Δύο ημέρες στη Γρανάδα. Olé!

Όταν σε καλεί στο τηλέφωνο ο Χρήστος Χατζηιωάννου, να το σηκώνεις. Είναι πάντα για καλό. Καλή ώρα πριν περίπου ένα μήνα, όταν με πήρε για να μου κάνει την ερώτηση: “Θες να πας δύο ημέρες στη Γρανάδα, καλεσμένος της Microsoft, για να τραβήξεις άπειρες φωτογραφίες με το Lumia 930;”. Σε αυτή την περίπτωση, οι μόνες αποδεκτές απαντήσεις είναι οι εξής τρεις: α) Ναι! β) Εννοείται!!! γ) Πότε πετάω;

Όπως καταλαβαίνεις επέλεξα- μετά από σκέψη μισού δευτερολέπτου- την τρίτη επιλογή. Η ερώτηση του Χρήστου περιείχε λέξεις-κλειδιά που δεν μου άφησαν άλλα περιθώρια. Γρανάδα σημαίνει ταξίδι. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε αεροπλάνο, ξεχνάω ότι βρίσκομαι στα πρώτα άντα. Επιλέγω παράθυρο και χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Προσθέτουμε το γεγονός ότι δεν είχα ταξιδέψει έως τώρα στην νότια Ισπανία. Άρα, νέες εμπειρίες, παραστάσεις, εικόνες. Και όλα τα παραπάνω με τη φροντίδα μιας εταιρίας κολοσσού όπως η Microsoft, δηλαδή δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Φύγαμε λοιπόν!

Μισό λεπτό. Τι εννοείς Χρήστο, ότι θα πάω στη Γρανάδα χωρίς φωτογραφική μηχανή; Κάθε φορά που ταξιδεύω, το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι πρώτο πρώτο στη λίστα μου. Αλλά αυτή τη φορά, το κουτάκι δίπλα του δεν το τσέκαρα, καθώς στην Ανδαλουσία με περίμενε ένα Lumia 930. Μα πόσο καλό μπορεί να είναι ένα κινητό. για να μην μου είναι απαραίτητη η φωτογραφική μου;  Φεύγοντας την Τρίτη του Πάσχα για το αεροδρόμιο, ένιωθα σαν στρατιώτης που πήγαινε στη μάχη χωρίς το όπλο του. Επέστρεψα όμως… νικητής, με εκατοντάδες τρόπαια να βρίσκονται στο λάπτοπ, αποτυπωμένα από το κινητό.

Βienvenidos a Granada

Γρανάδα! Σε κερδίζει ήδη από τις περιγραφές όσων έχουν πάει. Ο αγαπημένος μου Θανάσης Κρεκούκιας, του οποίου τα κείμενα έχω την τιμή να τα διαχειρίζομαι ως senior editor στο Sport24.gr, την έχει στις δύο ομορφότερες πόλεις της Ισπανίας (του)- η άλλη το Σαν Σεμπαστιάν. Σε κερδίζει από τις φωτογραφίες της που χαζεύεις, ψάχνοντας στο google. Σε κερδίζει με την άφιξή σου, ακόμα και αν αυτή είναι στο μαύρο σκοτάδι.

Ταξίδεψα μέσω Βαρκελώνης όπου έκανα βόλτες για περίπου δύο ώρες στα εμπορικά καταστήματα του αχανούς Ελ Πρατ. Αντίθετα, το αεροδρόμιο της Γρανάδας είναι… ταπεινό. Βγαίνεις από το αεροπλάνο και δεν σε περιμένουν φυσούνες ή λεωφορεία. Κατεβαίνεις τη σκάλα και περπατάς λίγα μέτρα για να φτάσεις στη μικρή αίθουσά του. Εικόνα που μου θύμισε έντονα άφιξη σε ελληνικό νησί. Αυτόματα, ξύπνησαν μέσα μου ζεστά και όμορφα συναισθήματα.

