Δομιν...ικανή να σε μαγέψει

Η τύχη μου στα τουρνουά που περιέγραφα στην προηγούμενη ανανέωση του blog, συνεχίστηκε για κάποιο διάστημα, με αποτέλεσμα να αναβαθμίσουμε λίγο την ανακαίνιση στο σπίτι, αντί να μαζέψω χρήματα για να παίξω στο WSOP Main Event. Της το έλεγα της Ζωής, “είναι μείον ι-βι να τα βάλουμε στο σπίτι, άσε με να πάω να σηκώσω το main event να γίνουμε ρε γυναίκα”. Τίποτα αυτή, ανένδοτη.

Kαι έτσι, έμεινα πιστός στον ερασιτεχνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζω πλέον το πόκερ, εξαφανίζοντας τους καρπούς της “run-good” περιόδου, σε μπιντέδες, πόμολα, πάγκους από κόριαν και ενεργειακό τζάκι.

Το ταξίδι στη Δομινικανή Δημοκρατία ήρθε να προσφέρει διακοπές από το πουθενά, αφού το GSOP Live, Dominican Republic τελείωσε νωρίς για μένα και έμεινε όλος ο χρόνος για τουρισμό.

Ξεκίνησα σε χώρο μακριά από την κεντρική αίθουσα, όπου όλα ήταν ήσυχα, τόσο γύρω από το τραπέζι όσο και στο παιχνίδι. Δυστυχώς όμως, τίποτα δεν μου πήγε καλά στην αρχή και χωρίς κάτι άξιο περιγραφής, βρέθηκα να πηγαίνω στο νέο μου τραπέζι με 14.000 από τις 20.000 που αρχίσαμε. Εκεί τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Φασαρία και κινητικότητα στην αίθουσα και τα ίδια επικρατούσαν στο παιχνίδι.

Η θέση που μου ανατέθηκε ήταν η Νο 5, στο κέντρο του τραπεζιού απέναντι από τον dealer και τη στιγμή που καταφτάνω, η θέση 4 είχε κάνει raise από early και η θέση 6 είχε κάνει 3bet. Αφήνω τις μάρκες και στέκομαι όρθιος να δω την παρτίδα. 4bet από τον initial, “πόσα έχεις ακόμα;” λέει ο παίκτης στη θέση 6 και λίγο μετά ανακοινώνει 5bet all in με stack 200bb. Auto-call all in 80bb stack με ΑΑ η θέση 5. “Damn” κι ανοίγει A-8o η θέση 6…

Μέτα από λίγη ώρα είχα δει να γίνεται σχεδόν 100% 3bet preflop, με ότι συνεπάγεται αυτό για τη συνέχεια στη δράση της κάθε παρτίδας. Έτσι, αποφάσισα να παίξω λίγο διαφορετικά από το συνηθισμένο, όταν έπιασα ΑΚο από utg+2 με τον utg να έχει κάνει raise στις 850 μάρκες με stack 23.000 περίπου (blinds: 150/300/25). Κάνω call περιμένοντας το 3bet από 4 διαφορετικούς παίκτες που φαινόντουσαν να έχουν μεγάλο 3bet range.

Ακούω call από το cutoff, 3bet 2,2k από το button, call ο initial, all in 11,8k εγώ, πάσο ο caller και ο 3bettor. Πολύ σκέψη, call και επιφωνήματα αυτοεπιβράβευσης από τον utg, όταν είδε ότι τα 5άρια του είναι απέναντι στο AK μου. Πρέπει να έχεις ζήσει πολλές πίκρες στη ζωή σου για να πανυγυρίζεις όταν καταφέρνεις να τα βάλεις με 50%. Δεν άνοιξε τίποτα όμορφο στο τραπέζι και έμεινα με ένα ακόμα “cool story” για να λέμε στους “bro’s”.

Είπα να παίξω λίγο tricky για να εκμεταλλευτώ την επιθετικότητα του τραπεζιού και να επαναφέρω γρήγορα το stack μου στα επίπεδα του average, αλλά δεν μου βγήκε. Αν έκανα εγώ το 3bet, πιθανότατα το pot θα τελείωνε στο flop, μετά από ένα cbet. Με τα ‘αν’ δεν κέρδισε κανείς τίποτα όμως, οπότε το ξεχνάμε και πάμε γι άλλα.

Αυτό το “το ξεχνάμε” όμως δεν είναι και τόσο εύκολο εκείνη την ώρα. Όσοι έχουν παίξει live και online ξέρουν πόσο περισσότερο σου κολλάνε στο μυαλό οι παρτίδες από το live σε σχέση με αυτές που παίζεις στην οθόνη. Τις αιτίες είναι εύκολο να τις φανταστεί κανείς, αφού η φυσική μας παρουσία στο χώρο φέρνει όλα μας τα συναισθήματα και την προσοχή στραμμένη στη συγκεκριμένη κατάσταση.

