Casa de Papel και ποίηση: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 22

Προσπάθησε να νικήσει τον εαυτό της, η Νίκη Μπάκουλη

Έχω αρχίσει να ζορίζομαι. Είναι πια ξεκάθαρο. Όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι τι δικαιολογίες να πεις στον εαυτό σου (στη δουλειά, στους φίλους -παντού), για να μη σηκωθείς από τον καναπέ/κρεβάτι/όπουβολευεσαι επί συνεχόμενες ημέρες, υπάρχει πρόβλημα. Αστυνόμος Σαϊνης δεν είμαι, αλλά θα σου πω μια λύση, δηλαδή κάτι που κάνω, μήπως και σε βοηθήσω. Η προϋπηρεσία μου στο χώρο της κατάθλιψης μου επιτρέπει να γνωρίζω πως αν αφεθώ, μετά δεν υπάρχει σωτηρία. Δηλαδή, υπάρχει, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερος αγώνας, για να βγεις από το ‘δεν θέλω να κάνω τίποτα, ποτέ και για κανένα λόγο’. Όσο χώρο δίνεις στο μυαλό να βολευτεί σε μια ιδέα ή κατάσταση, τόσο βυθίζεσαι στη δίνη του και αρχίζει η λούπα που σου τρώει το ‘είναι’. Τι κάνεις; Εκεί που το φτιάχνεις στο μυαλό σου το ‘δεν πάω πουθενά’, πριν του δώσεις περισσότερα δευτερόλεπτα, σήκω και βγες από το σπίτι (στείλε και ένα Β6 στο 13033, για να είσαι ωραίος). Πήγαινε να πάρεις κάτι -έναν καφέ, ένα ψωμί, μικρή σημασία έχει το τι. Η ουσία είναι στο να δώσεις ένα σκοπό στον εγκέφαλο σου και να μετακινηθεί από το ‘δεν κουνάω’. Έτσι πέρασα το σαββατοκύριακο. Με το να προσπαθώ να ‘νικήσω’ τον εαυτό μου. Ακόμα ‘κλωτσάει’ στο να καθίσω να παρακολουθήσω μια ταινία που δεν έχει τόσο ευχάριστο περιεχόμενο ή μια σειρά που δεν ανήκει στην κατηγορία ‘να περάσει η ώρα’. Η μάχη θα συνεχιστεί. Θα μου επιτρέψεις να πω και ένα ‘ευχαριστώ’ στα σκυλιά μου, γιατί χωρίς αυτά θα ξεκουνούσα ακόμα πιο δύσκολα.

Mε Ντίνο Σαδίκη και έρωτες σε χρόνο αόριστο ο Γιάννης Δημητρέλλος

To ‘Είχα Έρωτες’ του Ντίνου Σαδίκη, αποτελεί ένα rework πάνω σε στίχους του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη, ένα αριστούργημα της ελληνικής ροκ που δύσκολα θα ξεπεραστεί. Ο μουσικός σουρεαλισμός του Σαδίκη είτε με τους Εν Πλω, είτε σόλο, είτε παρέα με τον Γιάννη Αγγελάκα ήταν ένα σημείο αναφοράς για να παίρνω ανάσα από την μαυρίλα ενος μουντού, βροχερού Σαββατοκύριακου, που τα ‘γιατί’ σε όλο αυτό που μας συμβαίνει, είχαν αρχίσει να γίνονται εκκωφαντικές φωνές μέσα στο μυαλό μου. Όταν μαλάκωσε κάπως αυτή η εσωτερική θλίψη/οργή, μίλησα με τον αδελφό μου, με τον Γιάννη, με σπουδαίους νέους φίλους από την 24 media και (πολύ) παλιούς από το MTV Greece.Στο μεσοδιάστημα αναρωτήθηκα που να βρίσκεται η Guliz, η Μαρία και η ‘άλλη Μαρία’, οι τρεις γυναίκες με τις οποίες έχω διανύσει ‘σχεσιακά’ τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου, χωρίζοντας και με τις τρεις με πολύ κακό τρόπο. Ευχήθηκα να είναι καλά, να μην κινδυνεύουν. Ευχήθηκα να είναι ασφαλείς. Ένιωσα ευγνωμοσύνη που πέρασαν από τη ζωή μου. Με αυτήν τη σκέψη αποκοιμήθηκα, στις 4 τα ξημερώματα της Δευτέρας.

Μες το βυθό του ονείρου σου θα `ρθώ με το μυαλό μου το υγρό να λιώνει.