Η συνέχεια καλύτερη. Λίγα λεπτά αργότερα ήμουν στο ξενοδοχείο. Μέχρι να τακτοποιηθώ, τα μεσάνυχτα ήρθαν και πέρασαν. Με το ρολόι να δείχνει 1 παρά, το στομάχι άρχισε να μου θυμίζει ότι το παραμέλησα. Άντε βγες στο πουθενά και ψάξε φαγητό τέτοια ώρα. Στις αρχές Μαρτίου είχα βρεθεί στη Βιέννη όπου μετά τις 7 το απόγευμα η ζωή έμπαινε σε flight mode. Και λίγο αργότερα πατούσαν και το off. Υπέροχη πόλη, η οποία ζει φυσικά στους ρυθμούς της βόρειας Ευρώπης. Με νωπές τις μνήμες, αγχώθηκα για λίγο, ξεχνώντας ότι είχα προσγειωθεί στη νότια Ισπανία.

Βγήκα από το ξενοδοχείο και μόνο στο πουθενά δεν ήμουν. Ένα λεπτό περπάτημα με έβγαλε σε κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην καρδιά της πόλης. Λίγα λεπτά αργότερα ήμουν στην Plaza del Carmen, με το δημαρχείο, και στην Plaza de Bib-Rambla, πίσω από τον Καθεδρικό. Σε όλη τη διαδρομή, ανοιχτά μαγαζιά και κόσμος στους δρόμους. Κυρίως νέοι άνθρωποι, έφηβοι ακόμα και παρέες από παιδιά 11-12 ετών, μόνα τους. Αυτή η εικόνα σου δημιουργούσε ζωή, ένταση. Αλλά και ασφάλεια καθώς δεν μπορώ να φανταστώ ότι τόσοι γονείς λειτουργούσαν ανεύθυνα,  αφήνοντας ελεύθερα μικρά παιδιά, σε επικίνδυνο περιβάλλον.

Μπορεί να έφτασα λοιπόν στο μαύρο σκοτάδι το οποίο συνήθως αλλοιώνει τις εικόνες ενός τόπου, εμποδίζοντας την ανάδειξη των χρωμάτων του, προκαλώντας πολλές φορές και άγρια συναισθήματα, αλλά η Γρανάδα πρόλαβε να με κερδίσει πριν ξημερώσει.

Let the party begin

Το διήμερο πρόγραμμα του #LumiainGranada θα ξεκινούσε με γεύμα γνωριμίας το μεσημέρι στο ξενοδοχείο. Όπερ και σήμαινε ότι το πρωινό, μετά το γευστικότατο… πρωινό,  ήταν ελεύθερο για να φωτίσω τις εικόνες που είδα το προηγούμενο βράδυ. Ακολούθησα λοιπόν τον ίδιο δρόμο και χάθηκα στα στενάκια της παλιάς πόλης γύρω από τον Καθεδρικό μαζί με ντόπιους, τουρίστες και πάρα πολλούς νέους ανθρώπους, τους φοιτητές του Universidad de Granada. Με 80.000 νεαρούς να φοιτούν σε αυτό, σε μια πόλη 240.000 κατοίκων, καταλαβαίνεις γιατί η Γρανάδα παραμένει ζωντανή όλο το 24ωρο.

Περπατώντας στα πεντακάθαρα στενά δρομάκια, γεμάτα λουλούδια, δεντράκια, φοίνικες, πλανόδιους μουσικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, απογοητεύτηκα για άλλη μια φορά με την ακριβώς αντίθετη εικόνα του κέντρου της Αθήνας. Η Γρανάδα είναι μια πόλη φιλική- όχι μόνο στο ιστορικό κέντρο, αλλά στο σύνολό της- σε όσους θέλουν να περπατήσουν, να τρέξουν ή να κάνουν ποδήλατο. Δεν ήρθα όμως ως εδώ για να μιζεριάσω. Άφησα γρήγορα πίσω τις συγκρίσεις, γιατί δεν ήθελα να σπαταλήσω τον ελάχιστο πολύτιμο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου για να γνωρίσω αυτόν τον τόπο.

Έχοντας (μικρή) εικόνα από την Γρανάδα και υπό το φως του ήλιου, επέστρεψα στο ξενοδοχείο για το γεύμα γνωριμίας με την ομάδα της Microsoft και το υπόλοιπο γκρουπ. Είχα την τιμή να είμαι ο μοναδικός εκπρόσωπος από την Ελλάδα σε μια ομάδα δημοσιογράφων και bloggers από την Ιταλία, την Πολωνία, την Δανία, τη Ρωσία και την Ολλανδία. Συστηθήκαμε εν μέσω υπέροχων γεύσεων που έκαναν παρέλαση στα πιάτα μας και μεταφερθήκαμε στη συνέχεια στην αίθουσα σεμιναρίων τους ξενοδοχείου και για την γνωριμία και με το Lumia 930.

