Είναι κάτι παιδιά, που στο χιόνι γκαζώνουν

Στα μέρη μας έχουμε μάθει με τις πρώτες νιφάδες να παραλύουν όλα στους δρόμους. Λίγο η φοβερή κρατική οργάνωση και οι πάντα πρόθυμοι και ετοιμοπόλεμοι φορείς (#not), λίγο το «ταλέντο» του μέσου Έλληνα οδηγού που είναι στα καλύτερά του μόνο όταν πηγαίνει πρώτη, νεκρά και πάλι πρώτη κολλημένος στο ποτάμι, καταλήγουμε λοιπόν στο απόλυτο χάος. Βέβαια υπάρχει η δικαιολογία πως δεν είμαστε δα και Σκανδιναβία, άρα οτιδήποτε εκτός διδακτέας ύλης λογικό είναι να φέρνει το χάος αυτό.

Υπάρχουν όμως κάποια παιδιά που ζουν μακριά από εδώ και που όχι μόνο γίνονται άντρες κόντρα στους στίχους του Τουρνά αλλά το κάνουν και πατώντας γκάζι στο χιόνι. Έχουμε λοιπόν για εσάς 7+1 ιστορίες κατάλευκης οδικής τρέλας, που μαρτυρούν πως η μούρλα πάει και στα βουνά. Η τελευταία είναι δική μου

Με μονοθέσιο F1 στις Άλπεις

Από τον περασμένο Μάρτιο που ουσιαστικά εκτόπισε τον Daniil Kvyat από τη Red Bull Racing, o «Mad» Max Verstappen έχει σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Έγινε ο νεότερος νικητής Grand Prix στην ιστορία της F1, ο νεότερος οδηγός στο βάθρο, στην πρωτοπορία, στην πρώτη σειρά της εκκίνησης, ο νεότερος που έχει σημειώσει ταχύτερο γύρο αγώνα αλλά και ο νεότερος που έχει καταφέρει να βγάλει από τα ρούχα τους και εκατομμύρια οπαδούς άλλων ομάδων. Πριν τα κάνει όλα αυτά, έδειξε στην RBR πως είναι φτιαγμένος για πολύ extreme καταστάσεις. Πολύ όμως. Πήρε την RB7, της έβαλε αλυσίδες (!) και όργωσε τη χιονισμένη πλαγιά στο Kitzbühel της Αυστρίας!

Speed-Hockey σε παγωμένη λίμνη

Το Grand Prix Καναδά είναι ένας από τους καλύτερους αγώνες της χρονιάς. Υπό τον όρο να διεξάγεται καλοκαίρι. Γιατί στο Κεμπέκ ο Χειμώνας είναι βαρύς. Το πόσο, το έμαθε καλά ο Sebastien Buemi όταν τον έβαλαν να οδηγήσει μία Toro Rosso STR4 πάνω σε παγωμένη λίμνη! Το απόκοσμο ουρλιαχτό του V8 τρομοκράτησε ακόμα και την άγρια πανίδα της περιοχής και ο Ελβετός οδηγός έκαμψε κάθε αμφιβολία πως τα μονοθέσια της F1 μπορούν να χορέψουν σε παγωμένο τερέν.

Καρφιά σαν του Γκιούρδα

Προτού κάποιος σκεφτεί να αμολήσει ταύρους σε λευκό φόντο, η BMW Sauber F1 είχε δείξει σε 15 χιλιάδες κόσμου πως γίνεται η δουλειά, σε ένα snow run στη παγωμένη λίμνη του St. Moritz στην Ελβετία. Ο Nick Heidfeld έψαχνε πρόσφυση, με αρωγούς 2.016 καρφιά: 420 σε κάθε ένα από τα μπροστά ελαστικά και 588 στα πίσω!