Είχα έρωτες, είχα μάχες και παραφύλαξα στις γωνιές

(Μίλτος Σαχτούρης, Είχα Έρωτες)

Τρομακτικά relatable βιβλίο για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Η προτελευταία φορά που μπήκα σε αεροπλάνο ήταν στις 27 Φεβρουαρίου όταν ταξίδεψα στην Θεσσαλονίκη. Η τελευταία ήταν προφανώς η πτήση της επιστροφής. Μόνο που δύο ημέρες νωρίτερα είχε ανακοινωθεί το πρώτο κρούσμα του ιού και ήταν στην συμπρωτεύουσα. Παρέα με την ανησυχία των δικών μου ανθρώπων για το ταξίδι αυτό, πήρα και ένα βιβλίο που είχα αγοράσει προ πολλού και φυσικά δεν είχα ανοίξει ποτέ. “Κινούμενη άμμος” του Στέλιου Ανατολίτη, μία χαλαρή αφήγηση μίας περιπέτειας φαντασίας με αρκετά κωμικά και αρκετά εύκολο κείμενο για να περνά η ώρα. Το συγκλονιστικό είναι ότι η ιστορία των ηρώων μας εκτυλίσσεται κυρίως στη Θεσσαλονίκη, στην οποία ο πρωταγωνιστής καλείται να ξετρυπώνει μολυσμένους και να τους θανατώνει. Το βιβλίο το διάβασα σχετικά λίγο στο ταξίδι και το συνεχίζω τώρα, σχεδόν έναν μήνα μετά. Μπορεί οι “κακοί” του βιβλίου να είναι supernatural και αυτό που κυνηγά ο καλός δικός μας Υπερφυσικός να μην είναι κορονοϊός αλλά η όλη φάση “κυνηγάμε μολυσμένους για να μην καταστραφούμε” δεν μπορώ να πω ότι με χαλαρώνει από τη φάση του COVID-19.

Με Casa de Papel, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ναι, σταυρώστε με Σταματίνηδες αυτού του κόσμου, το βλέπω. Και μέχρι το Σάββατο το βράδυ, είχαμε τελειώσει την τέταρτη σεζόν. Η οποία για κάποιο λόγο μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι θα είναι η τελευταία, αλλά προφανώς, βλέποντας το φινάλε της, δεν θα είναι. ΟΚ, δεν περιμένεις έπη από το Casa de Papel, να περάσεις την ώρα σου ευχάριστα θέλεις χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και αυτό συνεχίζει να το καταφέρνει. Αν θέλεις να είσαι ο τύπους το κριτικάρει σαν να είναι το The Wire, μπορείς να το κάνεις, δεν σε εμποδίζει κανείς. Κατά τα άλλα, βροχή, βροχή, βροχή, φέρτε πίσω τις μετακινήσεις 6 μας.

Με το Casa de Papel και ο Ευθύμιος Σαββάκης

Το περίμενα πως και πως. Όπως και το «Killing Eve» αυτή την εβδομάδα. Και δεν με απογοήτευσε. Σε αντίθεση με τον πρόχειρο και νερόβραστο 3o κύκλο, ο φετινός ήταν πολύ δυνατός, είχε ωραίες κορυφώσεις και γενικά θύμισε σε όλους μας γιατί αγαπήσαμε αυτή τη σειρά. Σειρά που παρά τα (πολλά) κενά και τις αδυναμίες της αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες των τελευταίων (πολλών) ετών. Θα ήθελα, βέβαια, να τελειώσει σε αυτό τον κύκλο με ένα επικό φινάλε. Αλλά αυτός ο κύκλος μας έμαθε πως στη ζωή τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλεις.

Βραδιά ποίησης για τον Χρήστο Δεμέτη

“Μαζευτείτε, θα απαγγείλω. Είμαι η Βάνα και θα μείνω”. Θυμάστε τη βραδιά ποίησης των Απαράδεκτων; Στόχος ήταν να κυλήσει σε ανάλογα πλαίσια και το Σαββατόβραδο. Μέσω video call φυσικά. Το ζήσαμε λοιπόν με ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, με άτονες και τονισμένες συλλαβές, με αυτόματη γραφή, με ουίσκι και κρασί, και σίγουρα με αγνό και ανεπιτήδευτο κορονοσουρεαλισμό. Ο ετήσιος διαγωνισμός είχε μόλις τέσσερις συμμετοχές αλλά αρκούσαν. Προσωπικά ανέλαβα τον ρόλο του ενός εκ των δύο κριτών, αφού με κάλεσαν να τον αναλάβω, ένας Θεός ξέρει γιατί. Το ποίημα που βραβεύτηκε φέρει τον ευφάνταστο, πρωτότυπο και ριζοσπαστικό τίτλο “Μάσκες”, και δεν αναμένεται να εκδοθεί μέσα στο επόμενο διάστημα, αλλά φυσικά η προσπάθεια μετράει και με το παραπάνω. Η κλεισούρα έβγαλε δημιουργικότητα, καθόλου μην το γελάτε. Επίσης μέσα στο Σαββατοκύριακο δοκίμασα ομαδικά video games σε συνομιλίες στο messenger, τράβηξα μπόλικα print screen ψηφιακής επικοινωνίας που θα μείνουν παρακαταθήκη για το μέλλον και πέρασα γενικά τον χρόνο μου μιλώντας με κόσμο μπροστά σε μια κάμερα. Αναγκαίο κακό το ψηφιακό της υπόθεσης, αλλά και τόσο αναζωογονητικό. Και το μυαλό μου είναι θολό. Πω πω πω πω. Πω πω πω πω.

