακόγουστο αστείο.
Ένα… Πρωτόλειο ΣΚ για τον Ευθύμιο Σαββάκη
Το είχα βάλει σε περίοπτη θέση στο κομοδίνο μου πριν την έναρξη του εγκλεισμού. Δηλαδή στις πάνω θέσεις μίας στοίβας βιβλίων που υπολογίζω ότι θα διαβάσω μέχρι τον Μάιο. Του 2024. Γνωρίζοντας πόσο προσεγμένοι είναι οι τίτλοι που βγάζουν οι Εκδόσεις «Δώμα» (ο κύριος “Πλην”, για παράδειγμα, ήταν καλή παρέα το καλοκαίρι στα Χανιά), περίμενα πως και πως να μοιραστώ έναν καναπέ με τον Άντριου Μάρτιν. Με γοήτευσαν οι ιστορίες που μου αφηγήθηκε. Αλλά και με προβλημάτισαν. Πολύ. Γιατί έκαναν πιο φανερό από ποτέ τον ναρκισσισμό της γενιάς μας. Μέσα από μία ειρωνεία που αποτυπώθηκε εξαιρετικά από τη μετάφραση της Βίβιαν Στεργίου. Ναρκισσισμός που τώρα με τον εγκλεισμό έχει φτάσει στα όρια της (instagraμικής) ψυχοπαθογένειας.