Δουλεύοντας σε μια απ’ τις μεγαλύτερες εταιρείες διαδικτυακού πόκερ (Μέρος 2ο)
- 4 ΔΕΚ 2016
Ξημέρωσε 1η Μαρτίου και κατευθύνθηκα προς το ‘Sandyford’ την τότε αφετηρία της πράσινης γραμμής του Luas, του τραμ του Δουβλίνου. Εκεί, κάθε πρωί περίμενε τους εργαζόμενους της εταιρείας διαδικτυακού πόκερ, στην οποία μόλις είχα προσληφθεί, το shuttle bus, ένα μικρό πούλμαν που μας πήγαινε και μας έφερνε από τη δουλειά κάθε μέρα εκτός Σαββατοκύριακου. Παρά τη συγκεκριμένη άνεση που μας πρόσφερε η εργοδοσία, δεν ήταν λίγα τα Σαββατοκύριακα που καταριόμασταν άπλυστα το δύσμοιρο ριζικό μας, που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα ΜΜΜ.
Οι σουρεαλιστικές σκηνές του τελευταίου διμήνου συνεχίστηκαν στα γραφεία της εταιρείας. Οι νεοπροσληφθέντες -περίπου δεκαπέντε άτομα- καθίσαμε γύρω από ένα οβάλ τραπέζι σαν αυτά των meeting rooms. Από τα χαρακτηριστικά του πρόσωπα μας φαινόταν πως οι χιλιομετρικές αποστάσεις των τόπων γέννησης όσων βρισκόμασταν μέσα στην αίθουσα απείχαν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους, που
όταν το παλικάρι που καθόταν δίπλα μου μου είπε πως είχε έρθει από το Βουκουρέστι, ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω τα στέκια του λες και η συγκεκριμένη πόλη συνόρευε με τα Σεπόλια
Τις μεταξύ μας συστάσεις διέκοψε ένας παλιός εργαζόμενος από το HR, ο οποίος αφού μας καλωσόρισε και μας έκανε ένα briefing για το τι επρόκειτο να συναντήσουμε στην εταιρεία, άρχισε να μας αναλύει μερικές από τις παροχές που θα είχαμε. Δωρεάν εισιτήριο απεριορίστων διαδρομών με τις αστικές συγκοινωνίες, δωρεάν πρωινό, δωρεάν μεσημεριανό, δωρεάν χρήση του γυμναστηρίου που βρισκόταν δίπλα στα γραφεία και για να περνάμε καλά και εκτός γραφείου η εταιρεία θα μας πλήρωνε τα έξοδα για ένα χόμπι τη σεζόν. Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα τεράστιο δίλημμα: Το ρέικι ή τα φαρσί θα ήταν το επόμενό μου χόμπι;
Το training
Από την επομένη θα ξεκινούσαμε το training. Το training περιλάμβανε μερικές ώρες θεωρίας σχετικά με τη θέση μας (είχα προσληφθεί ως εκπρόσωπος του αγγλικού και του ελληνικού -που θα άνοιγε τους επόμενους μήνες- τμήματος εξυπηρέτησης πελατών), αλλά και λίγες ώρες πρακτικής, κατά τη διάρκεια της οποίας καθόμασταν πλάι σ’ έναν παλιότερο συνάδελφο και μαθαίναμε πώς να χειριζόμαστε τις κλήσεις και τα μέιλ των πελατών.
Στα higlights του training περιλαμβάνονταν τα εξής: α) Οι μαθητές στο δικό μου γκρουπ εκπαίδευσης ήμασταν ένας Έλληνας, ένας Γερμανός, μία Ρωσίδα, ένας Ιρλανδός και ένας Κινέζος. Οποιοσδήποτε παραλληλισμός με ανέκδοτο, δεκτός. β) Η πλειοψηφία των πελατών της εταιρείας ήταν Αμερικάνοι και κάθε φορά που καθόμουν πλάι σε κάποιον Ιρλανδό συνάδελφο για να ακούσω τις κλήσεις του, καταλάβαινα σχεδόν όλα όσα έλεγε ο πελάτης και σχεδόν τίποτα από αυτά που έλεγε ο Ιρλανδός, αφού η προφορά των ντόπιων είναι πιο δύσκολη και από αυτή στο listening στο Proficiency του Cambridge,
γ) στην πρώτη δοκιμαστική κλήση συνομίλησα μ’ έναν μεθυσμένο Αμερικανό, ο οποίος μόλις άκουσε τα αλά Τσίπρας αγγλικά μου, με ρώτησε κάτι του τύπου: ‘Πώς τα πάτε από ζέστη στις Ινδίες’;
Η φύση της δουλειάς
Όσον αφορά τις αρμοδιότητες ενός μέλους της εξυπηρέτησης πελατών, χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: στη διαχείριση των μέιλ (95% της δουλειάς) και στη διαχείριση των κλήσεων, οι οποίες δεν ξεπερνούσαν τις δέκα την ημέρα. Οι κλήσεις συνήθως προέρχονταν από Καναδούς και Αμερικάνους, που δεν μπορούσαν να καταθέσουν λεφτά στο λογαριασμό τους στο site μας, ενώ τα μέιλ είχαν να κάνουν με δεκάδες διαφορετικά αιτήματα ευρείας γκάμας. Από το ότι κάποιος χρειαζόταν βοήθεια για να αλλάξει το username του μέχρι αποδείξεις πως ο άσος που έπεσε στο river του τελευταίου hand ενός τουρνουά, δεν ήταν στημένος.
