Είχα και στο χωριό μου business class

Ήταν ένα βαρετό απόγευμα Απριλίου στη δουλειά, όταν με φώναξε στο γραφείο του ο Μάνος Μίχαλος για να με ρωτήσει αν έχω κάτι να κάνω από τις 6 μέχρι με τις 12 Ιουλίου.

Πήρα το πιο σοβαρό μου ύφος, παριστάνοντας ότι ξέρω τι έχω να κάνω 3 μήνες μετά, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήξερα ούτε τι θα έκανα 3 ώρες μετά, και ταυτόχρονα σκεφτόμουν αν έπρεπε να πω την αλήθεια, δηλαδή ότι δεν είχα τίποτα απολύτως να κάνω, πέρα απ’ το να κάθομαι στον καναπέ και να βλέπω Euro.

Κι αν ήταν παγίδα; Με τα πολλά, αποφάσισα να ρισκάρω, απαντώντας ειλικρινά πως δεν έχω καμία απολύτως υποχρέωση και πως πετυχαίνει ένα σπάνιο (ακόμα γελάει) κενό στην ατζέντα μου. Η συνέχεια, ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω.

“Ωραία, θέλεις να πας στην Ταϊβάν;” *δραματική μουσική

“Δεν ξέρω Μάνο, θέλω;” θα έπρεπε να ρωτήσω, όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα άβολης σιωπής κι έπειτα από ένα τηλεφώνημα-σφαίρα στο κορίτσι μου, έδωσα καταφατική απάντηση και δεν ξανακοίταξα ποτέ πίσω. Θα πήγαινα Ταϊβάν.

Είχα μπροστά μου 3 ολόκληρους μήνες, να προετοιμαστώ για το μακρινό ταξίδι. Όχι, δεν φοβόμουν τον τελικό προορισμό. Σαν αντίστροφος Καβάφης (Σηφαβακ;) φοβόμουν το ταξίδι κι όχι τον προορισμό. Βλέπεις οι 11,5 ώρες πτήσης μέχρι την Ταϊπέι δεν είναι και λίγες και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τις κάνω ευχάριστες.

Πού να φανταστώ ότι με περίμενε το πιο άνετο, πολυτελές κι ευχάριστο ταξίδι της ζωής μου; Φρόντισε γι’ αυτό η Turkish Airlines, η οποία βρισκόταν, μαζί με τον Οργανισμό Τουρισμού της Ταϊπέι, πίσω απ’ το ταξίδι μου στην Ασία. Βλέπεις, ο σταθμός της Turkish Airlines στην Ταϊπέι άνοιξε στις 31 Μαρτίου 2015. Οι πτήσεις είναι καθημερινές την καλοκαιρινή σεζόν (από τέλη Μαρτίου μέχρι τέλη Οκτωβρίου) ενώ τη χειμερινή σεζόν (από αρχές Νοεμβρίου μέχρι τέλη Μαρτίου), οι πτήσεις την εβδομάδα είναι πέντε.

Σε μία απ’ αυτές τις πτήσεις με προορισμό την Ταϊπέι ανέβηκε κι η αφεντιά μου, κι αυτά που έζησα στο Boeing 777 των τουρκικών αερογραμμών, αλήθεια δεν τα άξιζα. Όχι αλήθεια, δεν είχα κάνει τίποτα για να αξίζω αυτή την περιποίηση, σε βαθμό που αισθάνθηκα άσχημα.

Αθήνα – Ταϊπέι (μέσω Κωνσταντινούπολης)

 

Έφτασα στο Ελευθέριος Βενιζέλος το απόγευμα της Τετάρτης 6 Ιουλίου, φορτωμένος με βαλίτσες κι εφοδιασμένος για κάθε ενδεχόμενο. Με βιβλία, περιοδικά, πολλή καινούρια μουσική στο κινητό και φρέσκες σειρές και ταινίες στον υπολογιστή μου. 11,5 ώρες πτήσης, ελάτε, δεν σας φοβάμαι.

Δίνοντας στο γκισέ της Turkish την ταυτότητά μου, η κοπέλα πληκτρολόγησε τα στοιχεία μου στον υπολογιστή και με κοίταξε παράξενα, καλώντας κάποιον στο τηλέφωνο. Κάτι που, πίστεψέ με, είναι το τελευταίο πράγμα που θέλεις να σου συμβεί πριν από μια πτήση προς την άλλη άκρη του κόσμου.

