Dream Run. Το δικό σου ονειρικό μέρος για τρέξιμο

Άνθρωποι είμαστε, όνειρα κάνουμε. Κι όλο αυτό ξεκίνησε από μία κουβέντα στο γραφείο για το πόσο ωραίο θα ήταν να μπορούσα να τρέξω μια φορά πάνω στο Σινικό τείχος, παρακάμπτοντας τους δεκάδες τουρίστες που θα βρίσκονταν στον δρόμο μου.

Η συζήτηση έγινε ιδέα και το ONEMAN αποφάσισε να ρωτήσει μερικούς δρομείς για το ποιο θα ήταν το δικό τους ειδυλλιακό μέρος για τρέξιμο σε αυτόν τον πλανήτη. Ποιους δρομείς; Τους πλέον εκλεκτούς από την ομάδα του #1morekm. Τι εννοείς “τι είναι το #1morekm“; Έλα μία Κυριακή να τρέξεις μαζί με τον @Freddos και θα δεις.

Κάποιοι λοιπόν από αυτούς άφησαν τη φαντασία τους να οργιάσει. Κάποιοι άλλοι – γνήσιοι πατριώτες – προτίμησαν γη ελληνική για το Dream Run τους. Όπως και να ‘χει μας περιέγραψαν το όνειρό τους. Κι εμείς το όνειρο του καθενός το τιμάμε και το σεβόμαστε. Ακόμα κι αν θέλει να τρέχει ξυπόλητος σε μία παραλία έξω από την Χονολουλού.

Στον Ισημερινό ο Χρήστος Μόσχος

“Dream Run” λοιπόν. Νομίζω πως δεν φαντάζομαι πιο ονειρικό μέρος για τρέξιμο από ένα περιπετειώδες μέρος. Συνονθύλευμα αποικιακών χαρακτηριστικών, τροπικό δάσος Αμαζονίου,  θέα από εκπληκτικές χιονισμένες κορυφές των Άνδεων,  και τερματισμός σε εξωτικές παραλίες  με θέα τον Ειρηνικό. Αυτό είναι το Εκουαδόρ, ή αλλιώς Δημοκρατία του Ισημερινού.

Το να τρέχεις λοιπόν στα βάθη της ζούγκλας  με θεατές περίεργους πιθήκους, να διασχίζεις ποτάμια με δελφίνια (ναι υπάρχουν, το έψαξα), τους κόνδορες να πετούν από πάνω σου,  με στόχο να τερματίσεις δε μια παραλία όπου συχνάζουν  χελώνες Galapagos δεν έχει να κάνει με αγώνα μακρινής απόστασης, δεν έχει να κάνει με τουρισμό αλλά με την ιδανική περιπέτεια που πρέπει να ζήσεις για μια φορά – και όχι δεν χρειάζεται να κυνηγήσεις το πράσινο διαμάντι.

Το teaser λοιπόν εδώ:

Ωστόσο αν αυτό ακούγεται μακρυνό ..πάντοτε υπάρχουν τα 29,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Γαύδου για να σου προσφέρουν υπέροχες αμμώδεις διαδρομές δίπλα σε γαλάζια νερά με την διαφορά οι χελώνες εδω να είναι caretta-caretta.

Scottish Highlands ο Παντελής Βαταμίδης

Όχι δεν έχω πάει. Ναι θέλω να πάω. Και να τρέξω.

Διαδρομές σε καταπράσινες εκτάσεις με χαμηλή βλάστηση , σε τέλειους σκουρόχρωμους ασφάλτινους δρόμους (ναι, αποφεύγω το χώμα) με τη Βρετανική κίτρινη διαχωριστική γραμμή σε τέλεια αντίθεση.

Διαδρομές κοντά σε κορυφές βουνών με ομίχλη (πάρε χώμα τώρα), δίπλα σε ποτάμια και λίμνες –με ή χωρίς τέρατα-  , σε γέφυρες, σε κάστρα σαν άλλος Γουίλιαμ Γουάλας (αλλά στο πιο light),  με απουσία ήχων πολιτισμού, με ορίζοντα ανοιχτό και αέρα φρέσκο, ζωντανό.

Που τα χω δει όλα αυτά;

Ε,  dream run δεν είπαμε;

Στη Γαλλική Πολυνησία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρω να τρέξω όλη την ακτή. Δεν παίρνω όρκο ότι δεν θα σταματήσω το τρέξιμο για να κάνω μια βουτιά. Αλλά αυτή η διαδρομή μερικών χιλιομέτρων ανάμεσα στα δύο μεγάλα ξενοδοχεία στα Bora Bora είναι κάτι που θέλω κάποια στιγμή να τρέξω, περπατήσω, μπουσουλήσω. Να τρέχω στις ξύλινες προβλήτες και στα δρομάκια που τις ενώνουν χαιρετώντας σε κάθε σπίτι τουρίστες που κοιτούν αποσβολωμένοι το τοπίο και βγάζουν για εξακοσιοστή φορά την ίδια και την ίδια φωτογραφία.