Ζωγραφίζοντας τον εχθρό, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Εν μέσω καραντίνας αναζητούνται καθημερινά τρόποι για να ‘σπάσει’ η ρουτίνα. Υπάρχουν μέρες που ο πιτσιρικάς εκφράζει έντονα τη δυσαρέσκειά του για την κλεισούρα και τη βαρεμάρα. Αν και υπάρχουν δραστηριότητες καθημερινά (μία εξ αυτών οι ασκήσεις που στέλνει η δασκάλα της Πρώτης μέσω μέιλ, κάτι που τον επαναφέρει στη σχολική ρουτίνα), υπάρχουν και οι στιγμές απόλυτης βαρεμάρας. Το σαββατοκύριακο ήταν μία από αυτές. Η πρόταση ήταν να ζωγραφίσει πώς φαντάζεται τον κορωνοϊό. Βρήκε ενδιαφέρουσα την ιδέα, έκατσε στο γραφείο σιωπηλός, πήρε τις μπογιές και κανά δεκάλεπτο αργότερα μάς παρουσίασε τον ‘εχθρό’. Με κέρατα, με σαρδόνιο χαμόγελο, μία περίεργη (καλτ) φιγούρα, βγαλμένη από το ‘My style rocks’ που έφερε μία σχετική αμηχανία λίγων δευτερολέπτων. Περισσότερη αμηχανία έφερε το ότι δεν ξέχασε να βάλει διαλυτικά στη λέξη. Ο μικρός Κωνσταντίνος, λοιπόν, έφτιαξε κάτι που θα έχουμε να θυμόμαστε αφού περάσει όλο αυτό. Μόνο που φοβάμαι ότι αν σε λίγες μέρες του ζητήσω να ζωγραφίσει ξανά τον ιό, θα τον κάνει πιο τρομακτικό.

Στερητικό σύνδρομο ΝΒΑ για τον Νίκο Σταματέλο

O Kobe θα μπει στο Hall of Fame, σε λίγες μέρες θα μπορούμε να δούμε το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Jordan, το NBA οργάνωσε πρωτάθλημα 2K (και φυσικά ο Whiteside αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο – γύρνα στη ρακέτα σου παιδάκι) και μόλις χθες είδα για πρώτη φορά το Uncut Gems και θυμήθηκα πόσο καλός παίκτης ήταν πραγματικά ο Garnet. Όλα αυτά σε συνδυασμό δε μείωσαν ούτε κατά 10% το στερητικό σύνδρομο που με διακατέχει μετά τη διακοπή του NBA. Τριγυρνάω μέσα στο σπίτι με φανέλα Zach Randolph. Παραγγέλνω Funko Pops του Larry Bird. Χαζεύω ελεύθερους παίκτες στο Fantasy και σκέφτομαι ποιους θα υπογράψω όταν αρχίσει και πάλι η σεζόν. Προχθές για να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου έβαλα το PS4 να παίζει εναντίον του PS4 αγώνα Celtics – Lakers. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια. Adam Silver σήκωσε το τηλέφωνο, θέλω να ακούσω τη φωνούλα σου.

‘Φιλαράκι, έχεις τίποτα να σου συγυρίσω;’ για τον Πάνο Κοκκίνη

Όταν φθάνεις, όπως εγώ, στο σημείο του να κάνεις καθημερινό ευλαβικό rename στα google contacts σου, merge των επαφών σου και αντιστοίχηση κινητών με e-mail, τότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Ακούγεται ψυχαναγκαστικό, το ξέρω, αλλά είναι και αυτό ένας τρόπος να προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου τις ημέρες που περνούν χωρίς να κάνεις κάτι το ουσιαστικό. Απλώς, σας παρακαλώ, μην το πείτε στην γυναίκα μου. Εκείνη νομίζει ότι περνάω ώρες γράφοντας για το Oneman. Εξού και μου επιτρέπει να ξεκλέβω χρόνο από το να παίζω με την κόρη μου. Ναι, σκατά προτεραιότητες έχω βάλει. Αλλά έχω χρόνο ακόμη μέχρι να ‘αποφυλακιστώ’. Το μόνο που με αγχώνει είναι μπας και τελειώσουν οι επαφές, οπότε θα πρέπει να βρω κάτι άλλο ως πασατέμπο.