«Εγώ αγόρι μου θέλω να είσαι ευτυχισμένος»: 4 ιστορίες coming out στην Ελλάδα του 2023
- 9 ΙΟΥΝ 2023
Το ημερολόγιο έγραφε 28 Ιουνίου όταν η Marsha P. Johnson έριξε την πέτρα που έμελλε να ξεκινήσει τις ταραχές του Stonewall που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία των αγώνων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Η drag queen και ακτιβίστρια από το Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ, αποκάλυψε πως δε βρισκόταν εκεί όταν ξεκίνησαν οι ταραχές μη θέλοντας να καρπωθεί τους αγώνες άλλων, πέρασε όμως όλη της τη ζωή παλεύοντας για ίσα δικαιώματα και ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων.
Από εκείνη την πρώτη πέτρα έχουν περάσει 54 ολόκληρα χρόνια και παρόλο που συχνά-πυκνά μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως η ισότητα έχει επιτευχθεί, η πραγματικότητα έρχεται να μας υπενθυμίσει πως έχουμε ακόμα να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα για να φτάσουμε έστω και κοντά της. «Αρχίσαμε πάλι με τους κουνημένους» έγραφε ένα σχόλιο κάτω από κάποιο άρθρο που αναφερόταν στα events εν όψει του φετινού Pride και ήταν ομολογουμένως από τα πιο ήπια που διάβασα τον τελευταίο καιρό, με κορυφαίο πάντα το «δε με νοιάζει τι κάνουν στα κρεβάτια τους, αρκεί να μην προκαλούν, τους βλέπουν και παιδιά».
«Για τον πολιτικό γάμο, κάθε πράγμα στον καιρό του», έλεγε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης το 2022 στην ομιλία του στη ΔΕΘ, μια θέση την οποία στηρίζει ακόμα, μη θέλοντας προφανώς να έρθει σε κόντρα με τον πιο συντηρητικό πυρήνα του κόμματός του και των οπαδών του.
Το πότε θα είναι κατάλληλος ο καιρός βέβαια μένει να το μάθουμε. Μέχρι τότε, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να αγωνίζεται στα πολύχρωμα Pride, αλλά και κάθε μέρα με την ύπαρξή της και μόνο.
Την ίδια ώρα που στην Ουγκάντα πέρασε ένας από τους πιο βίαιους νόμους κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων (ένα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρι κινδυνεύει με εκτέλεση ακόμα κι ανταλλάξει απλά ένα φιλί), κάποιοι στην Ελλάδα αναρωτιούνται ακόμα ποιος ο λόγος να γιορτάζουμε το Pride.
Λίγες ώρες πριν τη μεγαλειώδη παρέλαση υπερηφάνειας που φέτος θα γίνει στην πλατεία Κοτζιά, το OneMan μίλησε με 4 ανθρώπους που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα για το δικό τους coming out, την αποδοχή τους εαυτού τους, αλλά και το κατά πόσο είναι εύκολο να ζεις αναπολογητικά στην Αθήνα σήμερα.
«Ήμουν γύρω στα 5 όταν αντιλήφθηκα για πρώτη φορά τη σεξουαλικότητά μου. Ήμουν μονοήμερη εκδρομή με το σχολείο στον Άγιο Κοσμά και καταλάθος βρέθηκα στα ανδρικά ντουζ, αντί για τις τουαλέτες. Εκεί, λοιπόν κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα με έλκυε με τρόπο που δεν μπορούσα να μοιραστώ με την παρέα μου.
Ήμουν είκοσι χρονών όταν έκανα come out. Ήταν Πρωτοχρονιά του 2010, γύρω στις τέσσερις το πρωί, βρισκόμουν στο αμάξι μου με την αδερφική μου φίλη και της το εκμυστηρεύτηκα. Θυμάμαι να τρέμω ολόκληρος, καθώς ήταν η πρώτη φωναχτή παραδοχή της σεξουαλικότητάς μου. Δεν μπορούσα άλλο να το κρατάω κρυφό. Μέσα σε είκοσι λεπτά, βρεθήκαμε να πίνουμε ποτό στο Sodade. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πόσο cool ήταν η διαχείριση της. Σπουδαία φίλη.
