Δεν χρειάζεται να χιονίσει για να πας στην Αράχωβα

Παρασκευή μεσημέρι και τα λεπτά στο γραφείο περνάνε πιο αργά και από τη σκηνή σε slowmotion. Το 16.05 έχει τσεκαριστεί πάνω από 8 εκατομμύρια φορές. Μία με τη βοήθεια της οθόνης του υπολογιστή, μία με αυτής του κινητού, μία πιο πατροπαράδοτα, με το ρολόι. Κάπου κάπου ακούγεται στο χώρο και ένα ‘ρε συ Τάκη, τι ώρα πήγε;’ που σπάει την ησυχία του ανυπόφορου.

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλες οι Παρασκευές τόσο μελωδραματικές ή ανυπόμονες. Ωστόσο η Παρασκευή της εκδρομής έχει πάντα άλλη χάρη και χαρά.

Η πρόσκληση για το τρίτο ελληνικό Oktoberfest ήρθε ακριβώς πάνω στην ώρα που σκεφτόμουν να γίνω pesceterian. Όχι εντάξει, πλάκα κάνω. Το συγκεκριμένο σενάριο έχει απορριφθεί από την αρχή της σεζόν.

Και επιστρέφω στα λουκάνικα, τις ελληνικές μπύρες και την πρόσκληση του Oktoberfest, του Φεστιβάλ που ανέλαβε για ένα γεμάτο διήμερο την ηρεμία και τη διασκέδασή μας σε έναν από τους πιο ωραίους επίγειους κοντινούς παραδείσους. Στον Επτάλοφο του Παρνασσού. Στη θέση Ίταμος.

Για τρίτη χρονιά το όνομα και πράγμα Elatos Resort and Health Club διοργάνωσε το Oktoberfest και από τις 13 έως τις 15 Οκτωβρίου η ζωή σταμάτησε παρέα με δεκάδες επιλεγμένες μπύρες από την ελληνική ζυθοποιΐα, αρκετές μπουκιές καταπληκτικής κρεμυδόπιτας και ενός μαραθωνίου καραόκε. Που ντρέπομαι αλλά θα το παραδεχτώ: Δεν τραγούδησα ποτέ.

(Φωτογραφίες: Νίκος Δανιηλίδης)

Ένα inside συγγνώμη στους μουσικούς που τους έταξα να πω ένα Je veux της Zaz και με κατάπιε το ελατόδασος πριν έρθει η σειρά μου. Συγκεκριμένα, είχα και το θράσος να κάνω deal κάτω από το δρύινο τραπέζι ότι θα πούμε το πρώτο κουπλέ δύο φορές γιατί το δεύτερο ήταν πολύ στραμπουληκτικό για τη γαλλομάθειά μου. Τέλος πάντων.

Είχαμε μείνει όμως στο σημείο που αποδεχόμουν την πρόσκληση του Elatos Resort and Health Club. Ή μάλλον στην πρόκληση του να καταφέρεις μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο να χαλαρώσεις, να μαζέψεις μερικούς τόνους οξυγόνου και να διασκεδάσεις ταυτόχρονα. Παρεμπιπτόντως, όποιος πιστεύει ότι αυτό δεν γίνεται, τον προκαλώ την Παρασκευή που μας έρχεται ή όποια Παρασκευή να το σκάσει για Παρνασσό. Θα με θυμηθεί.

Σαλέ απομακρυσμένα όσο πρέπει το ένα από το άλλο και η απόλυτη αρμονία του πράσινου και του ξύλου. Η εικόνα του Elatos Resort and Health Club είναι ο παράδεισος που σε τραβάει τα πρωινά να περπατάς και να ανακαλύπτεις και το βράδυ να χάνεσαι μέσα στη μαγεία του αναμμένου τζακιού και της απόλυτης χαλάρωσης. Σε ένα πιο κοντινό ζουμ, στο κτίριο που βρίσκεται η ρεσεψιόν και οι διάφορες παροχές του ξενοδοχείο, η θερμαινόμενη πισίνα στέκει εκεί με τους υπέροχους υδρατμούς της ενώ το σπα, λίγο πιο κάτω είναι πανέτοιμο να πάρει την πίεση από τον αυχένα σου και να τον πετάξει στα δέντρα. Αριστερά του (σπα) το γυμναστήριο είναι εξίσου ετοιμοπόλεμο ενώ ακριβώς απέναντι, μία αίθουσα με μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκι υπάρχει για να απασχολεί δημιουργικά τους μικρούς αλλά και να επαναφέρει την παιδικότητα αυτών που δεν θέλουν να είναι μόνο μεγάλοι.

