Εξομολογήσεις ενός ζωγράφου

Πάντα είχα απορία τι μπορεί να κάνει ένας ζωγράφος στην καθημερινότητά του. Πώς ζει, τι σκέφτεται, τι τον εμπνέει την ώρα που ζωγραφίζει, αλλά κυρίως τι συναισθήματα εκφράζει μέσα από τους πίνακές του. Είναι ένα από εκείνα τα επαγγέλματα, στα οποία αν καταφέρεις να ‘χτίσεις’ το όνομά σου και να παίρνεις ένα σεβαστό ποσό για τα έργα σου, δεν χρειάζεται να δουλέψεις ξανά. Θα έχεις κάνει το χόμπι σου επάγγελμα.

Καθόλου άσχημο, έτσι; Σκέψου το λίγο. Δεν είναι υπέροχο να μπορείς να ασχολείσαι επαγγελματικά με κάτι που ονειρευόσουν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου; Κάπως έτσι κυλάει η ζωή του Ελληνοαμερικάνου επαγγελματία ζωγράφου Michael C. Covington, o οποίος μας υποδέχθηκε στο χώρο που έχει μετατρέψει σε προσωπικό του ατελιέ στην περιοχή της Δάφνης.

Ο Mike είναι 30 ετών, με Ελληνίδα μητέρα και Αμερικανό πατέρα, έχει ζήσει σχεδόν όλη του τη ζωή μεταξύ Ελλάδας και Η.Π.Α. και επιβιώνει μέσα από την ζωγραφική. Δημιουργεί πίνακες τους οποίους μετά πουλάει είτε online, είτε σε εκθέσεις που κάνει, σχεδιάζει μπλουζάκια, ενώ θέλει στο μέλλον να ασχοληθεί και με τη γλυπτική. Αν και στη χώρα μας η ζωή ενός ζωγράφου δεν είναι (καθόλου) εύκολη υπόθεση, έχει καταφέρει να κάνει το πάθος του επάγγελμα.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson)

Γεννήθηκα στο Los Angeles, αλλά όταν ήμουν μικρός πηγαινοερχόμασταν αρκετά Ελλάδα-Αμερική, ειδικά τα πρώτα χρόνια, μέχρι που το 2000 ήρθαμε μόνιμα στην Αθήνα. Εδώ μεγάλωσα και πήγα σχολείο. Έμεινα δέκα χρόνια και μετά γύρισα πίσω στην Αμερική για να σπουδάσω μαγειρική. Ζούσα και εργαζόμουν ως μάγειρας σε εστιατόρια στο Σαν Φρανσίσκο μέχρι και το 2018, που πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Πάντα ζωγράφιζα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μαγειρική, άλλωστε, έχει πολλά κοινά με την ζωγραφική. Ουσιαστικά ζωγραφίζεις πάνω στο πιάτο. Αυτό έκανα, αλλά ήταν πάρα πολύ δύσκολη δουλειά, με πίεση και απίστευτα ωράρια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εκεί έμαθα να δουλεύω στο χάος. Ξέρεις, όμως, υπάρχει μια τάξη στο χάος. Οι Γάλλοι το αποκαλούν ‘Mise en place’.

Τα τελευταία έξι χρόνια έχω καταφέρει να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό που αγαπώ από μικρός, τη ζωγραφική. Υπάρχουν πάντα δεκάδες πράγματα στο κεφάλι μου και η ζωγραφική με βοηθάει να τα βάζω σε μια τάξη και να εκφράζομαι.

Όταν εργαζόμουν ως μάγειρας, είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως κάποια στιγμή θα τα παρατήσω όλα και θα ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Απλά έπρεπε να βρω και τρόπο να επιβιώνω οικονομικά μέσα από αυτή.

Ξεκίνησα να ζωγραφίζω ως αντίδραση στην αδερφή μου. Ήταν πάντα καλύτερη από εμένα κι εγώ ζήλευα που εκείνη ζωγράφιζε καλά και ενθουσίαζε τη μητέρα μας. Ήθελα να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερος.

Πριν από τέσσερα χρόνια άρχισα να αποκτάω σιγά σιγά κάποια φήμη στην Αμερική για τα έργα μου. Έκανα ένα μεγάλο έργο τέχνης σε δημόσιο χώρο του Σαν Φρανσίσκο και τότε είχαν έρθει και από μέσα της Ταϊλάνδης να μου πάρουν συνέντευξη.

Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνω. Όσο περισσότερα μαθαίνεις και ξέρεις, τόσο πιο τρελό γίνεται όλο αυτό. Προσπαθώ συνεχώς να βγαίνω από την comfort zone μου.

Ένα εργαλείο που με βοηθάει αρκετά στα έργα μου είναι η μουσική. Είχα δοκιμάσει στην αρχή να ζωγραφίσω σιωπηλά, αλλά με τη μουσική είναι τελείως διαφορετικά. Η μουσική είναι το φάρμακό μου. Συνήθως βάζω κλασσική μουσική, η οποία δεν έχει στίχους, μόνο μελωδία. Με βοηθάει και συγκεντρώνομαι σε αυτό που κάνω.

Αυτά που ζωγραφίζω αυτή την περίοδο είναι κομμάτια puzzle. Όσο περίπλοκο κι αν ακούγεται, κάθε κομμάτι χωράει μέσα του μια κατάσταση της ζωής μας. Αυτό ήθελε λίγο μελέτη στην αρχή.

Όταν ξεκίνησα να ζωγραφίζω, ασχολήθηκα με γραμμές και μέτρημα. Τότε ήταν που ένας φίλος μου παρακίνησε να κάνω κι άλλα πράγματα, να ρισκάρω και να κάνω κάτι πιο περίπλοκο. Αυτό ακριβώς κάνω τώρα.

Μπορώ και ζω μέσα από τη ζωγραφική. Πουλάω τους πίνακες που ζωγραφίζω, σχεδιάζω Τ-shirts με δικά μου σχέδια, ενώ είμαι και φωτογράφος παράλληλα.

Για να βγάλεις την τιμή κάθε πίνακα πρέπει να μετρήσεις αρκετά πράγματα. Τα υλικά που χρειάστηκες, τον χρόνο που διέθεσες για να δημιουργηθεί, το μέγεθός του. Όσο σε μαθαίνει ο κόσμος, παίζει ρόλο και η υπογραφή σου.

Αυτή τη στιγμή δεν είμαι αρκετά γνωστός στην Ελλάδα για να μπορώ να πω πως βγάζω αρκετά χρήματα από τους πίνακες. Αυτό είναι κάτι που θέλει χρόνο και πολλή δουλειά.

Η φύση με εμπνέει πολύ, αλλά η πρώτη μου έμπνευση ήταν η μητέρα μου. Από εκείνη επηρεάστηκα σε μεγάλο βαθμό. Ήταν ζωγράφος και πάντα θαύμαζα τα έργα της, τις λεπτομέρειες που έβαζε στους πίνακές της.

Δεν έχω κάποιο αγαπημένο πίνακα. Είναι πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσω, μιας και για όλους έχω προσπαθήσω πολύ. Είναι σαν τα παιδιά μου.

Ο καθένας μπορεί να γίνει ζωγράφος. Στη ζωγραφική πρέπει να νιώθεις και να αισθάνεσαι. Όταν τα κάνεις αυτά, τότε μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καλό.

Η προσωπική μου υπογραφή στους πίνακες είναι ένα ποίημα στο πίσω μέρος του καμβά. Κάθε πίνακας έχει κι ένα ξεχωριστό ποίημα που ταιριάζει με το θέμα μου. Έτσι μπορεί να με ξεχωρίσει κάποιος.

Στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να αντέξει ένας καλλιτέχνης. Όταν τους λες πως είσαι επαγγελματίας ζωγράφος τους ακούγεται περίεργο, κάτι που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Αν θέλει κάποιος να ζήσει από αυτό, στην αρχή θα πρέπει να πουλήσει τα έργα του online. Οι εκθέσεις, βέβαια, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Εκεί είναι που σε γνωρίζει ο κόσμος, μαθαίνει τα έργα και έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους του χώρου.

Πιστεύω πολύ στη μετενσάρκωση. Η αδερφή μου, μου είχε πει πως στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ένα πολύ σοφιστικέ άτομο και νομίζω πως έχει δίκιο. Σαν χώρα πιστεύω θα μου ταίριαζε πολύ η Ελβετία. Τα φυσικά της τοπία, η σοκολάτα. Είναι μια χώρα που σε εμπνέει και σου επιτρέπει να δημιουργήσεις.

Σε πέντε χρόνια από τώρα θα ζωγραφίζω σίγουρα. Δεν θα σταματήσω ποτέ να ζωγραφίζω και να εκφράζομαι από την τέχνη μου. Θέλω, όμως, να ασχοληθώ και με την γλυπτική. Είναι κάτι που μου αρέσει αρκετά.