Δε μου ήταν καθόλου εύκολο να με αποδεχτώ. Χρειάστηκε να κάνω δύο χρόνια ατομική ψυχοθεραπεία στα είκοσι, ώστε να αποδεχτώ τον εαυτό μου και τη σεξουαλική μου ταυτότητα, και κάπως έτσι να ξεμπερδέψω με τις “αποστασιοποιήσεις” που μου συνέβαιναν αρκετά συχνά μέσα στην ημέρα.
Η αντιμετώπιση της μητέρας μου στην αρχή, ήταν ισοπεδωτική και δυστυχώς καθόλου υποστηρικτική. Χρειάστηκε να περάσουν δύο δύσκολα χρόνια στη σχέση μας, ώστε να το πω και στον πατέρα μου, ο οποίος απλά με πήρε αγκαλιά και μου είπε “εγώ αγόρι μου θέλω να είσαι ευτυχισμένος και είμαι περήφανος για εσένα”. Κάπως έτσι ησύχασε και η μητέρα μου με τη σειρά της. Θέλει όμως διαρκή δουλειά και από τις δύο πλευρές, με θέληση για να παραμείνουμε οικογένεια και ίσως δεν τελειώνει ποτέ αυτή η προσπάθεια αποδοχής και κατανόησης. Προφανώς, και φοβήθηκα ότι μπορεί να έχανα ανθρώπους από τη ζωή μου μετά το coming out. Σκεφτόμουν ότι μπορεί κάποια μέρα να μη με αποδεχτούν.
Θέλει θάρρος για να είσαι ο εαυτός σου στην Αθήνα. Ευτυχώς, όχι σε όλες τις περιοχές της πόλης μας. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην κοινωνία, θα ήταν η αίσθηση ανωτερότητας που δυστυχώς διέπει τους περισσότερους, και οδηγεί σε περιττές και κακόβουλες επικρίσεις.
Το Pride μαζί με την καθημερινή ηχηρή παρουσία μας στη ζωή της πόλης, είναι τα μοναδικά όπλα της κοινότητας μας, ώστε κάποια μέρα να καταφέρουμε να ζούμε χωρίς φόβο και ρατσισμό». -Δημήτρης, 34 ετών, director/creative director
«Το δικό μου coming out δεν ήταν ένα, αλλά πολλά (και όχι ταυτόχρονα), καθώς άργησα να συνειδητοποιήσω και κυρίως να αποδεχτώ την ταυτότητά μου. Μεταξύ αυτών, το σπουδαιότερο θα έλεγα πως ήταν το coming out που έκανα στη μητέρα μου, το 2012. Εκείνο το διάστημα βρισκόμουν εν μέσω ψυχωσικού επεισοδίου, το οποίο σ’ εμένα είχε εκδηλωθεί ως πάρα πολύ έντονος φόβος -κατά στιγμές αόριστος και άλλοτε πιο συγκεκριμένος- πως κινδυνεύω εγώ κι η οικογένειά μου από κάποιον ο οποίος θέλει να με καταστρέψει, ακόμη και να με σκοτώσει.
Τότε ήταν που περισσότερο λόγω αδυναμίας, κι όχι χάρις στην ψυχική μου ωρίμανση, αποφάσισα να ανοιχτώ στη μαμά μου, από το σπίτι της οποίας είχα φύγει πριν 5 έτη για να ζήσω μόνος, κρύβοντάς της εντελώς την ερωτική μου ζωή. Παρότι ήδη γνώριζα πως η μητέρα μου ήταν άνθρωπος με ανοιχτές, φιλελεύθερες αντιλήψεις (γιατί για παράδειγμα κάθε καλοκαίρι παραθέριζε στη Μύκονο και συναναστρεφόταν με μέλη της κοινότητας), φοβόμουν για το πώς επρόκειτο να το πάρει, διότι θα μπορούσε να στενοχωρηθεί, να απογοητευτεί, ή να θεωρήσει πως κατά κάποιον τρόπο ο προσανατολισμός μου είχε να κάνει με την ανατροφή μου.
Ωστόσο, όταν τελικά της το είπα, η αντίδρασή της ήταν να με αγκαλιάσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και να μου ευχηθεί να είμαι ευτυχισμένος με ένα σοβαρό παιδί. Μάλιστα, λίγες μέρες μετά, τη σύστησα στον τότε σύντροφό μου και πού και πού βγαίναμε κι οι τρεις μαζί για φαγητό.
Έκτοτε, είμαι ευγνώμων για το υποστηρικτικό περιβάλλον που έχω την τύχη να έχω. Γνωρίζω πολύ καλά ότι άλλοι άνθρωποι στη θέση μου έχουν ταλαιπωρηθεί απίστευτα, αν όχι κακοποιηθεί. Αν με δίδαξε κάτι όλη αυτή η ιστορία, αυτό είναι η αρχή της μαμάς μου -την οποίαν μου θύμισε με αφορμή τους φόβους για κάποιον που “ήθελε να μας βλάψει” να έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και στην καλοσύνη τους». -Λεωνίδας, 34 ετών, μεταφραστής
«Νομίζω ότι αντιλήφθηκα από πολύ μικρή ηλικία τη σεξουαλικότητά μου. Θυμάμαι ήδη από την Α’ δημοτικού να ελκύομαι τόσο από ένα αγόρι όσο και από ένα κορίτσι. Παρόλα αυτά μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να με αποδεχτώ και για πολλά χρόνια. Πέρασα μεγάλο διάστημα “στην ντουλάπα” γιατί δεν μπορούσα ούτε εγώ να αναγνωρίσω τις επιθυμίες μου, ενώ παράλληλα πήγαινα σε ένα πολύ συντηρητικό σχολείο και προερχόμενουν από μια πολύ παραδοσιακή οικογένεια. Από τα 18 και μετά έκανα διαρκείς υπερβάσεις και σιγά-σιγά άρχισα να ζω ως αυτή που είμαι. Δεν ήταν εύκολο και ακόμη και σήμερα κάποιες φορές δεν είναι. Ωστόσο, έχω δημιουργήσει ένα δίκτυο εμπιστοσύνης, υποστήριξης και ενδυνάμωσης γύρω μου και προσπαθώ αντίστοιχα να στηρίζω άλλα άτομα στο δικό τους ταξίδι.
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ακριβώς έκανα coming out, γιατί όπως συνήθως λέμε, τα coming outs στη ζωή ενός ατόμου μπορεί να είναι αμέτρητα. Νομίζω ότι η πρώτη-πρώτη φορά ήταν στο γυμνάσιο, όταν μίλησα σε μια φιλόλογό μου για τον έρωτά μου για μια φίλη μου. Είχα πάρα πολύ άγχος και φόβο. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί της, γιατί την εκτιμούσα και μου μάθαινε καλλιτέχνες και ποιήτριες τότε.
Όταν της το είπα απλά κοίταξε κάτω, δεν είπε κάτι υποστηρικτικό και αυτή η αντίδραση θεωρώ ότι ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο στη ζωή μου. Σκεφτόμουν ότι αν δεν αποδέχεται αυτό το κομμάτι μου η Χ. τότε ίσως κάνω κάτι που δεν είναι σωστό. Πέρασαν πάνω από 3-4 χρόνια μέχρι που βρήκα τη δύναμη, φεύγοντας πια από το κλειστό περιβάλλον ενός ομοφοβικού και συντηρητικού σχολείου, για να προχωρήσω στη ζωή μου και να βρω πραγματική στήριξη σε φιλίες και σε άτομα που γνώρισα στις κοινότητες της Αθήνας.
Όσον αφορά στους γονείς μου, είναι δυο άνθρωποι παραδοσιακοί και με καλή καρδιά ταυτόχρονα. Θα θέλανε να ζήσω μια καλή ζωή και νομίζω ότι παρότι τους ήταν κάτι ξένο κι αλλόκοτο, με τα χρόνια μαθαίνουν και μεγαλώνουν μαζί μου. Όλη αυτή η εκπαίδευση περνάει από πάνω μου βέβαια, αλλά το ίδιο έγινε και με παρέες μου και σε πολιτικούς χώρους που βρέθηκα. Δεν έχω πάντα την αντοχή, αλλά όταν την έχω κάνω αυτήν την “εκπαίδευση”.
Δε θα κρύψω βέβαια πως φοβήθηκα ότι μετά το coming out μου θα έφευγαν άνθρωποι από δίπλα μου. Φοβήθηκα πολλές φορές, όχι μόνο μία.
Στις μεγάλες πόλεις είναι πολύ πιο εύκολο να περάσεις απαρατήρητη. Χάνεσαι μέσα στην ανωνυμία εκτός αν πηγαίνεις στα ίδια στέκια ξανά και ξανά. Έτσι και για εμένα η Αθήνα έγινε ο τόπος της αναγέννησής μου και αυτό συνδέεται άρρηκτα με τη λεσβιακή και queer εμπειρία. Ίσως, μετά από ένα διάστημα να με κούρασαν κάποια πράγματα στην Αθήνα, αλλά είναι θεωρώ μια σχετικά φιλική πόλη για να ζεις κάπως αναπολογητικά μέσα σε έναν cis ετεροπατριαρχικό κόσμο. Δεν είδα πολύ καλύτερες συνθήκες σε άλλες πόλεις που ταξίδεψα ή έζησα.
Δε ξέρω αν είναι πιο δύσκολο για μια γυναίκα να κάνει coming out, ξέρω όμως ότι είναι διαχρονικά πιο σιωπηλές (ή με λιγότερα ντεσιμπέλ) οι ιστορίες των γυναικών, των θηλυκοτήτων, των non binary ατόμων. Θεωρώ όμως ότι το coming out, για όσα άτομα το επιλέγουν ως πρακτική, είναι πάντα μια δύσκολη συνθήκη ανεξάρτητα από την τελική έκβαση.
Όσο για την κοινωνία μας, θα ήθελα να σκεφτόμαστε περισσότερο τι συμβαίνει έξω από το σπίτι μας, να συγκροτηθεί μια αλληλέγγυα συνείδηση που να συνδέει τις ζωές των ανθρώπων μέσα σε έναν κόσμο αποξενωτικό, να δώσουμε προτεραιότητα στη φαντασία μας για την επόμενη μέρα και όχι στα ένστικτα επιβίωσης. Επίσης θα ήθελα να μπορέσει να έρθει στο επίκεντρο μια έγνοια γύρω από την πραγματική συλλογική και ατομική φροντίδα, κόντρα στην κουλτούρα του επείγοντος (urgency culture), που μας επιβάλλεται.
Το Pride σήμερα παραμένει πολύ σημαντικό. Για εμένα ήταν από τις πρώτες στιγμές απελευθέρωσης κι ενδυνάμωσης στον δρόμο, γιατί ήταν ταυτόχρονα μια διαμαρτυρία, μια πορεία και μια γιορτή. Ακόμη κι αν η αδικία αυτού του κόσμου δε πάψει να υπάρχει, είναι πολύ κρίσιμο για εμένα στο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή να μπορέσουμε να αμβλύνουμε αυτές τις δομικές αδικίες και να δημιουργήσουμε περισσότερο χώρο για αγάπη και μοίρασμα». -Λάουρα, 30 ετών, ιδιωτική υπάλληλος
«Νομίζω πως η σεξουαλικότητά μού μου έγινε αντιληπτή στα τελευταία χρόνια του Δημοτικού με αρχές Γυμνασίου. Βέβαια, πάντα ήμουν κάπως εκτός “κανόνα” – σιχαινόμουν αθλήματα τύπου ποδόσφαιρο, έκανα μαθήματα πιάνου, προτιμούσα να κάνω παρέα με τα κορίτσια της τάξης. Δεδομένου, λοιπόν, ότι δεν ακολουθούσα τα πρότυπα αρρενωπότητας (που βέβαια δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την σεξουαλικότητα), κάπως ίσως ο περίγυρος μου είχε βγάλει “πόρισμα” για τη σεξουαλικότητα μου, προτού καλά-καλά την αντιληφθώ εγώ ο ίδιος. Νιώθω πως ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας, το να μεγαλώνεις σε μια κοινωνία που πρέπει να χωρέσεις στις δύο κατηγορίες “για αγόρια – για κορίτσια” είναι στενά περιοριστικό.
Το κομμάτι της αποδοχής ήταν μια διαδικασία που κράτησε κάποια χρόνια – ήρθε με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές φάσεις. Το να μεγαλώνω στην ελληνική επαρχία ως gay αγόρι, σε περιβάλλοντα τα οποία είχαν άγνοια ή ήταν ομοφοβικά, δεν ήταν το κατάλληλο πλαίσιο αποδοχής. Ωστόσο, ήταν ίσως ένα αίσθημα επιβίωσης που με οδήγησε να πω ότι “Αγάπη αν δεν αγκαλιάσεις εσύ τον εαυτό σου, χαθήκαμε”.
Νόμιζα ότι είχα φτάσει σε ένα σημείο που με είχα αποδεχτεί, ξεκινώντας όμως μετέπειτα ψυχοθεραπεία – ως ενήλικας πλέον – συνειδητοποίησα πως έφερνα μέσα μου διαφορετικά συναισθήματα για την ταυτότητα μου, που πολλές φορές αντανακλούσαν τι μπορεί να σκέφτονταν ή ένιωθαν οι γύρω μου (γονείς, φίλοι, γνωστοί, καθηγητές, κτλ). Νομίζω ότι η αποδοχή του εαυτού μου ήρθε όταν συνειδητοποίησα πως δεν χρειάζεται να ζητήσω από κανέναν την αποδοχή – συνειδητοποίησα ότι το να ζητάς την αποδοχή, δίνει αμέσως στον απέναντι μια εξουσία την οποία στην πραγματικότητα δεν έχει.
Το πρώτο μου coming out έγινε όταν ήμουν περίπου 14 – στην τότε κολλητή μου φίλη. Ήρθε ως αντίδραση μετά από έναν οικογενειακό καυγά. Ένιωσα μια ανάγκη να μοιραστώ αυτό που βιώνω ή ίσως και λίγο από το βάρος – δεν έγινε δηλαδή ακριβώς ως μια ήρεμη απόφαση, αλλά μια κίνηση ανάγκης. Δεν σημαίνει ότι ήταν κακό, απλά γυρνώντας πίσω θυμάμαι ότι κουβαλούσε ενοχή. Της είπα ότι είμαι gay με ένα μήνυμα, στο οποίο θυμάμαι να γράφω στο τέλος πως “αν δε θέλεις πια να κάνουμε παρέα το καταλαβαίνω”. Φυσικά και δεν έγινε κάτι τέτοιο. Από εκεί και έπειτα άρχισα να ανοίγομαι όλο και περισσότερο σε κοντινά μου άτομα.
Ερχόμενος στην Αθήνα για σπουδές είναι που σταμάτησα να κάνω coming out – πλέον δεν είχα να συστηθώ εκ νέου σε κανέναν, και ένιωθα μεγαλύτερη άνεση με την σεξουαλικότητα μου. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ερχόταν αβίαστα σε διαφορετικές συζητήσεις, χωρίς να χρειάζεται να είναι μια συζήτηση από μόνο του. Σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε το γεγονός ότι άρχισα να αποκτάω ΛΟΑΤΚΙ+ φίλους. Το coming out στην οικογένεια ήρθε σε δόσεις – πρώτα η αδερφή μου και μετέπειτα οι γονείς μου, με εμένα πλέον να είμαι ενήλικας και να μένω μόνος μου αρκετά χιλιόμετρα μακριά.
Αν εξαιρέσεις το πρώτο coming out – που όπως είπα έφερνε μεγάλη ενοχή – νομίζω οι μόνες φορές που φοβήθηκα για κάτι τέτοιο – περίπου – ήταν με την οικογένεια μου. Είχα αναπτύξει ένα μενταλιτέ στο μυαλό μου που έλεγε ότι αν κάποιος άνθρωπος δεν είναι οκέι με αυτήν την ταυτότητά μου, τότε απλά δεν είναι οκέι να είναι στη ζωή μου. Μπορώ να αποδεχτώ κάποιος να μην γνωρίζει ορισμένα άτομα και σε γενικές γραμμές είμαι διαθέσιμος να συζητήσω, να εξηγήσω και να προσφέρω όποια πληροφορία μπορώ. Νομίζω τα coming out που με φόβισαν περισσότερα και διαπραγματεύτηκα περισσότερο μέσα μου ήταν αυτά στην οικογένεια.
Με την αδερφή μου είχαμε από την εφηβεία μου μια πολύ στενή σχέση, ωστόσο, πάντα κάπως το κεφάλαιο “σεξ/σχέσεις/έρωτας” έμενε στην απέξω – ήταν κάπως οξύμωρο. Από τη μία τα λέγαμε όλα και από την άλλη βγάζαμε εκτός ένα τόσο όμορφο θέμα. Δεν φοβήθηκα τόσο ότι θα την χάσω μια και καλή, όσο το ότι θα υπάρξει μια σιγανή απόσταση. Ευτυχώς και οι δύο φροντίσαμε για τη σχέση μας και το coming out μας έφερε ακόμη πιο κοντά. Στο κεφάλαιο γονείς τώρα, ήταν το coming out που χρειάστηκε να επεξεργαστώ πιο πολύ από όλα – έχοντας ευτυχώς το προνόμιο της ψυχοθεραπείας σαν εργαλείο σε αυτό το ταξίδι.
Εκεί πέρα από τον φόβο, υπήρξε ο θυμός, η αγωνία, η στεναχώρια, η απάθεια. Τελικά το δικό μου “κλειδί” ήταν αυτό που ανέφερα πιο πάνω – έκανα coming out χωρίς να ζητάω αποδοχή. Ήταν μια ανακοίνωση σε έναν πρωινό καφέ και μάλιστα ήταν περισσότερο ανακοίνωση ότι βρίσκομαι σε σχέση και είμαι ευτυχισμένος, παρά “Μαμά, μπαμπά είμαι γκέι”. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο coming out θα μπορούσε να είναι μια συζήτηση ωρών από μόνο του – αυτό που θα κράταγα ωστόσο είναι οι ειλικρινείς κουβέντες που προέκυψαν και το γεγονός ότι στάθηκα πρώτα από όλα απέναντι στον εαυτό μου με ειλικρίνεια και φροντιστικότητα.
Δεν θα έλεγα ότι είναι εύκολο να ζεις αναπολογητικά στην Αθήνα – απαιτεί από το καθένα μας να διεκδικούμε χώρο που δεν μας χαρίζεται, ούτε προσφέρεται έτσι. Νομίζω πως κάπως καλούμαστε να διεκδικήσουμε μια ασφάλεια που πηγάζει από μέσα μας, μια σιγουριά για τους εαυτούς μας που δεν είναι δεδομένη. Υπάρχουν ασφαλείς χώροι; Ναι. Είναι δεδομένοι; Όχι. Θυμάμαι όντας στην πρώτη μου σχέση, να σκέφτομαι πολύ σοβαρά το πόσο εύκολα θα μπορώ να φιληθώ με τον σύντροφο μου δημόσια. Και σε ποια σημεία; Ήμουν αρκετά τυχερός αλλά και αρκετά δυναμικός (νομίζω αυτή είναι η σωστή λέξη), ώστε σε όποιο περιβάλλον-πλαίσιο και να έχω υπάρξει να μην έρθω αντιμέτωπος με κάτι που να με κάνει να νιώσω άβολα.
Παρόλα αυτά έγινε κάποια στιγμή ένα σκηνικό, που το συνέδεσα με τη λέξη “Παραβίαση”. Long story short, καθόμασταν εγώ, ο σύντροφος μου, και μια καλή μας φίλη σε ένα παγκάκι στο κέντρο. Τύπος έρχεται ζητάει χαρτάκια, πιάνουμε όλα μαζί κουβέντα, τίποτα περίεργο μέχρι εδώ. Και από το πουθενά ο τύπος με ρωτάει αν έχω επιλέξει τη σεξουαλικότητα μου ή κάποιο τραυματικό γεγονός π.χ. κακοποίηση είχε ως αποτέλεσμα να είμαι γκέι.
Παρόλο που εκείνη την ώρα του απάντησα πολύ ψύχραιμα πως αυτό που κάνει είναι απόλυτα παραβιαστικό, το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου (που μου ανέφερε) δεν έχει καμία σχέση με τη συμπεριφορά του και πως τίποτα στην μεταξύ μας επικοινωνία δεν έδωσε το χώρο για μια τέτοια ερώτηση (που εξ αρχής είναι λανθασμένη), ήμουν ταραγμένος αρκετές μέρες μετά. Κυρίως με την άνεση που ένιωσε κάποιος να κάνει μια τέτοια ερώτηση και την αίσθηση πως μπορεί να έχει πρόσβαση στο σώμα μου, επειδή “ελευθερία του λόγου”. Μπορείς να ζεις αναπολογητικά; Ναι. Έχει ένα κόστος; Σίγουρα ναι.
Παιδεία, παιδεία, παιδεία. Όλα είναι θέμα παιδείας και κάθε μέρα δημιουργείται και ένα νέο πλήγμα. Θα ήθελα κάπως σαν μέλη αυτής της κοινωνίας να εκπαιδευόμαστε στην ενσυναίσθηση, να έχουμε ως προτεραιότητα τη φροντίδα. Και ψυχική υγεία, παιδιά, η οποία πρέπει κάποια στιγμή να είναι προσβάσιμη για όλα μας. Δε ξέρω αν όλα αυτά είναι ουτοπικά ή ρομαντικά, αλλά για μένα αποτελούν βασικούς άξονες και πυξίδα στο πως κινούμαι.
Από τη μία μπορούμε να ανοίξουμε μεγάλης διάρκειας κουβέντας για το πως έχει διαμορφωθεί το Pride εν έτει 2023 – για το πόσο χώρο έχουν οι εταιρίες (και το pink washing που μπορεί να γίνεται), για το αν μας χωράει όλα μας κτλ κτλ. Κατ’ εμέ πολύ σημαντικές συζητήσεις και ζυμώσεις που χρειαζόμαστε. Παρόλα αυτά, παραμένει μια σημαντική γιορτή – μια στιγμή που όντως κινούμαστε αναπολογητικά στην Αθήνα, που είμαστε ορατοί και διεκδικούμε no matter what την παρουσία μας στο δημόσιο χώρο.
Και πέρα από την πορεία/παρέλαση, εξίσου σημαντικές θεωρώ όλες τις εκδηλώσεις και συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του Pride. Και νομίζω ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία εορτασμού του “Μαζί” – κοινότητα, σύμμαχοι και όποιος θέλει με σεβασμό και αγάπη – να κάνουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά ορισμένα βήματα. Νομίζω το έχουμε ανάγκη αυτό το “Μαζί” – από πάντα και για πάντα. Ας μη το ξεχνάμε». -Κωνσταντής, 23 ετών, Project Manager