(Φωτογραφίες: Studio Reskos)

Το δικό μας Σαββατοκύριακο, είχε ως bonus ένα επιτραπέζιο πινκ πονγκ. Το οποίο τοποθετήθηκε ακριβώς απέναντι από τα δεντρόσπιτα.

Ναι, κάπου εδώ μπαίνει και η υποσημείωση ότι το Elatos Resort and Health Club πέρα από ζευγάρια που θέλουν να ζήσουν την απομόνωση στο 150% μπορεί και φιλοξενεί πάρα πολλές οικογένειες οι οποίες μάλιστα, το προτιμούν και ως καλοκαιρινό προορισμό. Και ναι, κάπου εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι στο μέρος υπάρχουν δεντρόσπιτα.

Το πρωί του Σαββάτου, μετά από ένα πλήρες πρωινό με κέικ με επικάλυψη σοκολάτα και ομελέτες, ξεκίνησε με μία πεζοπορία. Μία βόλτα στο δάσος με τα ξυλομανίταρα όπως μας ενημέρωσε ο αρχηγός μας ότι ονομάζεται το είδος μανιταριού που αναπτύσσεται πάνω στον κορμό ενός δέντρου. Ένα περπάτημα ανάμεσα στα έλατα και το απόλυτο πράσινο.

Η επιστροφή μας στο ξενοδοχείο, συνοδεύτηκε από τη μυρωδιά του κάρβουνου που είναι έτοιμο να ψήσει. Και να κάνει τα σάλια μας να τρέχουν. Η γιορτή του Oktoberfest είχε ξεκινήσει. Και μερικές δεκάδες ετικέτες από ελληνικές μπύρες (που δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσες πολλές) ήταν ήδη τοποθετημένες η μία δίπλα από την άλλη έτοιμες να τις δοκιμάσουμε. Παρέα τους είχαν πάρα πολλά είδη από λουκάνικα. Και μία υπέροχη κρεμυδόπιτα. Υπέροχη όμως.

Λίγο αργότερα, μεταξύ χαράς και ευεξίας τα όργανα άρχισαν. Στην κυριολεξία. Η μπάντα που θα μας ζητούσε να τραγουδήσουμε μαζί τους καραόκε ήταν εκεί έτοιμη για εμάς. Εμείς δεν ήμασταν έτοιμοι για αυτούς. Αλλά αυτό το θέμα το συζητήσαμε παραπάνω.

Ενδιάμεσα, γύρω στις 18.00 το μάθημα γιόγκας σε ένα ξέφωτο πάνω από τα σαλέ άρχιζε τις πρώτες ανάσες.

Αργά το απόγευμα, όταν η μουσική έπαψε και το στομάχι άρχισε επιτέλους να χωνεύει, τότε ήταν που καταλάβαμε όσοι βρισκόμασταν εκεί τη δύναμη μίας πραγματικά γεμάτης μέρας. Στη συνέχεια, το επόμενο πρωί, έπειτα και από τη βουτιά στην πισίνα συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη ενός θεματικού σαββατοκύριακου. Ειδικά όταν αυτό διοργανώνεται με στόχο να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Των μικρών, των μεγάλων, των απαιτητικών.

Και όχι, αν με ρωτάς δεν έλειψε καθόλου το χιόνι. Από κανέναν μας. Ίσα ίσα που ήταν μία ευχάριστη έκπληξη το να βλέπεις έναν τόπο που κάπως αλλιώς έχεις καταγεγραμμένο στο μυαλό σου να σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ένα καλό update.

(Κεντρική Φωτογραφία: Κώστας Αρβιλιάς)