Ξέρω, δεν είναι σωστό μέρος αυτό για τρέξιμο. Οπότε συμβιβάζομαι και με μια απέραντη φυτεία ρυζιού στην Καμπότζη. Ή έστω την παραλιακή γραμμής της λιμνοθάλασσας του Amsterdam, από το Marken στο Monnickendam, το Volendam και το Edam. Κάτι…

Στη Νέα Υόρκη ο Freddos

Το dream run μου είναι μέσα στην πόλη. Είναι ανάμεσα σε κόσμο που είναι ψυχικά ήρεμος, σε κόσμο που περπατάει, που τρέχει, που παίζει, που διαβάζει, που βολτάρει με την οικογένεια του. Είναι με 12 βαθμούς θερμοκρασία, ελαφρύ αεράκι και σποραδική λιακάδα ανάμεσα από σύννεφα. Είναι παράλληλα από λίμνες και κάτω από δέντρα. Είναι σε άσφαλτο, σε χώμα, σε ανώμαλο δρόμο και πάλι πίσω σε άσφαλτο. Είναι μαζί με άλλους δρομείς που τρέχουν πιο γρήγορα, πιο δυνατά και πιο αποφασισμένα από εμένα, για να ξυπνάει ο ανταγωνισμός μέσα μου. Είναι με music player που καταλαβαίνει το τρέξιμο μου, από τους σφυγμούς της καρδιάς και την ταχύτητα του σώματος, και επιλέγει μουσική απόλυτα ταιριαστή με το σημείο έντασης που βρίσκομαι. Το dream run μου είναι στο Central Park, Μάιο μήνα, στη Νέα Υόρκη.

Γύρω από την Ακρόπολη η Kanella

Και δένεις τα κορδόνια σου, βάζεις τα ακουστικά σου και ξεκινάς. Εντάξει το πλακόστρωτο δεν είναι ιδανικό, ο κόσμος είναι μια κινούμενη παγίδα και οι ανηφόρες μού είναι πάντα αντιπαθείς. Αλλά τι μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά της διαδρομής γύρο από την Ακρόπολη το δειλινό! Τα χρώματα, οι μυρωδιές, η αύρα… μαγεία! Απλά και τόσο κοντά!

Το πρώτο μετά τον τραυματισμό ο Κώστας Χρηστίδης

Ήρθε η μέρα. Υπομονετικά περίμενες για αυτή τη μέρα μήνες. Μέτραγες όχι μόνο μέρες, αλλά μερικές φορές και ώρες. Κοιμόσουν και ξύπναγες με αυτή τη σκέψη. Να ακούσεις τα πόδια σου να χτυπάνε ελαφριά το έδαφος. Να νιώσεις ξανά όλους τους μυς να δουλεύουν. Να αισθανθείς την καρδιά σου να πάλλεται και το κορμί σου να ιδρώνει. Μα πάνω από όλα, να ξαναβρεθείς με αυτό το αίσθημα απόλυτης ελευθερίας. Κλείνεις τα μάτια σου και είσαι σε αυτή τη μέρα. Δεν έχει σημασία αν αυτή ακόμα αργεί. Μπορείς να κλάψεις και να γελάσεις ταυτόχρονα από τώρα, μόνο στη σκέψη αυτής της στιγμής. Γιατί το συντριπτικό κάταγμα επιγονατίδας θα είναι πια παρελθόν. Γιατί οι πατερίτσες δε θα σου είναι πια απαραίτητες.

Το dream run για εμένα ένα μήνα πριν θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Αναρρώνοντας όμως από το ατύχημα, το dream run είναι ακριβώς αυτό: το πρώτο τρέξιμο μετά την ανάρρωση. Εύχομαι και ελπίζω να έρθει σύντομα.

Στο Big Sur η Alex Walex

Το dream run είναι δίπλα στη θάλασσα. Το μόνο μέρος που δεν χρειάζομαι μουσική. Είναι μια μέρα με συννεφιά και όχι περισσότερους από 15 βαθμούς. Στο δικό μου dream run δεν έχει κόσμο. Δεν χρειάζεται να μιλήσεις σε κανέναν. Ούτε πριν ούτε μετά. Στο dream run δεν μ’ενοχλεί το γόνατο. Ούτε πονάει ο αγκώνας μου – έχω κάθε δικαίωμα, είναι dream run. Είναι δυο ώρες στις οποίες ο κόσμος μου μπαίνει σε τάξη.

Είναι το Big Sur στη δυτική ακτή.

Στα Μακρά Τείχη του Πειραιά ο Νικόλαος Βλάχος

Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο αναζωογονητικό απο το να τρέχεις δίπλα στη θάλασσα, ένα κρύο κυριακάτικο πρωινό στη διαδρομή κατά μήκος των μακρών τειχών του Πειραιά.

Τι πιο όμορφο από το να γεμίζει η αναπνοή σου από το ιώδιο της θάλασσας, το soundtrack της διαδρομής σου ο ήχος των κυμάτων στα τείχη και η σκέψη σου να ταξιδεύει σε διακοπές πάνω στο πλοίο που εκείνη την ώρα αφήνει το λιμάνι.

Στην παραλία της Σάντοβας ο thalis

Καλοκαίρι, μισή ώρα πριν δύσει ο ήλιος να ξεκινώ τρέξιμο. Από τη μία το βουνό από την άλλη η θάλασσα και εγώ πάνω στην άσφαλτο να σκληραίνω τα πόδια μου. Να ζεσταίνομαι και να ιδρώνω μέχρι να ξαναγυρίσω εκεί από όπου ξεκίνησα, στην παραλία της Σάντοβας. Να βουτήξω στη θάλασσα με ηλιοβασίλεμα να μένω ανάσκελα στην επιφάνεια και το μπιτσόμπαρο να παίζει lounge. Γιατί το dreamrun πρέπει να τελειώνει στη θάλασσα.

Περιμένουμε και το δικό σου ονειρικό μέρος για τρέξιμο στα σχόλια