Ας το παραδεχτούμε, το να τρως χοχλιούς είναι σκέτη αηδία

Πέφτει, που λέτε, τις προάλλες ένα κείμενο στην αντίληψή μου. ‘Τα δέκα πιάτα που πρέπει να δοκιμάσετε αν επισκεφτείτε την Κρήτη’. Είμαι σίγουρος ότι ένα εξ αυτών θα είναι οι χοχλιοί. Δεν γίνεται να λείπει αυτό το πιάτο. Ναι, πέφτω μέσα. Πρώτο-πρώτο, οι χοχλιοί μπουμπουριστοί. Η συντάκτης του κειμένου συγκρίνει την Κρήτη με τη Γαλλία και εκθειάζει τη νοστιμιά αυτού του φαγητού.

Για να σε προλάβω, δεν έχω φάει χοχλιό. Δεν έχω δοκιμάσει και ούτε πρόκειται. Και μπορείς να με κράξεις ελεύθερα για το πώς γίνεται να κρίνω ένα φαγητό χωρίς να το έχω δοκιμάσει. Ο τελευταίος άνθρωπος στη γη να είμαι και να μείνω σε ένα ξερονήσι με μοναδικό φαγητό του χοχλιούς, προτιμώ να πεθάνω από την πείνα.

Ας το πάρουμε από την αρχή. Εγώ είμαι παιδί της πόλης. Αν ποτέ βλέπαμε σαλιγκάρι στα Κάτω Πατήσια θα φωταγωγούσαμε την Αχαρνών και θα στήναμε τρικούβερτο γλέντι. Όσες φορές είδα ήταν στην εξοχή, μετά από βροχή, η κλασική εικόνα ενός πιτσιρικά που έχει εντυπωσιαστεί με κάτι το πρωτόγνωρο. Και επειδή η πρώτη εικόνα είναι αυτή που μένει, το σαλιγκάρι ήταν κάτι το όμορφο. Είχε αποτυπωθεί στο μυαλό ως το ωραίο της φύσης. Δεν το πειράζουμε, το αφήνουμε στην ησυχία του, άμα θέλουμε το θαυμάζουμε, αλλά μέχρι εκεί.

Όλα αυτά ανατράπηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Η σύζυγός μου έρχεται με ένα κουτί από παπούτσια. Το ανοίγει και βάζει μέσα λίγα ωμά μακαρόνια. Αυτά τα δευτερόλεπτα παρακολουθώντας το συγκεκριμένο στιγμιότυπο προκάλεσαν βραχυκύκλωμα στον εγκέφαλο. “Ταϊζω τα σαλιγκάρια και μετά θα τα μαγειρέψω”. Η ατάκα αυτή ‘έπαιξε’ στο κεφάλι μου πολλές φορές λούπα. Κοιτάζω και όντως, το κουτί μέσα είχε σαλιγκάρια. “Τι εννοείς θα τα μαγειρέψεις;’ ‘Εμείς στην Κρήτη τρώμε χοχλιούς, το ξέχασες;”

Αυτό ήταν. Γκρεμίστηκαν όλα. Σταμάτησα τη συζήτηση προτού εξελιχθεί σε κάτι ακόμα πιο αποτρόπαιο από αυτό που ήδη ζούσα. Ναι, στην Κρήτη τρώνε τα σαλιγκάρια , τα οποία ονομάζουν ‘χοχλιούς’. Μη φανταστείς ότι είναι το νούμερο 1 φαγητό και όλοι πετάνε τη σκούφια τους για να φάνε σαλιγκάρια. Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς Κρητικούς που δεν τα τρώνε. Αλλά έχω γνωρίσει και πάρα πολλούς Κρητικούς που όχι μόνο τα τρώνε, αλλά προσπαθούν να σε πείσουν για τη νοστιμιά τους!

Όχι ρε φίλε. Δεν θέλω να δοκιμάσω ούτε θέλω να το φάω. Βασικά δεν θέλω να το βλέπω μπροστά μου. Εγώ τρώω κοκορέτσι, που άλλοι δεν θέλουν ούτε να το ακούνε, δεν θα σε αναγκάσω να το δοκιμάσεις. Φάε εσύ αυτό γλοιώδες

Και να ξέρετε ότι για τους Κρητικούς το συγκεκριμένο φαγητό είναι δέηση. Ολόκληρη διαδικασία που την απολαμβάνουν. Θα πάρουν το αυτοκίνητο, θα πάνε στα μέρη που… συχνάζουν τα σαλιγκάρια, θα τα μαζέψουν, θα τα φέρουν σπίτι όλο χαρά και μετά θα αρχίσει το μαγείρεμα. Μπουμπουριστοί στο τηγάνι, με μπόλικο ξύδι να σκοτώνει τα μικρόβια σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων. Κι εσύ πάνω από το μάτι της κουζίνας να βλέπεις το κέλυφος να τσιτσιρίζει στο λάδι.

Μη μου το παίζεις Κοντιζάς για να με πείσεις. Άσε τα μουγκρητά της δήθεν απόλαυσης και μη μου κάνεις συγκρίσεις με το συκώτι για να με πείσεις να το φάω. Μεγειά σου, με χαρά σου. Φάτους όλους δεν θα τους στερηθώ. Εξάλλου εγώ την Κρήτη δεν την αγάπησα για τους χοχλιούς. Δόξα τω θεώ έχει μπόλικα φαγητά το νησί για να απολαύσεις και να το διαφημίσεις.

Θα επιμείνω, όμως, σε αυτό. Υπάρχουν Κρητικοί που δεν τους τρώνε και δεν ντρέπονται να το πουν. Να μαζευτούμε σε ένα κύκλο παιδιά και να το φωνάζουμε. Είμαστε πολλοί!