Είχε γίνει λάθος στην κράτηση; Ήμουν σε κάποια λίστα υπόπτων; Είχαν ξεχάσει ότι ήμουν κι εγώ στη λίστα των καλεσμένων; Τζάμπα κατέβασα τόσες σειρές; (τζάμπα τις κατέβασα, αλλά για άλλους λόγους).

“Υπάρχει σημείωση δίπλα στο όνομά σας να γίνει upgrade”. Χαρμόσυνες καμπάνες. Δεν ρώτησα τι ήταν το upgrade, για να μην με περάσει και για βλάχο, αλλά ήταν αυτό που φαντάστηκα. Για πρώτη (πιθανώς και για τελευταία φορά) θα ταξίδευα στην business class κι απ’ το πουθενά με περίμενε μια εμπειρία ζωής.

Απ’ την πρώτη εικόνα, κατάλαβα ότι η μία ώρα μέχρι την Κωνσταντινούπολη και κυρίως οι 11,5 μέχρι την Ταϊπέι, θα περνούσαν πολύ διαφορετικά απ’ ότι περίμενα.

(Πείτε γεια στον φίλο μου τον Μανώλη)

Άνετα καθίσματα που γίνονται κρεβάτια, ατομικές οθόνες με αμέτρητες επιλογές καινούριων ταινιών και σειρών και χειριστήριο για να διαλέγεις τι θέλεις να δεις από τη θέση σου. Ζωάρα. Ήδη άκουγα τις σειρές που είχα κατεβάσει να κλαίνε, αφού σε καμία απ’ τις συνολικά τέσσερις πτήσεις δεν χρειάστηκε να ανοίξω τον υπολογιστή μου.

(Καλώς σας βρήκα. Χώρος, υπάρχει)

(Μέχρι και τις ώρες που απομένουν για την πτήση γράφει)

Εκτός απ’ τις ταινίες και τις σειρές, μπορείς να δεις και live τηλεόραση. Εγώ ας πούμε στην πτήση Αθήνα-Κωνσταντινούπολη παρακολούθησα τον ημιτελικό Πορτογαλία-Ουαλία, τον οποίο γκρίνιαζα ότι θα χάσω όλη την ημέρα.

Με όλα τα παραπάνω, προφανώς ενθουσιάστηκα. Με εκείνο που τρελάθηκα όμως, ήταν με την αληθινά “ρε τους κερατάδες τι έφτιαξαν” στιγμή του ταξιδιού, που ήταν η ύπαρξη wi-fi στην πτήση. Ω ναι. Μετά την απογείωση και για όλη τη διάρκεια της πτήσης (εκτός απ’ το κομμάτι πάνω απ’ την Κίνα), μπορούσα να συνδεθώ στο ίντερνετ και να απαντήσω e-mail της δουλειάς στείλω σε όλους μου τους φίλους φωτογραφίες απ’ την πτήση για να ζηλέψουν.

Έφτασε 2016 για να πω ότι αφού πλέον μπορούμε να έχουμε ίντερνετ και στο αεροπλάνο, έχουμε καταφέρει τα πάντα. Μετά τις ταινίες (στον πηγαιμό είδα το San Andreas, επειδή The Rock), τις σειρές και το ίντερνετ, έφτασε η ώρα να χρησιμοποιήσω την κουβέρτα και το μαξιλάρι μου και να κοιμηθώ.

“Νηστικός κοιμήθηκες;” Σε βλέπω που ρωτάς. Όχι απλά δεν κοιμήθηκα νηστικός, αλλά ο ίδιος ο σεφ φρόντισε να με ενημερώσει για το μενού και να με βοηθήσει να διαλέξω, αφού πρώτα είχα δοκιμάσει τα εξαιρετικά ορεκτικά.

 

Και μετά το φαγητό και τον ύπνο, λίγο πρωινό για να ετοιμαστώ για την άφιξη στην Ταϊβάν.

(Καλημέρα)

Στο σημείο αυτό, κι επειδή ήξερα ότι το ταξίδι μου στην business δεν ήταν ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση, πήγα μια βόλτα στο υπόλοιπο αεροπλάνο, για να δω πως θα είναι η επόμενη φορά που θα πετάξω, με τις δικές μου δυνάμεις.

Ε λοιπόν, αναθάρρησα, αφού οι συνθήκες δεν έμοιαζαν και πολύ διαφορετικές απ’ την business. Κι οι θέσεις μια χαρά αναπαυτικές ήταν κι οι ατομικές οθόνες στη θέση τους και το φαγητό το ίδιο νόστιμο φαινόταν. Τζάμπα χάρηκα τόσο για το upgrade και στην οικονομική μια χαρά θα τα περνούσα.

Με λίγα λεπτά να απομένουν στην πτήση, πάτησα στην οθόνη την επιλογή “My Flight” και παρακολούθησα live την προσγείωση απ΄την κάμερα του αεροπλάνου. Τι ζούσα.

Το CIP Lounge

 

Στο ενδιάμεσο και των δύο πτήσεων, είχαμε την ευκαιρία να φιλοξενηθούμε στο CIP Lounge της Turkish Airlines, στο αεροδρόμιο Ατατούρκ. Ένα υπερπολυτελές κι άνετο Lounge, μέσα στο οποίο μπορείς να βρεις τα πάντα. Όχι αλήθεια, τα πάντα.

Να, για παράδειγμα μπορείς να παίξεις μπιλιάρδο:

Να δεις μια ταινία στην αίθουσα προβολής τρώγοντας ποπ κορν:

Να μπεις και πάλι στο ίντερνετ:

Αρκετά πια με το ίντερνετ, παίξε και λίγο πιάνο:

(Όχι, δεν έπαιξα, είμαι καλύτερος στο ίντερνετ)

(Κι ελάχιστα καλύτερος στο Playstation)

Για την ιστορία, το CIP Lounge εκτείνεται σε περισσότερα από 3.000 τ.μ. κι αποτελεί φρέσκο κόσμημα του αεροδρομίου, παρά το γεγονός πως η Κωνσταντινούπολη ήδη ετοιμάζει το νέο της αεροδρόμιο, το οποίο θα είναι έτοιμο το 2017.

Ταϊπέι – Αθήνα (μέσω Κωνσταντινούπολης)

 

Για τις 5 ημέρες στην Ταϊβάν, θα ακολουθήσει φυσικά ολοκληρωμένο αφιέρωμα σύντομα, με τις φωτογραφίες, τα βίντεο και τα όλα του. Προς το παρόν, θα κάνω ένα flash forward στις πτήσεις της επιστροφής.

Έχοντας ήδη ζήσει την εμπειρία του πήγαινε, δεν είναι υπερβολή να πω ότι ανυπομονούσα για το ταξίδι της επιστροφής. Ναι, εγώ που πριν πάω το σκεφτόμουν και ξυπνούσα ιδρωμένος στον ύπνο μου (εντάξει έφταιγε λίγο κι η ζέστη γι’ αυτό).

Οι μοναδικοί μου προβληματισμοί, αφορούσαν τις ταινίες που θα έβλεπα, το φαγητό που θα διάλεγα και το πώς θα κατένειμα τις ώρες ύπνου για να μη χάσω κανένα πιάτο. Όλα πήγαν καλά.

Πάμε να σου λύσω όλες τις απορίες:

(Είδα επιτέλους το Creed και δάκρυσα μέσα στο αεροπλάνο)

(Έφαγα τα ορεκτικά μου κι ήπια τα τζινάκια μου)

(Μια σούπα για ζέσταμα)

(Διάλεξα το μοσχάρι, σε περίπτωση που αναρωτιόσουν)

(Μετά το Creed, το μοσχάρι και τον ύπνο, το απαραίτητο πρωινό)

Σχεδόν μια μέρα ταξιδιού μετά, κι έπειτα από μια ακόμη απολαυστική στάση στο CIP Lounge του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης, είχα φτάσει στην Αθήνα. Γεμάτος εικόνες, χαρούμενος που επέστρεψα αλλά κι εξαιρετικά καλομαθημένος.

Οι φήμες ότι εκείνο το μεσημέρι στη δουλειά, γκρίνιαζα που δεν μου έφεραν το φαγητό με δίσκο στο γραφείο, διαψεύδονται. Το σίγουρο είναι ότι απ’ την εκδρομή στην Ταϊβάν, δεν θα μου μείνει μόνο η εμπειρία της Ασίας, αλλά και το ίδιο το ταξίδι.