Όσο περίεργα και να ήταν τα μέιλ που δεχόμασταν, δεν υπήρχε λόγος για ανησυχία, αφού για το 99% των περιπτώσεων υπήρχαν templates. Δηλαδή προκάτ απαντήσεις στις οποίες αλλάζαμε το όνομα του χρήστη κι άλλες προσωπικές λεπτομέρειες και του το στέλναμε. Όσα ανήκαν στο 1%, τα προωθούσαμε στον προϊστάμενό μας.
Το φαγητό
Μπορεί ο μισθός και οι παροχές της εταιρείας να ήταν εξαιρετικές, αλλά το ωράριο, λόγω της φύσης της δουλειάς, δεν περνούσε και τόσο δημιουργικά. Πριν, όμως, προλάβουμε να γκρινιάξουμε ερχόταν το τριήμερο που είχαμε ρεπό. Δουλεύαμε δέκα ώρες την ημέρα με τρία διαλείμματα (ένα μισάωρο και δύο του τετάρτου), αλλά τέσσερις φορές την εβδομάδα. Παρόλα αυτά, η κορυφαία παροχή της εταιρείας προς τους εργαζόμενους δεν ήταν καμία από αυτές που έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα. Ήταν το φαγητό.
Το μόνο πρόβλημα με το φαγητό ήταν πως δεν είχες χρόνο να φας όσα σου προσφέρονταν.
Για πρωινό υπήρχε ένας μπουφές που θα έκανε τον σεφ του ‘Μεγάλη Βρετάννια’ να κοκκινίσει
Ψωμί, ζαμπόν, τυρί, βούτυρο, μαρμελάδες, μέλι, γάλα, καφέ, τσάι, cupcakes, strudel, μπανάνες, μήλα, φράουλες, σταφύλια, γιαούρτια σκέτα, γιαούρτια με φρούτα ήταν μερικά από τα πράγματα που είχαμε να επιλέξουμε μιας και σίγουρα ξεχνάω κάμποσα ακόμα. Το πρωινό το τρώγαμε γύρω στις 09:00 και επειδή κατά τις 12:00 θεωρητικά είχαμε χωνέψει -άσχετο που η μαρμελάδα δεν είχε φτάσει ούτε μέχρι τον οισοφάγο- όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας δεχόμασταν ένα εταιρικό μέιλ.
Στο μέιλ αναφέρονταν τα 4 διαφορετικά +1 vegeterian κυρίως πιάτα από τα οποία μπορούσαμε να επιλέξουμε για μεσημεριανό, δυο διαφορετικές σαλάτες, καυτερές φτερούγες κοτόπουλου ή σούσι για συμπλήρωμα + το γλυκό της ημέρας.
Παρόλα αυτά, τα Σαββατοκύριακα δεν σταματούσαμε να γκρινιάζουμε αφού πέρα από το shuttle bus, δεν λειτουργούσε ούτε η κουζίνα της εταιρείας. Έτσι, αναγκαζόμασταν να παίρνουμε φαγητό από το μηχάνημα στο οποίο ρίχνεις κέρματα για σου δώσει το προϊόν που θες. Η κομβική διαφορά, βέβαια, των μηχανημάτων της εταιρείας από αυτά που έχουμε συνηθίσει είναι πως το συγκεκριμένο δεν χρειαζόταν λεφτά για να λειτουργήσει.
Οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, μπορούσες να πεταχτείς σε ένα από αυτά, αφού υπήρχαν 2-3 σε κάθε όροφο, να πάρεις μία μπανάνα, μία κόκα-κόλα, ένα σακουλάκι smarties και μερικά μπισκότα και να γυρίσεις στο γραφείο σου. Το πρόβλημα με τα Σαββατοκύριακα, ήταν πως ο τελευταίος ανεφοδιασμός των συγκεκριμένων μηχανημάτων γινόταν Παρασκευή με αποτέλεσμα μέχρι την Κυριακή να έχουν αδειάσει. Μας είχαν κακομάθει τόσο πολύ που δεν μαγειρεύαμε μέσα στην εβδομάδα, αφού φεύγοντας από το γραφείο παίρναμε μαζί μας προμήθειες και για το σπίτι.
Με βάση όσα έχουν γραφτεί μέχρι τώρα, θα περίμενε κανείς ένα πολύ εντυπωσιακό τέλος, όπως ότι τελικά έγινα επαγγελματίας παίκτης πόκερ ή ότι έγινα διευθυντής του ελληνικού παραρτήματος της εταιρείας στην Αθήνα. Παρόλα αυτά, συνέβη κάτι πολύ πιο απλό.
Πέρα από το γεγονός πως η δουλεία ήταν εντελώς διεκπαιρεωτική, δεν είχε κανένα άλλο μειονέκτημα. Τουλάχιστον δεν βρήκα κάποιο στους τρεις μήνες που έμεινα στο Δουβλίνο και τη συγκεκριμένη εταιρεία. Ίσα ίσα μου έμειναν αρκετά χρήματα για να κάτσω άλλους τόσους μήνες στην Αθήνα χωρίς να δουλεύω. Ούτε κάποιος συγκεκριμένος λόγος για επιστροφή μου στην Ελλάδα υπήρχε και μόλις έληξε το συμβόλαιο λίγων μηνών που είχα υπογράψει αρχικά με την εταιρεία, ζήτησα να φύγω ανεξάρτητα αν θα ανανεωνόταν ή όχι.
Απλώς αντιμετώπισα από την αρχή την υπόθεση Δουβλίνο, όπως το ταξίδι που μου πλήρωσαν για να πάω στην ιρλανδική πρωτεύουσα για τη συνέντευξη. Σαν μια εμπειρία κατά τη διάρκεια της οποίας θα ζούσα κάτι που δεν είχα ζήσει μέχρι χθες και θα είχα μια ωραία ιστορία να διηγούμαι.