Dua Lipa και αγριογούρουνο με πορτοκάλι: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 1
- 16 ΜΑΡ 2020
Ένα inbox-τροφή για μυθιστόρημα, για τον Γιάννη Δημητρέλλο
Το περασμένο Σαββατοκύριακο κατάφερα να δημιουργήσω μια νέα κατηγορία πανικού για τον εαυτό μου, που δεν συγγενευει ούτε με τους ‘Θα πεθάνουμε όλοι’, αλλά ούτε και με τους ‘έλα μωρέ, μια γρίπη είναι, θα περάσει, πάμε παραλία;’. Ο κορονοϊός στο μυαλό μου μετατράπηκε σε ένα γέρο μάγο, που έμοιαζε με τον Βασίλη Χαλακατεβάκη εποχής ‘Απαράδεκτων’ και μου ψιθύριζε στο αυτί τι πρέπει να κάνω σε περίπτωση που ο κόσμος πάψει να υπάρχει με την τρέχουσα μορφή του και γίνει κάτι σαν σενάριο του ‘Walking Dead’. Προφανώς αυτό σημαίνει πως πλησίασα και μίλησα μέσω messenger με ορισμένους ανθρώπους τους οποίους μέχρι τώρα είχα εκτοπίσει από την καθημερινότητα μου, με δικαιολογίες όπως ‘ροχαλίζει’, ‘δεν του/της αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες’, ‘μυρίζει τυρίλα’ και άλλα τέτοια κυνικά. Σήμερα ξημέρωσε Δευτέρα και το messenger μου έχει συνομιλίες για τις οποίες μπορεί και να μετανιώσω λίγο αργότερα. Ε και; Πες με corny και ρομαντικό, αλλά οι στιγμές που ζούμε κάνουν θρύψαλα κάθε κυνικό αφορισμό και επιβεβαιώνουν πώς χωρίς αγκαλιές αυτή η ζωή δεν παλεύεται. (OK, αξίζει να με πεις corny, προχωράμε)
Πάντως, αυτό που κατάφερε να κάνει τον ‘γέρο’ που ανέφερα παραπάνω να βγάλει το σκασμό για μερικές ώρες, ήταν το θρυλικό ‘K&D Sessions’ των Kruder & Dorfmeister, ένα dj-set που κυκλοφόρησε ως ολοκληρωμένο album το 1998, ένα αμάλγαμα από acid jazz, bossa nova, hip hop, electro, drum & bass, ένα δίωρο πάρτι που θα μπορούσε να έχει συμβεί σε κάποιο νησί των Κυκλάδων. Πάτα play, θα σε φέρει πιο κοντά στο καλοκαίρι.
Μερική επανάληψη του Γκιακ και binge με το The Outsider, για τον Ηλία Αναστασιάδη
Υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα με την καραντίνα. Χιλιάδες υπάρχουν, αλλά κατάλαβες. Δεν έχει αθλητικά, δεν έχει μπάλες, δεν έχει κάτι να χαζέψει το μάτι σου. Το αγαπημένο μου κανάλι στον κόσμο, αυτό στην Cosmote TV που δείχνει όλη μέρα highlights, στερεύει. Δεν έχει τι να δείξει. Κάπου λοιπόν πήρε το μάτι μου μες στο σπίτι το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου και άρχισα να διαβάζω πάλι random διηγήματα. Διάβασα το Γυάλινο Μάτι και την Παραλογή. Τα βράδια (κακή ώρα για το συγκεκριμένο, αλλά τέλος πάντων) βλέπουμε με τη Λίλα το The Outsider, σίγουροι ότι δεν θα βγούμε από το σπίτι πριν το 2027, χάσταγκ ψυχραιμία. Ναι, είναι κακή ιδέα να βλέπεις στα σκοτάδια τη συγκεκριμένη σειρά, γιατί μπορεί να φοβηθείς λίγο να πας μόνος σου μέχρι το μπάνιο. Ευτυχώς που έχουμε το γατί και νιώθουμε λίγο πιο ασφαλείς.
Αποφάσισε να γίνει urban dance χορεύτρια η Νίκη Μπάκουλη
Kάθε φορά που ακούω κάποιον να λέει κάτι παράλογο σε επίπεδο επιθυμίας, απαντώ “και εγώ θέλω να γίνω χορεύτρια”. Μεταξύ μας, κάποιες φορές είναι πιο ρεαλιστικό το δικό μου σενάριο από εκείνο που διηγείται αυτός που ‘χω απέναντι μου, αλλά ας πάμε παρακάτω.
Ορθοπεδικός μου ‘χει πει ‘μυοσκελετικά είμαστε λίγο σκατά’ οπότε καταλαβαίνεις τη φάση μου. Όταν δεν φροντίζω τα θέματα που ‘χω, πονάω παντού και έχω την αίσθηση πως αν αρχίσει η μια ενόχληση, θα ακολουθήσει η άλλη και η άλλη και η άλλη και τελικά θα καταρρεύσω σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Για αυτό και ΠΡΕΠΕΙ να κάνω κάτι, κάθε μέρα. Κατ’ αρχάς για να τη βγάλω καθαρή και μετά για να ξεδώσω και να παραμείνουν οι γύρω μου ασφαλείς. Αφότου μελέτησα την K-Pop κουλτούρα (την ιστορία της, τα agencies, τα σκάνδαλα, τις συνθήκες εργασίας που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και συνήθειες), αφότου βαρέθηκα όσο βαρέθηκα (και να ξέρεις είμαι από αυτούς που αγκαλιάζουν τα ‘βαριέμαι’ -δηλαδή, το να μην κάνω τίποτα), αποφάσισα ότι θα χρησιμοποιήσω το YouTube για τη γυμναστική μου. Βρήκα κάπου στα 100 προγράμματα που θέλω να κάνω (με έμφαση στο ‘θέλω’). Κατέληξα στο ότι θα αρχίσω από τα μαθήματα Urban Dance, γιατί δεν ξέρω αν σου είπα αλλά ‘κι εγώ θέλω να γίνω χορεύτρια’. Τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα τη λατρεία που λέγεται αθλητικός χορός. Είναι η μια ώρα μέσα στην εβδομάδα, που δεν σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ, γιατί πρέπει να θυμάμαι τα βήματα -και να προσπαθώ να επιβιώσω από την ένταση και τη διάρκεια. Τώρα που είμαι σπίτι, έψαξα και βρήκα τι με ενδιαφέρει περισσότερο (πριν έξι μήνες ερευνούσα τα μαθήματα για μπαλέτο) και έπεσα πάνω στο Urban Dance που ανάθεμα και αν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι, αλλά θα ήθελα να κάνω τις κινήσεις που βλέπω -και μου θυμίζουν hip hop. Oπότε από σήμερα (Δευτέρα hello?) πιάνω δουλειά.
ΥΓ: Έχω στην αναμονή μαθήματα πιάνου, ιταλικών και διάφορα άλλα για τα οποία θα σου μιλήσω εν καιρώ. Υγεία να ‘χουμε.
Εlite, Skype και Υμηττός, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή
Ψέμματα δεν θα πω, έχω αρχίσει ήδη να κουράζομαι, δεν είμαι μεγάλος φαν της κλεισούρας. Το ΣΚ είδα όλη την τρίτη σεζόν Elite πάντως, η οποία κύλησε νεράκι, προχώρησα το Brooklyn Nine Nine και επειδή είμεθα και μαζόχες, αρχίσαμε το Pandemic. Ευτυχώς μένω με το κορίτσι μου και δεν είμαι μόνος γιατί θα είχα λαλήσει. Προτείνω πάντως περιπάτους όσο μπορείτε, εμείς πήγαμε στον Υμηττό απόμερα (γιατί αν πας κάπου με κόσμο δεν έχει νόημα) για να βλέπετε τον έξω κόσμο όσο προλαβαίνετε. Χθες μίλησα και πρώτη φορά μέσω Skype και ένιωσα ότι είμαι και πάλι φοιτητής στην Αγγλία. Όλα καλά, σειρές και βιβλία υπάρχουν, πάντως τώρα είναι 14.05 και σας γράφω με τις πιτζάμες, κι αυτό είναι ένα νέο ρεκόρ.
Δουλειά και binge στο kit της Ιωσηφίνας Γριβέα
Πρώτη φορά που χάρηκα με τη βάρδια του σαββατοκύριακου. Σήμερα, βέβαια, που είμαι σερί νιώθω πως μπήκα σε χρονοκάψουλα. Πόσες ώρες να έχουν περάσει; Από τα ρούχα, την όψη μου και τον ακάλυπτο που κοιτάζει το παράθυρο όπου έχω το γραφείο μου στο σπίτι πάντως, δεν βγάζεις άκρη. Ευτυχώς είχα καινούριες σεζόν από ‘Elite’ και ‘On My Block’ για να λιώσω. To πρώτο είναι στο Νο.1 του ελληνικού Netflix αυτή τη στιγμή, το δεύτερο ήταν στο Top10 στις τρεις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του. Μαζί δηλαδή το περάσαμε.
Έξω ήλιος, μέσα χορός για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να γίνω κινηματογραφικό κλισέ: Πρωί Δευτέρας, 4η μέρα αυτο-αποκλεισμού, και ήδη έχω βάλει Spotify να παίζει μια λίστα που έχει από Journey ως Αρλέτα και χορεύω μόνος μου στην κουζίνα ενώ πλένω τα πιάτα. Το σπίτι μου έχει πολύ μεγάλο (αναλογικά) χωλ και γλιστερή επιφάνεια, οπότε το τι χορευτική γλίστρα έχει πέσει δεν περιγράφεται. Επειδή η ζωή είναι πάντα λιγότερο γκλάμ από το κινηματογραφικό της αντίστοιχο, σκέψου Χιου Γκραντ στο “Love Actually” αλλά στο αρκετά πιο γραφικό του και στο λιγότερο χαριτωμένο του. Και χωρίς σκάλες και ορόφους.
Πριν φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση είχε προηγηθεί το απέναντι άκρο. Το Σάββατο ήθελα να ξυπνήσω νωρίς, να κάνω δουλειές, να πάω για ψώνια. Ξύπνησα στις 8μιση. Αποφάσισα ότι είχα τόσο λίγη θέληση να κουνηθώ, που ξανάπεσα για ύπνο. Ξύπνησα κατευθείαν στις 4 το απόγευμα. Ο Σαίξπηρ λέει έγραψε τον Βασιλιά Ληρ στην καραντίνα, αλλά να σας πω και κάτι; Κι εκείνος τις πρώτες μέρες δεν ξέρουμε τι έκανε. Και δεν είχε καν podcasts να τον αποσπούν. Έχετε το αναλυτικό πρόγραμμά του; ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ. Είμαι μέσα στο σπίτι από την Πέμπτη το βράδυ, με μόνη εξαίρεση μια πολύ προσεκτική εξόρμηση για ψώνια το Σάββατο αργά το απόγευμα, όταν τελικά κατάφεραν να σηκώσω το κουφάρι μου από το κρεβάτι. Με όσα άκουγα από φίλους για το χαμό που γινόταν είχα ακόμα λιγότερη διάθεση να βγω, αλλά το γάλα στο ψυγείο είχε λήξει και το φρεσκότερο πράγμα στην κουζίνα ήταν ένα μαγνητάκι που έφερα πριν 2 μήνες από το Λονδίνο, οπότε δεν έπαιρνε άλλη αναβολή η φάση. Προς έκπληξή μου, το (κεντρικότατο) σούπερ στο οποίο πήγα ήταν πρακτικά άδειο, οι υπάλληλοι κάπνιζαν έξω. Θρίαμβος. Ψώνισα σε 15 λεπτά όλα όσα χρειαζόμουν χωρίς να ψωνίσω τίποτα δύο φορές, και χωρίς να ακουμπήσω ούτε έναν άνθρωπο. Θρίαμβος!!
Πέρασα το υπόλοιπο ΣΚ προσπαθώντας να σκεφτώ ένα κουλ πρότζεκτ που θα μπορούσα να βάλω μπροστά καθώς κάθομαι στον καναπέ μου. Είχα τόσες ιδέες! Να κάνω ένα rewatch, να πιάσω τα αγαπημένα μου franchise, να ξεκινήσω το Classic Doctor Who και να γράφω για αυτό, να επιλέγω double features του Cinobo, να δω κάποια από τις 38 χιλιάδες σειρές που έχει βγάλει το Netflix, να πιάσω κάποια κλασική σειρά που ποτέ δεν είχα βρει χρόνο να ολοκληρώσω (κλίνω προς το ‘Cheers’, αν προχωρήσω με αυτή την ιδέα θα ενημερώνεστε εδώ καθημερινά, ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΤΕ, ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ), να διαβάσω κάποιο κλασικό κομιξικό στόρι που δεν είχα πιάσει ποτέ ως τώρα, να διαβάσω την αυτοβιογραφία της Maya Angelou, τόσες ιδέες, τόσος χρόνος! Τελικά φυσικά και κατέληξα τάβλα στον καναπέ μου να χαζεύω Grey’s Anatomy, το οποίο είχα μείνει μια σεζόν πίσω και πλέον είμαι up to date. Για τέτοια αυτο-οργάνωση μιλάμε. Παράλληλα έσβησα το κινητό από τη χρήση. Στο Pokemon Go, επειδή το παιχνίδι είναι φτιαγμένο βασικά για να βγαίνεις έξω και να περπατάς, κάτι που δεν παίζει αυτή τη στιγμή, έκαναν δυο έξυπνες κινήσεις. Ουσιαστικά χάρισαν στο παίκτες 30 φίλτρα που το καθένα διαρκεί για μια ώρα φέρνοντας Pokemon γύρω σου με ρυθμό ένα ανά λεπτό. Που θα πει, παίζεις και μαζεύεις σχεδόν σα να έκανες βόλτα έξω. Και το δεύτερο, άνοιξαν τις PvP μάχες (που κανονικά θέλουν 3 χιλιόμετρα περπάτημα τη φορά για να ξεκλειδώσουν) οπότε από προχτές έχω σπάσει την οθόνη από το πολύ ταπ-ταπ. Μέχρι την Κυριακή το βράδυ, είχαμε βρει και τρόπο να παίζουμε ονλάιν, καθένα από το σπίτι του, Cards Against Humanity.
Τελοσπάντων, είμαι σίγουρος ότι κάποια από αυτές τις μέρες θα βάλω μπροστά κάποιο μεγάλο πρότζεκτ. Για την ώρα κάθομαι αβέβαιος. Έξω αυτή τη στιγμή έχει ήλιο, η μέρα είναι τέλεια. Κανονικά θα άρπαζα το κινητό και θα έβγαινα για βόλτα με καφέ στο χέρι, για early drinks ή/και για χατσάρισμα στο PoGo. Τώρα δεν πειράζει, διασκεδάζω μέσα. Κρίμα να πάει χαμένη τέτοια μέρα.
Από την αρχή όλες τις ταινίες και τα βιβλία Χάρι Πότερ, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης
Εντάξει ίσως επειδή γύρισα πρόσφατα από Εδιμβούργο, την πόλη από την οποία η J.K. Rowling άντλησε την έμπνευσή της για να γράψει τα πασίγνωστα πλέον βιβλία της, ίσως επειδή τριγυρνούσα προ ολίγων ημερών μέσα σε μαγαζιά της real life Diagon Alley, ίσως επειδή έκανα και ένα Χάρι Πότερ τουρ, ξύπνησαν όλες αυτές οι μνήμες στο κεφάλι. Από το πρωί της Παρασκευής, έχω πάρει αγκαλιά όλα τα βιβλία της Rowling και όποτε κουράζομαι από το διάβασμα βάζω μια ταινία και βλέπω. Και μετά εναλλάξ. Στη συνέχεια, πνίγω λίγο τον πόνο της κλεισούρας με μερικά Bertie Bott’s Every Flavour Beans που έφερα μαζί από το ταξίδι και η καραντίνα αρχίζει ξαφνικά να μη μοιάζει και τόσο τραγική υπόθεση.
“Είχατε καταλάβει ότι η μέρα ήταν τόσο μεγάλη”; αναρωτήθηκε ο Νίκος Σταματίνης
Αυτές τις μέρες που είμαι τόσο πολλή ώρα στο σπίτι, κατάλαβα το εξής: Η μέρα ήταν πραγματικά μεγάλη και δεν το καταλαβαίναμε. Τι θες να πεις ότι η ζωή είναι μικρή, φίλε μου πασοκγλεντζέ; Κάτσε σε καραντίνα σπίτι σου και έλα να μας το ξαναπείς. Anyway, εκτός από το γεγονός ότι κατάφερα να έχω για ακόμα μια φορά διάβασμα, την ώρα που ο κόσμος γύρω μου καταστρέφεται έχω να πω τα εξής. Βλέπω, εδώ και αρκετούς μήνες, το Brooklyn Nine-Nine και δυστυχώς σε λίγο τελειώνει. Ταυτόχρονα, το Σαββατόβραδο είδαμε, μετά από πραγματικά ανηλεές ψάξιμο και δική μου ετυμηγορία, το ‘Derry Girls’ στο Netflix. Όταν βλέπεις ταυτόχρονα δύο κωμωδίες ξέρεις ότι εκεί έξω παίζει πανδημία. Τα υπόλοιπα βράδια θα είμαι μεταξύ δουλειάς, Netflix και κοινωνιογλωσσολογικών περιοδικών, που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν σε ενδιαφέρουν.Γι’αυτό και κάποτε θα τα βάλω σε μια λίστα.
Για πάντα χοντροί στην οικία Χατζηιωάννου
Δεν έχω ακόμα καταλάβει γιατί αλλά κάθε φορά που έχουμε χρόνο σε αυτό το σπίτι, συναντιόμαστε στην κουζίνα και μαγειρεύουμε. Από το πιο σαχλό μέχρι το πιο ευφάνταστο πιάτο. Και ναι, έχουμε αφήσει ο καθένας τρία βιβλία στη μέση, έχουμε τουλάχιστον μια ντουζίνα σειρές στην Watchlist κι αλίμονο αν αρχίσω να απαριθμώ εκείνα που στοιβάζω στο πίσω μέρος του μυαλού για όταν θα έχω λίγο χρόνο. Παρ’ όλα αυτά στον ελεύθερο χρόνο μαγειρεύουμε. Κάποια από αυτά (τα πολύ υγιεινά ή τα ευφάνταστα) τα ανεβάζουμε και στα social. Τα υπόλοιπα απλά τα καταναλώνουμε. Με χρονική σειρά, θα πω ότι από την Παρασκευή το βράδυ – και χωρίς να αναφέρω τα πρωινά – φτιάξαμε:
- Σπιτικά σουβλάκια σε πίτες ολικής
- Granola για να έχουμε να τρώμε δυο μήνες
- Χοιρινές μπριζόλες στο φούρνο
- Gnocchi με χοιρινό που περίσσεψε από τις μπριζόλες σε φιλετάκια, κρέμα γάλακτος, μουστάρδα και θυμάρι
- Πρότυπα quesadillas με τις πίτες που περίσσεψαν από τα σουβλάκια
- Αγριογούρουνο σε σάλτσα κρασιού με πορτοκάλι και μυρωδικά
Το τελευταίο είναι για το μεσημεριανό της Δευτέρας γιατί δουλεύουμε από το σπίτι και πρέπει να τρώμε ελαφρά. Καμία τύχη.
Κάτω από μια θολούρα, ο Κώστας Μανιάτης
Κατασκευάζοντας εχθρούς, έτσι πέρασα το Σαββατοκύριακό μου. Θυμάμαι τι είδα στο Netflix, τι διάβασα στο Facebook και στο Twitter, τι διάβασα σε ξένα sites, αλλά δεν έχουν καμία σημασία, έγιναν όλα κάτω από μία θολούρα και έναν φόβο. Και αυτός ο φόβος έπρεπε να βρει ένα πρόσωπο για να του ζητήσει εξηγήσεις, γιατί αυτή η αόρατη απειλή δεν μου αρκούσε. Δεν έχει σημασία ποιοι έγιναν εχθροί μου, ποιοι απορρόφησαν τον φόβο μου γιατί έγινε σιωπηλά, μουλωχτά, μέσα σε ένα σπίτι που κανείς δεν άκουσε και δεν έμαθε τίποτα. Ένα tweet ήταν όσο πιο μακριά έφτασα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση, ούτε πόσο θα κρατήσουμε εμείς, αλλά το πρώτο σαββατοκύριακο δεν τα πήγα και πολύ καλά. Και είναι ακόμα Δευτέρα για να αισιοδοξήσω για το επόμενο.
Χίτσκοκ και Πεδίον του Άρεως η Ναστάζια Καπέλλα
Ξεκίνησα αφιέρωμα στον Χίτσκοκ βλέποντας το ‘Rear Window’ και το ‘Vertigo’. Κοιμήθηκα πολύ και από νωρίς, και το ομολογώ προαυλίστηκα δύο φορές στο Πεδίον του Άρεως, κρατώντας φυσικά τις απαραίτητες αποστάσεις. Στο Πεδίον είδα και αυτό το μαντεμένιο φρεάτιο, το οποίο φωτογράφισα γιατί μου θύμισε το ‘Bandersnatch‘ στο ‘Black Mirror’, και ενισχύθηκε μέσα μου η θεωρία ότι ζούμε στο ‘Black Mirror‘.