Αυτό όμως που πρέπει να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου το συναίσθημα είναι πολύ εντονότερο απ’όσο πραγματικά αξίζει στην κατάσταση, είναι να βάλεις τα πράγματα στη σωστή σειρά. Η αγγλική έκφραση “put things into perspective” εκφράζει πολύ καλά αυτό που θέλω να πω.

Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία από τότε που ο αδερφός μου κι εγώ κάναμε τις στρατιωτικές μας θητείες, αλλά θυμάμαι με μεγάλη ακρίβεια μια συζήτησή μας, η οποία αποτελεί μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μου. Βλέπω τον αδερφό μου σε άδεια από περίοδο που δεν περνούσε καλά “μέσα” και μου λέει τότε, “όταν είμαι ‘μέσα’, κάθε μικρή λεπτομέρεια και αλλαγή έχει τεράστια σημασία και με επηρεάζει πολύ. Όταν όμως βγαίνω σε άδεια, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, όσα περνάω εκεί μέσα, όσα συναισθήματα με έχουν κυριεύσει και όσα με στεναχωρούσαν πριν από λίγο, μπαίνουν σε μια μεγάλη παρένθεση και η επιρροή τους πάνω μου μικραίνει σε εντυπωσιακό βαθμό”.

Στο έργο “Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών”, ο καθηγητής, τον οποίο υποδύεται ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, προτρέπει τους μαθητές του να ανέβουν στα θρανία για να αλλάξουν οπτική γωνία. Μόνο έτσι θα μπορέσουν, όπως τους λέει, να αποκτήσουν καλύτερη γνώση και εικόνα των πραγμάτων γύρω τους.

Είναι η οπτική γωνία από την οποία κοιτάς λοιπόν, αυτή που καθορίζει πόσο θα σε επηρεάσει κάθε κατάσταση. Τη στιγμή που αποκλείεσαι από το “ζωντανό” τουρνουά, το οποίο το περίμενες, πακετάρισες, ταξίδεψες και ξεκίνησες με αγωνία και προσμονή για τη συνέχεια, θα γεμίσεις το κεφάλι σου με σκέψεις γύρω από την τελευταία σου παρτίδα, με σκέψεις για το “τι θα γινόταν αν…” και με οτιδήποτε άλλο μη παραγωγικό, που απλά θα σε βοηθήσει να παραμείνεις στη μιζέρια σου.

Θέλει ένα βήμα πίσω και μια μικρή αλλαγή στο πως βλέπεις τα πράγματα για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό είναι μια μικρή παρένθεση στη ζωή σου. Όταν δε, αυτό το βήμα πίσω γίνεται σε μπαλκόνι με θέα τους φοίνικες της Καραϊβικής, η επιστροφή στην πραγματικότητα γίνεται πολύ πιο εύκολα… αρκεί να μην έχεις πλάτη το κάγκελο.

Οι μέρες τουρισμού στον Άγιο Δομίνικο συμπεριέλαβαν πολλά χιλιόμετρα οδήγησης με νοικιασμένα αυτόκίνητα, μια μονοήμερη οργανωμένη εκδρομή και αρκετές ώρες στο ξενοδοχείο, που πραγματικά “άξιζε”.

Το πακέτο του Poker.gr ήταν εντυπωσιακό αφού περιελάμβανε τα πάντα. Μέναμε σε Junior σουίτες του Hard Rock Hotel & Casino, που είχαν μέχρι και διπλή μπανιέρα με τζακούζι, όχι μέσα στο μπάνιο, αλλά μέσα στο δωμάτιο κάτω από τα κρεβάτια. Στο ξενοδοχείο, ό,τι μπορείς να φας και να πιεις, ήταν δωρεάν, μέχρι και το room service, αν και αυτό το τελευταίο ήθελε και πολύ υπομονή. Πολλά εστιατόρια διαθέσιμα, με διαφορετικό φαγητό στο καθένα χωρίς καμία χρέωση για τους παίκτες του τουρνουά σε οποιοδήποτε κι αν επιλέγαμε να φάμε. Ήταν με διαφορά το καλύτερο “ποκερικό” πακέτο που έχω απολαύσει μέσα από κερδισμένο online satellite.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του τουρισμού, σε όποιο μέρος του κόσμου έχω πάει, είναι όταν αναμειγνύεσαι με τον τοπικό πληθυσμό, όσο μπορεί να γίνει αυτό, ειδικά όταν δεν μιλάς την τοπική γλώσσα. Η επαφή με τους κατοίκους, όταν γίνεται με σεβασμό, καλή διάθεση και το ανάλογο θάρρος, μπορεί να σου προσφέρει πάρα πολλά, που δεν θα τα βρεις σε καμία οργανωμένη εκδρομή.