Ο πρώτος διδάξας

Προτού αλλάξουμε χιλιετία, τα πρώτα μέτρα μονοθεσίου F1 στο χιόνι τα έκανε ένας οδηγός που προέρχεται από τόπο όπου αν αρχίσει αν πέφτει η νιφάδα, δεν σταματά. Ο λόγος για τον δύο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Mika Hakkinen που επειδή είχε χαλάσει το οικογενειακό αυτοκίνητο, πήγε τη γυναίκα του για ψώνια με το διθέσιο μονοθέσιο της McLaren! Μετά εκείνη τον χώρισε – αν και στην πραγματικότητα δεν έφταιγε η «παγωμένη» βόλτα αλλά μία «καυτή» στρίπερ.

Χιονισμένα ντόνατ στην έρημο

Οκ, μπορεί ο τίτλος φαντάζει αντικρουόμενος αλλά μία ματιά στο video θα σας πείσει πως είναι ακριβής. Έχει χιόνι, έχει σβούρες και διαδραματίζεται και στην έρημο. Συγκεκριμένα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το λαοπλάνο Ντουμπάι. Εκεί που χάρη στα πετροδόλαρα αν χρειαστεί ο ήλιος θα δύσει και στην Ανατολή. Όπως ίσως γνωρίζετε, οι Άραβες έχουν χτίσει ένα εντυπωσιακό, κλειστό χιονοδρομικό κέντρο εκεί. Κι αν αυτό δεν ήταν από μόνο του αρκετά παρανοϊκό, έβαλαν και μία Renault F1 να πατήσει γκάζι, με τον Nelson Piquet Jr πίσω από το τιμόνι. Βέβαια δεν πέρασε πολλή ώρα προτού ο Βραζιλιάνος κολλήσει στο χιόνι. Όμως ο ήχος στον κλειστό χώρο, είναι απλά εξωπραγματικός.

Η Πράσινη Κόλαση Πάγωσε

Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά βόλτες στο πάρκο μπροστά στο σόου του Andy Gulden. Αν δεν γνωρίζετε ποιος είναι ο κύριος, δεν πειράζει. Ούτε εγώ τον ήξερα προτού δω αυτό το video. Πλέον τον έχω τοποθετήσει στο πάνθεον τον ηρώων μου. Γιατί παίρνει ένα μονοθέσιο της αγωνιστικής σχολής του Νίρμπουργκρινγκ στην οποία είναι επικεφαλής εκπαιδευτής και βγαίνει στο παλιό Nordschleife. Αυτό που ο 3 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής της F1, Jackie Stewart, είχε κάποτε βαφτίσει «Πράσινη Κόλαση». Με τη λεπτομέρεια πως αυτό είναι στα 20.8 χιλιόμετρά του, γεμάτο χιόνι και πάγο, με τη θερμοκρασία να φλερτάρει με τους -16 βαθμούς Κελσίου. Και τη λογική μας να φλερτάρει πλέον εντόνως με την παράνοια

Κρατήσου, απογειωνόμαστε!

Πρέπει να ομολογήσω πως ακόμα και το προηγούμενο παράδειγμα, ωχριά έναντι όσων κάνουν οδηγοί ράλι. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάψει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο και ορμούν στις ειδικές διαδρομές λες και παίζουν play station. Έχω επιδιώξει να ελιχθώ σε ένα μέτρο χιόνι για να φτάσω σε σημείο με καλή θέα σε ειδική του Ράλι Σουηδίας, με την κυκλοφορία του αίματος από το μηρό και κάτω απλά να σταματά. Και την καρδιά να κάνει το ίδιο, βλέποντας τα World Rally Cars να εφορμούν ακάθεκτα σαν nigh walkers του Game of Thrones. Αυτό θα ήταν θέμα από μόνο του αλλά στη προκειμένη περίπτωση θα αναφερθούμε μόνο σε ένα μέρος του παραλογισμού του WRC. Το Colin’s Crest, το περίφημο άλμα στο σουηδικό ράλι, στα μισά της ειδικής διαδρομής Vargåsen. Προς τιμήν του ‘one and only’ αείμνηστου McRae, κάθε χρόνο ο ένας μετά τον άλλο οι οδηγοί προσπαθούν να καταρρίψουν το μύθο που λέει ‘White Men Can’t Jump’. Κι αυτό χωρίς να τους ‘καταρρίψει’ με καταστροφικές συνέπειες η βαρύτητα. Αν νομίζετε πως υπερβάλλω, πάρτε μεζούρα να αρχίσουμε το μέτρημα. Το αγωνιστικά έρχονται τέρμα γκάζι και μετά βάζοντας τα γυαλιά ακόμα και στους Dukes of Hazzard, απογειώνονται χωρίς σχέδιο πτήσης. Όπου πάει. Μάλιστα φέτος είχαμε νέο ρεκόρ, με τον Eyvind Brynildsen να προσγειώνει το Ford Fiesta R5 45 μετά!

Το δικό μου ‘ξεπαρθένιασμα’ στον πάγο

Φυσικά μη περιμένετε να ακούσετε ιστορίες ανδρείας σαν αυτές που προηγήθηκαν αλλά την πρώτη εμπειρία ενός παντελώς άπειρου σε τέτοιες συνθήκες οδηγού, όταν του είπαν: ‘μπες και πάτα γκάζι’. Ήταν Φεβρουάριος του 2004 και βρέθηκα στο ξεχασμένο από το Θεό Bjornvallen της Σουηδίας. Στο «αντίο» τότε του Ove Andersson από το ρόλο του επικεφαλής της αγωνιστικής ομάδας της Toyota. Ήταν ένας θρύλος των ράλι και μας είχε καλέσει στη ‘γειτονιά’ του για να μας δείξει πως γίνεται η δουλειά. Πρώτη μου φορά τόσο κοντά στον  Αρκτικό Κύκλο, πρώτη μου φορά σε λευκό πέπλο. Οι εμπειρίες ορμούσαν με καταιγιστικό ρυθμό, από snowmobile safari σε παγωμένες λίμνες ενώ είχε χιονοθύελλα, μέχρι βουτιά κάτω από τον πάγο. Αλλά το κερασάκι στην τούρτα, ήταν η οδήγηση. Όχι μόνο ως συνοδηγός του Ove και του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή Didieur Auriol αλλά κυρίως ως υπεύθυνος του εαυτού μου. Οδηγός, με αγωνιστική Corolla, πάνω στη λίμνη, να καλούμαι να κάνω ταχύρρυθμα στην ωδή στις διορθώσεις και τα ανάποδα τιμόνια.

Πάνε αιώνες αλλά θυμάμαι σαν σήμερα να παγώνει η ανάσα μου αλλά τα χέρια να δουλεύουν υπερωρίες. Τα πέλματα να κινούνται λες και μαθαίνω βαλς. Να προσπαθώ να βρω ρυθμό και συγχρονισμό, ανάμεσα σε αυτό που ήθελα να κάνω και το πώς έπρεπε να το κάνω. Ότι συμβουλή και να σου δώσουν, με το που πατάς το δεξί πεντάλ όλα πάνε στο recycle bin του μυαλού σου και γράφεις από την αρχή. Στο παγοδρόμιο που έχουμε για ‘ειδική’, λίγο να τσιμπήσεις παραπάνω το γκάζι και η ουρά σου φεύγει να ψάξει τον Άι Βασίλη. Και εκεί είναι που αρχίζει να γίνεται πραγματικά ωραίο. Φουλ ανάποδα και ξανά ανάποδα μέχρι να καταφέρεις να το ισιώσεις. Τρέμεις από το κρύο μα ιδρώνεις από την πίεση, ώσπου να του πάρεις τον αέρα και μετά να προσπαθείς στροφή με στροφή να μπεις και καλύτερα. Και ταχύτερα. Ή έστω πιο εντυπωσιακά.

Ήταν παράδεισος, θα μπορούσα ακόμα και τώρα, 12 χρόνια μετά, να σβουρίζω σε εκείνη τη λίμνη. Άλλωστε σκυλιά είναι τα ‘γιαπωνέζικα’ – ακόμα θα άντεχε το Corolla. Έκτοτε έχω ζήσει πολλά, έχω οδηγήσει πολλά. Σε όποιον όμως με ρωτάει, εκείνη η εμπειρία, σούρουπο πάνω στην παγωμένη λίμνη, ήταν λίγο πολύ αυτό που λέμε ‘as good as it gets’.