Το όπλο για τη μάχη με τη φωτογραφία ήταν στα χέρια μου, οι απαραίτητες οδηγίες για τη χρήση της κάμερας δόθηκαν και η πρώτη ευχάριστη έκπληξη άκουγε στο όνομα Stephen Alvarez (@salvarezphoto). Ένας 50χρονος βραβευμένος φωτογράφος από το Τενεσί των ΗΠΑ, ο οποίος δουλεύει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικά για το National Geographic. Περνάει πάνω από το μισό χρόνο  μακριά από το σπίτι του, ταξιδεύοντας σε κάθε γωνιά της γης για να τη φωτογραφήσει. Ενώ το τελευταίο διάστημα είναι και πρεσβευτής της Microsoft και γυρίζει τον κόσμο αποτυπώνοντάς τον σε εικόνες μέσω των κινητών Lumia. Όπως είχε σκοπό να κάνει και στη Γρανάδα.

Ο Alvarez μας έδωσε μερικές χρήσιμες συμβουλές πριν αναχωρήσουμε για την Αλάμπρα. Πιθανότατα να τις ξέρετε ήδη, εγώ προσωπικά τις γνώριζα, αλλά η επιβεβαίωση από τον ειδικό, ότι αυτό που κάνεις είναι το σωστό, είναι πάντα πολύτιμη. Και ξεκινάμε από το λάθος. Ασυναίσθητα βάζουμε όλοι το κινητό μπροστά στα μάτια μας και τραβάμε. “Shoot crazy angles!”, τονίζει ο Alvarez. Δες τον κόσμο από διαφορετικές γωνίες, κράτα ψηλά το κινητό, χαμηλά, γονάτισε, πέσε στο έδαφος. Και αν χρειαστεί να βρεθείς μπροστά σε κίνηση, μη φοβηθείς αν η φωτογραφία βγει “κουνημένη”: “Capture the action!”.

Ακολούθησε το αυτονόητο: “Be careful the light”. Πόσες και πόσες φωτογραφίες δεν είπαν απολύτως τίποτα γιατί τοποθετήσαμε τον φακό απέναντι από τον ήλιο. Για να ακολουθήσει φυσικά και το: “Shoοt early, shoοt late”. Οι καλύτερες φωτογραφίες βγαίνουν το διάστημα που ο ήλιος ανατέλλει και δύει. Νόμος. Ίσως σε κούρασε να διαβάζεις στην ταξιδιωτική εμπειρία για τη Γρανάδα, αυτές τις λεπτομέρειες που για σένα είναι γνωστές. Αλλά έστω έναν να… σώσουμε και να τον κάνουμε να επιστρέψει σπίτι του με υπέροχες φωτογραφίες, αξίζει τον κόπο. Όπως αξίζει, όποιος έχει Windows Phone, να δει τι έχει στην αρχική του οθόνη ο Alvarez.

Just Alhambra

Γρανάδα σημαίνει Αλάμπρα. Το ξακουστό ανάκτορο και “κόκκινο φρούριο”, όπως είναι η μετάφραση της λέξης, κατασκευασμένο από τους Μαυριτανούς που κατέλαβαν την Ισπανία. Σε αυτό κατευθυνθήκαμε φεύγοντας από το κέντρο της πόλης,  αλλά δεν μπήκαμε στο παλάτι παρά μόνο όταν… έκλεισε. Αρχικά επισκεφτήκαμε το Parador de Granada, δίπλα στο ανάκτορο, ένα παλαιό μοναστήρι το οποίο λειτουργεί ως ξενοδοχείο. Περιλαμβάνει ένα μέρος των περίφημων κήπων της Αλάμπρα με θέα την υπέροχη Αλμπαϊσίν. Μία σύντομη ξενάγηση του χώρου από τον διευθυντή του ξενοδοχείου, ποτό και γευστικά ορεκτικά- με το ιβηρικό χαμόν να κερδίζει κάθε ανταγωνισμό- και φύγαμε για το κλειστό παλάτι.

Η Αλάμπρα δέχεται περίπου 3.000.000 επισκέπτες κάθε χρόνο. Αυτή τη φορά όμως θα ήταν ανοιχτή μόνο για τους καλεσμένους της Microsoft. Mε λίγα λόγια, είχα όλη την ησυχία μου να απολαύσω το απόλυτο μαυριτανικό όνειρο που δημιούργησε ο μουσουλμανικός πολιτισμός στη Δυτική Ευρώπη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άφησα πίσω μου το γκρουπ, μένοντας μόνος στα διαμερίσματα, θαυμάζοντας την τέχνη της Αλάμπρα σε όλο της το μεγαλείο. Ακούγοντας παράλληλα μόνο τον ήχο από τα πουλιά που πετούσαν στα δέντρα και το νερό που έτρεχε στα συντριβάνια. Κάποια στιγμή κάθισα για λίγο σε ένα παγκάκι και έκλεισα τα μάτια μου. Ο ξεναγός αντιλήφθηκε ότι η φαντασία μου έκανε άπειρα ταξίδια, με πλησίασε και χαμογελώντας μου είπε: “Ζεις τώρα τη ζωή του σουλτάνου”. “Ναι, αλλά η σουλτάνα μου, είναι στην Αθήνα”, του απάντησα.

Λίγο πριν την έξοδο, μας περίμενε το Αίθριο των Λεόντων, το σημείο το οποίο είναι συνήθως το πρώτο το οποίο θα δεις σε φωτογραφία στους τουριστικούς οδηγούς για το ανάκτορο της Αλάμπρα. Στην ησυχία του τοπίου, με την απουσία του κόσμου, είχαμε όλο τον χρόνο για φωτογραφίες. Όπως έκανε και ο Alvarez, τον οποίο πλησίασα να τον παρακολουθήσω εν ώρα “εργασίας”. Είναι η στιγμή που αποφασίζει να μου κάνει ένα ιδιαίτερο μάθημα φωτογραφίας, σε ένα από τα πιο μαγικά μέρη της Ευρώπης. Ο Μίκαλ, από την ομάδα των Πολωνών, κατέγραψε την συγκεκριμένη εικόνα. Έχοντας μεγάλη αγάπη στα ταξίδια, στα μνημεία, στην ιστορία, στην φωτογραφία, ένιωσα ένα είδος ευλογίας εκείνη τη στιγμή…

Το βράδυ ολοκληρώθηκε με δείπνο στο Parador de Granada. Επέλεξα το θαλασσινό μενού που περιείχε σούπα με αστακό Νορβηγίας, κόλιανδρο και αυγά πέστροφας αλλά και μπακαλιάρο με ξηρούς καρπούς, καβορυόψιχα και βινεγκρέτ λιαστής ντομάτας. Παρόλο την γευστική έκρηξη στο στόμα μου, το μυαλό μου ταξίδευε στις εικόνες της ξενάγησης στο  μαυριτανικό όνειρο της Αλάμπρα!

Cortijo Alameda: Η ζωή των τσιγγάνων

H δεύτερη ημέρα του #LumiainGranada ξεκίνησε με ένα σύντομο σεμινάριο στο Photoshop από τον Stéphane Baril, Creative Cloud Expert της Adobe στη Γαλλία. Αφού μας έδωσε μερικές χρήσιμες συμβουλές για τις ρυθμίσεις τις εφαρμογής στο κινητό, πειραματίστηκε στο Adobe Photoshop “παίζοντας” με τον Πύργο του Άιφελ. Το Παρίσι όμως μπορούσε να περιμένει, σειρά είχε η μύηση στη ζωή των τσιγγάνων στο Cortijo Alameda. Ένα κτήμα, λίγο έξω από την πόλη, το οποίο αναλαμβάνει εκδηλώσεις όπως δεξιώσεις γάμων. Με την άφιξη σε αυτό, μας περίμενα υπέροχη σαγκρία, άφθονα- και εδώ- ορεκτικά αλλά και ρούχα για να ντυθούμε στα χρώματα των τσιγγάνων. Οι κοπέλες δεν έχασαν την ευκαιρία, καθώς όχι μόνο τα φόρεσαν αλλά είχαν και ιδιαίτερο μάθημα χορού. Δύο άλογα δίπλα μας τις συνόδευαν, καθώς χόρευαν και αυτά- υπό την καθοδήγηση των αναβατών τους- στους ρυθμούς της κιθάρας. Olé!

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς ακολούθησε ένα μοναδικό σόου με άλογα. Ένα σκύλος ανέλαβε το ρόλο του λύκου που επιτίθεται στο χωριό, ακολούθησε η εισβολή των εχθρών που αποκρούστηκε με βέλη και ακόντια για να ολοκληρωθεί η παράσταση με τη μαγεία του έρωτα. Μία κοπέλα, ξυπόλυτη στο χώμα, χόρευε με τρομερό συντονισμό με τον καλό της ο οποίος ήταν πάνω σε άλογο. Το τοπίο της φύσης της Αναδαλουσίας, ολοκλήρωνε το μαγευτικό το σκηνικό, μακριά από την πόλη, τον κόσμο, τη φασαρία.

Ακολούθησε- μαντέψτε- δείπνο στην αίθουσα του κτήματος. Σούπα αμυγδάλου με σταφύλια, καρπούζι και ρέγγες και η παραδοσιακή παέγια, με θαλασσινά και κοτόπουλο. Εννοείται και νοστιμότατο επιδόρπιο, όπως το προηγούμενο βράδυ. Το #LumianinGranada ήταν αναμφισβήτητα ένα event που ικανοποιούσε όλες τις αθισήσεις!

Albaicín και για το τέλος… flamenco

Επιστροφή για σύντομη σιέστα στο ξενοδοχείο η οποία έδωσε τη θέση της σε περπάτημα που άξιζε το κάθε μα το κάθε του βήμα. Ξεκινήσαμε με ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο και κατάληξη στον επιβλητικό καθεδρικό ναό. Παρόλο το δέος που ένιωθα μέσα σε αυτόν, από το μέγεθος της κατασκευής, ανυπομονούσα να βγούμε έξω για να ανηφορίσουμε προς το Αλμπαϊσίν. Κάπου εδώ, μικρή παρένθεση, ένα ευχαριστώ σε έναν εκ των αρχηγών του event ο οποίος βγαίνοντας από το Ναό με οδήγησε στο… ναό του λόμο. Από την πρώτη στιγμή του ζήτησα να μου βρει μαγαζί όπου θα έχει το ασύλληπτο στη γεύση Lomo Iberico de Bellota και δεν με ξέχασε. Gracias!

Mε το λόμο στο χέρι, πήραμε την Carrera del Daroo που οδηγεί στην περιοχή του Αλμπαϊσίν, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1984, μαζί με την Αλάμπρα, και η οποία διατηρεί τους στενούς δρόμους του μεσαιωνικού μαυριτανικού παρελθόντος. Σε κάθε βήμα γύριζες το βλέμμα δεξιά και έβλεπες απέναντι από τον ποταμό Rio Darro, πάνω στο λόφο, το επιβλητικό φρούριο της Αλάμπρα. Στη συνέχεια στρίψαμε για να ανέβουμε τα δρομάκια με κατεύθυνση στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Εκεί, κάθε απόγευμα, μαζεύονται εκατοντάδες νέοι- και όχι μόνο- και κάθονται αφήνοντας το βλέμμα τους να χάνεται στη μαγεία της Αλάμπρα, περιμένοντας τον ήλιο να δύσει. Μία από τις πιο ωραίες θέες που έχω συναντήσει, το “κόκκινο φρούριο” και στο βάθος οι χιονισμένες κορυφές της Σιέρρα Νεβάδα.

Ακολουθεί η αγαπημένη μου φωτογραφία

Το #LumiainGranada δεν είχε σκοπό να μας αφήσει εκείνη τη στιγμή, αν και ήδη οι εντυπώσεις είχαν ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Κατεβήκαμε και πάλι στον κεντρικό και συνεχίσαμε τον ανηφορικό δρόμο προς το εστιατόριο “La Chumbera”. Είναι η στιγμή που θα βγάλω την αγαπημένη μου φωτογραφία από αυτό το ταξίδι. Καλή η θέα, και τα ιστορικά μνημεία, αλλά πάντα είμαι έτοιμος να τραβήξω και κάτι διαφορετικό από τις εικόνες που προφανώς θα έχουμε όλοι στο άλμπουμ. Και το βρήκα εκεί.

Είχα αποκοπεί λίγο από το γκρουπ όταν είδα να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση ένα ζευγάρι που έτρεχε. Την ώρα που με πλησίασε, διαπίστωσα ότι ο άντρας ήταν μιας κάποιας (μεγάλης) ηλικίας. Και έτρεχε κρατώντας το χέρι της γυναίκας. Μόλις με προσπέρασαν, γύρισα προς το μέρος τους. “Όπλισα” μέσα σε 2 δευτερόλεπτα- μεγάλο πλεονέκτημα του Lumia 930- και πάτησα το κουμπί πριν χαθούν στο στενό. Ο Alvarez, βλέποντας αργότερα τη φωτογραφία, ήταν σίγουρος ότι την είχα πειράξει με φίλτρα. Και όμως. Απλά είχα πατήσει το κλικ. Ένα ζευγάρι μεγάλων ανθρώπων που τρέχει- όρεξη για ζωή- και δύο χέρια που κρατάνε το ένα το άλλο σφιχτά- αγάπη. Τα χρώματα του ουρανού απογειώνουν το συναίσθημα (μου)…

Στο εστιατόριο φτάσαμε με τη δύση του ηλίου. Καθίσαμε αρκετή ώρα στον εξωτερικό χώρο, παρέα με σαγκρία και υπέροχα ορεκτικά- αφήστε κάτω το χαμόν είναι δικό μου. Ενώ η θέα της Αλάμπρα και από αυτό το σημείο ήταν ασύλληπτη.

Μόλις νύχτωσε οδηγηθήκαμε στην κλειστή αίθουσα που είχε τη μορφή σπηλιάς. Λίγο αργότερα κατάλαβα το γιατί. Αρχικά χάθηκα στη γεύση γεμιστών ρολών μελιτζάνας με μανιτάρια και ιβηρικό ζαμπόν. Ένα πιάτο που μου θύμισε πατρίδα. Για να συνεχίσω με ένα φιλέτο με πορτοκάλι και σως από θυμάρι το οποίο το… παράτησα για λίγο. Στην αίθουσα είχε φτάσει ο κιθαρίστας και τρεις γυναίκες, για το παραδοσιακό φλαμένγκο. Η μεγαλύτερη σε ηλικία ξεκίνησε το τραγούδι, η κιθάρα γέμιζε το χώρο και εγώ συνέχιζα με το υπέροχο φιλέτο. Ώσπου σηκώθηκε η πρώτη κοπέλα…

Έχω παρακολουθήσει φλαμένγκο σε βίντεο. Νόμιζα ότι η εμπειρία από κοντά δεν θα ήταν πολύ διαφορετική. Πόσο λάθος! Η κοπέλα άρχισε να χορεύει στους ρυθμούς της κιθάρας και χτυπήσουμε τα τακούνια της στο πάτωμα τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα το διαλύσουν. Το βλέμμα της ξεχείλιζε από πάθος, κάθε σπιθαμή του κορμιού της ήταν παραδομένη στο χορό. Όλο αυτό το σκηνικό έδινε ακόμα περισσότερη ένταση στη φωνή της τραγουδίστριας αλλά και στον ήχο της κιθάρας. Ο ρυθμός γινόταν όλο και πιο γρήγορος, τα δυνατά χειροκροτήματα και τα “Olé!” αντηχούσαν στη σπηλιά και εγώ- έχοντας συνειδητοποιήσει γιατί ο χώρος είχε αυτή την μορφή- είχα πλησιάσει ασυναίσθητα στα δύο μέτρα και απλά είχα… αντατριχιάσει. Το βίντεο που τράβηξα δεν το δημοσιεύω γιατί, παρόλο που έχει ήχο, αδυνατεί να μεταφέρει την έκρηξη συναισθημάτων σε εκείνη τη σπηλιά…

Λίγες αργότερα ήμουν στο αεροδρόμιο για την πρωινή πτήση για Βαρκελώνη και από εκεί πίσω στην Αθήνα. Μόλις δύο ημέρες έμεινα στη Γρανάδα. Ήταν όμως αρκετές για να μη θέλω αυτή τη στιγμή να γράψω κάποιον επίλογο. Προτιμώ να κλείσω με φωτογραφίες που τραβήχτηκαν με την εντυπωσιακή κάμερα του Lumia 930 αλλά και με ένα μήνυμα προς την πόλη που με φιλοξένησε για 48 ώρες: ¡Hasta luego!