Ξεκινώντας το ταξίδι, είχα συνεχώς στο μυαλό μου τη σκέψη ότι πάω σε μέρος που είναι φτιαγμένο για τουρισμό και πόσο θα δυσκολευτώ να βρω μέρη, που δεν θα νιώθω σαν δολάριο με πόδια. Με την περιέργεια που μας διακρίνει και τον τουριστικό οδηγό Lonely Planet στο χέρι, μπορέσαμε μαζί με τη σύζυγο να βρούμε παραλίες που ήταν πραγματικά απάτητες. Μπορεί στην πορεία να ξεριζώσαμε δύο θόλους πάνω από τις ρόδες του Χιουντάι που νοικιάσαμε και να χαθήκαμε λίγο στους δρόμους, αλλά στο τέλος καταφέραμε να δούμε πολλά όμορφα τοπία και εικόνες που άξιζαν, όπως μια παραλία, σαν κι αυτή που θα αντίκρυσε ο Κολόμβος όταν πρωτοπάτησε το πόδι του κάπου εκεί γύρω:

Φτάνεις, κοιτάς αριστερά και βλέπεις αυτό…

…και μετά κοιτάς και δεξιά και βλέπεις αυτό.

H παραλία Playa Limon με το φοινικόδασος να την περιβάλλει, έχει ακόμα γλυτώσει από κάθε είδους ανθρώπινη παρέμβαση και είναι μαγική.

Δυστυχώς δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε και την πρωτεύουσα, το Santo Domingo, αφού ήταν πολλές οι ώρες που έπρεπε να περάσουμε στον δρόμο και δεν μας έβγαιναν οι μέρες για να κάνουμε μια διήμερη επίσκεψη, όπως μας είπαν ότι χρειάζεσαι για να δεις την πρωτεύουσα σωστά.

Η συνολική εικόνα σαν ταξίδι ήταν εξαιρετική. Τουρνουά πόκερ με μεγάλο buy in και πάνω από 200 παίκτες, σημαίνει ελκυστικά έπαθλα. Αυτό, σε συνδυασμό με έναν εξαιρετικό τουριστικό προορισμό και ένα πακέτο ξενοδοχείου που δεν πιστεύεις πως υπάρχει, έχουν σαν αποτέλεσμα μια επιτυχημένη εξόρμηση που θες να επαναλάβεις. Εύχομαι να υπάρχει και του χρόνου τουρνουά στον Αγ. Δομίνικο, γιατί απ’ ότι είδα στην πρώτη ανακοίνωση των διοργανωτών του GSOP Live, δεν έχει καθοριστεί ακόμα ο προορισμός της τελευταίας στάσης για την επόμενη σεζόν.

Ένα από τα πράγματα που είναι άξια αναφοράς είναι ο εκπληκτικός καφές που έχουν εκεί. Ο καφές φίλτρου δεν είναι του γούστου μου, αλλά αυτός που έχουν εκεί είναι ο καλύτερος που έχω δοκιμάσει. Πήρα για το σπίτι ένα κιλό καφέ τοπικής παραγωγής, εσπρέσσο σε σκόνη και τον έχω τσακίσει, κι ας βαριέμαι το καθάρισμα της μηχανής μετά.

Και ένα αστείο στιγμιότυπο του ταξιδιού: η μονοήμερη οργανωμένη εκδρομή που πήγαμε περιελάμβανε αερομεταφορά 30 λεπτών με ελικοφόρο αεροπλάνο, από την Punta Cana, όπου μέναμε, στα βόρεια του νησιού. Στο “πήγαινε” το αεροπλάνο ήταν πιο στενό κι από Yugo 45, με τέσσερα ζευγάρια θέσεων το ένα πίσω από το άλλο και μία ακόμα θέση δίπλα στον πιλότο. Στον γυρισμό, το αεροπλάνο που μας είχε φέρει έλειπε και μας ενημέρωσαν ότι θα επιστρέψουμε με ένα πιο μεγάλο.

Το αεροπλάνο του “πήγαινε” στην μονοήμερη εκδρομή

Περπατάμε στον αεροδιάδρομο του μικρού τοπικού αεροδρομίου και κατευθυνόμαστε προς το μοναδικό αεροπλάνο που υπάρχει εκεί. Κάποιοι από την παρέα δεν είχαν ακούσει τον διάλογο με τους υπεύθυνους της εκδρομής για το αεροπλάνο του γυρισμού και δεν ήταν σίγουροι ότι πάμε σωστά. Ανάμεσα σε αυτούς και η γυναίκα μου, η Ζωή, η οποία βλέπει τον πιλότο να έχει ανοιχτό το παραθυράκι και σε μια πραγματικά σουρεάλ σκήνή, του φωνάζει από κάτω, κοιτώντας ψηλά στο πιλοτήριο και κουνώντας παράλληλα το χέρι για να την προσέξει, “Excuse me! Punta Cana???!!” και κάνει την κίνηση του χεριού, σαν να λέει σε ταξί, “Πατήσια;;!!”.

Η συνέχεια ήρθε εντός του “μεγαλύτερου” αεροπλάνου, το οποίο είχε και φροντιστή και μάλιστα κάποια στιγμή ακούμε και ανακοίνωση από ηχείο. Αναρωτιέμαι πόση τεχνολογία μπορεί να έχει ένα τέτοιο αεροπλάνο και γυρνάω να κοιτάξω πίσω μου, να δω που είναι ο αεροσυνοδός. Και βλέπω αυτό: